Hugo Chavez, urząd prezydenta Wenezueli sprawuje od roku 1998. Jest uważany za polityka zdecydowanie antyamerykańskiego, preferującego silną politykę społeczną. Ukończył Akademię Wojskową w Caracas oraz podyplomowe studia z zakresu nauk politycznych. Do pierwszych wyborów szedł z hasłami ściślejszej integracji między krajami Ameryki Łacińskiej, przeciwstawieniu się neoliberalnemu modelowi gospodarczemu oraz przeciwstawieniu się procesowi globalizacji. Dosyć radykalna retoryka przedwyborcza spowodowana była kryzysem oraz chaosem, który w ówczesnym okresie szalał w Wenezueli. Mimo znacznych dochodów ze sprzedaży ropy naftowej, nie sposób było zaradzić coraz większym problemom dotykającym ten kraj. Swój elektorat Chavez oparł na najbiedniejszej części wenezuelskiego społeczeństwa, która pozbawiona niezbędnych środków do życia oraz najmocniej pokrzywdzona nierówną dystrybucją dochodów ze sprzedaży surowców energetycznych uwierzyła w populistyczne hasła byłego wojskowego (Chavez jest byłym pułkownikiem armii wenezuelskiej).

Konflikt w Gruzji, oprócz kilku widocznych i istotnych kwestii, poruszył jedną, która do tej pory była celowo (bądź nie) pomijana. Stany Zjednoczone i Unia Europejska nie mogły do tej pory znaleźć przekonujących wobec siebie argumentów, do negocjacji dotyczących nakreślenia podstawowych założeń wspólnej polityki energetycznej. Impas w rozmowach spowodowany był diametralnie różnym podejściem obu stron do dialogu. Stanowczość i bezwzględność amerykańskiej realpolitik w tej materii pozostawiał wiele do życzenia wobec znacznie bardziej ugodowej strony europejskiej. Nawet, wydawać by się mogło, przekonywujący argument  coraz wyższych cen surowców energetycznych na świecie, nie jest w stanie przekonać i zintegrować Zachodu ku dalszym działaniom. Realizowanie swoich interesów oddzielnie nie będzie wpływało pozytywnie na sytuację, o czym dobitnie przekonujemy się już od interwencji USA w Iraku. Wtedy to chwilowa stabilizacji cen, w długofalowym rezultacie doprowadziła do rekordowych stawek.