Utrata niepodległości Korei wiąże się z dążeniami imperialnymi Japonii zapoczątkowanymi w XIX wieku. W latach sześćdziesiątych dziewiętnastego stulecia Korea – państwo formalnie niepodległe, choć zdominowane od kilku wieków przez Chiny, stało się celem ekspansji Japonii w regionie. Bliskość geograficzna między Wyspami Japońskimi i Koreą skłaniała Japończyków do traktowania Półwyspu Koreańskiego jako terytorium o znaczeniu strategiczno-obronnym i umacniania swej obecności na nim. Pragnąc pozyskać także rynek koreański dla siebie, Japonia od 1868 roku zaczęła wywierać naciski na Koreę, by zrewidować dotychczasowe stosunki bilateralne. W Tokio przygotowywano nawet plany wojskowej okupacji Korei i zaczęto prowokować rozmaite incydenty zbrojne.

Dodatkowym elementem dopełniającym obraz terroru wobec społeczeństwa stosowanego przez władze w KRLD są publiczne egzekucje. Najbardziej tragiczne jest jednak to, że wraz z Wielkim Głodem wzrosła ich liczba. Poza tym zaczęto dokonywać egzekucji na oczach społeczności lokalnej za kradzież 2 jajek. Nasuwa się zatem pytanie czy próba zdobycia pożywienia dla siebie i swojej rodziny jest aż tak wielką zbrodnią, aby ja karać od razu wyrokiem śmierci. Możliwe są przecież inne formy restrykcji, zaś publiczna egzekucja mająca na celu odstraszenie potencjalnych złodziei żywności nie jest wcale najlepszym rozwiązaniem bowiem zdesperowani i głodni ludzie i tak będą próbować zdobyć pożywienie narażając przy tym życie.

W pierwszych dniach grudnia 2005 roku to najbardziej zamknięte państwo świata obchodziło 60-lecie niepodległości. Korea Północna miała stać się wedle zamysłów swych twórców rajem na ziemi dla ludu pracującego. Miała stać się wzorcem dla innych państw regionu. Czym stała się jednak w rzeczywistości? Wizja twórców nigdy nie weszła w życie. Korea Północna stała się największym koszmarem swych obywateli, jedną z najbardziej krwawych reżimów na świecie oraz państwem pogrążającym się w coraz większym chaosie. Co jednak stało się przyczyną tego stanu rzeczy?

Podzielony na dwa państwa Półwysep Koreański to jeden z ostatnich reliktów zimnej wojny. Gdyby chodziło tylko i wyłącznie o istnienie obok siebie dwóch państw o odmiennych ustrojach, problem koreański miałby decydowanie drugorzędną rangę w stosunkach regionalnych, a z globalnego punktu widzenia jego znaczenie byłoby jeszcze mniejsze. Rzeczywistość okazuje się być dużo bardziej skomplikowana, a co gorsza – bardzo niebezpieczna.

W drugim tygodniu lutego świat zelektryzowało, choć nie była to wielka niespodzianka, oświadczenie rządu Korei Północnej, którzy przyznał się do posiadania broni atomowej. W Togo w wyniku zamachu stanu doszło do przekazania władzy ze zmarłego ojca na syna. Nieoczekiwanie do dymisji podała się wysoka urzędniczka z najbliższego otoczenia Kofiego Annana, co wielu łączy z aferą "Ropy za żywność".

Obserwując sytuację na Półwyspie Koreańskim można odnieść wrażenie, że zimna wojna jeszcze się nie skończyła. Istnieje tam państwo o niezwykle rozbudowanym aparacie bezpieczeństwa oraz ogromnej armii. Obserwując ten kraj zauważamy obozy pracy dla niepokornych oraz niemal całkowity brak opozycji. Widzimy najbardziej skostniały system władzy w świecie. Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna zasługuje w pełni już tylko na pierwszą część swej nazwy. Reszta, jak dawniej w bloku wschodnim, jest tylko na pokaz.

Najważniejszym wydarzeniem ostatniego tygodnia stycznia, nie tylko w świecie ONZ, były obchody 60. rocznicy wyzwolenia niemieckiego obozu koncentracyjnego w Auschwitz-Birkenau. W Nowym Jorku na specjalnej, pięciogodzinnej sesji zebrało się Zgromadzenie Ogólne. Jednak pomimo gorzkiej lekcji sprzed 60 lat, okrucieństwa trwają w różnych zakątkach świata. W opisywanym tygodniu w jednej tylko akcji sudańskiego lotnictwa w regionie Darfur zginęło ponad 100 cywili.

"Mały skok dla człowieka, wielki krok dla ludzkości". Tak można by określić postawę Korei Północnej po niedawnym wybuchu, który niedaleko granicy z Chinami stał się przyczyną śmierci - jak początkowo szacowano - około trzech tysięcy osób. Jednak zmiana nastawienia nastąpiła z opóźnieniem i nie była zbyt gwałtowna.

Korea Północna jako państwo ukonstytuowała się w wyniku II wojny światowej na terenach okupowanych do 1945 roku przez Japonię. Komunistyczne, koreańskie elementy przeszkolone w kraju rad, a wspierane w ojczyźnie przez Chińską Republikę Ludową i okupacyjną armię czerwoną, w ciągu paru lat objęły totalną kontrolę nad północną częścią kraju. W dalszej kolejności próbowały one również zjednoczyć cały półwysep, co jednak uniemożliwiła interwencja wojsk ONZ i związana z nią 3-letnia wojna (1950 – 1953). Ponieważ władze Korei Północnej nie miały już możliwości ekspansji i „eksportu rewolucji” (graniczyły tylko z CHRL i ZSRR) to zajęły się wewnętrzną konsolidacją ideologiczną społeczeństwa. Rozpoczęto wiele programów szkoleniowych, informacyjnych i propagandowych, a także usprawniono cenzurę. Efektem tych działań jest to, że ojczyzna Kim Ir Sena stała się najbardziej wyizolowanym krajem na świecie, zarówno pod względem gospodarczym jak i politycznym. Powstał także system kultu jednostki na skalę nieporównywalnie większą od tego z lat 1948 –1953 w krajach demokracji ludowej. Porządku i prawomyślności wśród obywateli pilnuje policja polityczna przy której polscy zomowcy czy ludzie związani z SB wydają się prawdziwymi dżentelmenami. Jednak komuniści pod wodzą Kim Dzong Ila mają spore problemy ekonomiczne. Uważny obserwator z łatwością zauważy powtarzające się co jakiś czas apele władz KDRL do świata o pomoc gospodarczą (chodzi tu głownie o zboże i opał na zimę) co jest znakiem, że reżim obawia się o sytuację wewnętrzną.

Podczas niedawnej konferencji prasowej Ari Fleischer, rzecznik Białego Domu, powiedział: “Prezydent zawsze zachęcał Koreę Południową do zaangażowania w rozmowy z Koreą Północną. Stany Zjednoczone oświadczyły, że będą negocjować z Koreą Północną i to odzwierciedla fakt, że problemy, które Korea Północna sama sobie stworzyła, są problemami, z którymi musi się skonfrontować społeczność międzynarodowa i cały świat.” Ta wypowiedź wskazuje jak odmiennie administracja amerykańska traktuje sprawę Iraku od sytuacji na Półwyspie Koreańskim.