Aby zapisać się na listę naszego newslettera, prosimy podać swój adres email:

 

Wyszukiwarka e-Polityki :

 

Strona Główna  |  Praca  |  Reklama  |  Kontakt

 

   e-Polityka.pl / Artykuły - Świat / Drugi dom w Syrii               

dodaj do ulubionych | ustaw jako startową |  zarejestruj się  

  ..:: Polityka

  ..:: Inne

  ..:: Sonda

Czy jesteś zadowolony z rządów PO-PSL?


Tak

Średnio

Nie


  + wyniki

 

P - A - R - T - N - E - R - Z - Y

 



 
..:: Podobne Tematy
23-12-2004

  Kronika ONZ 8/2004

12-12-2004

  Kronika ONZ 7/2004

28-11-2004

  Kronika ONZ 5/2004

26-04-2011

 

08-01-2011

 

30-10-2010

 

28-08-2010

 

+ zobacz więcej

Drugi dom w Syrii 

11-04-2007

  Autor: Yasmin Ahmed i Nassume Muhammad z Damaszku
Przemoc na tle religijnym nie przestaje nękać wielu Irakijczyków nawet po przekroczeniu granicy kraju.

 

 

Dziesięcioletnia Rifqa Haitham, podobnie jak jej rodzice, należy do grona irackich uchodźców szukających schronienia w Syrii. Każdego ranka, kiedy czas ruszyć w drogę do szkoły, zaczyna płakać i prosi by pozwolono jej wrócić do Iraku.

Jej rodzice przeżyli szok, kiedy im powiedziała, iż jest nieszczęśliwa, gdyż jej syryjscy koledzy i koleżanki dokuczają Irakijczykom, każąc im wracać do swojego kraju i wyzwolić go z rąk Amerykanów.

Rifqa z gniewem w głosie powtarza zasłyszane w szkole komentarze: „Dlaczego nie wrócisz do Iraku? Co tutaj robisz? Czy jesteś szyitką czy sunnitką? A może z partii Baath? Czy lubisz Saddama? Dlaczego nie walczysz z wrogiem jak Libańczycy i Palestyńczycy? Dlaczego opuściłaś swój kraj? Kiedy wrócisz z Syrii do Iraku?”.

Potem milknie, wyciera łzy z policzków i głośno woła: „Co ja takiego zrobiłam? Co zrobili Irakijczycy? Dzieci w szkole mnie obrażają. Nienawidzę szkoły i chce wrócić do Iraku. Syryjscy uczniowie mówią, że nie umieliśmy obronić Saddama.”

Rifqa jest jednym z wielu dzieci, które wraz ze swoimi rodzicami uciekły z nękanego wojną Iraku szukając bezpieczeństwa. Ponad milion Irakijczyków mieszka obecnie w Syrii, z czego, jak podają syryjskie władze, mniej więcej jedna czwarta otrzymała pozwolenie na legalny pobyt.

Syryjskie społeczeństwo nie różni się zbytnio od społeczeństwa irackiego, jeśli chodzi o zwyczaje, tradycje czy poziom życia i na początku niektórzy uchodźcy mogli wieść tam spokojną i dostatnią egzystencję.

Ale wraz z napływem uchodźców zaczęły się także mnożyć problemy.

Irakijczyk Samir Burhan mieszka w Damaszku w dzielnicy Rif Dimashq. Sądził, iż znajduje się daleko od niebezpieczeństw ulic Bagdadu. Tymczasem jego syn został porwany przed jego własnym domem w środku syryjskiej stolicy. Porywacze zażądali 10 tys. dolarów okupu, by wreszcie zgodzić się na wypuszczenie zakładnika za 4 tys. dolarów.

Porwania są częstym zjawiskiem w szczególnie niespokojnych częściach Iraku, ale w Syrii stanowiły dotąd wyjątek.

W Iraku rodziny w obawie o życie porwanego zazwyczaj nawet nie powiadamiają władz o tym fakcie. Ale nawet w Syrii ofiary milczą, gdyż obawiają się deportacji. Boją się także zemsty ze strony porywaczy, która mogłaby dotknąć członków ich rodzin przebywających nadal w Iraku.

W społeczności uchodźców popełnianych jest także wiele przestępstw, szczególnie przez drobnych oszustów i naciągaczy.

Jeden z irackich uchodźców zapytał sąsiada, w jaki sposób może zapisać czworo swoich dzieci do szkoły. Sąsiad, także Irakijczyk, powiedział mu, iż może mu w tym pomóc, ale to będzie kosztowało 400 dolarów. „Dałem mu [pieniądze], ale miałem wątpliwości, więc udałem się ministerstwa edukacji i tam dowiedziałem się, iż [zapisanie dzieci] kosztuje tylko dwa dolary.”

Trudna sytuacja uchodźców bywa często wykorzystywana także przez Syryjczyków.

Irakijczyk Mahir Salim musiał odnowić swoje pozwolenie na pobyt i udał do odpowiedniego urzędu w dzielnicy Baramike. Tam zobaczył kolejkę około 600 rodaków przybyłych w tym samym celu. W końcu, by przyspieszyć proces, wręczając urzędnikowi paszport włożył do niego 50 dolarów łapówki.

Syryjska biurokracja ugina się pod ciężarem dodatkowej pracy, jaką powoduje obsługa uchodźców. Codziennie setki Irakijczyków przychodzą do urzędu imigracyjnego z desperacją oczekując na odpowiedź na złożony wniosek o prawo pobytu lub odnowienie pozwolenia.

„Od tygodnia przychodzę tutaj każdego dnia, stoję w kolejce i nic się nie dzieje, bo tłum czekających jest zbyt wielki”, powiedziała Nadia Arif, lat 37, matka trojga dzieci. „Oni nam tylko powtarzają, że procedury mogą długo potrwać i że musimy uzbroić się w cierpliwość i czekać na naszą kolej by móc wypełnić wniosek o prawo stałego pobytu”.

Jej mąż pozostał w Iraku i pracuje dla firmy na północy kraju. Czasem udaje mu się przesłać rodzinie trochę pieniędzy. „Powtarza mi, że dopóki do nas nie dołączy muszę być dzielna. Ale ja czuję, że w każdej chwili mogę się załamać”.

Ostatnio decyzja syryjskiego rządu by zmienić przepisy wizowe dotyczące Irakijczyków, tak by mogli oni przebywać w tym kraju co najwyżej 15 dni wywołała demonstracje przed biurem UNHCR w Damaszku.

Sadi Ahmed, lat 60, niegdyś właściciel sklepu z odzieżą w Bagdadzie, opuścił Irak po tym jak otrzymał list z pogróżkami od jednej z islamskich partii. Wezwał rządy Iraku i Syrii by udzieliły pomocy uchodźcom. „Irakijczycy są mordowani we własnym kraju, więc nie powinni być zmuszani do powrotu”, powiedział.

Każdego ranka przed ambasadami krajów zachodnich ustawiają się kolejki Irakijczyków pragnących otrzymać azyl polityczny. Ostatnio ambasada Szwecji otworzyła swoje podwoje dla irackich imigrantów, ale uzyskanie wizy nie jest łatwe. Jak zawsze, znajdują się tacy, którzy obiecują pomoc za odpowiednią opłatą. Sarmad Tariq, prawnik, opisał jak pewien człowiek proponował mu wizę za 11 tys. dolarów.

Othman Abdul-Wahid pragnie wyjechać do Szwecji, ale potrzebuje nowego paszportu, gdyż stary zagubił. Powiedziano mu, iż może albo powrócić do Iraku i tam złożyć podanie o wydanie nowego lub wpłacić 400 dolarów łapówki.

„Chcę jak najszybciej wystąpić o azyl w Szwecji, co oznacza, że muszę przyjąć ofertę... i dać łapówkę”, powiedział.

Mahjid Ghanim złożył podanie o azyl w jednej z europejskich ambasad w Syrii, ale, mimo iż dołączył do niego zdjęcia zabitego brata i zbombardowanego domu, jego podanie odrzucono. Zatrzymał go inny Irakijczyk handlujący wizami i zaoferował mu sprzedaż zdjęcia przedstawiającego ciało człowieka, który został poddany torturom, akt zgonu oraz dokument poświadczający w jaki sposób rodzina Ghanima została zamordowana.

Nawet w Syrii w gronie przybyszów z Iraku występują napięcia i konflikty na tle religijnym. Iraccy chrześcijanie osiedlili się w dzielnicy Sednaya w północnym Damaszku, być może ze względu na znajdujące się tam kościoły, inni mieszkają w dzielnicy Barza. Bardziej zamożne rodziny osiedliły się w luksusowych osiedlach, takich jak Mazze we wschodnim Damaszku.

Większość sunnitów przybyła do Qudisiya, podczas gdy szyici osiedlili się w okolicy sanktuarium Sayida i Jurmane.

Ayman Abdullah opowiedział IWPR, iż podczas ostatniej procesji w Jurmane w czasie święta Ashura pewien nastolatek na motorze przejechał obok pochodu a swoją głośną muzyką, arabską piosenką pop, w ten sposób zakłócił uroczystość. Wywiązała się walka i część z uczestników procesji zaczęła tłuc szyby zaparkowanych w pobliżu samochodów z rejestracjami z prowincji zamieszkanych w większości przez sunnitów.

Inny problemem stanowią różnice na tle politycznym pomiędzy Irakijczykami szczęśliwymi, iż udało im się uciec przed totalitarnym systemem Saddama Husajna a Syryjczykami niezadowolonymi ze zmiany reżimu.

Właściciel mieszkania, które wynajmował Muayyad Jawad, i za które zapłacił czynsz z góry za cały rok, kazał mu je opuścić po tym jak ten skrytykował Saddama. Sam zaś, jak twierdzi Jawad, urządził nocne czuwanie by upamiętnić egzekucję Saddama. Dla wielu Arabów Saddam był bohaterem narodowym i nadal postrzegają go jako charyzmatyczną postać walczącą z zachodnimi okupantami.

Przybysze z Iraku przywieźli ze sobą wiele ze swoich zwyczajów. Zważywszy, iż irackich imigrantów w Syrii jest już ponad milion, restauracje w dzielnicach szczególnie gęsto przez nich zamieszkanych często oferują Kebab Falludża, jogurt Erbil, krem Hilla czy ogórki z Mosulu.

Omar Abdul-Malik z Faludży znalazł pracę w piekarni specjalizującej się w pieczeniu irackiego chleba. Jednakże zarabia tak niewiele, iż zaledwie może z tego utrzymać siebie i dwoje swoich krewnych.

W Syrii czuje się bardziej bezpiecznie, ale nie jest szczęśliwy. „Tęsknota za domem zabija nas każdego dnia i o każdej porze”, powiedział. „Ciągle marzę o dniu, w którym będziemy mogli powrócić do Faludży i zobaczyć naszych krewnych, sąsiadów i drogich przyjaciół.”

W rodzinnym mieście pracował kiedyś w małej restauracji, która została spalona w czasie ataku Amerykanów. „Jeśli to jest demokracja, to wolałbym całe moje życie pozostać w mojej nieświadomości”.

Mohammed Abdul-Halim, iracki businessman, właściciel restauracji zarówno w Iraku jak i Syrii, jest nastawiony bardziej optymistycznie. „Radzimy sobie z naszym nowym życiem tutaj i, pomimo iż nadal używamy starych nazw, sekciarskie waśnie zostały za nami po drugiej stronie granicy.”

Yasmin Ahmed i Nassme Muhammad to psudonimy korespondentów Institute for War and Peace Reporting.

Tłumaczenie: Anna Tomaszczyk

 

  drukuj   prześlij na email

  powrót   w górę
  Wasze komentarze
 

  [ 5 ]

(, 11-04-2007 20:48)

Opis:

 

Copyright by (C) 2007 by e-Polityka.pl - Biznes - Firma - Polityka. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kontakt  |  Reklama  |  Mapa Serwisu  |  Polityka Prywatności  |  O nas


e-Polityka.pl