Debatę pomiędzy byłym prezydentem Kwaśniewskim, a obecnym premierem Kaczyńskim oglądało prawie 10 milionów osób – 1/4 polskiego narodu. Każdy z tych dziesięciu milionów włączył telewizor po to, aby zobaczyć spór na temat dwóch wizji Polski. Bo przecież politycy w takich debatach mają wywoływać iskry, ścierać się ze sobą. Wygrywa i zyskuje poparcie wyborców ten, kto nie da się wyprowadzić z równowagi. Zwycięża  ten, kto będzie błyskotliwszy, inteligentniejszy oraz – bez sięganiu bruku w oskarżeniach – bardziej zdecydowany. To oczywistość. Gdy jednak do głosu dochodzą polityczne rozgrywki, to oczywistość ta przestaje być tak bardzo oczywista, a od „oczywistej oczywistości” Jarosława Kaczyńskiego dzielą ją lata świetlne.

Analityczne zsyntezowanie niegdysiejszej debaty między eksprezydentem III RP Aleksandrem Kwaśniewskim a obecnym liderem partii rządzącej, w postaci premiera Jarosława Kaczyńskiego, wbrew gorączkowo wystawionym opiniom wszechwiedzących i jaśnie oświeconych komentatorów politycznych oraz nieprzebranych rzesz nadzwyczajnie zaangażowanych politycznie, co niezidentyfikowanych i nieistniejących z punktu widzenia formalnego reprezentantów „miejskiej spójki” w postaci forowiczów, blogerów i innych, w moim skromnym i zlaicyzowanym rozumowaniu nie należałoby to zadań prostych, łatwych i przyjemnych.

Od kilku tygodni mamy do czynienia z cyrkiem w polskiej polityce. Niestety cyrk ten zorganizowały partie koalicji rządzącej, która to z kolei jest, a jakoby jej nie było. Politycy trzech sprawujących władzę ugrupowań mocują się między sobą i próbują przekonać opinię publiczną do tego, które z nich jest uczciwsze i działa w lepiej pojętym interesie Polski i Polaków. Miło jest wprawdzie słuchać, kiedy ludzie dzierżący w ręku ster państwa chcą przychylić nieba wyborcom, a przy okazji pokazać, jakimi są wspaniałymi politykami. Niestety obecna sytuacja w nikim nie wzbudza uśmiechu (nawet politowania).

Jeszcze miesiąc temu, gdy premier Kaczyński zdymisjonował Andrzeja Leppera, wydawało się, że przystawki zostały ostatecznie skonsumowane. Dziś, gdy LiS wierzga i nie daje się wypchnąć z koalicji, okazuje się, że potrawa w postaci kontrowersyjnych koalicjantów może być niestrawna…

W ostatnim czasie polityka w Polsce osiągnęła stan wyczekiwania, wyczekiwania na coś co się może zdarzyć, jednak nie musi. Czekamy, co powie Andrzej Lepper, co powie Jarosław Kaczyński, a na dokładkę: co powie Roman Giertych. Publicyści od dłuższego czasu lansują tezę, że Lepper jest upokorzony i że daje się dalej upokarzać pozostając w koalicji. Po co mu to?

Rozgrywki w obozie rządzącej koalicji w ostatnich tygodniach przyniosły nam nowego gracza partyjnego na krajowej scenie politycznej. Tak zwane pisowskie przystawki, a więc dwóch mniejszych koalicjantów, czyli Liga Polskich Rodzin i Samoobrona w obliczu prowokacyjnej i agresywnej postawy ugrupowania premiera Jarosława Kaczyńskiego postanowiły utworzyć LiS. Czy jednak ten chytry plan, o czym świadczy już sam skrót formacji Liga i Samoobrona nie jest raczej łabędzim śpiewem jej liderów w osobach Romana Giertycha i Andrzeja Leppera?

Gdyby dociekliwy matematyk powziął sobie za cel graficzne przedstawienie tego, co dzieje się w polskiej polityce od momentu oddania władzy przez lewicę w 2005 roku i przekazania jej tym samym w ręce braci Kaczyńskich, wyszłaby mu gigantyczna sinusoida. Koalicja telepie się raz w jedną stronę, raz w drugą, znamionując swoją ogólną kruchość i szczególną troskę o własne dobro. Temu tworowi wyraźnie brak braterskiej miłości i ciepła wynikającego z chęci dawania tego, co najlepsze, nie sobie, ale ludziom i państwu.