Kryzys dewastujący gospodarkę USA, zdaje się nie mieć tak negatywnych skutków w przypadku innych ważnych graczy politycznych na świecie. Wręcz przeciwnie. Korzystając z zastoju amerykańskiej aktywności w sferze gospodarczej, Wenezuela rozpoczęła realizację intensywnego planu zacieśniania stosunków z Rosją i Chinami. Partnerstwo polegać ma głównie na pomocy w zakresie energetycznej oraz wojskowej.

Najpoważniejsza wojna dyplomatyczna ostatnich lat pomiędzy USA i Boliwią rozpoczęła się w środę 10.09.2008 r. w La Paz, kiedy to boliwijski prezydent Evo Morales odwołał ambasadora USA Philipa Goldberga za domniemaną konspirację i poparcie dla grup rebelianckich autonomistów ze wschodu kraju. „Amerykański ambasador dąży do rozpadu Boliwii” – uzasadniał swoją decyzję Morales.

Hugo Chavez, urząd prezydenta Wenezueli sprawuje od roku 1998. Jest uważany za polityka zdecydowanie antyamerykańskiego, preferującego silną politykę społeczną. Ukończył Akademię Wojskową w Caracas oraz podyplomowe studia z zakresu nauk politycznych. Do pierwszych wyborów szedł z hasłami ściślejszej integracji między krajami Ameryki Łacińskiej, przeciwstawieniu się neoliberalnemu modelowi gospodarczemu oraz przeciwstawieniu się procesowi globalizacji. Dosyć radykalna retoryka przedwyborcza spowodowana była kryzysem oraz chaosem, który w ówczesnym okresie szalał w Wenezueli. Mimo znacznych dochodów ze sprzedaży ropy naftowej, nie sposób było zaradzić coraz większym problemom dotykającym ten kraj. Swój elektorat Chavez oparł na najbiedniejszej części wenezuelskiego społeczeństwa, która pozbawiona niezbędnych środków do życia oraz najmocniej pokrzywdzona nierówną dystrybucją dochodów ze sprzedaży surowców energetycznych uwierzyła w populistyczne hasła byłego wojskowego (Chavez jest byłym pułkownikiem armii wenezuelskiej).

Konflikt w Gruzji, oprócz kilku widocznych i istotnych kwestii, poruszył jedną, która do tej pory była celowo (bądź nie) pomijana. Stany Zjednoczone i Unia Europejska nie mogły do tej pory znaleźć przekonujących wobec siebie argumentów, do negocjacji dotyczących nakreślenia podstawowych założeń wspólnej polityki energetycznej. Impas w rozmowach spowodowany był diametralnie różnym podejściem obu stron do dialogu. Stanowczość i bezwzględność amerykańskiej realpolitik w tej materii pozostawiał wiele do życzenia wobec znacznie bardziej ugodowej strony europejskiej. Nawet, wydawać by się mogło, przekonywujący argument  coraz wyższych cen surowców energetycznych na świecie, nie jest w stanie przekonać i zintegrować Zachodu ku dalszym działaniom. Realizowanie swoich interesów oddzielnie nie będzie wpływało pozytywnie na sytuację, o czym dobitnie przekonujemy się już od interwencji USA w Iraku. Wtedy to chwilowa stabilizacji cen, w długofalowym rezultacie doprowadziła do rekordowych stawek.