Największe zainteresowanie w Polsce wzbudziły wybory parlamentarne u obu naszych południowych sąsiadów. Wybory w Czechach przyniosły remis i groźbę pata, zaś Słowacy postanowili zaryzykować oddanie władzy w ręce populistów. Ponadto do urn poszli Kuwejtczycy (w tym – po raz pierwszy w historii – Kuwejtki) Peruwiańczycy i mieszkańcy San Marino. Nową konstytucję przyjęli w referendum Mauretańczycy, zaś obszerną nowelizację ustawy zasadniczej odrzucili Włosi. Oba komunistyczne państwa Indochin – Laos i Wietnam – dokonały wymiany kierownictwa.

Koalicja centroprawicowa, która do niedawna rządziła we Włoszech, nie była bynajmniej koalicją jednolitą. Najbardziej chyba „odstawała” od całości Liga Północna, partia secesjonistyczna. Jej głównym punktem programowym było odłączenie od Włoch rzekomo wywodzącej się od Celtów Padanii.

Wycofanie włoskiego wojska z Iraku nie jest dla nikogo niespodzianką. Prodi przedstawił je jako jeden z głównych punktów swojego programu wyborczego i pozyskał tym dla siebie wiele głosów. Włosi nigdy nie byli zwolennikami wojny, a w sposób szczególny tej niedorzecznej wojny. Nie bez przyczyny właśnie w Rzymie miały miejsce największe manifestacje pacyfistyczne.

„Istnieją tylko dwa kraje: Wschód i Zachód oraz dwa ludy: Wschodu i Zachodu” – słowa te, wypowiedziane przez Napoleona I, także dziś, blisko dwadzieścia lat od formalnego zakończenia „zimnej wojny”, tchną aktualnością. Kulturowa odmienność cywilizacji europejskiej na tle szeroko rozumianego Wschodu, do którego w ramach owego podziału zaliczyć należy zarówno jego część prawosławną, jak i orientalną, traktuje się dziś w kategoriach ogólnie przyjętych oczywistości. W ramach cywilizacji europejskiej czy szerzej – zachodniej wraz z kolonizacją Nowego Świata wykrystalizował się jednak brzemienny w skutki podział, konstytuujący się wprost proporcjonalnie do wzrostu potęgi niepodległych Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej i powolnej erozji systemu Świętego Przymierza na Starym Kontynencie.