Tematyka dotycząca sytuacji polskiej mniejszości na Litwie powraca w mediach litewskich jak bumerang. Należy przypuszczać, że skandal, który ostatnio wybuchł wokół prezydenta państwa oraz jego otoczenia, na pewien czas odsunął na dalszy plan wszelkie inne kwestie polityczne. Do nich należy zaliczyć wywołującą do niedawna wiele emocji sprawę nadania jednej z ulic w podwileńskiej miejscowości imienia Józefa Piłsudskiego.

Agencja Interfaks-Ukrajina podała 17 listopada niezmiernie interesującą informację, którą niestety polskie media skrupulatnie zdewaluowały. A szkoda… Wołodymyr Łytwyn, przewodniczący ukraińskiej Rady Najwyższej stwierdził mianowicie, iż Marek Borowski, jego polski odpowiednik, podczas poniedziałkowej rozmowy wyraził swoje gorące poparcie dla stanowiska strony ukraińskiej w sprawie sporu z Rosją o budowę grobli w pobliżu wyspy Tuzła.

Od kilku tygodniu uwaga władz jak również wszystkich mediów ukraińskich skierowana jest na zamieszanie, które powstało w związku z aktywnością strony rosyjskiej w Cieśninie Kerczeńskiej, stanowiącej korytarz wodny łączący Morze Azowskie z Morzem Czarnym. Powodem zainteresowania a zarazem niepokoju jest trwająca tam budowa kilkukilometrowej grobli, zmierzająca w kierunku Ukrainy. Według prognoz i domysłów nasyp ten ma połączyć rosyjski półwysep Tamanski z ukraińską wyspą Tuzła, znajdującą się na styku granic, na styku granic, które nie są de facto wytyczone. Jest to spuścizna po rozpadzie ZSRR, utrzymanie której leży w interesie Rosji. Moskwa nie podjęła ukraińskich propozycji co do przeprowadzenia granicy państwowej. Zarówno wcześniejsze porozumienia z 1994 jak i z 1998 roku traktują o Morzu Azowskim i Cieśninie Kerczeńskiej jako o wodach wewnętrznych Ukrainy i Rosji. Inaczej rozpatruję tę sprawę najnowszy dokument z obecnego roku. Przypomnijmy, iż na początku 2003 roku między Ukrainą i Federacją Rosyjską została podpisana międzypaństwowa umowa o granicy państwowej. Przedmiotem tego dokumentu jest lądowa część granicy ukraińsko-rosyjskiej. Chodzi tutaj o delimitację odcinka lądowego bez faktycznego wytyczenia przebiegu granicy. Nie doszło natomiast do porozumienia ani do zmiany stanowisk w kwestii delimitacji morskiej części granicy. Stanowiska obu państw zasadniczo różne. Rosja nalega, aby Morze Azowskie i Cieśnina Kerczeńska stanowiły wody wewnętrzne obydwu państw, Ukraina natomiast od samego początku opowiada się za wyznaczeniem granicy zgodnie z normami prawa międzynarodowego. Nie jest to rękę Moskwie, gdyż wtedy większa cześć zasobnego w pokłady gazu i ropy Morza Azowskiego przypadłaby Ukrainie. Oprócz czynników ekonomicznych niewątpliwie istotne znaczenie odgrywają argumenty natury politycznej. Podczas gdy obecnie, aby przepłynąć przez Cieśninie Keczeńską wymagana jest zgodna Ukrainy i Rosji, wówczas decydentem byłaby Ukraina. Nie mówię tutaj o ewentualności przyzwolenia na udostępnienie przestrzeni wodnej wojskowym statkom NATO, bo to z kolei mogłoby być ogniskiem zapalnym konfliktu zagrażającego pokojowi i integralności państwa Ukraińskiego. 

Uchwałą Rady Miasta Wilna z 15 października 2003 r. Zbigniew Brzeziński, wybitny politolog, wytrawny znawca problemów międzynarodowych, popierający Litwę w staraniach o członkostwo w NATO, uzyskał honorowe obywatelstwo Wilna. 
W uzasadnieniu przyznania tego wyróżnienia podkreślono, że Zbigniew Brzeziński od momentu odzyskania przez Litwę w 1990 roku niepodległości był jej adwokatem w warstwach politycznych i akademickich w USA i innych krajach, w tym w Polsce. Pozwoliło to stworzyć na świecie wizerunek Litwy jako państwa demokratycznego i nowoczesnego. Ze względu na związki łączące Brzezińskiego z Litwą oraz sympatię i pomoc dla kraju został mu przyznany również tytuł honorowego obywatela stolicy.

Podczas niedawnego szczytu amerykasko-rosyjskiego w Camp David, prezydenci George W. Bush i Władimir Putin, wydawali się być zgodni w kwestiach dotyczących współpracy na rzecz stabilizacji w Iraku oraz powstrzymania Iranu przed budową broni nuklearnej.

Rosyjski koncern naftowy „Lukoil” planuje w końcu 2003 na początku 2004 roku rozpocząć eksploatację złoża ropy naftowej, znajdującego się na Morzu Bałtyckim w odległości zaledwie 7 km od granicy morskiej litewsko-rosyjskiej, w pobliżu Nidy. Litwa jest bardzo zaniepokojona możliwymi tragicznymi skutkami eksploatacji tego złoża. Na początku bieżącego roku szczególne zaniepokojenie wzbudził fakt, że Rosja zwlekała z przedstawieniem wyników ekspertyzy ekologicznej wydobywania ropy naftowej w tym miejscu. 

Kolejny dzień wojny i kolejny zamach czeczeńskich separatystów. Walczą o wolność dla swojego kraju. Jak jednak osądzać ludzi, którzy zabijają niewinnych? Walczą z narodem wroga, czy też przekroczyli już granicę, za którą nie nazywa się ich inaczej, jak terrorystami?

Rosja i NATO powinny być zasadniczymi filarami w systemie bezpieczeństwa europejskiego i ważnymi partnerami w kontekście światowym.

28 stycznia, w trakcie trwania oficjalnej wizyty Władimira Putina do Kijowa, prezydenci Ukrainy i Federacji Rosyjskiej podpisali szereg porozumień i umów dotyczących wzajemnej współpracy. Najważniejsza z nich, to międzypaństwowa umowa o granicy państwowej. Przedmiotem tego dokumentu jest lądowa część granicy ukraińsko-rosyjskiej, a dokładniej jej delimitacja. Podpisanie tej umowy nie powoduje faktycznego wytyczenia przebiegu granicy, ma natomiast wielkie znaczenie polityczne dla Ukrainy. Rosja poraz kolejny potwierdziła bowiem, że uznaje Ukrainę jak suwerennego partnera.