Bliski Wschód, terytorium obejmujące w najszerszym zakresie kraje Azji Południowo-Zachodniej oraz Afryki Południowo-Wschodniej (Egipt, Sudan), po zakończeniu II wojny światowej stał się jednym z najbardziej newralgicznych pod względem bezpieczeństwa i pokoju obszarów świata. Tamtejsze konflikty o podłożu regionalnym miały w dobie „zimnej wojny” przełożenie na sytuację w wymiarze globalnym.

Dziwi mnie pewna niekonsekwencja muzułmańskich protestów. Niekonsekwencja, a nawet hipokryzja. Okazuje się bowiem, że karykatury Mahometa są przez muzułmanów raz akceptowane, a raz nie. Raz są czymś nie budzącym jakichkolwiek obiekcji i sprzeciwów, a innym razem są zapalnikiem konfliktu na światową skalę. Co mnie upoważnia do takiej tezy? Egipska gazeta "Al Faqr".

W grudniu nie było głosowania, które trafiłoby na pierwsze strony gazet (poza wyborami w Iraku, których pełnego wyniku jeszcze nie podano). Do urn poszli Boliwijczycy Chilijczycy, Egipcjanie, Hondurańczycy, Kazachowie, mieszkańcy Konga-Kinszasa, Naddniestrza, Pitcairn, Saint Vincent i Grenadynów, Tanzańczycy i Wenezuelczycy, zaś Szwajcaria jak co roku poznała nowego przewodniczącego Rady Federalnej.

Jak pokazał trzeci tydzień lutego, ONZ dysponuje już niezbitymi dowodami na akty potwornego ludobójstwa, do jakich wciąż dochodzi w sudańskim regionie Darfur. Najwyżsi urzędnicy sugerują, by przekazać sprawę do Międzynarodowego Trybunału Karnego, władnego sądzić nawet urzędujące głowy państwa. Ale czy w Radzie Bezpieczeństwa nie zabraknie woli politycznej? Czy dysponujące prawem weta Chiny i Rosja zdecydują się porzucić swoich coraz bardziej kłopotliwych sojuszników z Chartumu?