Aby zapisać się na listę naszego newslettera, prosimy podać swój adres email:

 

Wyszukiwarka e-Polityki :

 

Strona Główna  |  Praca  |  Reklama  |  Kontakt

 

   e-Polityka.pl / Artykuły - Świat / Kronika wyborcza / Kronika wyborcza: wrzesień 2005               

dodaj do ulubionych | ustaw jako startową |  zarejestruj się  

  ..:: Polityka

  ..:: Inne

  ..:: Sonda

Czy jesteś zadowolony z rządów PO-PSL?


Tak

Średnio

Nie


  + wyniki

 

P - A - R - T - N - E - R - Z - Y

 



 
..:: Podobne Tematy
Kronika wyborcza: wrzesień 2005 

10-10-2005

  Autor: Michał Potocki

W Polsce wszyscy żyli – i nadal żyją – wyborami parlamentarnymi. Świat ekscytował się raczej głosowaniem w Niemczech i Japonii. Poza tym do urn poszli Algierczycy, Egipcjanie, Norwegowie, Nowozelandczycy, Szwajcarzy oraz mieszkańcy Aruby i Makau. Nową głowę państwa będzie mieć od października San Marino.

 

 

ARABSKA REPUBLIKA EGIPTU – wybory prezydenckie

data: 7 września 2005 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta kraju na 6-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 22,95%

Muhammad Hosni Mubarak (Partia Narodowo-Demokratyczna) 86,47%
Ayman Abdul Aziz Nour (Jutro) 7,4%
Numaan Muhammad Gumaa (Partia Nowej Delegacji) 2,86%
Osama Muhammad Shaltout (Partia Zgody Społecznej) 0,41%
Wahid Fakhri al-Uqsori (Egipska Arabska Partia Socjalistyczna) 0,16%
Ibrahim Muhammad Turk (Demokratyczna Partia Unionistyczna) 0,08%
Mamdouh Muhammad Qinawi (Społeczna Partia Konstytucjonalna) 0,08%
Ahmed al-Sabahi Khalil Awadallah (Partia Społeczności) 0,06%
Fawzi Muhammad Ghazal (Egipt 2000) 0,06%
Muhammad Refat al-Agroudi (Partia Zgody Narodowej) 0,06%

W SKRÓCIE: na pierwszy rzut oka – zwycięstwo demokracji. Po raz pierwszy wybory prezydenckie nie ograniczyły się w Egipcie do referendum poparcia dla jedynego kandydata; po raz pierwszy dopuszczono pluralizm wyborów prezydenckich. Z drugiej jednak strony takie zmiany w konstytucji to swoisty wentyl bezpieczeństwa dla rządzącego już dwudziesty czwarty rok Mubaraka. Kandydatów na prezydenta mogą obecnie wysuwać zarejestrowane partie polityczne lub 65 członków parlamentu. Ten wymóg pozbawił szans na udział w wyborach najpoważniejsze ugrupowanie opozycyjne – Bractwo Muzułmańskie, które działa półlegalnie, posiada pewną ilość swoich reprezentantów w parlamencie, jednak niewystarczającą do wysunięcia kandydata na prezydenta. Stąd wybory zostały zbojkotowane przez większość Egipcjan – nawet oficjalne dane mówią o niespełna 23-proc. frekwencji, zaś opozycja mówi, że np. w miastach do urn poszło nie więcej, niż 5% uprawnionych. Główny konkurent Mubaraka – Ayman Nour – wezwał do powtórzenia głosowania. Egipt w rankingu Freedom House otrzymał notę 5,5 w skali 7-stopniowej, co oznacza, że jest to kraj niewolny. I nawet pozory w rodzaju wyborów prezydenckich z wieloma kandydatami nie zmienią tego wizerunku. Z drugiej jednak strony Egipt jest jednym z głównych stabilizatorów sytuacji na Bliskim Wschodzie. Jest to w dużej mierze zasługa prezydenta Mubaraka. Natychmiastowe wprowadzenie demokracji groziłoby dojściem do władzy islamistów, co mogłoby tylko zaostrzyć i tak napięte stosunki w najbardziej zapalnym rejonie świata.

CESARSTWO JAPONII – wybory parlamentarne

data: 11 września 2005 r.
do obsadzenia: 480 miejsc w Izbie Reprezentantów (Shugi-in) na 4-letnią kadencję; 300 mandatów obsadzanych w okręgach jednomandatowych, reszta – w ordynacji proporcjonalnej w 11 okręgach wyborczych

WYNIKI (wyniki procentowe z wyborów proporcjonalnych):
frekwencja 67,51%

Partia Liberalno-Demokratyczna (Jiyu Minshuto; przywódca: Junichiro Koizumi) 38,2%, 296 mandatów
Partia Demokratyczna (Minshuto; Katsuya Okada) 31%, 113 mandatów
Nowa Partia Czystych Rządów (Komeito; Takenori Kanzaki) 13,3%, 31 mandatów
niezależni 18 mandatów
Komunistyczna Partia Japonii (Nihon Kyosanto; Kazuo Shii) 7,3%, 9 mandatów
Partia Socjaldemokratyczna (Shakai Minshuto; Mizuho Fukushima) 5,5%, 7 mandatów
Nowa Partia Ludowa (Kokumin Shinto; Tamisuke Watanuki) 1,7%, 4 mandaty
Nowa Partia Japonii (Shinto Nippon; Yasuo Tanaka) 2,4%, 1 mandat
Nowa Partia Dużego Kraju (Shinto Daichi; Muneo Suzuki) 0,6%, 1 mandat

W SKRÓCIE: wybory parlamentarne w Japonii zostały rozpisane przedterminowo przez premiera Junichiro Koizumiego po tym, jak jego JMt utraciła większość w parlamencie. Z partii odeszło kilkunastu deputowanych, którzy sprzeciwili się prywatyzacji i podziałowi japońskiej poczty – która przy okazji jest jedną z największych japońskich instytucji finansowych, skupiając m.in. zakład ubezpieczeń oraz bank (o największej wartości oszczędności, szacowanej na 3,1 bln USD). Opozycja, korzystając ze wsparcia części polityków JMt, doprowadziła do odrzucenia ustawy w izbie wyższej. Kampania wyborcza w dużej mierze skupiła się wokół sprawy prywatyzacji poczty, jednak politycy spierali się również o dalszy udział japońskich sił w Iraku, a także stosunkami międzynarodowymi – Japonia ma najgorsze od lat stosunki z Koreą Południową, zaś najlepsze od lat – ze Stanami Zjednoczonymi. Partie na lewo od JMt chciałyby odwrócić proporcje. Wyrzuceni z JMt przeciwnicy prywatyzacji poczty utworzyli KSht, bez większego sukcesu w walce o mandaty. Premier Koizumi starał się przekształcić wybory właśnie w referendum nad kwestią poczty (w której po stronie JMt opowiedziała się także Kt) – co mu się w dużej mierze udało. Szef rządu obiecał także, że we wrześniu 2006 r. odejdzie na emeryturę. Wybory zakończyły się jego sukcesem – nie dość, że frekwencja była najwyższa od lat, zwłaszcza wśród ludzi młodych, to jeszcze JMt zdołała zapewnić sobie bezwzględną większość w nowej izbie niższej. Partia Liberalno-Demokratyczna (oraz jej poprzedniczki – Partie Liberalna i Demokratyczna), rządzą Japonią niemal nieprzerwanie od 1946 r. Jedynymi okresami, w których JMt była w opozycji były lata 1947-48 (premier Tetsu Katayama) oraz 1993-96 (Morihiro Hosokawa, Tsutomu Hata i Tomiichi Murayama). Junichiro Koizumi pełni swój urząd od kwietnia 2001 r.

KRÓLESTWO NORWEGII – wybory parlamentarne

data: 12 września 2005 r.
do obsadzenia: 169 miejsc w Wielkiej Izbie (Stortinget) na 4-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej przy 4-procentowym progu wyborczym

WYNIKI:
frekwencja 77,1%

Norweska Partia Pracy (Det Norske Arbeiderpartiet; przywódca: Jens Stoltenberg) 32,69%, 61 mandatów
Partia Postępowa (Fremskrittspartiet; Carl I. Hagen) 22,06%, 38 mandatów
Prawica (Hoeyre; Erna Solberg) 15% 23 mandaty
Socjalistyczna Partia Lewicy (Sosialistisk Venstreparti; Kristin Halvorsen) 8,83%, 15 mandatów
Chrześcijańska Partia Ludowa (Kristelig Folkeparti; Dagfinn Hoeybraaten) 6,78%, 11 mandatów
Partia Centrum (Senterpartiet; Aaslaug Haga), 6,48% 11 mandatów
Lewica (Venstre; Lars Sponheim) 5,91%, 10 mandatów

do parlamentu nie weszły:
Czerwony Sojusz Wyborczy (Roed Valgallianse; Torstein Dahle) 1,23%
Partia Wybrzeża (Kystpartiet; Roy Waage) 0,83%
Partia Emerycka (Pensjonistpartiet) 0,51%
Chrześcijańska Partia Jedności (Kristent Samlingsparti) 0,15%
Środowiskowa Partia Zielonych (Miljoepartiet De Groenne; Trude Malthe Thomassen i Gaute Busch) 0,14%
Demokraci (Demokratene; Vidar Kleppe) 0,1%
Lista Przeciwników Aborcji (Abortmostandernes Liste; Ludvig Nessa i Boerre Knutsen) 0,07%
Komunistyczna Partia Norwegii (Norges Kommunistiske Parti) 0,04%
Partia Reform (Reformpartiet) 0,03%
Lapońska Partia Ludowa (Sámeálbmot Bellodat / Samefolkets Parti) 0,03%
Liberalna Partia Ludowa (Det Liberale Folkeparti; Vegard Martinsen) 0,01%

poniżej 0,005% zdobyły: Norweski Sojusz Republikański (Norsk Republikansk Allianse), Partia Jedności Piwnej (Pilsens Samlingsparti) i Partia Społeczności (Samfunnspartiet)

W SKRÓCIE: Norwegia to szczęśliwy kraj. Mały, na uboczu wielkiej polityki, a w dodatku bogaty, bo ze złożami ropy. I nie przejada tychże złóż, lecz odkłada zyski dla przyszłych pokoleń. Dlatego też może angażować się np. w rozstrzyganie sporów międzynarodowych. Minister spraw zagranicznych w rządzie Kjella Magne Bondevika (KrF) mediował między rządem Sri Lanki a Tamilami, zaś rząd przeznaczył aż 0,94% PKB na pomoc zagraniczną – procentowo najwięcej na świecie. Przed wyborami władzę sprawowała koalicja H/KrF/V z poparciem FrP. DNA, mimo posiadania największej liczby mandatów, nie była w stanie sformować własnego rządu. Głosowanie przyniosło w zasadzie zmianę akcentów w parlamencie, na tyle zmieniając jednak stosunek sił, że doprowadziło do powrotu do władzy lewicowej DNA Jensa Stoltenberga, którego wesprą także chłopska Sp oraz lewicowa antyunijna SVp. Norwegia po wyborach wycofa swoje wojska z Iraku oraz nie wejdzie do Unii Europejskiej. Obecność SVp w koalicji może być nieco kłopotliwe, bowiem partia jest znana ze swego dogmatyzmu, protestując np. przeciw dalszemu rozwojowi sektora naftowego. Niepokój może jedynie budzić to, że w siłę z wyborów na wybory rośnie ksenofobiczna FrP (14,6% w 2001 r., obecnie 22,1%). Jens Stoltenberg pełnił już funkcję premiera kraju w latach 2000-01. Wcześniej DNA miała własnych szefów rządu w latach 1928 (Christopher Hornsrud), 1935-63 (z czego 1940-45 na emigracji w Londynie Johan Nygaardsvold, potem dwukrotnie Einar Gerhardsen i Oscar Torp), 1963-65 (ponownie Gerhardsen), 1971-72 (Trygve Bratteli), 1973-81 (ponownie Bratteli, Odvar Nordli i Gro Brundtland), 1986-89 oraz 1990-96 (dwukrotnie Brundtland, potem Thorbjoern Jagland). Więcej o wyborach w tym skandynawskim kraju mogą Państwo przeczytać w artykule Mateusza Gadacza „Raport wyborczy: Norwegia 2005”.

NOWA ZELANDIA – wybory parlamentarne

data: 17 września 2005 r.
do obsadzenia: 122 miejsca w Izbie Reprezentantów (House of Representatives) na 3-letnią kadencję; 69 miejsc jest obsadzanych w okręgach jednomandatowych, 53 – w ordynacji proporcjonalnej

WYNIKI:
frekwencja 80%

Partia Pracy (Labour Party; przywódczyni: Helen Clark) 40,74%, 50 mandatów
Partia Narodowa (National Party; Don Brash) 39,63%, 49 mandatów
Po Pierwsze Nowa Zelandia (New Zealand First; Winston Peters) 5,84%, 7 mandatów
Partia Zielona (Green Party; Jeanette Fitzsimons i Rod Donald) 5,07%, 6 mandatów
Partia Maoryjska (Mâori Party; Tariana Turia i Pita Sharples) 1,98%, 4 mandaty
Zjednoczona Przyszłość Nowej Zelandii (United Future New Zealand; Peter Dunne) 2,72%, 3 mandaty
DZIAŁAJ Nowa Zelandio (ACT New Zealand; Rodney Hide) 1,52%, 2 mandaty
Partia Postępowa (Progressive Party; Jim Anderton) 1 mandat

do parlamentu nie weszły:
Przeznaczenie Nowa Zelandia (Destiny New Zealand; Brian Tamaki) 0,61%
Nowozelandzka Partia Legalizacji Konopi (Aotearoa Legalise Cannabis Party; Michael Appleby) 0,23%
Chrześcijańskie Dziedzictwo Nowa Zelandia (Christian Heritage New Zealand; Grahan Capill) 0,12%
Sojusz (Alliance; Jill Ovens i Paul Piesse) 0,07%
Nowozelandzka Partia Ochrony Praw Rodziny (New Zealand Family Rights Protection Party; Stephnie de Ruyter) 0,05%
Demokraci na rzecz Kredytu Socjalnego (Democrats for Social Credit) 0,05%
Libertarianie (LibertariaNZ; Bernard Darnton) 0,05%
Partia Demokracji Bezpośredniej (Direct Democracy Party; Kelvyn Alp) 0,04%
Partia 99 Parlamentarzystów (99 MP Party; Margaret Robertson) 0,03%
Partia Jednej Nowej Zelandii (One New Zealand Party; Richard Fisher) 0,02%
Partia Republiki Nowej Zelandii (The Republic of New Zealand Party; John Kairau) 0,02%

W SKRÓCIE: poparcie dla pani premier spadło nieco od poprzednich wyborów, jednak Helen Clark zdołała o włos wyprzedzić torysów. Głównym problemem poruszanym w kampanii wyborczej była kwestia kulejącej służby zdrowia. NP obiecała ponadto obniżenie podatków. Nowozelandczycy boją się również coraz bardziej zagrożenia terrorystycznego. Helen Clark rządzi Nową Zelandią od 1999 r. Laburzyści sprawowali władzę także w latach 1935-49 (Michael Savage, Peter Fraser), 1957-60 (Walter Nash), 1972-75 (Norman Kirk, Wallace Rowling) i 1984-1990 (David Lange, Geoffrey Palmer, Mike Moore).

REPUBLIKA FEDERALNA NIEMIEC – wybory parlamentarne

data: 18 września 2005 r.
do obsadzenia: 614 miejsc w Izbie Federalnej (Bundestag) na 4-letnią kadencję w ordynacji mieszanej

WYNIKI:
frekwencja 77,7%

Socjaldemokratyczna Partia Niemiec (Sozialdemokratische Partei Deutschlands; przywódca: Franz Müntefering) 34,27%, 222 mandaty
Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna (Christlich-Demokratische Union; Angela Merkel) 27,79%, 179 mandatów (łącznie z koalicjantem – CSU – CDU tworzy jeden klub parlamentarny, liczący 225 deputowanych)
Wolna Partia Demokratyczna (Freie Demokratische Partei; Guido Westerwelle) 9,8%, 61 mandatów
Partia Lewicowa (Die Linkspartei; Lothar Bisky) 8,67%, 54 mandaty
Sojusz 90/Zieloni (Bündnis 90/Die Grünen; Claudia Roth i Reinhard Bütikofer) 8,12%, 51 mandatów
Unia Chrześcijańsko-Społeczna w Bawarii (Christlich-Soziale Union in Bayern; Edmund Stoiber) 7,42%, 46 mandatów

do parlamentu nie weszły:
Narodowo-Demokratyczna Partia Niemiec (Nationaldemokratische Partei Deutschlands; Udo Voigt) 1,58%
Republikanie (Die Republikaner; Rolf Schlierer) 0,57%
Szarzy – Szare Pantery (Die Grauen – Graue Panther; Trude Unruh) 0,42%
Rodzinna Partia Niemiec (Familien-Partei Deutschlands; Franz-Josef Breyer) 0,41%
Człowiek Środowisko Ochrona Zwierząt – Partia Ochrony Zwierząt (Mensch Umwelt Tierschutz – Die Tierschutzpartei) 0,23%
Partia Wiernych Biblii Chrześcijan (Partei Bibeltreuer Christen) 0,23%
Marksistowsko-Leninowska Partia Niemiec (Marxistisch-Leninistische Partei Deutschlands) 0,1%
Partia Bawarska (Bayernpartei) 0,08%
Ruch Solidarności na rzecz Praw Obywatelskich (Bürgerrechtsbewegung Solidarität) 0,07%
Partia Feministyczna – Kobiety (Feministische Partei – Die Frauen) 0,06%
Sojusz na rzecz Zdrowia, Pokoju i Sprawiedliwości Społecznej (Allianz für Gesundheit, Frieden und Soziale Gerechtigkeit) 0,04%
Partia na rzecz Równości Społecznej, Sekcja Czwartej Międzynarodówki (Partei für Soziale Gleichheit, Sektion der Vierten Internationale) 0,03%
50 Plus – Inicjatywa Obywatelsko-Wyborcza na rzecz Brandenburgii (50Plus-Bürger- und Wählerinitiative für Brandenburg) 0,02%
Na rzecz Niemieckiego Środka – Inicjatywa na rzecz Marki Niemieckiej (Pro Deutsche Mitte – Initiative Pro D-Mark) 0,02%
Partia na rzecz Pracy, Państwa Prawa, Ochrony Zwierząt, Wymogu Elit i Oddolnej Inicjatywy Demokratycznej (Partei für Arbeit, Rechtsstaat, Tierschutz, Elitenförderung und Basisdemokratische Initiative) 0,02%
Anarchistyczna Partia Pogo Niemiec (Anarchistische Pogo-Partei Deutschlands) 0,01%
Niemiecka Partia Centrum – Najstarsza Partia Niemiec Założona w 1870 (Deutsche Zentrumpartei – Älteste Partei Deutschlands Gegründet 1870) 0,01%
Partia Ofensywy Praw Obywatelskich – Ofensywa D (Partei Rechtsstaatlicher Offensive – Offensive D) 0,01%

W SKRÓCIE: wybory w Niemczech praktycznie nie przyniosły rozstrzygnięcia. Większość w parlamencie zdobyła co prawda koalicja CDU/CSU, ale zbyt nieznaczną, aby myśleć o samodzielnych rządach, nawet z udziałem tradycyjnego koalicjanta z FDP. W trakcie negocjacji szybko odrzucono możliwość zawarcia koalicji „świateł ulicznych” SPD/FDP/B90-G oraz „jamajskiej” CDU/CSU/FDP/B90-G (nazwy od tradycyjnych kolorów partii). Jedyną realna koalicją dla Republiki Federalnej jest wielka koalicja CDU/CSU/SPD. Niemcy już raz – w latach 1966-69 – były w ten sposób rządzone. Kanclerzem był wówczas Kurt Kiesinger z CDU. Apetyt na stanowisko kanclerskie obecnie ma liderka CDU Angela Merkel, pochodząca z ziem dawnej NRD, jednak słaby rezultat wyborczy osłabił siłę poparcia dla niej wewnątrz jej macierzystego ugrupowania. Wewnątrz SPD pojawiły się natomiast dążenia, do zmiany regulaminu Bundestagu tak, aby uniemożliwić niekonkurującym partiom tworzenia wspólnych klubów parlamentarnych (jak jest w przypadku CDU i CSU), co sprawiłoby, że największym klubem w Izbie byłaby SPD, odzyskując w ten sposób inicjatywę. Od tego rodzaju pomysłów odcina się jednak Gerhard Schröder, główny kandydat na nowego (choć w tym wypadku tylko z nazwy) szefa rządu. Kiepski wynik SPD jest rezultatem sprzeciwu społeczeństwa wobec planów reform, zaproponowanych przez socjaldemokratów. Niemcy zdają sobie sprawę z ich konieczności, jednak są sceptyczni co do proponowanych przez SPD rozwiązań. Nowym kanclerzem zostanie mimo wszystko prawdopodobnie reprezentant CDU. Rozmowy koalicyjne będą jednak ekstremalnie trudne. Fotel kanclerza był barwy żółtej także w latach 1949-69 (kolejno Konrad Adenauer, Ludwig Erhard, Kiesinger) oraz 1982-98 (Helmut Kohl). CDU sprawowało także urząd premiera NRD od kwietnia do października 1990 r. (Lothar de Maiziere).

NAJJAŚNIEJSZA REPUBLIKA SAN MARINO – wybory kapitanów-regentów

data: 19 września 2005 r.
do obsadzenia: stanowiska kapitanów-regentów (dwuosobowej głowy państwa) na sześciomiesięczną kadencję

WYBRANO:
Antonello Bacciocchi (Socjalistyczna Partia San Marino)
Claudio Muccioli (Chrześcijańsko-Demokratyczna Partia San Marino)

W SKRÓCIE: przez kolejne sześć miesięcy kolegialną głową tej najstarszej nieprzerwanie istniejącej republiki na świecie (wg legendy założonej 3 września 301 r.; pierwsi kapitanowie-regenci wybrani w 1243 r.) będą chadek Claudio Mucciolo i socjalista Antonello Bacciocchi, który pełnił już tę funkcję między kwietniem a październikiem 1999 r. Ostatnia kapitańska koalicja socjalisty z chadekiem rządziła krajem od października 2004 r. do kwietnia 2005 r. (Giuseppe Arzilli – PDCS i Roberto Raschi – PPDS).

ARUBA (autonomiczna część Holandii) – wybory parlamentarne

data: 23 września 2005 r.
do obsadzenia: 21 miejsc w Stanach (Staten) na 4-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej

WYNIKI:
frekwencja 85%

Wyborczy Ruch Ludu (Movimiento Electoral di Pueblo przywódca: Nelson Orlando Oduber) 43%, 11 mandatów
Ludowa Partia Aruby (Arubaanse Volks Partij) 33%, 8 mandatów
Patriotyczny Ruch Aruby (Partido Patriotico Arubano) 1 mandat
Prawdziwa Partia Demokratyczna 1 mandat

W SKRÓCIE: partia rządząca wygrała wybory na tej karaibskiej wysepce, ponieważ udało jej się poczynić spore postępy w spłacie długu zagranicznego terytorium. Premier Oduber rządzi terytorium od 2001 r. Wcześniej także pełnił ten urząd – w latach 1989-94. Aruba została wydzielona ze składu Antyli Holenderskich w 1986 r. po referendum.

RZECZPOSPOLITA POLSKA – wybory parlamentarne

data: 25 września 2005 r.
do obsadzenia: 460 miejsc w Sejmie w ordynacji proporcjonalnej i 100 miejsc w Senacie w ordynacji większościowej na 4-letnią kadencję

WYNIKI WYBORÓW DO SEJMU:
frekwencja 40,57%

Prawo i Sprawiedliwość (przywódca: Jarosław Kaczyński) 26,99%, 155 mandatów
Platforma Obywatelska Rzeczypospolitej Polskiej (Donald Tusk) 24,14%, 133 mandaty
Samoobrona Rzeczpospolitej Polskiej (Andrzej Lepper) 11,41%, 56 mandatów
Sojusz Lewicy Demokratycznej (Wojciech Olejniczak) 11,31%, 55 mandatów
Liga Polskich Rodzin (Roman Giertych) 7,97%, 34 mandaty
Polskie Stronnictwo Ludowe (Waldemar Pawlak) 6,96%, 25 mandatów
Mniejszość Niemiecka (Henryk Kroll) 0,29%, 2 mandaty

do Sejmu nie weszły:
Socjaldemokracja Polska (Marek Borowski) 3,89%
Partia Demokratyczna – Demokraci.pl (Władysław Frasyniuk) 2,45%
Platforma Janusza Korwin-Mikke (Janusz Korwin-Mikke) 1,57%
Ruch Patriotyczny (Antoni Macierewicz) 1,05%
Polska Partia Pracy (Bogusław Ziętek) 0,77%
Polska Partia Narodowa (Leszek Bubel) 0,29%
Dom Ojczysty (Gertruda Szumska) 0,28%
Centrum (Janusz Steinhoff) 0,19%
Ogólnopolska Koalicja Obywatelska (Wojciech Kornowski) 0,14%
Partia Inicjatywa Rzeczypospolitej Polskiej (Zbigniew Łuczak) 0,1%
Polska Konfederacja – Godność i Praca (Adam Słomka) 0,07%
Narodowe Odrodzenie Polski (Adam Gmurczyk) 0,06%
Mniejszość Niemiecka Śląska (Marcin Lippa) 0,05%
Stronnictwo Pracy (Zdzisław Cisowski) 0,01%
Społeczni Ratownicy (Janusz Bagiński) 0,01%

WYNIKI WYBORÓW DO SENATU:
frekwencja 40,56%

Prawo i Sprawiedliwość 49 mandatów
Platforma Obywatelska Rzeczypospolitej Polskiej 34 mandaty
Liga Polskich Rodzin 7 mandatów
niezależni 5 mandatów
Samoobrona Rzeczpospolitej Polskiej 3 mandaty
Polskie Stronnictwo Ludowe 2 mandaty

W SKRÓCIE: o wyborach w Polsce napisano – także w e-Polityce – już wszystko. W przygotowaniu natomiast – specjalne wydanie Kroniki wyborczej, poświęconej wyłącznie wyborom parlamentarnym i prezydenckim w naszej ojczyźnie.

KONFEDERACJA SZWAJCARSKA – referendum

data: 25 września 2005 r.
zagadnienie: Ustawa federalna z 17 grudnia 2004 r. o rozszerzeniu porozumienia o wolności osobistej na nowe państwa członkowskie UE (Bundesbeschluss vom 17. Dezember 2004 über die Ausdehnung des Personenfreizügigkeitabkommens auf die neuen EU-Staaten und über die Revision der flankierenden Massnahmen)

WYNIKI:
frekwencja 53,8%

za 56,02%, przeciw 43,98%

W SKRÓCIE: niespodziewany sukces euroentuzjastów w Szwajcarii. Obywatele zgodzili się na otwarcie swojego rynku pracy na obywateli nowych krajów członkowskich Unii Europejskiej – w tym Polski. Po okresie przejściowym, który potrwa do 2011 r. (a dla Cypru i Malty do 2007 r.), swoboda nie będzie niczym ograniczana. Do tej pory będą obowiązywały kontyngenty 1,3 tys. pozwoleń długoterminowych i 12,4 tys. krótkoterminowych w pierwszym roku, które zresztą stopniowo mają być zwiększane. Do głosowania na „tak” nawoływały największe szwajcarskie partie polityczne i bank centralny.

SPECJALNY REGION ADMINISTRACYJNY MAKAU (specjalny region administracyjny Chin) – wybory parlamentarny

data: 25 września 2005 r.
do obsadzenia: 12 miejsc w 23-osobowym Zgromadzeniu Ustawodawczym w ordynacji proporcjonalnej

WYNIKI:
frekwencja 58,39%

Stowarzyszenie Nowego Demokratycznego Makau (Associação de Novo Macau Democrático) 18,81%, 2 mandaty
Stowarzyszenie Zjednoczonych Obywateli Makau (Associação dos Cidadãos Unidos de Macau) 16,57%, 2 mandaty
Unia na rzecz Rozwoju (União Para O Desenvolvimento) 13,29%, 2 mandaty
Unia Promotorów Postępu (União Promotora para O Progresso) 9,6%, 2 mandaty
Sojusz na rzecz Rozwoju Makau (Aliança para Desenvolvimento de Macau) 9,32%, 1 mandat
Nowa Nadzieja (Nova Esperança) 7,99%, 1 mandat
Generalna Unia na rzecz Aprecjacji Makau (União Geral para O Bem-querer de Macau)  6,83%, 1 mandat
Konwergencja na rzecz Rozwoju Makau (Convergencia para o Desenvolvimento de Macau) 4,87%, 1 mandat

do parlamentu nie weszły:
Stowarzyszenie dla Demokracji i Dobrobytu Społecznego Makau (Associação Pela Democracia e Bem-estar Social de Macau) 3,49%
Nowa Młodzież Makau (Nova Juventude de Macau) 2,45%
Stowarzyszenie Wsparcia Społeczności i Przyszłości Ludu (Associação de Apoio a Comunidade e Proximidade do Povo) 2,36%
Stowarzyszenie Wizji Makau (Associação Visão de Macau) 1,58%
Unia Pracujących Przemysłu Gier Losowych i Hazardowych Makau (União dos Trabalhadores da Indústria de Jogos de Fortuna e Azar de Macau)  0,74%
Dla Makau (Por Macau) 0,71%
Stowarzyszenie Aktywności na rzecz Demokracji (Associação de Activismo para a Democracia) 0,52%
Unia Pracy (União dos Operários) 0,37%
Nowy Wigor Makau (Um Novo Vigor de Macau) 0,36%
Stowarzyszenie Praw Obywateli (Associação Direitos dos Cidadãos) 0,15%

W SKRÓCIE: Makau jest częścią Chin od 1999 r. Wcześniej był terytorium portugalskim. Jest znany jako oaza hazardu. Chińczycy rządzą zgodnie z zasadą „jeden kraj – dwa systemy”. Nie ma tu aż takich konfliktów politycznych między rządem a demokratami, jak w niedalekim Hongkongu. Wybory pokazały jednak duże rozdrobnienie partyjne. Nie są one jednak przesądzające o przyszłości Makau, ponieważ większość członków Zgromadzenia pochodzi z nominacji.

ALGIERSKA REPUBLIKA LUDOWO-DEMOKRATYCZNA – referendum

data: 29 września 2005 r.
pytanie: Czy zgadzasz się na proponowany projekt Karty na rzecz pokoju i Pojednania Narodowego? (Etes-vous d’accord sur le projet de Charte pour la paix et la Réconciliation Nationale qui vous est proposé?)

WYNIKI:
frekwencja 79,76%

tak 97,36%, nie 2,64%

W SKRÓCIE: prezydent Abdelaziz Bouteflika zamierza ostatecznie zakończyć tlącą się od 1991 r. wojnę domową z islamistami, proponując amnestię dla wszystkich, poza odpowiedzialnymi za masowe mordy, gwałty i ataki terrorystyczne. Wojną algierską wszyscy są już zmęczeni. Władza czuje rosnącą opozycję wobec często brutalnych działań wobec wiosek popierających radykałów, zaś sami radykałowie dostrzegają szansę na dojście do władzy w sposób demokratyczny – tak jak już to zresztą raz, w 1991 r., zrobili. Właśnie wstrzymanie wyborów przez wojsko doprowadziło do wybuchu. Krytycy pomysłu Boutefliki mówią, że uchwalając „Kartę…” reżim chce się uwiarygodnić w oczach świata, jednak de facto niczego ona nie zmieni.

Rezultaty wyborów parlamentarnych w AFGANISTANIE i SOMALI podamy Państwu w następnym wydaniu Kroniki wyborczej. Do chwili opublikowania niniejszego artykułu w obu państwach podliczono ok. 3/4 głosów.

KALENDARIUM:

AFGANISTAN: 18 września odbyły się wybory parlamentarne. Wyników na razie nie podano. 27 września do dymisji podał się minister spraw wewnętrznych Ali Ahmad Jalali.

ALBANIA: 3 września prezydent Alfred Moisiu powierzył Salemu Berishy misję tworzenia rządu. 9 września gabinet w składzie: Ilir Rusmali (wicepremier), Besnik Mustafaj (MSZ), Fatmir Mediu (obrona), Sokol Olldashi (MSW), Ridvan Bode (finanse), Arenca Troshani (integracja), Genc Ruli (gospodarka, rynek i energia), Aldo Bumçi (sprawiedliwość), Lulzim Basha (sprawy publiczne, transport i telekomunikacja), Genc Pollo (edukacja i nauka), Maksim Cikuli (zdrowie), Koço Barka (praca, sprawy społeczne i równość szans), Jemin Gjana (rolnictwo, żywienie, młodzież i sport), Lufter Xhuveli (środowisko, lasy i zarządzanie wodne) został zaakceptowany przez parlament.

ALGIERIA: 29 września naród zaaprobował w referendum propozycję amnestii dla bojowników skrajnych ugrupowań religijnych.

BAHRAJN: Sheikh Khalid ibn Ahmad al-Khalifah został nowym szefem MSZ.

BELGIA: 30 września rezygnację złożył minister-prezydent Walonii, Jean-Claude van Cauwenberghe. Tymczasowo zastąpił go dotychczasowy wiceminister André Antoine.

BHUTAN: funkcję premiera (i ministra rolnictwa) od 5 września pełni Lyonpo Sangay Ngedup. Jego rząd: Thinley Gyamtsho (edukacja), Wangdi Norbu (finanse), Khandu Wangchuk (MSZ), Jigmi Singay (zdrowie), Jigme Y. Thinley (sprawy wewnętrzne i kultura), Leki Dorji (informacja i komunikacja), Ugyen Tshering (praca i zasoby ludzkie), Yeshey Zimba (handel i przemysł), Kinzang Dorji (praca i osadnictwo), Sonam Tobgye (sędzia naczelny), Riznin Gyaltshen (przewodniczący Królewskiej Rady Doradczej).

CHINY: 25 września w wyborach parlamentarnych w Makau cztery najsilniejsze partie zdobyły taką samą liczbę mandatów.

EGIPT: 7 września Hosni Mubarak zwyciężył w wyborach prezydenckich.

EKWADOR: 8 września do dymisji podał się szef resortu MSW Mauricio Gándara. Zastąpił go Oswaldo Molestina.

ESTONIA: 26 września minister obrony Jaak Jõerüüt złożył dymisję.

FILIPINY: 30 września Zaldy Ampatuan został zaprzysiężony na stanowisko gubernatora Autonomicznego Region Muzułmańskiego Mindanao.

FINLANDIA: 8 września Eero Heinäluoma został ogłoszony następcą Anttiego Kalliomäki na stanowisku ministra finansów.

HOLANDIA: w wyborach na Arubie 23 września wygrali zwolennicy obecnego premiera Nelsona Odubera.

INDONEZJA: w katastrofie samolotu 5 września zginął m.in. gubernator prowincji Sumatera Utara Rizal Nurdin. Jego funkcje przejął dotychczasowy wicegubernator Rudolf Pardede.

ISLANDIA: 27 września Geir H. Haarde został szefem MSZ w miejsce Davída Oddssona, zaś jego miejsce w Ministerstwie Finansów przejął Árni M. Mathiesen.

JAPONIA: 11 września w wyborach parlamentarnych zdecydowane zwycięstwo odnieśli rządzący liberalni demokraci.

KANADA: 27 września Michaëlle Jean objęła urząd gubernatora generalnego. Dwa dni później John Hamm ogłosił swoją rezygnację ze stanowiska premiera Nowej Szkocji.

KIRGIZJA: 1 września Fieliks Kułow został premierem. 26 września prezydent Kurmanbiek Bakijew zaprzysiągł gabinet. Następnego dnia parlament nie zgodził się na wszystkich ministrów, m.in. na Rozę Otunbajewą jako ministra finansów. 30 września powstał gabinet w składzie: Alikbiek Dżenkszenkułow (MSZ), Ismaił Isakow (obrona), Murat Sutalinow (MSW), Akyłbiek Żaparow (finanse), Amangieldi Muralijew (rozwój gospodarczy i przemysł), Mitalip Mamytow (ochrona zdrowia), Nur Dosboł uułu (kultura i sztuka), Dżanysz Rustienbiekow (ekologia i sytuacje nadzwyczajne), Abdimalik Anarbajew (gospodarstwa rolne i wodne), Iszenbaj Kadyrbiekow (transport i komunikacja), Alewtina Pronienko (praca i opieka społeczna), Erkinbiek Mamyrow (sprawiedliwość).

MEKSYK: 16 września Enrique Peña Nieto został gubernatorem Meksyku. 19 września Ney González Sánchez został gubernatorem Nayarit. 25 września w wyborach gubernatorskich w Coahuila wygrał Humberto Moreira (Partia Instytucjonalno-Rewolucyjna, 57%) przed Jorgem Zemeną (Partia Akcji Narodowej, 33%).

NIEMCY: 18 września wybory parlamentarne niewielką większością głosów wygrała koalicja CDU/CSU. 28 września swoją rezygnację ogłosił burmistrz Bremy Henning Scherf.

NIKARAGUA: 27 września do dymisji podał się wiceprezydent José Rizo, który zamierza wystartować w wyborach prezydenckich.

NORWEGIA: 12 września Partia Pracy wygrała wybory parlamentarne.

NOWA ZELANDIA: 10 września premier Wysp Cooka Jim Marurai zdymisjonował szefa dyplomacji Toma Marstersa. 17 września w wyborach parlamentarnych wygrali laburzyści.

POLSKA: w wyborach parlamentarnych 25 września wygrało Prawo i Sprawiedliwość przed Platformą Obywatelską.

ROSJA: 8 września Aleksandr Tiszanin objął urząd gubernatora Obwodu Irkuckiego. 15 września Bair Żamsujew został naczelnikiem administracji Agińsko-Buriackiego Okręgu Autonomicznego. 16 września prezydent Kabardyno-Bałkarii Walerij Kokow podał się do dymisji. 27 września jego następcą został mianowany Arsien Kanokow. Nowym premierem został zaś Giennadij Gubin. 16 września Putin nominował Gieorgija Boosa na stanowisko gubernatora Obwodu Kaliningradzkiego. Dotychczasowy gubernator Władimir Jegorow zrezygnował 28 września z pełnienia swoich obowiązków.

SAN MARINO: 19 października wybrano nowych kapitanów-regentów. Zostali nimi Claudio Muccioli i Antonello Bacciocchi.

SERBIA I CZARNOGÓRA: 9 września do dymisji podał się minister obrony Prvoslav Davinić.

SIERRA LEONE: 6 września John Benjamin został ministrem finansów, zaś Pascal Egbenda – szefem MSW.

SOMALIA: w nieuznawanym przez nikogo Somali odbyły się 29 września wybory parlamentarne. Na razie nie podano ich oficjalnych wyników.

SRI LANKA: 26 września zmarł gubernator Prowincji Centralnej Monty Gopallawa.

SUDAN: 20 września powstał rząd jedności narodowej. W jego skład weszli: Lam Akol (MSZ), gen. mjr Abdel Rahim Mohamed Hussein (obrona), Al-Zubeir Bashir Taha (MSW), Al-Zobeir Ahmed Hassan (finanse i gospodarka narodowa), Abdel Basit Salih Sebdarat (rząd federalny), Deng Alor Kuwal (gabinet), Mohamed Ali al-Mardi (sprawiedliwość), Al-Zahawi Ibrahim Malik (informacja i komunikacja), George Boring Nyami (handel zagraniczny), Al-Tijani Salih Fidail (współpraca międzynarodowa), Jalal Yusuf al-Diqair (przemysł), Mohamed al-Amin Isa al-Agbash (rolnictwo i leśnictwo), Galwak Deng (zasoby zwierzęce), Kamal Ali Mohamed (irygacja i zasoby wodne), Awad Ahmed al-Jaz (energia i kopalnie), Kol Manyang Jok (transport, drogi i mosty), Mohamed Yusif Abdella (kultura, młodzież i sport), Joseph Malwal (turystyka i dzika przyroda), Peter Newot Kok (szkolnictwo wyższe i badania naukowe), Alison Manani Magaya (praca, służby publiczne i rozwój zasobów ludzkich), Tabitha Shokaya (zdrowie), Azhari al-Tijani (przewodzenie i waqf), Samia Ahmed Mohammed (opieka i rozwój społeczny), Ahmed Babiker Nahar (środowisko i rozwój fizyczny), Joseph Okello (sprawy parlamentarne), Malik Agar Ayar (inwestycje), Kosti Manyebi (sprawy humanitarne).

SURINAM: 1 września władzę przejął nowy rząd, do którego weszli m.in. Lygia Kraag-Keteldijk (MSZ), Ivan Fernald (obrona), Maurits Hassankhan (MSW) i Humphrey Hildenberg (finanse).

UKRAINA: 8 września prezydent Wiktor Juszczenko zdymisjonował rząd Julii Tymoszenko, zaś misję tworzenia nowego gabinetu powierzył Jurijowi Iwanowyczowi Jechanurowowi. 20 września Rada Najwyższa odrzuciła jego kandydaturę, jednak dwa dni później parlamentarzyści zmienili zdanie. Powstał nowy rząd w składzie: Stanisław Staszewśkyj (pierwszy wicepremier), Roman Bezsmertnyj, Wjaczesław Kyryłenko, Jurij Melnyk (wicepremierzy), Borys Tarasiuk (MSZ), Jurij Łucenko (MSW), Wiktor Pynzenyk (finanse), Anatolij Hrycenko (obrona), Wiktor Topołow (przemysł węglowy), Ihor Lichowyj (kultura i turystyka), Arsenij Jaceniuk (gospodarka), Stanisław Nikołajenko (oświata i nauka), Iwan Płaczkow (paliwo i energetyka), Iwan Sachań (praca i polityka społeczna), Pawło Kaczur (budownictwo, architektura i mieszkalnictwo), Ołeksandr Baraniwśkyj (polityka rolna), Wołodymyr Szandra (polityka przemysłowa), Pawło Ihnatenko (ochrona środowiska przyrodniczego), Wiktor Bondar (transport i łączność), Wiktor Bałoha (sytuacje nadzwyczajne i ochrona mieszkańców przed skutkami katastrofy czornobylskiej), Jurij Pawłenko (sprawy rodziny, młodzieży i sportu), Serhij Hołowatyj (sprawiedliwość). 20 września ze stanowiska zrezygnował premier Krymu Anatolij Serhijowycz Matwijenko. Jego następcą stał się po trzech dniach Anatolij Fedorowycz Burdiuhow.

WŁOCHY: 22 września do dymisji podał się minister gospodarki i finansów Domenico Siniscalco, którego zastąpił Giulio Tremonti.

ORGANIZACJE MIĘDZYNARODOWE: 1 września Rwandyjczyk Donald Kaberuka został prezydentem Afrykańskiego Banku Rozwoju, zaś Francuz Pascal Lamy – dyrektorem generalnym Światowej Organizacji Handlu. 13 września Szwed Jan Eliasson został przewodniczącym Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.

ZMARLI:

5 września – Tengku Rizal Nurdin (ur. 1948), gubernator prowincji Północna Sumatra (Indonezja) od 1998, zginął w katastrofie samolotu w Jalan Jamin Ginting;
5 września – Raja Inal Siregar (ur. 1938), gubernator prowincji Północna Sumatra (Indonezja) 1988-98, zginął w katastrofie samolotu w Jalan Jamin Ginting;
6 września – Dame Mary Eugenia Charles (ur. 1919 w Pointe Michel), minister spraw zagranicznych 1980-90 i premier Dominiki 21.07.1980-14.06.1995, reprezentująca konserwatywną Partię Wolności Dominiki, zmarła w Fort-de-France;
11 września – Moulay Abdallah Ibrahim (ur. 1918 w Tamesloht), premier i minister spraw zagranicznych Maroka 16.12.1958-20.05.1960, reprezentujący Partię Niepodległości, zmarł w Casablance;
13 września – Julio César Turbay Ayala (ur. 1916 w Bogocie), prezydent Kolumbii 07.08.1978-07.08.1982, reprezentujący Partię Liberalną, zmarł w Bogocie;
21 września – Ramón Martín Huerta (ur. 1957 w San Juan de los Lagos), gubernator Guanajuato (stan Meksyku) 09.08.1999-28.09.2000, reprezentujący konserwatywną Partię Akcji Narodowej, zginął w katastrofie śmigłowca;
26 września – Moithra Cudabanda „Monty” Gopallawa (ur. ok. 1942), gubernator Prowincji Centralnej  (Sri Lanka) od 27.06.2002, zmarł w Kolombo;
29 września – Arnoldo Aníbal Castillo (ur. 1922 w Quilmes), dwukrotny gubernator prowincji Catamarca (Argentyna) 1981-83 i 10.12.1991-10.12.1999, reprezentujący Radykalną Unię Obywatelską, zmarł w San Fernardo del Valle de Catamarca.

źródła: Angus Reid Consultants, Antara – The Indonesian News Agency, Btw05.de, Central Intelligence Agency, Centre for Public Opinion & Democracy, CNN, Die Bundesbehörden der Schweizerischen Eidgenossenschaft / Les autorités fédérales de la Confédération Suisse / La autorita’ federali della Confederazione Svizzera, Egypt State Information Service, El2005.gov.mo, ElectionGuide, ElectionResults.govt.nz, ElectionWorld, Freedom House, Gazeta Wyborcza, Keshilli i Ministrave (Shqipërisë), Libertas.sm, Oficialnyj sajt Priezidienta Kyrgyzskoj Riespubliki, Panapress, Państwowa Komisja Wyborcza, Présidence de la République Algérienne Démocratique et Populaire, Psephos – Adam Carr’s Election Archive, Rulers.org, Sudan.gov, Uriadowyj portał orhaniw wykonawczoji włady Ukrajiny, Wahlen.ch, Wikipedia, WorldStatesmen.org.

 

  drukuj   prześlij na email

  powrót   w górę
  Wasze komentarze
 

  [ 2 ]

(~maori, 25-12-2006 13:20)

Opis:

 

Copyright by (C) 2007 by e-Polityka.pl - Biznes - Firma - Polityka. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kontakt  |  Reklama  |  Mapa Serwisu  |  Polityka Prywatności  |  O nas


e-Polityka.pl