”Ukraina nie ma zamiarów forsować swojego członkostwa w UE." Taką opinię wyraził Leonid Kuczma podczas Europejskiej Konferencji, która miała miejsce w Atenach, dnia 17 kwietnia.

W ostatnim czasie polityka zagraniczna Polski była skierowana przede wszystkim w stronę Brukseli. Podejmując liczne wysiłki w celu sfinalizowania negocjacji pakietu akcesyjnego, nie można mówić jednak o zaniedbaniu Warszawy względem swoich wschodnich sąsiadów. Dotyczy to w pierwszej kolejności Ukrainy. Wydaje się, że obecnie w polskiej polityce wschodniej zajmuje ona centralnie miejsce. Składa się na to wiele czynników zarówno po jednej jak i po drugiej stronie. Wola do współpracy oraz uwarunkowania natury geopolitycznej wydają się być zawiasami, na których opiera się partnerstwo strategicznie między Polską i Ukrainą. O ile Kijów nie zbyt często porusza kwestię polsko-ukraińskich stosunków, Warszawa oficjalna, jak i kręgi pozarządowe w tym prasa, wykazują żywe zainteresowanie Ukrainą. Taki stan rzeczy nie jest wersją optymalną, gdyż zarówno Polskę jak i Ukrainę stać na więcej. Dysproporcje w wykazywaniu zainteresowani, które można zauważyć, wynikają z aktualnego statusu prawnomiędzynarodowego obydwu państw. Nie zależnie jakby na to nie patrzeć, Polską jest o krok do przodu w odniesieniu do Ukrainy. Stąd te liczne sygnały zainteresowania Warszawy jako sąsiada oraz ambasadora Ukrainy w środowisku międzynarodowym, a zwłaszcza europejskim. Wyraźnie potwierdzają to ostatnie propozycje Polski zaprezentowane na forum UE dotyczące kierunku i formy polityki wschodniej UE względem Ukrainy, Białorusi, Mołdawii i Rosji. W tekście oficjalnym Polska argumentuje swoją troskę o Ukrainie progresem w reformach i szeregiem posunięć w polityce wewnętrznej i zagranicznej, jakie zaszły w tym kraju.

Na czwartkowym posiedzeniu, w dniu rozpoczęcia wojny amerykańsko - irackiej, ukraiński parlament przyjął oświadczenie potępiające agresję USA i Wielkiej Brytanii na Irak.

Rada Bezpieczeństwa Narodowego i Obrony Ukrainy w ubiegłym tygodniu zadecydowała o skierowaniu w rejon Zatoki Perskiej ukraińskich oddziałów wojsk obrony chemicznej, radiologicznej i biologicznej. W mobilizowaniu antyirackiej koalicji jeszcze do niedawna na liście sojuszników Busha nie było naszego wschodniego sąsiada - Ukrainy. Działo się tak prawdopodobnie z uwagi na nieporozumienia w związku z radarami typu „Kolczuga”, o sprzedaż, których do Iraku USA oskarżały Ukrainę. Chociaż de facto sprawa ta nie została wyjaśniona, to obecne stosunki na linii Waszyngton – Kijów są na poziomie, co najmniej zadowalającym.

W stosunkach między Ukrainą a UE powinno być mniej deklaracji a więcej konkretnych działań» – powiedział Leonid Kuczma komentując trwające w Kijowie spotkania Ukraina – trójka UE.

28 stycznia, w trakcie trwania oficjalnej wizyty Władimira Putina do Kijowa, prezydenci Ukrainy i Federacji Rosyjskiej podpisali szereg porozumień i umów dotyczących wzajemnej współpracy. Najważniejsza z nich, to międzypaństwowa umowa o granicy państwowej. Przedmiotem tego dokumentu jest lądowa część granicy ukraińsko-rosyjskiej, a dokładniej jej delimitacja. Podpisanie tej umowy nie powoduje faktycznego wytyczenia przebiegu granicy, ma natomiast wielkie znaczenie polityczne dla Ukrainy. Rosja poraz kolejny potwierdziła bowiem, że uznaje Ukrainę jak suwerennego partnera.

28-29 stycznia 2003 roku w Kijowie miało miejsce posiedzenie Stałej Polsko-Ukraińskiej Konferencji ds. Integracji Europejskiej. Stronę polską reprezentował Jarosław Pietras z Komitetu Integracji Europejskiej, zaś stronę ukraińską - Oleksandr Czałyj - sekretarz stanu w MSZ.