Amnesty International wydała nowy raport ujawniający tajne operacje, których celem były "aresztowania lub porwania ludzi, a także przekazywanie ich i potajemne przetrzymywanie, przewożenie do krajów, w których narażani byli na tortury i inne formy maltretowania". Raport ten opisuje, w jaki sposób CIA "wykorzystywała prywatnych operatorów linii lotniczych i wiodące firmy w celu utrzymywania w tajemnicy lotów, których celem było wywożenie więźniów".

„[To było] najstraszniejsze  doświadczenie [w moim życiu]. W pewnym momencie zaczęłam udawać, że nie żyję, ponieważ myślałam…że to sprawi, że przestaną.”

Praskie Biuro Radia Wolność, finansowane przez USA, doniosło, że Dzhumadurdy Ovezov i Meretmuhammet Khommadov zostali zwolnieni 17 marca.

Sprzyjający Polsce senatorowie amerykańscy Barbara Mikulski i Rick Santorum zgłosili do ustawy imigracyjnej, nad którą pracuje senat poprawkę o włączeniu Polski do ruchu bezwizowego. Poprzednie takie inicjatywy nie były nawet głosowane.

Oskarżany o machinacje finansowe Tom DeLay, były przywódca frakcji Republikanów w Izbie Reprezentantów USA, ogłosił zakończenie kariery politycznej. Najpóźniej w czerwcu zrzeknie się mandatu, nie weźmie też udziału w listopadowych wyborach.

Kilku obrońców praw człowieka zostało zatrzymanych, po tym jak oprotestowali przymusową eksmisję starszych mieszkańców Pyongtaek (północno- zachodnia część Korei Południowej) zarządzoną przez zbuntowaną policję. Mieszkańcy tej wioski dostali nakaz eksmisji, aby umożliwić działanie sąsiadującej bazie amerykańskiej Camp Humphreys.

Koniec zimnej wojny i upadek ZSRR dawał Stanom Zjednoczonym możliwości angażowania się w praktycznie dowolnej formie w dowolnym afrykańskim kraju. USA korzystały z nich jednak wciąż nie na tyle intensywnie, na ile pozwalał ich potencjał. Administracje Busha seniora i Clintona wolaya wyręczać się dawnymi metropoliami – głównie Wielką Brytanią i Francją, do których dawne kolonie ciążyły w sposób naturalny. Silniejsze więzi istniały między Stanami Zjednoczonymi, a dawnymi posiadłościami portugalskimi – Angolą i Mozambikiem –  dla których, ze względu na historię walki wyzwoleńczej, Waszyngton był znacznie atrakcyjniejszym protektorem niż Lizbona. Większe zainteresowanie w kontaktach z USA przejawiały również kraje nieobjęte podbojami kolonialnymi: Liberia i Etiopia.

W ciągu kolejnych siedmiu lat uwidoczniły się wszystkie spięcia, nieporozumienia pomiędzy dwoma państwami. Błędy popełnione za czasów Porfiratu próbowano w szybkim tempie usunąć. Same stosunki nieformalne nie odgrywały już takiej roli w polityce Meksyku - poza tym, że wtedy właśnie wybuchły ze zdwojoną siłą - skupiono się raczej na tym jak pozbyć się tych powiązań. Nastąpił istotny wzrost znaczenia stosunków formalnych (politycznych), choć wtedy prezentowały one  postępujący regres w relacjach amerykańsko-meksykańskich. Wpływ na ten stan rzeczy miało przejęcie władzy przez konstytucjonalistów, którzy zapragnęli zrealizować ideały republiki maderowskiej oraz prezydentura Woodrowa Wilsona. Przywódca Stanów Zjednoczonych „nie miał żadnego doświadczenia w stosunkach międzynarodowych, kiedy został wybrany. Ale dostając jedyną w swoim rodzaju szansę, zapragnął ją wykorzystać do przeforsowania uniwersalnych standardów (dotyczących demokracji)”.