"Nazywam się John Kerry i melduję gotowość do służby" - tymi słowami demokratyczny kandydat na prezydenta przywitał w czwartkowy wieczór, 29 lipca, swoich zgromadzonych na krajowej konwencji wyborczej w Bostonie partyjnych kolegów.  Ale zanim wypowiedział te mające szanse przejść do historii słowa, hala Fleet Center przez cztery wieczory była areną niezwykłego politycznego i medialnego show. Wystąpili wszyscy najbardziej znani i najważniejsi politycy Partii Demokratycznej. Wszystkim chodziło o jedno: Bush musi odejść!

Już jutro, w poniedziałek, 26 lipca, swoją krajową konwencję wyborczą w Bostonie rozpoczną Demokraci, którzy udzielą oficjalnego błogosławieństwa w walce o Biały Dom tandemowi Kerry - Edwards. W ostatnich dniach sierpnia, na podobnej imprezie w Nowym Jorku, Republikanie gremialnie poprą obecnego prezydenta i jego zastępcę. Podczas konwencji kandydaci ogłoszą także swoje programy wyborcze, zwane w amerykańskiej nomenklaturze platformami. Co w nich będzie? Jakie są główne różnice między konkurentami? Co zaproponuje trzeci w sondażach Ralph Nader?

John Kerry w cuglach zapewnił sobie tej zimy błogosławieństwo Partii Demokratycznej na drodze do prezydentury. Ale każdy sukces rodzi nowe problemy. Dla senatora z Massachussets podstawowy to "Jak pokonać Busha?". Ale zaraz potem w tym rankingu sytuuje się pytanie "Komu zaproponować wiceprezydenturę?". Odpowiedni dobór wyborczego partnera może mieć decydujące znaczenie dla końcowego wyniku.  Przedstawiamy Państwu czołowych demokratycznych polityków, których może rozważać Kerry. Opowiemy, kim są, oraz jaki wpływ mogą mieć na kampanię.

Neokonserwatyści w polityce zagranicznej kierują sie swoimi przekonaniami w nie mniejszym stopniu niż w polityce wewnętrznej. Podczas Zimnej Wojny punktem oparcia dla działania był zdecydowany antykomunizm. Henry Kissinger tak opisuje neokonserwatystów na przykładzie ich stanowiska w sprawie wojny wietnamskiej: "Można było się spodziewać, że jako zagorzali przedstawiciele antykomuniści przedstawiciele nurtu neokonserwatywnego udzielą moralnego przynajmniej wsparcia administracji[prezydenta Nixona], która trwała w Wietnamie głównie dlatego, żebe wykazać iż Ameryka nie ugnie się przed komunistycznym naporem...

"Wybór jest wasz, a nie ich"- to tylko jeden z setek transparentów rozpiętych w niedzielę (25 kwietnia) nad waszyngtońskim The Mall podczas największej manifestacji jaka przetoczyła się przez amerykańską stolicę w ostatnich latach. Hasło to, choć w sposób bezpośredni dotyczy prawa do wolnego wyboru kobiet w kwestiach aborcji, nie pozostawia złudzeń co do nadziei protestujących wiązanych z innym wyborem mającym się dokonać 2 listopada bieżącego roku.

Kiedy kilka dni temu słuchaliśmy kolejnego wystąpienia Georga W. Busha na temat sytuacji w Iraku mogliśmy spodziewać się poruszenia kluczowych dla tego problemu kwestii. Moment dziejowy jak najbardziej temu sprzyja. Za miesiąc Irakijczycy będą mieli teoretycznie niezależne i suwerenne państwo. 1 czerwca rozwiązała się Rada Zarządzająca, organ, który dotychczas władał krajem byłego dyktatora Saddama Husseina i powołano nowy iracki rząd.

Czy w rosyjskim społeczeństwie wzrastają nastroje nacjonalistyczne i ksenofobiczne czy rasistowskie?  Media regularnie donoszą  o śmiertelnych pobiciach obcokrakowców, szczególnie w dużych miastach rosyjskich. W końcu marca w moskiewskim szpitalu zmarł Afgańczyk tydzień wcześniej pobity przez grupę skinheadów.  Atak na bazar, na którym wiele straganów należy do osób z Kaukazu i Azji Centrlanej zorganizowany był przez grupę młodzieży uzbrojoną w metalowe pręty. Nie był to przypadek odosobniony.

W rosyjskiej gospodarce, w sposobie sprawowania władzy, w charakterze stosunków łączących kręgi oligarchów i administrację prezydencką zachodzą obecnie bardzo znaczące i niepokojące zmiany. Coraz wyraźniejszy staje się proces odchodzenia od liberalnego modelu ekonomicznego. Wzrastają natomiast autorytarne tendencje w polityce wewnętrznej. Na polu gospodarczym administracja dąży do uzyskania całkowitej lojalności oligarchów oraz do obciążenia dużych firm licznymi świadczeniami na rzecz państwa.

Trzy lata temu zniszczenie przez Talibów posągu Buddy w Afganistanie wywołało liczne protesty i zbulwersowało opinię publiczną na całym świecie. Jak to możliwe, że kultura materialna jednej z najstarszych cywilizacji jest permanentnie niszczona przy milczącym przyzwoleniu UNESCO?

Przeciwnicy polityki USA AD 2003 zdają się nie zauważać, że ich sprzeciw wobec dosyć schematycznego obrazu Stanów Zjednoczonych jest tylko kolejną wersją starego pomysłu, który w samych Stanach lansowali m.in. Richard Barnet czy William Appleman Williams. Pierwszy z nich zauważył, że "wielki kraj może wobec mniejszego przyjąć tylko postawę manipulatora lub wyzyskiwacza". Drugi natomiast oskarżył USA o politykę mającą na celu - tylko i wyłącznie - poszukiwanie nowych rynków zbytu. Oto kilka moich myśli o jedynym światowym supermocarstwie.