Aby zapisać się na listę naszego newslettera, prosimy podać swój adres email:

 

Wyszukiwarka e-Polityki :

 

Strona Główna  |  Praca  |  Reklama  |  Kontakt

 

   e-Polityka.pl / Artykuły - Świat / Kronika wyborcza / Kronika wyborcza: grudzień 2004               

dodaj do ulubionych | ustaw jako startową |  zarejestruj się  

  ..:: Polityka

  ..:: Inne

  ..:: Sonda

Czy jesteś zadowolony z rządów PO-PSL?


Tak

Średnio

Nie


  + wyniki

 

P - A - R - T - N - E - R - Z - Y

 



 
..:: Podobne Tematy
Kronika wyborcza: grudzień 2004 

10-01-2005

  Autor: Michał Potocki

W grudniu cały świat skoncentrował się na powtórzonej II turze wyborów prezydenckich na Ukrainie. Wyborcy jednak spotkali się przy urnach także w Chakasji, Ghanie, Mari-Eł, Mozambiku, Nigrze, Rumunii, Środkowej Afryce, Turkmenii, Uzbekistanie, na Pitcairn, Tajwanie i Węgrzech. Nowego prezydenta na Nowy Rok wybrała Szwajcaria; zebrało się również kolegium elektorskie w USA.

 

 

REPUBLIKA MOZAMBIKU - wybory prezydenckie

data: 1-2 grudnia 2004 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta kraju na 5-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 36,3%

Armando Guebuza (Front Wyzwolenia Mozambiku) 63,74%
Afonso Dhlakama (Mozambicki Narodowy Ruch Oporu - Unia Wyborcza) 31,74%
Raul Domingos (Partia Pokoju, Demokracji i Rozwoju) 2,73%
Yaqub Sibindy (Partia Niepodległości) 0,91%
Carlos Reis (Koalicja Zjednoczonego Frontu na rzecz Zmian i Dobrych Rządów) 0,87%

W SKRÓCIE: prezydentem jednego z najbiedniejszych krajów Afryki, jednak systematycznie podnoszącego się z gruzów po wojnie domowej 1976-92, rozwijającego instytucje samorządowe i administracyjne, został po raz kolejny kandydat lewicowego FRELIMO, biznesmen i były szef MSW Armando Guebuza. Guebuza obiecywał w kampanii wyborczej głównie przyspieszony wzrost gospodarczy oraz walkę z epidemią AIDS. Będzie trzecim z kolei szefem państwa, wywodzącym się z Frontu Wyzwolenia Mozambiku - jego poprzednikami byli Samora Moisés Machel (1975-86) i Joaquim Alberto Chissanó (od 1986 r.). Mozambik otrzymał od fundacji Freedom House notę 3,5 w skali 7-stopniowej (na równi z Malawi, Sierra Leone i np. Mołdawią), zatem został uznany za kraj częściowo wolny.

REPUBLIKA MOZAMBIKU - wybory parlamentarne

data: 1-2 grudnia 2004 r.
do obsadzenia: 250 miejsc w Zgromadzeniu Republiki (Assembleia da República) na 5-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej

WYNIKI:
frekwencja 36,3%

Front Wyzwolenia Mozambiku (Frenta da Libertaçao de Moçambique; przywódca: Joaquim Alberto Chissanó) 62,03%, 160 mandatów
Mozambicki Narodowy Ruch Oporu - Unia Wyborcza (Resistencia Nacional Moçambicana - Uniao Electoral; Afonso Dhlakama) 29,73%, 90 mandatów

do parlamentu nie weszły:
Partia na rzecz Pokoju, Demokracji i Rozwoju (Partido para a Paz, Deocraca e Desenvolvimento; Raul Domingos) 2%
Partia Wolności i Solidarności (PAZS) 0,88%
Partia Pojednania Narodowego (Partido de Reconciliaçao Nacional; André Balate) 0,6%
Partia Niepodległości Mozambiku (Partido Indepedente de Moçambique; Jacob Neves Salomao Sibinde) 0,59%
Partia Poszerzenia Społecznego Mozambiku (Partido de Ampliaçao Social de Moçambique) 0,52%
Partia Pracujących (Partido Trabalhista; Miguel Rafael Simbine) 0,47%
Partia Socjalliberalno-Demokratyczna (Partido Social-Liberal e Democrático) 0,46%
Partia Ekologiczna - Ruch Ziemski 0,4%
Koalicja Zjednoczonego Frontu na rzecz Zmian i Dobrych Rządów (Coligaçao Frente Unida para Mudança e Boa Governaçao) 0,36%
Unia Demokratyczna (Uniao Democrática) 0,34%
Partia Zielonych Mozambiku (Partido dos Verdes de Moçambique; Armando Bruno Joao Sapembe) 0,33%
Liberalno-Demokratyczna Partia Mozambiku (Partido Liberal e Democrático de Moçambique; Martins Luis Bilal) 0,3%
Partia Pojednania Demokratycznego (Partido de Reconciliaçao Democrático) 0,3%
Unia Zbawienia Mozambiku (Uniao para a Salvaçao de Moçambique) 0,29%
Szeroki Front Opozycyjny (FAO) 0,25%
Demokratyczno-Liberalna Partia Mozambiku (Partido Democrático e Liberal de Moçambique; Joaquim José Nyota) 0,12%
Kongres Zjednoczonych Demokratów (Congresso dos Democratas Unidos) 0,04%
Partia Ludowo-Demokratyczna (Partido Popular Democrático) 0,01%

W SKRÓCIE: minęło 12 lat od zakończenia wojny domowej między marksistowsko-leninowską wówczas FRELIMO a prawicową RENAMO. Obecnie obie partie współpracują w miarę zgodnie, władzę jednak ciągle sprawuje lewica. Po obecnych wyborach może jednak dojść do kryzysu, bowiem RENAMO nie uznało ich wyników, oprotestowawszy wybory jako sfałszowane. Także Unia Europejska odnotowała pewne nieprawidłowości. Mozambik miał do tej pory czterech premierów, wszyscy wywodzili się z FRELIMO: Joaquim Alberto Chissanó (1974-75), Mário Fernandes da Graça Machungo (1986-94), Pascoal Mocumbi (1994-2004), zaś od lutego 2004 r. szefem rządu po raz pierwszy jest kobieta, Luisa Dias Diogo.

REPUBLIKA NIGRU - II tura wyborów prezydenckich

data: 4 grudnia 2004 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta kraju na 5-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 44,97% (w I turze 48,2%)

Mamadou Tandja (Narodowy Ruch Społeczeństwa i Rozwoju) 65,53% (w I turze 40,7%)
Mahamadou Issoufou (Nigryjska Partia na rzecz Demokracji i Socjalizmu) 34,47% (w I turze 24,6%)

W SKRÓCIE: II tura wyborów prezydenckich odbyła się 3 tygodnie po odsłonie pierwszej. Starli się w niej aktualny prezydent Tandja i b. premier Issoufou. Tandja zwyciężył jeszcze większą przewagą głosów, aniżeli przez 5 laty, kiedy to pokonał Issoufou 59,9%:40,1%. Z szeregów partii prezydenta Tandjy wywodził się szef państwa latach 1989-93 Ali Saibou. Wybory zostały uznane przez obserwatorów z USA, Europy i Afryki za wolne. Niger otrzymał od Freedom House notę 4 w dziedzinie przestrzegania praw człowieka, co sytuuje kraj obok Kenii, Malawi i Burkiny Faso.

REPUBLIKA NIGRU - wybory parlamentarne

data: 4 grudnia 2004 r.
do obsadzenia: 113 miejsc w Zgromadzeniu Narodowym (Assemblée nationale) na 5-letnią kadencję; co najmniej 10% miejsc musi zostać obsadzonych przez kobiety

WYNIKI:
frekwencja 44,97%

Narodowy Ruch Społeczeństwa Rozwoju - Nassara (Mouvement national de la societé de développement - Nassara; przywódca: Mamadou Tandja) 47 mandatów
Konwencja Demokratyczno-Społeczna - Rahama (Convention démocratique et sociale - Rahama; Mahamane Ousmane) 22 mandaty
Nigryjska Partia na rzecz Demokracji i Socjalizmu - Tarraa (Parti nigerien pour la démocratie et socialisme - Tarraa; Mahamadou Isshoufou) 17 mandatów
Zgromadzenia Socjaldemokratyczne - Gaskya (Rassemblement sociale et démocratique - Gaskya; Cheiffou Amadou) 7 mandatów
Demokratyczny Ruch Ludu - Jama'a (Hamid Algabid) 6 mandatów
Nigryjski Sojusz na rzecz Demokracji i Postępu Społecznego - Zaman Lahiya (Alliance nigérienne pour la démocratie et le progres - Zaman Lahiya; Moumouni Adamou Djermakoye) 5 mandatów
GMT Nigryjska Partia na rzecz Demokracji i Socjalizmu PNA RDA (GMT Parti nigerien pour la démocratie et socialisme PNA RDA) 4 mandaty
GMT Nigryjska Partia na rzecz Demokracji i Socjalizmu UNI UDR (GMT Parti nigerien pour la démocratie et socialisme UNI UDR) 2 mandaty
GMT Nigryjska Partia na rzecz Demokracji i Socjalizmu RDA (GMT Parti nigerien pour la démocratie et socialisme RDA) 2 mandaty
Nigryjska Partia Socjaldemokratyczna - Alheri (Parti nigérien socialdémocratique - Alheri; Malam Adji Waziri) 1 mandat

do parlamentu nie weszły:
GMT RSD Zgromadzenie na rzecz Demokracji i Postępu (GMT RSD Rassemblement pour la démocratie et le progres)
UDN - Talaka
Ludzka Godność - Daraja (Ali Talba)
Murna Farhan
Unia Sił Ludowych na rzecz Demokracji i Postępu - Sawaba (Djibo Bakary)
Unia Demokratycznych Patriotów i Postępowców - Chamoua (Andres Salifou)
niezależni
GMT Partia Ruchu Pracujących ANDP
UDR - Tabbat
PCP - Chawara
PUND - Salama

W SKRÓCIE: rządzący do tej pory MNSD zachował pozycję najsilniejszej partii w parlamencie. Partia prezydencka zbudowała swoje poparcie na bazie wzrostu gospodarczego i wzrastającego wydobycia ropy naftowej, co ma zapewnić zmniejszenie biedy, panującej w tym zachodnioafrykańskim kraju. Wybory zostały uznane przez obserwatorów z USA, Europy i Afryki za wolne. MNSD do tej pory pięciokrotnie obsadził stanowisko szefa rządu: w latach 1988-91 (Mamane Oumarou i Aliou Mahamidou), 1995-96 (Hama Amadou), 1996-97 (Amadou Boubacar Cissé) i od 2000 r. (ponownie Amadou).

REPUBLIKA WĘGIERSKA - referendum

data: 5 grudnia 2004 r.
przepisy: aby zagadnienie referendalne zostało przyjęte, musi być poparte przez co najmniej 50% głosujących, którzy stanowią przynajmniej 25% uprawnionych do głosowania

WYNIKI:
frekwencja 37,49%

pytanie 1: Czy zgadza się Pan/Pani, że świadczeniodawcy publicznej opieki zdrowotnej i szpitale powinny pozostać własnością państwową lub samorządową i że Parlament powinien w tym celu uchwalić ustawę zgodnie z powyższym? (Egyetért-e Ön azzal, hogy az egészségügyi közszolgáltató intézmények, kórházak maradjanak állami, önkormányzati tulajdonban, ezért az Országgyűlés semmisítse meg az ezzel ellentétes törvényt?)
tak 65,02% (23,89% uprawnionych)
nie 34,98% (12,85% uprawnionych)

pytanie 2: Czy sądzi Pan/Pani, że Parlament powinien przyjąć ustawę przyznającą obywatelstwo węgierskie preferencyjnie na prośbę tym, którzy zadeklarowali narodowość węgierską, nie mieszkają na Węgrzech i nie są obywatelami węgierskimi i którzy udowodnią narodowość węgierską w rozumieniu "Węgierskiej karty identyfikacyjnej", wydawanej zgodnie z Artykułem 19. Ustawy LXII/2001 bądź w inny sposób, ustanowiony ustawą w terminie późniejszym? (Akarja-e, hogy az Országgyűlés törvényt alkosson arról, hogy kedvezményes honosítással - kérelmére - magyar állampolgárságot kapjon az a magát magyar nemzetiségűnek valló, nem Magyarországon lakó, nem magyar állampolgár, aki magyar nemzetiségét a 2001. évi LXII. tv. 19. § szerinti "Magyar igazolvánnyal" vagy a megalkotandó törvényben meghatározott egyéb módon igazolja?)
tak 51,57% (18,9% uprawnionych)
nie 48,43% (17,75% uprawnionych)

W SKRÓCIE: uwagę mediów wzbudziło zwłaszcza drugie pytanie, zaproponowane przez prawicowy Fidesz, zaś oprotestowane przez rządy okolicznych państw. Poza granicami Węgier żyje kilka milionów Węgrów - pozostałość po okrojeniu terytorium Królestwa Węgier po klęsce w I wojnie światowej. Południowa Słowacja, Wojwodina, Siedmiogród, Ruś Zakarpacka, Burgenwald - to główne węgierskie regiony. Prawicy chodziło o możliwość ułatwienia nadania Węgrom (zwłaszcza mieszkającym w Serbii i na Ukrainie - państwach, które w 2007 r. nie znajdą się w Unii Europejskiej) obywatelstwa. Oba pytania zostały odrzucone głównie z powodu zbyt niskiej frekwencji - ordynacja wymaga, aby za konkretnym pytaniem opowiedziało się co najmniej 25% uprawnionych do głosowania.

REPUBLIKA ŚRODKOWOAFRYKAŃSKA - referendum

data: 5 grudnia 2004 r.
zagadnienie: przyjęcie nowej konstytucji Republiki

WYNIKI:
frekwencja 77,43%

tak 90,4%, nie 9,6%

W SKRÓCIE: konstytucja została przyjęta olbrzymią większością głosów. Jest ona podobna do poprzedniej, uchwalonej w 1995 r., a zawieszonej po zamachu stanu w 2003 r. Środkowa Afryka borykała się w czasie referendum z wieloma problemami - niektóre komisje wyborcze w ogóle nie zostały otwarte, na listach brakowało wielu nazwisk itp. Nie wróży to niczego dobrego zaplanowanym na luty 2005 r. wyborom generalnym. Państwo otrzymało w najnowszym rankingu Freedom House notę 5,5, a zatem nie zostało uznane za kraj wolny. Nota jest równa nocie egipskiej, czadyjskiej, ale i np. rosyjskiej.

REPUBLIKA GHANY - wybory prezydenckie

data: 7 grudnia 2004 r.
do obsadzenia: urząd prezydenta Ghany na 4-letnią kadencję

WYNIKI:

John Agyekum Kufour (Nowa Partia Patriotyczna) 53,36%
John Evans Atta Mills (Kongres Narodowo-Demokratyczny) 43,75%
Edward Mahama (Wielka Koalicja) 1,95%
George Aggudey (Partia Konwencji Ludowej) 0,94%

W SKRÓCIE: dwaj najpoważniejsi kandydaci - prezydent Kuffour i John Mills są starymi znajomymi - startowali już w wyborach w 2000 r. Kuffour jest jednym z największych mężów stanu współczesnej Afryki. Wielokrotnie angażował się w organizowanie operacji militarnych na Czarnym Lądzie: w Wybrzeżu Kości Słoniowej, Liberii, Sierra Leone i Kongu-Kinszasa. Wybory przyniosły mu zwycięstwo, choć prawdopodobnie nie bez drobnej pomocy Komisji Wyborczej. Trzeba jednak przyznać, że prawdopodobnie ułatwiło mu to po prostu zwycięstwo w I turze głosowania, bowiem cieszy się on i tak ogromną popularnością wśród obywateli Ghany. John Kuffour jest pierwszym prezydentem, wywodzącym się z NPP. Rządzi krajem od 2001 r. Ghana jest krajem autentycznie demokratycznym. W rankingu Freedom House otrzymała notę 2 w skali 7-stopniowej. Z krajów afrykańskich jedynie RPA, Zielony Przylądek i Mauritius mają oceny lepsze, a Benin, Botswana i Mali - równe Republice Ghany.

REPUBLIKA GHANY - wybory parlamentarne

data: 7 grudnia 2004 r.
do obsadzenia: 230 miejsc w Parlamencie (Parliament) na 4-letnią kadencję w okręgach jednomandatowych

WYNIKI:

Nowa Partia Patriotyczna (New Patriotic Party; przywódca: Samuel Arthur Odoi-Sykes) 129 mandatów
Kongres Narodowo-Demokratyczny (National Democratic Congress; Huudu Yahaya) 90 mandatów
Konwencja Ludowo-Narodowa (People's National Convention; Edward Mahama) 4 mandaty
Partia Konwencji Ludowej (Convention People's Party; Nii Noi Dowuona) 3 mandaty
niezależni 1 mandat

do parlamentu nie weszły:
Demokratyczna Partia Ludowa (Democratic People's Party)
Narodowa Partia Reform (National Reform Party)
Partia Każdego Ghanijczyka Żyjącego Gdziekolwiek (Every Ghanaian Living Everywhere Party)
Wielka Skonsolidowana Partia Ludowa (Great Consolidated Popular Party)

W SKRÓCIE: wybory wygrała rządząca, proprezydencka NPP.

KONFEDERACJA SZWAJCARSKA - wybory prezydenckie

data: 8 grudnia 2004 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta kraju na roczną kadencję, dokonywany przez 246-osobowe Zgromadzenie Związkowe (Bundesversammlung/Assemblée fédérale/Asamblea Federale/Assemblea Federala), składające się z połączonych izb Rady Narodowej (Nationalrat/Conseil national/Consiglio Nazionale/Cussegl Naziunal) i Rady Stanów (Ständerat/Conseil des Etats/Consiglio degli Stati/Cussegl dals Stadis)

WYNIKI:
frekwencja 77,64% (191 ważnych głosów)

Samuel Schmid (Szwajcarska Partia Ludowa/Demokratyczna Unia Centrum) 91,1% (174 głosy)
inni 8,9% (17 głosów)

W SKRÓCIE: stanowisko prezydenta Szwajcarii jest czysto formalne, w istocie władzę sprawuje Rada Federalna - rząd, składający się z siedmiu ministrów. Samuel Schmid był ministrem gospodarki i sportu od 2000 r. Jego zastępcą został zaś wybrany minister transportu Moritz Leuenberger. Schmid zapowiedział na 2005 r. wzmocnienie współpracy między ministrami i poprawienie kolegialności podejmowania decyzji. Obiecał także odwiedzić wszystkie 26 szwajcarskich kantonów. Szwajcaria otrzymała rzecz jasna notę maksymalną za przestrzeganie praw człowieka. Dotychczasowi prezydenci ze skrajnie prawicowej Szwajcarskiej Partii Ludowej (do 1971 r. noszącej nazwę "Partia Chłopów, Biznesu i Obywateli"): Rudolf Minger (1935), Eduard von Steiger (1945, 1951), Markus Feldmann (1956), Friedrich Traugott Wahlen (1961), Rudolf Gnägi (1971, 1976), Leon Schlumpf (1984) oraz Adolf Ogi (1993, 2000). Samuel Schmid zastąpił zaś z nastaniem Nowego Roku Josepha Deißa z Chrześcijańsko-Demokratycznej Ludowej Partii Szwajcarii.

REPUBLIKA CHIŃSKA (Tajwan) - wybory parlamentarne

data: 11 grudnia 2004 r.
do obsadzenia: 225 miejsc w Juanie Ustawodawczym (Li Fa Yuan) na 3-letnią kadencję; 168 miejsc jest obsadzanych w okręgach wielomandatowych, 41 jest obsadzanych w drodze reprezentacji proporcjonalnej, 8 jest zarezerwowanych dla tajwańskich Aborygenów i 8 - dla Chińczyków spoza wyspy

WYNIKI:
frekwencja 59%

Demokratyczna Partia Postępowa (Min-chu Chin-pu Tang; przywódca: Chen Shui-bian) 37,98%, 89 mandatów
Narodowa Partia Ludowa (Kuo-Min Tang; Lien Chan) 34,9%, 79 mandatów
Pierwsza Partia Ludowa (Ch'in Min Tang; James Soong) 14,78%, 34 mandaty
Unia Solidarności Tajwanu (Taiwan Tuanjie Lianmeng) 8,28%, 12 mandaty
niezależni 10 mandatów
Nowa Partia (Hsin-Tang) 0,13%, 1 mandat

do parlamentu nie weszły:
Niezrzeszona Unia Solidarności (Chang Po-ya) 3,86%
Sojusz Pracy i Pracowników Edukacji 0,03%
Partia Narodowotwórcza (Jianguodang) 0,02%
Tajwańska Partia Kandydatów Akcji Mądrości 0,01%

W SKRÓCIE: kampania wyborcza na Tajwanie zostały zdominowane przez kwestie ewentualnego uchwalenia nowej konstytucji, która być może proklamowała niepodległość Tajwanu od Chin. ChRL w razie takiego rozwiązania nie wyklucza użycia siły, proponując Tajpejowi rozwiązanie hongkońskie "jeden kraj - dwa systemy". Za proniepodległościową jest uznawana MCT. Zwycięstwo prezydenckiej MCT mogłoby także ułatwić sfinalizowanie kontraktu wojskowego z USA na sumę 18 mld $. Ostatecznie przewagę w Juanie uzyskał skupiony wokół KMT (partii, z której wywodził się mąż stanu Chiang Kai-shek, przywódca antyjapońskiego podziemia i prezydent Chin 1928-31, 1948-49 i - już na Tajwanie - 1950-75) Sojusz Wszechniebieski (KMT-CMT-HT), zdobywając 114 miejsc na 225 możliwych. MCT w sojuszu z TTL zajmie zaledwie 101 miejsc. Po ogłoszeniu wyników prezydent Chen Shui-bian (jednocześnie lider MCT) wezwał do ogólnonarodowego porozumienia w celu stabilizacji stosunków z Chinami kontynentalnymi i podtrzymania dobrobytu. KMT sprawował władzę na Tajwanie nieprzerwanie do 2000 r. Freedom House uznał wyspę za terytorium wolne,
przyznając jej za przestrzeganie praw człowieka notę 2 w skali siedmiostopniowej. Z państw regionu jedynie Japonia dostała notę o pół pkt wyższą, zaś Korea Południowa i Mongolia - równą.

RUMUNIA - II tura wyborów prezydenckich

data: 12 grudnia 2004 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 4-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 55,21% (w I turze 58,51%)

Traian Băsescu (Sojusz "Sprawiedliwość i Prawda Narodowa Partia Liberalna - Partia Demokratyczna") 51,23% (w I turze 33,92%)
Adrian Năstase (Narodowa Unia Partia Socjaldemokratyczna + Humanistyczna Partia Rumunii) 48,77% (w I turze 40,94%)

W SKRÓCIE: po I turze wydawało się, że strata kandydata demokratów, mera Bukaresztu Traiana Băsescu może być nie do odrobienia. Okazało się jednak, że premier Adrian Năstase ma o wiele mniejsze rezerwy zwolenników. O ile po listopadowym zwycięstwie rządzącej lewicy w wyborach parlamentarnych opozycja z Băsescu na czele krzyczała o manipulacjach wyborczych, o tyle wojownicze nastroje nieco zmalały po sukcesie jej kandydata w wyborach na najwyższy urząd w państwie. Rumunia otrzymała od Freedom House notę 2 za przestrzeganie praw człowieka pierwszej generacji, co plasuje ją poniżej państw Europy Środkowo-Wschodniej, jednak powyżej krajów WNP i na równi z Chorwacją. Băsescu jest pierwszym prezydentem w historii Rumunii, wywodzącym się z Narodowej Partii Liberalnej. Zastąpi na tym stanowisku socjaldemokratę Iona Iliescu.

STANY ZJEDNOCZONE AMERYKI - wybory prezydenckie

data: 13 grudnia 2004 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta na 4-letnią kadencję; wyboru dokonuje 538 elektorów, wybranych 2 listopada w wyborach powszechnych

WYNIKI:
frekwencja 100%

George Walker Bush (Partia Republikańska) 53,16% (286 głosów)
John Forbes Kerry (Partia Demokratyczna) 46,65% (251 głosów)
John Edwards (Partia Demokratyczna) 0,19% (1 głos)

W SKRÓCIE: wybór dokonany przez elektorów jest czystą formalnością. Tym razem jeden z elektorów z Minnesoty pomylił się i zamiast na Johna Kerry'ego zagłosował na Johna Edwardsa, kandydata Kerry'ego na urząd wiceprezydenta. Tym razem wynikało to z pomyłki, ponieważ ten sam nieznany z nazwiska elektor zagłosował na Edwardsa także w głosowaniu w sprawie wiceprezydenta. Do podobnych przypadków dochodziło do tej pory osiem razy: w 1948 r. demokrata z Tennessee Preston Parks oddał swój głos na Stroma Thurmonda z Partii Praw Stanowych, w 1956 r. demokrata z Alabamy W.F. Turner zagłosował na sędziego Waltera B. Jonesa, w 1960 r. republikanin z Oklahomy Henry D. Irwin zagłosował na Harry'ego Flooda Byrda Sr. z Partii Demokratycznej, w 1968 r. republikanin z Karoliny Północnej Lloyd W. Bailey zagłosował na George'a Wallace'a z Niezależnej Partii Amerykańskiej, w 1972 r. republikanin Roger L. MacBride z Wirginii zagłosował na Johna Hospersa z Partii Libertariańskiej, w 1976 r. republikanin Mike Padden z Waszyngtonu oddał głos na Ronalda Reagana (zamiast na Geralda Forda z tej samej partii), w 1988 r. demokratka Margaret Leach z Wirginii Zachodniej zagłosowała na konkurenta Michaela Dukakisa - Lloyda Bentsena, zaś w 2000 r. demokratka Barbara Lett-Simmons z Dystryktu Kolumbii (DC) oddała pusty głos w proteście przeciw "kolonialnemu statusowi DC". Nigdy nie wpłynęło to na wynik wyborów.

WYSPY PITCAIRN, HENDERSON, DUCIE I OENO (terytorium zamorskie Wielkiej Brytanii) - wybory burmistrza i parlamentarne

data: 15 grudnia 2004 r.
do obsadzenia: stanowisko burmistrza na roczną kadencję oraz 6 spośród 10 miejsc w Radzie Wyspiarskiej (Island Council) na roczną kadencję; 2 mandaty są obsadzane przez gubernatora, jeden - przez wybraną szóstkę, jedno miejsce należy do sekretarza wysp

WYNIKI:

Jay Calvin Warren pokonał Brendę Verę Amelię Lupton-Christian w wyborach burmistrza
w wyborach do Rady Wyspiarskiej wybrano sześciu niezależnych kandydatów

W SKRÓCIE: zamieszkałą przez 47 osób kolonią wstrząsnął skandal, jaki nie zdarzył się tu nigdy wcześniej; 30 października dotychczasowy burmistrz Steven Raymond Christian został skazany na 3 lata więzienia za przestępstwa seksualne. Gubernator Richard Taylor Fell odwołał go ze stanowiska, zaś na jego miejscu tymczasowo osadził jego siostrę - Brendę. Ostatecznie Brenda Lupton-Christian została pokonana w grudniowych wyborach przez Jaya Warrena, który w latach 1990-99 był naczelnikiem magistratu (urząd przekształcony później w urząd burmistrza).

TURKMENIA - wybory parlamentarne

data: 19 grudnia 2004 r.
do obsadzenia: 50 miejsc w Zgromadzeniu (Meżlis) na 5-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 76,88%

Demokratyczna Partia Turkmenii (przywódca: Saparmyrat Ataýewiç Türkmenbaşy Nyýazow) 43 mandaty
nie obsadzono 7 mandatów (II tura odbędzie się 7 stycznia 2005 r.)

W SKRÓCIE: "kampania wyborcza i głosowanie przebiegały w konstruktywnej atmosferze" - tak opisała wybory prasa turkmeńska, a konkretnie dwujęzyczny internetowy dziennik Turkmenistan.ru. Gazeta dodała, także, że obserwatorzy nie stwierdzili żadnych uchybień. Obserwatorzy ci wywodzili się z Turkmeńskiego Narodowego Instytutu Demokracji i Praw Człowieka. Ogólnie rzecz ujmując państwo to jest jednym z najbardziej totalitarnych reżimów świata. Państwo, rządzone od 1990 r. coraz twardszą ręką przez Saparmyrata Nyýazowa, który sam siebie nazwał Türkmenbaşą (Ojcem Turkmenów), pisze poezję, buduje lodowe zamki na pustyni, nazywa miesiące imionami własnym i swojej matki, a przede wszystkim tłumi wszelkie przejawy wolności, uzyskało w rankingu Freedom House minimalną możliwą notę wespół z Mianmą, Kubą, Libią, Koreą Północną, Arabią Saudyjską, Sudanem i Syrią. Wszelkie partie polityczne poza rządzącymi postkomunistami są zakazane.

REPUBLIKA MARI-EŁ (republika autonomiczna Rosji) - wybory prezydenckie

data: 19 grudnia 2004 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta republiki na 4-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 63,55%

Leonid Igoriewicz Markiełow 56,96%
Michaił A. Dołgow 18,69%
Aleksandr P. Korotkow 10,53%
przeciw wszystkim 9,94%
Aleksandr W. Zagajnow 1,16%
Siergiej Ch. Grigorjew 1,08%

W SKRÓCIE: wybory wygrała dotychczasowa głowa republiki, prezydent Markiełow, pełniący ten urząd od 2001 r. Siedmiusettysięczny podmiot Federacji Rosyjskiej jest zamieszkany w 47% przez Rosjan, zaś w 43% przez ugrofińskich Maryjczyków (dawniej zwanych Czeremisami). Powstał jako republika autonomiczna wewnątrz ZSRR w 1936 r., wcześniej - od 1920 r. - stanowił obwód autonomiczny. Większość przemysłu jest umiejscowiona w stolicy - ćwierćmilionowym mieście Joszkar Oła. Graniczy z Tatarstanem i Czuwaszją. Rosja otrzymała od fundacji Freedom House notę 5 w 7-stopniowej skali - w dolnych rejonach krajów półwolnych.

UKRAINA - powtórzona II tura wyborów prezydenckich

data: 26 grudnia 2004 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 77,3% (w unieważnionej II turze 80,85%)

Wiktor Andrijowycz Juszczenko (Nasza Ukraina) 51,99% (w I turze 39,87%, w unieważnionej II turze 46,61%)
Wiktor Fedorowycz Janukowycz (Partia Regionów) 44,19% (w I turze 39,32%, w unieważnionej II turze 49,46%)
przeciw wszystkim 2,34% (w I turze 1,98%, w unieważnionej II turze 2,31%)

W SKRÓCIE: "Daj Boże, żeby to była już ostatnia tura" - powiedział przed oddaniem głosu odchodzący prezydent Ukrainy Łeonid Kuczma. I faktycznie - jak na razie wszystko wskazuje na to, że w styczniu trzecim po Kuczmie i Łeonidzie Krawczuku prezydentem niepodległej Ukrainy zostanie ekonomista, były prezes banku centralnego, zaś w latach 1999-2001 premier Wiktor Juszczenko. O ponownym przeprowadzeniu II tury wyborów, po masowych fałszerstwach, do jakich w niej doszło oraz wielusettysięcznych manifestacjach opozycji pod przywództwem Juszczenki i jego prawej ręki, Julii Tymoszenko, zdecydował 3 grudnia Sąd Najwyższy. Kandydata opozycji poparł zachód i centrum kraju (Tarnopol 96%, Iwano-Frankowsk 95,7%, Lwów 93,7%, Wołyń 90,7%, Równe 84,5%, Winnica 84,1%, Kijów (obwód, poza miastem) 82,7%, Chmielnicki 80,5%), absolutny rekord poparcia osiągając w okręgu nr 168 w obwodzie tarnopolskim - 98,17%, obecnego premiera zaś - wschód i południe (Donieck 93,5%, Ługańsk 91,2%, Sewastopol 88,8%, Krym 81,2%) z rekordem 97,35% w okręgu nr 50 w obwodzie donieckim. Szczegółowo o wyborach i pomarańczowej rewolucji na Ukrainie e-Polityka informowała na bieżąco, a zatem zapraszamy do odwiedzenia archiwum!

REPUBLIKA UZBEKISTANU - wybory parlamentarne

data: 26 stycznia 2004 r.
do obsadzenia: 120 miejsc w Zgromadzeniu Narodowym (Oliy Majlis) - izbie niższej uzbeckiego parlamentu, obsadzanych na 5-letnią kadencję

WYNIKI
frekwencja 85,1%

Liberalno-Demokratyczna Partia Uzbekistanu (O'zbekiston Liberal-demokratik partiyasidan) 21 mandatów
Ludowo-Demokratyczna Partia Uzbekistanu (O'zbekiston Xalq demokratik partiyasidan; przywódca: Asliddin Rustamov) 18 mandatów
Narodowo-Demokratyczna Partia Samopoświęcających Się Uzbekistanu (O'zbekiston Fidokorlar milliy-demokratik partiyasidan; Ahtam Tursunov) 9 mandatów
Demokratyczna Partia Narodowego Odrodzenia Uzbekistanu (O'zbekiston Milliy tiklanish demokratik partiyasidan; Aziz Kayumov) 6 mandatów
niezależni 6 mandatów
Socjaldemokratyczna Partia Uzbekistanu "Sprawiedliwość" (O'zbekiston "Adolat" sotsial-demokratik partiyasidan; Anvar Jurabayev) 2 mandaty
nieobsadzono 58 mandatów

W SKRÓCIE: II tura wyborów odbędzie się 9 stycznia. Od niniejszych wyborów Uzbekistan będzie miał zreformowany parlament. Do tej pory Zgromadzenie Narodowe składało się z 250 członków, z których 167 było mianowanych przez lokalne rady, zaś jedynie pozostałe 83 miejsca obsadzano w wyborach bezpośrednich. Od tej pory Uzbekistan będzie posiadał dwuizbowy parlament - izbę niższą ze 120 miejscami i 100-osobowy Senat, składający się ze 84 senatorów wyłanianych przez samorządy i 16 członków mianowanych przez prezydenta. Władze oczywiście zadbały o to, aby zbyt wielu popularnych opozycjonistów nie mogło startować w tych wyborach - wszystkie dopuszczone partie są mniej lub bardziej posłuszne woli prezydenta Isloma Karimova. Niedopuszczona do głosowania partia Wolni Rolnicy (Ozod Dehkonlar) wezwała do bojkotu. OLDP, która na razie jest na czele stawki została założona przed wyborami przez biznesmena. Po piętach depczą jej jednak postkomuniści z OXDP. Najnowszy ranking Freedom House przyznaje państwu notę 6,5 w skali 7-stopniowej. Stawia to Uzbekistan w jednym rzędzie z Białorusią i Chinami, jeśli chodzi o przestrzeganie zasad demokratycznych.

REPUBLIKA CHAKASJA (republika autonomiczna Rosji) - wybory przewodniczącego rządu

data: 26 grudnia 2004 r.
do obsadzenia: urząd Przewodniczącego Rządu Republiki (głowy republiki) na 4-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 34,89%

Aleksiej Iwanowicz Lebied' 59,15%
Władimir Nikołajewicz Kierżencew (Komunistyczna Partia Federacji Rosyjskiej) 11,97%
przeciw wszystkim 10,85%
Siergiej Aleksandrowicz Jerbiagin 8,55%
Jelena Michajłowna Kilcziczakowa 4,1%
Piotr Wasiljewicz Gawriłow 1,53%
Łarisa Wasiljewna Tylczenko 1,26%

W SKRÓCIE: Aleksiej Lebied' jest prezydentem Chakasji od 1997 r.; kadencja, rozpoczęta w styczniu 2005 r. będzie zatem jego trzecią z rzędu kadencją. Chakasja w czasach ZSRR była zaledwie obwodem autonomicznym, status republiki otrzymała oficjalnie w 1992 r. Jest malutkim, nieco ponadpółmilionowym podmiotem Federacji Rosyjskiej, położonym niedaleko północno-zachodniego skrawka granicy mongolsko-rosyjskiej, na południowej Syberii. Chakasowie są spokrewnieni właśnie z Mongołami, zaś ich język jest, obok rosyjskiego, językiem urzędowym w Chakasji.

KALENDARIUM:

AFGANISTAN: 23 grudnia prezydent Hamid Karzai ogłosił skład swego nowego gabinetu: wiceprezydenci Ahmad Zia Masood i Abdul Karim Khalili; ministrowie: Rahim Wardak (obrona), Abdullah Abdullah (MSZ), Anwardulhaq Ahadi (finanse), Ali Ahmad Halali (MSW), Hedayat Amin Arsala (handel), Zalmay Rasool (doradca ds. bezpieczeństwa narodowego), Noor Mohammeg Qarqeen (edukacja), Mohammed Amin Farhang (gospodarka), Enayatullah Qasemi (transport), Masooda Jalal (sprawy kobiet), Amirzai Sangeen (komunikacja), Mir Mohammed Sediq (kopalnie i przemysł), Suhrab Ali Safari (roboty publiczne), Yusuf Pashtun (rozwój miast), Obaidullah Ramin (rolnictwo i żywienie), Ismael Khan (energia), Mohammed Sarwar Danish (sprawiedliwość), Amir Shah Hasanyar (szkolnictwo wyższe), Sayed Makhdum Rahin (informacja i kultura), Sawed Mohammed Amin Fatemi (zdrowie publiczne), Namatullah Shahrani (pielgrzymka i sprawy islamskie), Mohammed Karim Brahoye (sprawy graniczne), Sayed Ekramuddin Egha (sprawy społeczne i praca), Mohammed Azam Dadfar (uchodźcy), Sediqa Balkhi (męczennicy i inwalidzi), Mohammed Hanif Atmar (rozwój wsi), Habib Qaderi (walka z narkotykami).

AUSTRALIA: 3 grudnia Peter Underwood objął funkcję sędziego najwyższego, a tym samym p.o. gubernatora Tasmanii.

AUSTRIA: dzień po rezygnacji 10 grudnia szefa MSW Ernsta Straßera, jego stanowisko przejął minister obrony Günther Platter. Tekę ministra spraw wewnętrznych objął 22 grudnia Liese Prokop.

BOŚNIA I HERCEGOWINA: 17 grudnia do dymisji podał się premier Republiki Serbskiej Dragan Mikerević. Następnego dnia zrezygnował także szef federalnej dyplomacji Mladen Ivanić.

CZECHY: 2 grudnia zostali wybrani dwaj nowi gubernatorzy (hejtman): Ivan Kosatík w Kraju Ołomunieckim, zaś Michál Rabas - w Kraju Pardubickim. 7 grudnia Milos Vystrčil został zaś wybrany gubernatorem Wysoczyny, zaś następnego dnia - Libor Lukás - Kraju Zlinskiego. 10 grudnia ten sam urząd w Kraju Libereckim objął Petr Skokan.

FIDŻI: 15 grudnia prezydent Ratu Josefa Iloilo zaproponował, zaś Wielka Rada Wodzów zaakceptowała na stanowisku wiceprezydenta Ratu Joniego Madraiwiwi. Obejmie on urząd w styczniu. Następnego dnia dokonała się także zmiana na stanowisku szefa MSW: Joe Vosanibola zastąpił Joketaniego Cokanasigę.

FRANCJA: 15 grudnia Albert Dupuy został nominowany do zastąpienia Claude'a Valleix na stanowisku prefekta Saint-Pierre i Miquelon, zaś Xavier de Furst ma zastąpić Christiana Joba na urzędzie zwierzchniego administratora Wallis i Futuny. 20 grudnia ogłoszono, że Michel Champion zastąpi Françoisa Garde'a na stanowisku zwierzchniego administratora Francuskich Ziem Południowych i Antarktycznych, zaś Jean-Paul Kihl - Jean-Jacquesa Brota na urzędzie prefekta Majotty.

GHANA: 7 grudnia wybory prezydenckie wygrał urzędujący prezydent John Agyekum Kuffour, zaś wybory parlamentarne - jego partia.

GRUZJA: 5 grudnia skłóceni do tej pory kandydaci na prezydenta Abchazji (wynik wyborów jest sporny) Siergiej Bagapsz i Rauli Chadżimba porozumieli się co do przeprowadzenia nowych wyborów prezydenckich. W myśl porozumienia Chadżimba będzie kandydował na stanowisko wiceprezydenta u boku Bagapsza. 14 grudnia Siergiej Szamba został szefem MSZ Abchazji. Tego samego dnia szef dyplomacji Gruzji Irakli Okruaszwili został ministrem obrony, zaś minister bezpieczeństwa Iwane Merabiszwili objął nowy urząd: Ministerstwo Policji i Porządku Społecznego, które przejmie funkcje obu wymienionych resortów.

GWINEA: 9 grudnia nowym premierem został mianowany Cellou Dalein Diallo.

INDIE: 2 grudnia Syed Sibtey Razi został mianowany gubernatorem Jharkandu. Nazajutrz Gopalkrishna Gandhi został mianowany gubernatorem Bengalu Zachodniego. 6 grudnia S.M. Krishnę zaprzysiężono na stanowisko gubernatora Maharasztry.

INDONEZJA: 26 grudnia gubernator stanu Aceh Abdullah Puteh został oficjalne zdymisjonowany; jego funkcję jednak i tak od 19 lipca pełnił wicegubernator Azwar Abubakar.

IZRAEL: 1 grudnia premier Ariel Sharon wyrzucił z rządu ministrów, pochodzących z partii Shinui, m.in. szefa MSW Avrahama Poraza. Premier osobiście przejął jego tekę.

KAMERUN: 8 grudnia prezydent Paul Biya powołał nowy rząd z Ephraimem Inoni jako premierem: Laurent Esso (MSZ), Remy Ze Meka (obrona), Polycarpe Abah Abah (finanse), Marafa Hamidou Yaya (MSW).

LITWA: skład powołanego 29 listopada rządu Algirdasa Mykolasa Brazauskasa: Gintautas Bużinskas (sprawiedliwość), Remigijus Motuzas (edukacja i nauka), Žilvinas Padaiga (opieka zdrowotna), Antanas Valionis (MSZ), Gediminas Kirkilas (MON), Arúnas Kundrotas (środowisko), Zigmantas Balčytis (transport), Algirdas Butkevičius (finanse), Gintaras Furmanavičius (MSW), Vilija Blinkevičiúté (bezpieczeństwo socjalne i praca), Viktor Uspaskich (gospodarka), Vladimiras Prudnikovas (kultura), Kazimira Danuté Prunskiené (rolnictwo).

ŁOTWA: 2 grudnia rząd Aigarsa Kalvitisa został stosunkiem głosów 75:23 zaaprobowany przez parlament. Skład gabinetu: Martins Roze (rolnictwo), Ainars Bastiks (dzieci i rodziny), Helena Demakova (kultura), Einars Repse (obrona), Krisjanis Karins (gospodarka), Ina Druviete (edukacja i nauka), Raimonds Vejonis (środowisko), Oskars Spurdzins (finanse), Artis Pabriks (MSZ), Gundars Berzins (zdrowie), Eriks Jekabsons (MSW), Solvita Aboltina (sprawiedliwość), Maris Kučinskis (rozwój regionalny i samorządy), Ainars Latkovskis (integracja społeczna), Janis Reirs (minister specjalny ds. informatyzacji rządu), Ainars Šlesers (transport), Dagnija Stake (opieka społeczna).

MACEDONIA: 10 grudnia nominat na premiera Vlado Buckovski przedstawił spis swych ministrów: Jovan Manasievski (obrona), Ljubomir Mihajlovski (MSW), Ilinka Mitreva (MSZ), Nikola Popovski (finanse).

MEKSYK: 1 grudnia Luis Armando Reynoso Femat objął stanowisko gubernatora stanu Aguascalientes, zaś Ulises Ruiz Ortiz - gubernatora stanu Oaxaca.

MOZAMBIK: wybory prezydenckie i parlamentarne 1 i 2 grudnia wygrała FRELIMO i jej kandydat Armando Guebuza.

NIGER: 4 grudnia urzędujący prezydent Mamadou Tandja został wybrany na kolejną kadencję w II turze wyborów prezydenckich, zaś jego partia zwyciężyła w wyborach parlamentarnych. 23 grudnia, zgodnie z konstytucją do dymisji podał się premier Hama Amadou, jednak następnego dnia ponownie otrzymał nominację. W nowym rządzie znaleźli się m.in. Hassan Souley Bonto (obrona) i Mounkaila Mody (MSW).

NOWA ZELANDIA: 13 grudnia Przedstawiciel Królowej na Wyspach Cooka Sir Fred Goodwin rozwiązał rząd Roberta Woontona po tym, jak powtórne przeliczenie głosów w jego okręgu wyborczym wykazało, iż zdobył on dokładnie tyle samo głosów, co jego konkurent. 14 grudnia nowym premierem (głosy 14:9) został wybrany Jim Marurai. W skład nowego gabinetu weszli m.in. Sir Geoffrey Henry (wicepremier, minister finansów), Tom Marsters (MSZ), Peri Vaevae Pare (MSW).

PORTUGALIA: 11 grudnia premier Pedro Santana Lopes zrezygnował, zaś prezydent Jorge Sampaio rozpisał na 20 lutego 2005 r. nowe wybory.

ROSJA: 5 grudnia odbyły się wybory gubernatorskie w kilku obwodach. Ich wyniki: ASTRACHAŃ: Aleksandr Żiłkin 65,1%, Igor Niegieriew (Komunistyczna Partia Federacji Rosyjskiej) 14,4%, przeciw wszystkim 8,4%, Aleksandr Michajłow 4,8%, Aleksandr Ziemlankin 2,6%, Aleksandr Kamyszow 1,3%, Witalij Litwinow 1,1%; BRIAŃSK: Nikołaj Dienin (Jedna Rosja - JeR) 44,5%, przeciw wszystkim 20,7%, Jewgienij Zielenko 12,6%, Nikołaj Rudienok 6,4%, Gieorgij Abuszenko 5,9%, Aleksandr Siemierniew 4,8%, Walerij Chramczenkow 1%; II tura (19 grudnia): Dienin 77,8%, przeciw wszystkim 10,6%, Zielenko 10,6%; KAMCZATKA: Michaił Maszkowcew 38,1%, Boris Niewzorow 23,8%, Oleg Kożemiako 14,1%, Aleksandr Dudnikow (JeR) 10,4%, przeciw wszystkim 7,4%; II tura (19 grudnia): Maszkowcew 49,7%, Niewzorow 37,6%, przeciw wszystkim 12%; PSKÓW (II tura): Michaił Kuzniecow 48,8%, Jewgienij Michajłow (JeR) 41,4%, przeciw wszystkim 9%; ULJANOWSK: Siergiej Morozow 27,7%, Siergiej Gierasimow 20,9%, Margarita Barżanowa 14,6%, przeciw wszystkim 11%; WOŁGOGRAD: Nikołaj Maksiuta 41,4%, przeciw wszystkim 13%, Oleg Sawczenko 12,9%, Jewgienij Gołubiatnikow 7,2%, Władimir Goriunow (JeR) 7,1%, Aleksandr Tiurin 1,3%, Natalija Powołokina 1,2%. 19 grudnia wybory prezydenckie w Marij-Eł wygrał Leonid Markiełow. Wyniki wyborów gubernatorskich w Kraju Chabarowskim: Wiktor Iszajew 85,3%, przeciw wszystkich 5,7%, Giennadij Malcew 4,2%, Oleg Kolenko 1,6%. II tura wyborów w Obwodzie Kurgańskim: Oleg Bogomołow 49,2%, Jewgienij Sobakin 40,1%, przeciw wszystkim 9,5%. 26 grudnia w wyborach przewodniczącego rządu Chakasji zwyciężył sprawujący do tej pory tę funkcję Aleksiej Lebied'.

RUMUNIA: Traian Băsescu wygrał 12 grudnia wybory prezydenckie, zaś 20 grudnia został zaprzysiężony. Jego przegrany kontrkandydat premier Adrian Năstase podał się do dymisji 21 grudnia, przez jeden dzień zastępował go Eugen Bejinariu, zaś ostatecznie nowym szefem rządu Călin Constantin Anton Popescu-Tăriceanu. Skład jego rządu: Mihai Răzvan Ungureanu (MSZ), Teodor Atanasiu (MON), Ionut Popescu (finanse publiczne), Vasile Blaga (administracja i sprawy wewnętrzne), Adrian Videanu (minister stanu ds. koordynacji polityki gospodarczej), Béla Markó (minister stanu ds. koordynacji polityki kulturalnej, edukacyjnej i europejskiej), Gheorghe Copos (minister stanu ds. koordynacji działalności przedsiębiorców), Monica Luisa Macovei (sprawiedliwość), Gheorghe Barbu (praca, solidarność społeczna i rodzina), Ene Dinga (integracja europejska), Ioan-Codruţ Şereş (gospodarka i handel), Gheorghe Flutur (rolnictwo, leśnictwo, rozwój wsi), Gheorghe Dobre (transport, budownictwo i turystyka), Mircea Miclea (edukacja i badania naukowe), Monica Octavia Muscă (kultura i sprawy religijne), Mircea Cinteză (zdrowie), Zsolt Nagy (komunikacja i technologia informatyczna), Sulfina Barbu (środowisko i zasoby wodne), Mihai Alexandru Voicu (minister-koordynator Generalnego Sekretariatu Rządu), Cristian David (minister-delegat ds. kontroli implementacji wymagań międzynarodowych programów finansowych i Unii Europejskiej), Sorin Vicol (minister-delegat ds. koordynacji organów kontrolnych), Bogdan Olteanu (minister-delegat ds. współpracy z parlamentem), Laszlo Borbely (minister-delegat ds. koordynacji robót publicznych i zarządzania terytorialnego), Iuliu Winkler (minister-delegat ds. handlu). Rząd został zaprzysiężony 29 grudnia.

SERBIA I CZARNOGÓRA: 2 grudnia prezydent Kosowa Ibrahim Rugova nominował Ramusha Haradinaja na premiera. Następnego dnia Rugova został wybrany na drugą kadencję.

SŁOWENIA: 3 grudnia parlament zaaprobował rząd Janeza Jansy: Marija Lukačič (rolnictwo, leśnictwo i żywienie), Vasko Simoniti (kultura), Karl Erjaveč (obrona), Andrej Vizjak (sprawy gospodarcze), Milan Zver (edukacja i sport), Janez Podobnik (środowisko i planowanie przestrzenne), Andrej Bajuk (finanse), Dimitrij Rupel (MSZ), Andrej Bručan (zdrowie), Jure Żupan (edukacja wyższa, nauka i technologia), Dragutin Mate (MSW), Lovro Šturm (sprawiedliwość), Janez Drobnič (praca, rodzina i sprawy społeczne), Gregor Virant (administracja publiczna), Janez Bożič (transport i komunikacja), Milan Cvikl (minister bez teki ds. europejskich).

SOMALIA: 1 grudnia premier Ali Muhammad Ghedi podał częściowy skład swojego gabinetu, uzupełniając go po 5 dniach: m.in. Abdullahi Sheikh Ismail (MSZ), Abdirahman Mahmud Ali (obrona), Salim Aliyow Ibrow (finanse), Hussein Aydid (MSW). Już 9 dni później parlament przyjął wotum nieufności wobec nowego premiera. 13 grudnia prezydent Ahmed ponownie mianował Ghediego na stanowisko premiera, zaś parlament 23 grudnia nominację przyjął.

STANY ZJEDNOCZONE: 2 grudnia prezydent George W. Bush nominował Mike'a Johannsa na nowego sekretarza rolnictwa, zaś następnego dnia Bernard Kerik otrzymał nominację na sekretarza bezpieczeństwa wewnętrznego. 10 grudnia Kerik wycofał swoją kandydaturę. Tego samego dnia Bush poinformował o nominacji Samuela W. Boldmana na sekretarza energii. 13 grudnia Bush ogłosił Mike'a Leavitta nowym sekretarzem zdrowia i służb ludzkich. Tego samego dnia elektorzy formalnie wybrali George'a W. Busha na następną kadencję prezydencką.

SZWAJCARIA: 1 grudnia Martine Brunschwig Graf została prezydentem Rady Stanu Genewy. 8 grudnia parlament wybrał Samuela Schmida prezydentem konfederacji na 2005 r., zaś Moritza Leuenbergera - jego zastępcą.

ŚRODKOWA AFRYKA: obywatele przyjęli 5 grudnia nową konstytucję kraju.

TAJWAN: 10 grudnia wybory parlamentarne wygrał Sojusz Wszechniebieski (Kuo-Min Tang i sojusznicy).

TURKMENIA: 9 grudnia Akmamet Raxmanow został nominowany na szefa resortu spraw wewnętrznych. 19 grudnia zostały przeprowadzone wybory parlamentarne, w których wszystkie miejsca obsadzili stronnicy prezydenta Nyýazowa.

UKRAINA: Rada Najwyższa przegłosowała 1 grudnia trzema głosami wotum nieufności wobec rządu premiera Wiktora Janukowycza. 3 grudnia Sąd Najwyższy zadecydował o unieważnieniu II tury wyborów prezydenckich i powtórzenia jej 26 grudnia. 7 grudnia prezydent Łeonid Kuczma urlopował premiera Janukowycza; jego obowiązki będzie pełnił pierwszy wicepremier Mykoła Azarow. 26 grudnia prezydentem kraju został wybrany Wiktor Andrijowycz Juszczenko. Janukowycz zaś podał się do dymisji 31 grudnia.

UZBEKISTAN: 26 grudnia I turę wyborów parlamentarnych wygrali liberalni demokraci przed postkomunistami.

VANUATU: 10 grudnia premier Serge Vohor został usunięty przez parlament stosunkiem głosów 35:14. Jego zastępca Ham Lini został wybrany szefem rządu następnego dnia. Skład gabinetu: Sato Kilman (MSZ), George Wells (MSW), Moana Carcasses Kalosil (finanse) i in.

WENEZUELA: 5 grudnia Nelson Merentes został ogłoszony następcą ministra finansów Tobíasa Nóbregi.

WIELKA BRYTANIA: 2 grudnia do dymisji podał się minister naczelny Wyspy Man Richard Corkill; 14 grudnia zastąpił go Donald James Gelling. 15 grudnia były sędzia naczelny Pitcairn Jay Calvin Warren został wybrany burmistrzem. Tego samego dnia do dymisji podał się sekretarz spraw wewnętrznych David Blunkett. Zastąpi go Charles Clarke.

ZIMBABWE: 6 grudnia Joyce Mujuru został wiceprezydentem.

ORGANIZACJE MIĘDZYNARODOWE: 19 grudnia do Organizacji Narodów i Społeczeństw Niereprezentowanych przyjęto Oromo (Etiopia), Kamerun Południowy, Naród Dene znad rzeki Buffalo (Kanada), Masajów (Kenia), Nahuas del Alto Balsas (Meksyk) i nieuznawane państwo Somali.

PRZEDSTAWICIELSTWA DYPLOMATYCZNE W POLSCE: 13 grudnia listy uwierzytelniające złożyli nowi ambasadorzy: Nowej Zelandii Philip Wallace Griffiths, Urugwaju Luis Sica Bergara, Libii Mohamed Ibrahim Omer al-Bardi i Łotwy Alberts Sarkanis.

ZMARLI:

1 grudnia - Rudolf Gisler (ur. 1942), namiestnik krajowy (Landammann) kantonu Glarus (Szwajcaria) 03.05.1998-05.05.2002;
9 grudnia - Kim Dong-jo (ur. 1918), minister spraw zagranicznych Korei Południowej 1973-75;
12 grudnia - Syed Mir Qasim (ur. 1921), minister naczelny stanu Dżammu i Kaszmir (Indie) 12.12.1971-25.02.1975, reprezentujący Indyjski Kongres Narodowy;
22 grudnia - Rudi Kolak (ur. 1918), przewodniczący Rady Wykonawczej (rządu) Bośni i Hercegowiny (wówczas Jugosławia) 1965-67, reprezentujący Związek Komunistów Bośni i Hercegowiny;
23 grudnia - Pamulaparti Venkata Narasimha Rao (ur. 1921), minister spraw zagranicznych 1980-84 i 1988-89 oraz premier Indii 21.06.1991-16.05.1996, reprezentujący Indyjski Kongres Narodowy;
23 grudnia - Heera Lal Devpura (ur. 1925), minister naczelny stanu Radżastan (Indie) 23.02-10.03.1985, reprezentujący Indyjski Kongres Narodowy.

źródła: Afghanland.com, Agencia de Informaçao de Moçambique, AllAfrica.com, Biroul Electoral Central din România, Central Election Commission (Republic of China), CentrAfrique-Presse.com, Central Intelligence Agency,  Centralna wyborcza komisija Ukrajiny, Centre for Public Opinion & Democracy, Cientralnaja izbiratielnaja komissija Rossijskoj fiedieracii, Commission electorale nationale indépendante du Niger, Die Bundesversammlung - Das Schweizer Parlament, Electionworld, Freedom House, GhanaWeb.com, Guvernul României, Izbiratielnaja komissija Riespubliki Chakasija, Lietuvos Respublikos Vyriausybé, MariLand.ru, Ministerstwo Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej, Oficialnyj sierwier Prawitielstwa Riespubliki Marij-Eł, O'zbekiston Respublikasi Davlat Hokimiyati Portali, PSEPHOS, Rulers.org, SwissInfo, The Green Papers, Turkmenistan.ru, Yahooligans!, Wikipedia, WorldStatesmen.org.

 

  drukuj   prześlij na email

  powrót   w górę

Tego artykułu jeszcze nie skomentowano

Copyright by (C) 2007 by e-Polityka.pl - Biznes - Firma - Polityka. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kontakt  |  Reklama  |  Mapa Serwisu  |  Polityka Prywatności  |  O nas


e-Polityka.pl