W piątkowy wieczór (4 III) nadchodzi nareszcie długo wyczekiwana wiadomość: po miesiącu przetrzymania została uwolniona włoska dziennikarka Giuliana Sgrena, wysłanniczka pisma "Il Manifesto", porwana w Iraku przez bliżej nieokreślone zgrupowanie islamskich fundamentalistów. W kraju wybucha euforia, ale trwa ona krótko, dopóki nie nadchodzi kolejna informacja: na amerykańskim check-poincie zginął Nicola Calipari, członek włoskich służb wywiadowczych, którego zadaniem było eskortowanie uwolnionej dziennikarki przez Bagdad na lotnisko. Euforia przemienia się w konsternację.

Bezsilność jest odczuciem, z którym się budzę i zasypiam. A przerażenie towarzyszy mi każdego dnia. Wszystko to za sprawą rzeczy, jakie jest mi dane w Kosowie oglądać i o Kosowie słyszeć. Wbrew wnioskom wynikającym z artykułów Miljana Radunovića przyczyną moich odczuć nie są złe warunki bytowe tutejszej ludności ani zagrożenie, jakie może stanowić którakolwiek ze stron kosowskiego konfliktu. Tym, co doprowadza mnie do stanu – nazwijmy to - osłupienia, jest antagonizm i nieprzystawalność tego, co się na temat Kosowa mówi z rzeczywistością. Na początku budziło to moje zainteresowanie, potem rozpaczliwą chęć wyjaśnienia wszystkiego, odkrycia jakiejś obiektywnej wersji wydarzeń; obecnie moją reakcją jest już tylko rezygnacja, bo najpewniej nic więcej nie da się zrobić. A dowodzi tego po raz wtóry artykuł MR (Miljana Radunovića).

Mówi się, że nie potrzeba wiele, aby uczynić biednych ludzi szczęśliwymi. Niewielu zdaje sobie sprawę, że wystarczy nawet mniej, aby uczynić ich cierpienia jeszcze większymi! Wyobraźmy sobie, że żyjemy gdzieś w Europie i że nie mamy ani prądu, ani wody przez ponad miesiąc. Wyobraźmy sobie, że nie możemy wyjść na zewnątrz, aby kupić latarkę albo nawet wodę w miejscowym sklepie, ponieważ obawiamy się, że ktoś może nas z ukrycia zastrzelić. Wyobraźmy sobie, że świętujemy Nowy Rok lub Boże Narodzenie (tak katolickie, jak i prawosławne) w ciemności… bez wody… Dość przykry sposób rozpoczęcia nowego roku, nieprawdaż? Taka sytuacja sprawia, że nie chcemy myśleć, jak to wszystko się skończy, o ile w ogóle dożyjemy do końca… Nie, to nie jest zapowiedź kinowego thrillera. To tylko migawka z codziennego życia Serbów w Kosowie.

Rzeczywistość Kosowa jest trudna, przytłaczająca, niepojmowalna. Jest to jeden z miliona powodów, dla których o tym miejscu nie należy pisać w sposób jednostronny, używając tonu nacechowanego emocjonalnie czy stylistyki jedynie słusznej prawdy i świętego oburzenia. Stąd moja niezgoda na charakter wypowiedzi Miljana Radunovicia: (link).

Większość z nich jest znana tylko w wąskim gronie specjalistów, a to właśnie oni zawiadują tą potężną, liczącą setki tysięcy pracowników machiną - systemem Narodów Zjednoczonych. Ich decyzje mają wpływ na kształtowanie polityki na całym świecie. Poznajmy ich. Zapraszamy do lektury specjalnego wydania Kroniki ONZ, zawierającego kompletną listę najważniejszych osobistości w Organizacji. Ponadto, spis państw zasiadających w roku 2005 w dwóch budzących często wielkie emocje organach: Radzie Bezpieczeństwa i Komisji Praw Człowieka.

Jednym z najbardziej skonfliktowanych regionów w Europie nadal pozostaje Kosowo. Od 1999 roku - bombardowań przeprowadzonych przez NATO na terenie Serbii - są tam obecne wojska ONZ. Czy rzeczywiście doprowadziło to do stabilizacji i pokoju? - Relacja uczestniczki Europejskiego Wolontariatu i jej komentarz do artykułu, który miesiąc temu ukazał się w e-Polityce.pl: "Premier Kuba Rozpruwacz"

Najważniejszym w świecie NZ wydarzeniem minionego tygodnia było oddalenie przez Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości pozwów Serbii i Czarnogóry przeciw 10 państwom NATO, które bombardowały w 1999 terytorium ówczesnej Jugosławii. Trybunał, mimo pięcioletniego rozpatrywania sprawy, nie odniósł się jednak do kwestii merytorycznych sporu, a swoją decyzję umotywował wyłącznie względami formalnymi. 

6 grudnia 2004 roku był ważnym dniem dla mieszkańców Kosowa. Wtedy odbyło się zaprzysiężenie pierwszego w historii Kosowa premiera. Został on wybrany w przeprowadzonych niedawno wyborach powszechnych. Jednak dla wielu Serbów szef kosowskiego rządu jest odrażającym zbrodniarzem wojennym. Oto opinia jednego z nich.

Sudan, jak większość krajów Afryki, został stworzony sztucznie. Sztuczne były granice i społeczeństwo. W obrębie granic Sudanu zamknięto liczne ludy o różnej przynależności etnicznej i religijnej. Jak zwykle w takich przypadkach nie trzeba było długo czekać na wybuch konfliktu. Muzułmanie będący większością  w kraju chcieli arabizować animistyczne i chrześcijańskie południe. Dyskryminowali czarnoskórych mieszkańców. Wkrótce zaczęły powstawać grupy samoobrony czarnej ludności które, w krótkim czasie stały się regularną armią. Oddziałem który zaczął walczyć z wojskiem rządowym. W ciągu prawie 50 lat, konflikt pochłonął  2 mln. istnień ludzkich. Jest uważany za najkrwawszą wojną domową w historii Afryki.

Historia jego kariery jest niezwykła. Podobnie jak niezwykłe są losy jego kraju. O tym, że nasze losy są na zawsze powiązane z krajem, w którym się urodziliśmy wiadamo od niepamiętnych czasów. Wielu próbuje zaprzeczyć tej dawnej prawdzie emigrując na drugi koniec świata, nieświadomi tego, że prędzej czy póżniej ich pochodzenie o sobie przypomni. Kiedy George Weah, liberyjski piłkarz, odbierał nagrodę dla najlepszego piłkarza roku, wydawało się, że złapał Pana Boga za nogi. Po latach spędzonych w kraju gdzie kilkuletni chłopcy wcielani są do wojskowych band, gdzie zamiast stawiać pierwsze koślawe litery w zeszytach, są zmuszani do bezwględnych mordów, ten jeden "wybraniec" pokazał inną drogę.