To był największy i z pewnością jeden z najbardziej trzymających w napięciu szczytów w prawie sześćdziesięcioletniej historii NATO. Debata nad przyszłością Sojuszu, powodzeniem misji w Afganistanie, rozszerzeniem o trzy kraje bałkańskie oraz nadaniem Planu Działań na Rzecz Członkostwa (Membership Action Plan) Ukrainie i Gruzji a także spotkanie z odchodzącym prezydentem Rosji Władymirem Putinem, czy sekretarzem generalnym ONZ Ban Ki-Moonem to tylko nieliczne punkty programu szczytu w Bukareszcie.

Z nieba leje się żar, jest grubo powyżej 30 stopni, duża wilgotność utrudnia oddychanie. Życie toczy się leniwie, tak przynajmniej  objawia się ono turyście na wyspie Rodos. Jednak w niezliczonej ilości tawern, młodzi i starzy, kobiety i mężczyźni, rozprawiają o wydarzeniach na świecie. Jednych bardziej interesują zbiory oliwek, drudzy martwią się mniejszą ilością turystów, niektórzy zaś jak Yanis zastanawiają się nad przyszłością.

Parlament rosyjski poddał pod głosowanie ustawę o przyznaniu Osetii Południowej oraz Abchazji statusu niepodległych państw. Odpowiedź Zachodu, rozumianego jako grupa państw geopolitycznie konkurujących z Rosją o światowe wpływy, była w tym przypadku dość wyrazista: takie działanie stoi w sprzeczności z prawem międzynarodowym. Niektórzy komentatorzy konfliktu gruzińsko-rosyjskiego stwierdzili, że Rosja gra mocarstwom zachodnim na nosie. Słusznie, bo jak się okazuje, niewielką skuteczność miały groźby prezydenta Busha wykluczenia Rosji z państw G-8, stanowcza reakcja NATO, pielgrzymki polityków do Tblisi – za to jeszcze bardziej zaogniły stosunki na linii Zachód-Moskwa, zwiększyły skalę izolacji Rosji. I, co istotne, postawa Zachodu zachęciła władze Kremla do kolejnych, stanowczych działań.