Jeśli jakiś młody Polak przyszedłby teraz do swojego ojca i powiedział: „Tato, jestem na tyle młody, że nie pamiętam PZPR, chciałbym żeby każdy posiadał wolność decydowania o sobie, a moi koledzy mogli chodzić do dobrych szkół, nawet jeśli nie są najbogatsi. Dlatego zamierzam głosować na lewicę. Mogę?”, rodzic powinien wykrzyczeć: „Nie!”.

Rok 1989 przyniósł zmiany ustrojowe, transformację gospodarczą i społeczną, dał każdemu możliwość rozpoczęcia wszystkiego „od nowa”. Ludziom miało żyć się lepiej, dostatniej, sprawiedliwiej. Władza miała stać się bastionem nowej epoki, malowanej kolorowymi farbami. A przynajmniej tak zapowiadano. Dziś to wszystko zyskuje symboliczne znaczenie walenia młotkiem w krzywy gwóźdź. Byle by było. Okazało się, że kapitalizm, wolny rynek, co więcej prawa i swobody oraz inne delikatesy wcale lepiej nie smakują niż troskliwy socjalizm lat wcześniejszych. Metody funkcjonowania elit politycznych, strategii co ujawnić, kiedy i komu wręczyć „wilczy bilet” na odchodne mają swoje korzenie w przeszłości, której ni licho żadną „grubą kreską” nie da się oddzielić.

I stało się. W blasku fleszy powraca. On. Ten miłościwy. Najlepszy. Po prostu równy gość. Aleksander Kwaśniewski po stosunkowo krótkim okresie politycznej emerytury (albo raczej urlopu) postanowił na pstrym rumaku zaszarżować na jeszcze okopujących się IV-RP-owców i wyrwać cierpiącą, umęczoną Polskę ze szponów Kaczyńskich. Tyle tylko, tak to bywa, gdy koń pod rycerzem niepewny, dzielny wojak łatwo może z niego spaść. A potem to niełatwa sztuka powstać.