Kryzys dewastujący gospodarkę USA, zdaje się nie mieć tak negatywnych skutków w przypadku innych ważnych graczy politycznych na świecie. Wręcz przeciwnie. Korzystając z zastoju amerykańskiej aktywności w sferze gospodarczej, Wenezuela rozpoczęła realizację intensywnego planu zacieśniania stosunków z Rosją i Chinami. Partnerstwo polegać ma głównie na pomocy w zakresie energetycznej oraz wojskowej.

Najpoważniejsza wojna dyplomatyczna ostatnich lat pomiędzy USA i Boliwią rozpoczęła się w środę 10.09.2008 r. w La Paz, kiedy to boliwijski prezydent Evo Morales odwołał ambasadora USA Philipa Goldberga za domniemaną konspirację i poparcie dla grup rebelianckich autonomistów ze wschodu kraju. „Amerykański ambasador dąży do rozpadu Boliwii” – uzasadniał swoją decyzję Morales.

Konflikt w Gruzji, oprócz kilku widocznych i istotnych kwestii, poruszył jedną, która do tej pory była celowo (bądź nie) pomijana. Stany Zjednoczone i Unia Europejska nie mogły do tej pory znaleźć przekonujących wobec siebie argumentów, do negocjacji dotyczących nakreślenia podstawowych założeń wspólnej polityki energetycznej. Impas w rozmowach spowodowany był diametralnie różnym podejściem obu stron do dialogu. Stanowczość i bezwzględność amerykańskiej realpolitik w tej materii pozostawiał wiele do życzenia wobec znacznie bardziej ugodowej strony europejskiej. Nawet, wydawać by się mogło, przekonywujący argument  coraz wyższych cen surowców energetycznych na świecie, nie jest w stanie przekonać i zintegrować Zachodu ku dalszym działaniom. Realizowanie swoich interesów oddzielnie nie będzie wpływało pozytywnie na sytuację, o czym dobitnie przekonujemy się już od interwencji USA w Iraku. Wtedy to chwilowa stabilizacji cen, w długofalowym rezultacie doprowadziła do rekordowych stawek.