Czy w rosyjskim społeczeństwie wzrastają nastroje nacjonalistyczne i ksenofobiczne czy rasistowskie?  Media regularnie donoszą  o śmiertelnych pobiciach obcokrakowców, szczególnie w dużych miastach rosyjskich. W końcu marca w moskiewskim szpitalu zmarł Afgańczyk tydzień wcześniej pobity przez grupę skinheadów.  Atak na bazar, na którym wiele straganów należy do osób z Kaukazu i Azji Centrlanej zorganizowany był przez grupę młodzieży uzbrojoną w metalowe pręty. Nie był to przypadek odosobniony.

W rosyjskiej gospodarce, w sposobie sprawowania władzy, w charakterze stosunków łączących kręgi oligarchów i administrację prezydencką zachodzą obecnie bardzo znaczące i niepokojące zmiany. Coraz wyraźniejszy staje się proces odchodzenia od liberalnego modelu ekonomicznego. Wzrastają natomiast autorytarne tendencje w polityce wewnętrznej. Na polu gospodarczym administracja dąży do uzyskania całkowitej lojalności oligarchów oraz do obciążenia dużych firm licznymi świadczeniami na rzecz państwa.

Trzy lata temu zniszczenie przez Talibów posągu Buddy w Afganistanie wywołało liczne protesty i zbulwersowało opinię publiczną na całym świecie. Jak to możliwe, że kultura materialna jednej z najstarszych cywilizacji jest permanentnie niszczona przy milczącym przyzwoleniu UNESCO?

Konflikt w Czeczenii budzi żywe emocje wśród wszystkuch Polaków interesujących się wydarzeniami międzynarodowymi. Nie inaczej jest ze studentami kierunków politologicznych. Ich odczucia są o tyle istotne, że to właśnie oni będą mieli już za kilkanaście lat decydujący wpływ na postawę Polski wobec tej sprawy. Pod koniec ubiegłego roku w prestiżowym Instytucie Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego odbyła się debata pod hasłem "Czy Czeczenia ma według prawa międzynarodowego prawo do niepodległości?" Dwie grupy uczestników stanęły ze sobą oko w oko jako delegacje Moskwy i Groznego. Oto zapis tej niezwykle ciekawej symulacji.

Polityka w Federacji Rosyjskiej od czasów upadku ZSRR jest tematem tabu, tajemniczym feniksem, który wyłania się z popiołów w czasie, gdy kartka w kalendarzu wyborczym wskazuje, że przyszedł czas na kolejne wybory... Nie inaczej jest i tym razem - z góry przesądzony wynik wyborów prezydenckich nikogo nie zaskoczył.

Wtorkowa decyzja prezydenta Rosji Władimira Putina o dymisji gabinetu Michaiła Kasjanowa była ogromnym zaskoczeniem. Wywołała szereg spekulacji i komentarzy dotyczących przyszłości polityki wewnętrznej Rosji. Według środowych doniesień dziennika "Rzeczpospolita", powołującego się na wypowiedź Aleksieja Muchina, dyrektora Centrum Informacji Politycznej, odwołanie Kasjanowa pomoże skonsolidować społeczeństwo wokół "drużyny Putina".

Agencja Interfaks-Ukrajina podała 17 listopada niezmiernie interesującą informację, którą niestety polskie media skrupulatnie zdewaluowały. A szkoda… Wołodymyr Łytwyn, przewodniczący ukraińskiej Rady Najwyższej stwierdził mianowicie, iż Marek Borowski, jego polski odpowiednik, podczas poniedziałkowej rozmowy wyraził swoje gorące poparcie dla stanowiska strony ukraińskiej w sprawie sporu z Rosją o budowę grobli w pobliżu wyspy Tuzła.

Od kilku tygodniu uwaga władz jak również wszystkich mediów ukraińskich skierowana jest na zamieszanie, które powstało w związku z aktywnością strony rosyjskiej w Cieśninie Kerczeńskiej, stanowiącej korytarz wodny łączący Morze Azowskie z Morzem Czarnym. Powodem zainteresowania a zarazem niepokoju jest trwająca tam budowa kilkukilometrowej grobli, zmierzająca w kierunku Ukrainy. Według prognoz i domysłów nasyp ten ma połączyć rosyjski półwysep Tamanski z ukraińską wyspą Tuzła, znajdującą się na styku granic, na styku granic, które nie są de facto wytyczone. Jest to spuścizna po rozpadzie ZSRR, utrzymanie której leży w interesie Rosji. Moskwa nie podjęła ukraińskich propozycji co do przeprowadzenia granicy państwowej. Zarówno wcześniejsze porozumienia z 1994 jak i z 1998 roku traktują o Morzu Azowskim i Cieśninie Kerczeńskiej jako o wodach wewnętrznych Ukrainy i Rosji. Inaczej rozpatruję tę sprawę najnowszy dokument z obecnego roku. Przypomnijmy, iż na początku 2003 roku między Ukrainą i Federacją Rosyjską została podpisana międzypaństwowa umowa o granicy państwowej. Przedmiotem tego dokumentu jest lądowa część granicy ukraińsko-rosyjskiej. Chodzi tutaj o delimitację odcinka lądowego bez faktycznego wytyczenia przebiegu granicy. Nie doszło natomiast do porozumienia ani do zmiany stanowisk w kwestii delimitacji morskiej części granicy. Stanowiska obu państw zasadniczo różne. Rosja nalega, aby Morze Azowskie i Cieśnina Kerczeńska stanowiły wody wewnętrzne obydwu państw, Ukraina natomiast od samego początku opowiada się za wyznaczeniem granicy zgodnie z normami prawa międzynarodowego. Nie jest to rękę Moskwie, gdyż wtedy większa cześć zasobnego w pokłady gazu i ropy Morza Azowskiego przypadłaby Ukrainie. Oprócz czynników ekonomicznych niewątpliwie istotne znaczenie odgrywają argumenty natury politycznej. Podczas gdy obecnie, aby przepłynąć przez Cieśninie Keczeńską wymagana jest zgodna Ukrainy i Rosji, wówczas decydentem byłaby Ukraina. Nie mówię tutaj o ewentualności przyzwolenia na udostępnienie przestrzeni wodnej wojskowym statkom NATO, bo to z kolei mogłoby być ogniskiem zapalnym konfliktu zagrażającego pokojowi i integralności państwa Ukraińskiego. 

Podczas niedawnego szczytu amerykasko-rosyjskiego w Camp David, prezydenci George W. Bush i Władimir Putin, wydawali się być zgodni w kwestiach dotyczących współpracy na rzecz stabilizacji w Iraku oraz powstrzymania Iranu przed budową broni nuklearnej.

Kolejny dzień wojny i kolejny zamach czeczeńskich separatystów. Walczą o wolność dla swojego kraju. Jak jednak osądzać ludzi, którzy zabijają niewinnych? Walczą z narodem wroga, czy też przekroczyli już granicę, za którą nie nazywa się ich inaczej, jak terrorystami?