W komentarzach dotyczących kształtującej się obecnie koalicji rządowej, do której PiS zaprosiło Samoobronę, PSL i LPR, najczęściej wyczytać można niedowierzanie, zaskoczenie lub oburzenie. Takie emocje wywołuje fakt, że do rządu mogą wkroczyć partie polityczne, zdradzające zapędy populistyczne lub też radykalny klerykalizm. Przechyla się oto na naszych oczach czara goryczy i Jarosław Kaczyński traci powoli zaufanie w sondażach opinii społecznej. Wydaje się to niesłychane w obliczu faktu, iż PiS prezentuje program bardzo zbliżony do propozycji swoich niedoszłych jeszcze koalicjantów. Nie dziwiła tymczasem możliwość wspólnych rządów PiS z PO – partii tak przecież odmiennych światopoglądowo.

Oczy całej Europy były w kwietniu zwrócone w kierunku Mińska, w którym sfałszowane po raz kolejny wybory wygrał Alaksandr Łukašenka. Świat interesował się także głosowaniem na Ukrainie i w Izraelu. Ponadto do urn poszli obywatele Beninu, Kolumbii, Salwadoru i Samoa, zaś San Marino ma nowych kapitanów-regentów.

Kilka dni temu minęło sto dni prezydentury Lecha Kaczyńskiego. Najwyższa pora na próbę podsumowania, chociaż wiadomo, że jest jeszcze zbyt wcześnie, żeby cokolwiek można było przesądzić na pewno w sprawie charakteru kadencji naszego nowego prezydenta. Można się jednak pokusić o komentarz do działań już przez Lecha Kaczyńskiego podjętych, co umożliwia z pewną dozą prawdopodobieństwa wyobrażenie sobie, jak upłynie reszta jego kadencji.