Kryzys dewastujący gospodarkę USA, zdaje się nie mieć tak negatywnych skutków w przypadku innych ważnych graczy politycznych na świecie. Wręcz przeciwnie. Korzystając z zastoju amerykańskiej aktywności w sferze gospodarczej, Wenezuela rozpoczęła realizację intensywnego planu zacieśniania stosunków z Rosją i Chinami. Partnerstwo polegać ma głównie na pomocy w zakresie energetycznej oraz wojskowej.

Parlament rosyjski poddał pod głosowanie ustawę o przyznaniu Osetii Południowej oraz Abchazji statusu niepodległych państw. Odpowiedź Zachodu, rozumianego jako grupa państw geopolitycznie konkurujących z Rosją o światowe wpływy, była w tym przypadku dość wyrazista: takie działanie stoi w sprzeczności z prawem międzynarodowym. Niektórzy komentatorzy konfliktu gruzińsko-rosyjskiego stwierdzili, że Rosja gra mocarstwom zachodnim na nosie. Słusznie, bo jak się okazuje, niewielką skuteczność miały groźby prezydenta Busha wykluczenia Rosji z państw G-8, stanowcza reakcja NATO, pielgrzymki polityków do Tblisi – za to jeszcze bardziej zaogniły stosunki na linii Zachód-Moskwa, zwiększyły skalę izolacji Rosji. I, co istotne, postawa Zachodu zachęciła władze Kremla do kolejnych, stanowczych działań.

Imperium, mocarstwo, carat - te słowa najczęściej pojawiają się przy opisie współczesnej Rosji. O imperialistycznych zapędach świadczy rola hegemona w regionie, z kolei mocarstwowa pozycja ugruntowana została dzięki surowcom naturalnym a także silnej i dobrze uzbrojonej armii. Jeśli zaś chodzi o carat, to opinia ta tyczy się formy sprawowania władzy. Nic dziać się nie może bez wiedzy jednego człowieka, premiera a do niedawna prezydenta Rosji, Władimira Putina. Czy w obliczu zmieniającego się świata Rosja stoi w miejscu?