Aby zapisać się na listę naszego newslettera, prosimy podać swój adres email:

 

Wyszukiwarka e-Polityki :

 

Strona Główna  |  Praca  |  Reklama  |  Kontakt

 

   e-Polityka.pl / Artykuły - Świat / Kronika wyborcza / Kronika wyborcza: wrzesień 2004               

dodaj do ulubionych | ustaw jako startową |  zarejestruj się  

  ..:: Polityka

  ..:: Inne

  ..:: Sonda

Czy jesteś zadowolony z rządów PO-PSL?


Tak

Średnio

Nie


  + wyniki

 

P - A - R - T - N - E - R - Z - Y

 



 
..:: Podobne Tematy
Kronika wyborcza: wrzesień 2004 

10-10-2004

  Autor: Michał Potocki

Wrzesień okazał się miesiącem, w którym najważniejsze z punktu widzenia Polski wybory odbyły się w trzech niemieckich landach - Saarze, Brandenburgii i Saksonii. Ich wyniki stanowią ostrzeżenie dla polityków - spore poparcie uzyskały bowiem partie skrajne. Poza tym oczy świata były skierowane na Szwajcarię, Hongkong, Kazachstan i Indonezję. Mniej głośne głosowania odbyły się również na Wyspach Cooka i w austriackim Vorarlbergu. Uzupełniające wybory do Senatu odbyły się w 4 okręgach w Polsce, zaś w San Marino wybrano głowę państwa.

 

 

KRAJ SAARY (kraj federalny Niemiec) - wybory parlamentarne

data: 5 września 2004 r.
do obsadzenia: 51 miejsc w Izbie Krajowej (Landtag) na 5-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 55,49%

Chrześcijańsko-Demokratyczna Unia Niemiec (Christlich Demokratische Union Deutschlands) 47,48%, 27 mandatów
Socjaldemokratyczna Partia Niemiec (Sozialdemokratische Partei Deutschlands) 30,85%, 18 mandatów
Sojusz 90/Zieloni (Bündnis 90/Die Grünen) 5,62%, 3 mandaty
Wolna Partia Demokratyczna (Freie Demokratische Partei) 5,17%, 3 mandaty

do parlamentu nie weszły:
Narodowo-Demokratyczna Partia Niemiec (Nationaldemokratische Partei Deutschland) 3,98%
Rodzinna Partia Niemiec (Familien-Partei Deutschlands) 2,97%
Partia Demokratycznego Socjalizmu (Partei des Demokratischen Sozialismus) 2,32%
Szarzy - Szare Pantery (die Grauen - Graue Panther) 1,42%
Demokratyczna Ofensywa Społeczna (Demokratische Soziale Offensive) 0,1%
Partia Niemiecka (Deutsche Partei) 0,08%

W SKRÓCIE: kolejne ostrzeżenie dla kanclerza federalnego Gerharda Schrödera. Zgodnie z przewidywaniami w niewielkim, graniczącym z Francją Kraju Saary zwyciężyli olbrzymią większością głosów chadecy, zaś socjaldemokraci w porównaniu z poprzednim głosowaniem stracili aż 13 punktów procentowych. Zresztą ten graniczący z Francją region przez większość powojennej historii był rządzony właśnie przez CDU, a konkretnie przez premierów Huberta Neya (1956-57, jeszcze pod zwierzchnictwem Francji), Egona Reinerta (1957-59), Franza Josefa Rödera (1959-79), Wernera Zeyera (1979-85) i Petera Müllera (od 1999 r.). Zaskoczeniem dla komentatorów okazał się dobry wynik skrajnej prawicy spod znaku NPD. Niemcy w rankingu Freedom House uzyskało za prawa obywatelskie i polityczne notę maksymalną.

WYSPY COOKA (autonomiczne państwo wolno stowarzyszone z Nową Zelandią) - wybory parlamentarne

data: 9 września 2004 r.
do obsadzenia: 24 miejsca w Zgromadzeniu Ustawodawczym (Legislative Assembly) na 5-letnią kadencję w okręgach jednomandatowych

WYNIKI:
frekwencja 81,6%

Partia Demokratyczna (Democratic Party; przywódca: Robert Woonton) 47,2%, 13 mandatów
Partia Wysp Cooka (Cook Islands Party) 44,2%, 10 mandatów
nierozstrzygnięty 1 mandat

do parlamentu nie weszli:
niezależni 6,2%
Tumu Enua 2,4%

W SKRÓCIE: demokraci obronili swój stan posiadania w Zgromadzeniu. Wyniki są zaś wielką klęską kandydatów niezależnych. Demokraci rządzą autonomicznymi Wyspami Cooka od 1999 r. Szefami rządu byli w owym czasie Terepai Maoate (1999-2002) i obecny premier Robert Woonton. Maleńkie, 20-tysięczne Wyspy Cooka praktycznie rządzą się same, pozostawiając rządowi w Wellington jedynie kwestie obronności i politykę zagraniczną.

RZECZPOSPOLITA POLSKA - wybory uzupełniające do Senatu

data: 12 września 2004 r.
do obsadzenia: 4 miejsca w czterech okręgach wyborczych; konstytucyjny koniec kadencji przewidziano na 2005 r.

OKRĘG nr 22 (powiaty dębicki, kolbuszowski, leżajski, łańcucki, mielecki, niżański, ropczycko-sędziszowski, rzeszowski, stalowowolski, strzyżowski i tarnobrzeski oraz miasta Rzeszów i Tarnobrzeg)

WYNIKI:
frekwencja 5,45%

Kazimierz Jaworski (Dolina Strugu) 23,36%

nie zdobyli mandatu:
Mieczysław Stanisław Maziarz (Liga Polskich Rodzin) 23,05%
Aleksander Bentkowski (Polskie Stronnictwo Ludowe) 16,71%
Zbigniew Rynasiewicz (Platforma Obywatelska Rzeczypospolitej Polskiej) 15,69%
Karol Wąsowicz (Sojusz Lewicy Demokratycznej) 6,11%
Waldemar Mieczysław Sikora (Ruch Chrześcijańsko-Ludowo-Narodowy „Nadzieja”) 5,31%
Norbert Robert Mastalerz (Socjaldemokracja Polska) 3,8%
Leszek Midura 3,46%
Wanda Merendino (Konfederacja Ruch Obrony Bezrobotnych Rzeczypospolitej Polskiej) 1,53%
Jerzy Bogusław Wróbel (Polska Partia Pracy) 0,64%
Krzysztof Mieczysław Stanibuła (Polska Partia Narodowa) 0,33%

OKRĘG nr 26 (powiaty bielski, cieszyński, pszczyński i żywiecki oraz miasto Bielsko-Biała)

WYNIKI:
frekwencja 5,24%

Zofia Maria Skrzypek-Mrowiec (Liga Polskich Rodzin) 21,01%

nie zostali wybrani:
Rafał Klemens Muchacki (Platforma Obywatelska Rzeczypospolitej Polskiej) 15,39%
Marcin Paweł Tyrna (Prawo i Sprawiedliwość) 15,34%
Janusz Ryszard Korwin-Mikke (Unia Polityki Realnej) 11,53%
Renata Urszula Rosowska (Unia Wolności) 11,44%
Ryszard Antoni Barcik (Sojusz Lewicy Demokratycznej) 11,33%
Józef Jerzy Heczko (Prawo, Rodzina, Ojczyzna) 3,87%
Krystyna Walas (Samoobrona Rzeczypospolitej Polskiej) 3,45%
Tadeusz Polok (Polskie Stronnictwo Ludowe) 2,99%
Bogusław Adam Zgierski (Socjaldemokracja Polska) 2,58%
Mariusz Jacek Olszewski (Polska Partia Pracy) 0,71%
Robert Larkowski (Polska Partia Narodowa) 0,35%

OKRĘG nr 30 (powiat bieruńsko-lędziński oraz miasta Chorzów, Katowice, Mysłowice, Piekary Śląskie, Ruda Śląska, Siemianowice Śląskie, Świętochłowice i Tychy)

WYNIKI:
frekwencja 3,63%

Krystyna Maria Bochenek (Unia Wolności) 33,1%

nie zostali wybrani:
Stanisław Zapała (Liga Polskich Rodzin) 18,32%
Michał Marek Wójcik (Prawo i Sprawiedliwość) 17,48%
Werner Wesoły (Platforma Obywatelska Rzeczypospolitej Polskiej) 13,47%
Artur Stojko (Sojusz Lewicy Demokratycznej) 8%
Leszek Andrzej Lacheta (Socjaldemokracja Polska) 4,02%
Elżbieta Teresa Postulka (Konfederacja Ruch Obrony Bezrobotnych Rzeczypospolitej Polskiej) 2,14%
Andrzej Kazimierz Misiołek (Unia Polityki Realnej) 1,67%
Leszek Henryk Bubel (Polska Partia Narodowa) 0,55%

OKRĘG nr 31 (powiaty będziński i zawierciański oraz miasta Dąbrowa Górnicza, Jaworzno i Sosnowiec)

WYNIKI:
frekwencja 3,5%

Wojciech Paweł Saługa (Platforma Obywatelska Rzeczypospolitej Polskiej) 22,18%

nie zostali wybrani:
Marek Janusz Barański (Sojusz Lewicy Demokratycznej) 17,54%
Antoni Sosnowski (Liga Polskich Rodzin) 16,08%
Piotr Hałasik 11,52%
Janusz Marian Kubicki (Socjaldemokracja Polska) 6,94%
Henryk Franciszek Zaguła (Unia Wolności) 6,23%
Andrzej Jan Dolniak (Samoobrona Rzeczypospolitej Polskiej) 5,89%
Daniel Tomasz Podrzycki (Polska Partia Pracy) 3,75%
Piotr Marian Zarzycki (Unia Polityki Realnej) 3,03%
Adam Benedykt Trefon (Polskie Stronnictwo Ludowe) 2,59%
Krzysztof Marian Dziwak (Konfederacja Ruch Obrony Bezrobotnych Rzeczypospolitej Polskiej) 1,78%
Bożena Barbara Kupińska (Partia Ludowo-Demokratyczna) 1,67%
Romuald Andrzej Pajor (Polska Partia Narodowa) 0,79%

W SKRÓCIE: w czterech okręgach garstka zainteresowanych wyborców wybrała czterech senatorów na miejsca nowowybranych eurodeputowanych. Senatorami zostali wyłącznie przedstawiciele szeroko rozumianej prawicy - LPR, PO, UW oraz kandydat oficjalnie niezależny, jednak powiązany z prawicą, prężnie działający wójt gminy Chmielnik Kazimierz Jaworski, działacz mikroregionu rolniczo-przemysłowego „Dolina Strugu”. Zwraca uwagę zwłaszcza zdobycie 1/3 głosów przez unitkę Krystynę Bochenek w okręgu katowickim oraz słabe rezultaty Samoobrony i SdPl. Po raz kolejny próbował swoich sił Janusz Korwin-Mikke - tym razem zdobywając poparcie co dziewiątego wyborcy w Bielsku-Białej. Polska otrzymała od organizacji Freedom House notę 1,5 za prawa obywatelskie i polityczne.

HONGKOŃSKI SPECJALNY REGION ADMINISTRACYJNY (specjalny region administracyjny Chin) - wybory parlamentarne

data: 12 września 2004 r.
do obsadzenia: 30 spośród 60 miejsc w Hongkońskiej Radzie Ustawodawczej (Hong Kong Legislative Council) na 4-letnią kadencję; pozostałe 30 miejsc jest wyłaniane przez środowiska związkowe i biznesowe, powiązane zazwyczaj z Pekinem

WYNIKI WYBORÓW BEZPOŚREDNICH:
frekwencja 55,63%

Demokratyczny Sojusz na rzecz Ulepszenia Hongkongu (Democratic Alliance for Betterment of Hong Kong; przywódca: Ma Lik) 9 mandatów
niezależni 7 mandatów
Partia Demokratyczna (Democratic Party; Martin Lee Chu Ming) 7 mandatów
Partia Liberalna (Liberal Party; Selina Chow Liang Shuk Yee) 2 mandaty
Akcja Piątego Kwietnia (April Fifth Action; Leung Kwok Hung) 1 mandat
Centrum Serwisowe Sąsiedztwa i Pracujących (Neighbourhood and Workers Service Centre; Leung Yiu Chung) 1 mandat
Granica (The Frontier; Emily Lau Wai Hing) 1 mandat
Hongkońska Konfederacja Związków Zawodowych (Hong Kong Confederation of Trade Unions; Lee Cheuk Yan) 1 mandat
Hongkońskie Stowarzyszenie na rzecz Demokracji i Środków do Życia dla Ludzi (Hong Kong Association for Democracy and People’s Livelihood; Frederick Fung Kin Kee) 1 mandat

W SKRÓCIE: oba obozy powiększyły ilość swoich deputowanych - stało się tak m.in. wskutek podwyższenia ilości obsadzanych bezpośrednio miejsc w Radzie Ustawodawczej z 25 do 30, jednak proporcjonalnie większy zysk odnotowali politycy propekińscy (DABHK i trzech innych deputowanych). Chińska agencja prasowa Xinhua stwierdziła, że wybory są kamieniem milowym w rozwoju demokracji w Hongkongu - właśnie ze względu na zwiększenie ilości bezpośrednio wybieranych deputowanych. Wśród zwycięzców znalazł się m.in. były autor popularnego radiowego talk-show „Filiżanka herbaty w czasie burzy” Albert Cheng oraz znany z apeli o osądzenie sprawców masakry na placu Tiananmen w 1989 r. Leung Kwok Hung. Lepszy wynik demokratów był możliwy, jednak został zaprzepaszczony wskutek aresztowania jednego z działaczy DP za kontakty z prostytutkami. Pomimo zwycięstwa w wyborach bezpośrednich, demokraci będą w nowej Radzie w mniejszości (do 18 mandatów z części bezpośredniej doszło zaledwie 7 spośród części wyznaczanej przez organizacje zawodowe). Wybory, jak i cała sytuacja w Hongkongu, były bacznie obserwowane przez Radę ds. Kontynentalnych Tajwanu, który jest przekonywany przez Pekin do przyjęcia „opcji hongkońskiej”, czyli modelu „jeden kraj - dwa systemy”. Wiceprzewodniczący Rady Chiu Tai-san stwierdził zwiększenie pluralizmu w Hongkongu w porównaniu z poprzednimi wyborami. Terytorium nadal należy do najbogatszych regionów świata, zaś jego gospodarka - do najbardziej konkurencyjnych. Hongkong pod względem przestrzegania praw obywatelsko-politycznych został zakwalifikowany przez Freedom House jako region częściowo wolny, uzyskując w 7-stopniowej skali notę 4 (taką samą jak np. Ukraina, Bośnia i Hercegowina, Gruzja, Kolumbia czy Kenia) - o jeden punkt lepszą niż Makau i o 2,5 lepszą niż Chińska Republika Ludowa.

NAJJAŚNIEJSZA REPUBLIKA SAN MARINO - wybory kapitanów-regentów

data: 18 września 2004
do obsadzenia: dwa stanowiska kapitanów-regentów, czyli tradycyjnej głowy państwa. Wyboru dokonuje raz na pół roku parlament - Wielka Rada Generalna (Consiglio Grande e Generale)

ZOSTALI WYBRANI:
Giuseppe Arzilli (Chrześcijańsko-Demokratyczna Partia San Marino)
Roberto Raschi (Socjalistyczna Partia San Marino)

W SKRÓCIE: nowymi kapitanami-regentami zostali doświadczony chadek Giuseppe Arzilli (po raz trzeci na stanowisku kapitana-regenta, poprzednio w latach 1986-87 i 1999-2000; także członek parlamentu - po raz pierwszy w 1974 r.) oraz debiutant w tej roli, deputowany Wielkiej Rady Generalnej od 2001 r. Roberto Raschi. Ostatnio kapitańska koalicja socjalisty z chadekiem rządziła krajem od kwietnia do października 2003 r. (Pier Marino Menicucci - PDCS i Giovanni Giannoni - PSS).

REPUBLIKA KAZACHSTANU - I tura wyborów parlamentarnych

data: 19 września 2004 r.
do obsadzenia: 77 miejsc w Zgromadzeniu (Mażilis) na 5-letnią kadencję; 67 spośród nich jest obsadzanych w wyborach bezpośrednich, pozostałych 10 jest wybieranych spośród kandydatów zwycięskich partii

WYNIKI:
frekwencja 56,7%

Republikańska Polityczna Partia „Ojczyzna” (Riespublikanskaja politiczeskaja partija „Otan”; przywódca: Amangeldi Jermiegijajew) 60,62%, 33 mandaty
Wyborczy Blok „Całkowitość” (Izbiratielnyj błok „Aist”; Azat Periaszew, Romin Madinow) 7,07%, 10 mandatów
niezależni 8 mandatów
Republikańska Partia „Razem” (Riespublikanskaja partija „Asar”; Dariga Nazarbajewa) 11,38%, 3 mandaty
Demokratyczna Partia Kazachstanu „Jasna Ścieżka” (Diemokraticzeskaja partija Kazachstana „Ak żoł”; Alichan Baimenow) 12,04%, 1 mandat
nie obsadzono 22 miejsc (o które cztery ww. ugrupowania powalczą w II turze 10 października)

do parlamentu i II tury nie weszły:
Opozycyjny Ludowy Związek Komunistów i Demokratyczny Wybór Kazachstanu (Oppozicionnyj narodnyj sojuz kommunistow i Diemokraticzeskij wybor Kazachstana; Serikbolsyn Abdildin, Ghałymżan Żaqijanow)
Komunistyczna Ludowa Partia Kazachstanu (Kommunisticzeskaja narodnaja partija Kazachstana; Władisław Kosariew)
Demokratyczna Partia Kazachstanu (Diemokraticzeskaja partija Kazachstana; Maksut Narikbajew)
Socjaldemokratyczna Partia Kazachstanu „Auył” (Sociał-demokraticzeskaja partija „Auył”; Gani Kalijew)
Partia Patriotów Kazachstanu (Partija patriotow Kazachstana; Gani Kasymow)
Partia „Ruchanijat” (Partija „Ruchanijat”; Ałtynszasz Żaganowa)

W SKRÓCIE: głównym problemem wyborów w Kazachstanie jest kwestia ich wolności. Prezydencka partia Otan oraz quasi-opozycyjna Asar, kierowana przez córkę prezydenta Nursułtana Nazarbajewa zdeklasowały rywali w niekoniecznie sprawiedliwy sposób. Kazachstan specjalnie na te wybory sprowadził z Białorusi specjalny system elektroniczny, który wymaga zeskanowania wbitego do dowodu osobistego kodu paskowego - opozycja obawia się, że jedną z funkcji systemu jest również poinformowanie rządu o preferencjach wyborczych konkretnych osób. II tura wyborów odbędzie się 17 października. Kazachstan nie został uznany przez Freedom House za kraj wolny - nota 5,5 za prawa polityczne i obywatelskie stawia ten kraj w jednym rzędzie z Kambodżą, Pakistanem i większością krajów Azji Środkowej (poza Turkmenią i Uzbekistanem, gdzie sytuacja jest jeszcze gorsza).

BRANDENBURGIA (kraj federalny Niemiec) - wybory parlamentarne

data: 19 września 2004 r.
do obsadzenia: 88 miejsc w Izbie Krajowej (Landtag) na 5-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 56,5%

Socjaldemokratyczna Partia Niemiec (Sozialdemokratische Partei Deutschlands) 31,9%, 33 mandaty
Partia Demokratycznego Socjalizmu (Partei des Demokratischen Sozialismus) 28%, 29 mandatów
Chrześcijańsko-Demokratyczna Unia Niemiec (Christlich-Demokratische Union Deutschlands) 19,42%, 20 mandatów
Niemiecka Unia Ludowa (Deutsche Volksunion) 6,07%, 6 mandatów

do parlamentu nie weszły:
Sojusz 90/Zieloni (Bündnis 90/die Grünen) 3,6%
Wolna Partia Demokratyczna (Freie Demokratische Partei) 3,33%
Rodzinna Partia Niemiec (Familien-Partei Deutschlands) 2,64%
50 Plus - Inicjatywa Obywatelsko-Wyborcza na rzecz Brandeburgii (50 Plus - Bürger- und Wählerinitiative für Brandenburg) 1,02%
Sojusz Wolnych Wyborców (Allianz Freier Wähler) 0,94%
Szarzy - Szare Pantery (Die Grauen - Graue Panther) 0,9%
Sojusz Niezawisłych Obywateli s- Brandenburgia (Allianz Unabhängiger Bürger - Brandenburg) 0,85%
Ruch Solidarności Praw Obywatelskich (Bürgerrechtsbewegung Solidarität) 0,51%
Tak dla Brandenburgii (Ja zu Brandenburg) 0,35%
Partia Ofensywy Praw Obywatelskich (Partei Rechtsstaattlicher Offensive) 0,32%
Niemiecka Partia Komunistyczna (Deutsche Kommunistische Partei) 0,18%

WYNIKI: wybory w Brandenburgii przyniosły spadek poparcia obu największym niemieckim partiom - głównie dlatego, że w tym trawionym przez olbrzymie bezrobocie landzie władzę sprawuje nieco egzotyczna koalicja CDU-SPD. Tak zapewne pozostanie również po wyborach, jednak wzrost poparcia dla partii skrajnych - postkomunistycznej PDS oraz skrajnie prawicowej DVU jest ostrzeżeniem dla rządzących. Minister-prezydent Matthias Platzeck (SPD) pełni swój urząd od 2002 r. Kraj ten „od zawsze” jest rządzony przez szefa rządu wywodzącego się z SPD - w latach 1945-49 był nim Karl Steinhoff (w SPD do 1946 r.), zaś w latach 1990-2002 - Manfred Stolpe.

WOLNE PAŃSTWO SAKSONIA (kraj federalny Niemiec) - wybory parlamentarne

data: 19 września 2004 r.
do obsadzenia: 124 miejsca w Izbie Krajowej (Landtag) na 5-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 59,63%

Chrześcijańsko-Demokratyczna Unia Niemiec (Christlich-Demokratische Union Deutschlands) 41,12%, 55 mandatów
Partia Demokratycznego Socjalizmu (Partei des Demokratischen Sozialismus) 23,58%, 31 mandatów
Socjaldemokratyczna Partia Niemiec (Sozialdemokratische Partei Deutschlands) 9,83%, 13 mandatów
Narodowo-Demokratyczna Partia Niemiec (Nationaldemokratische Partei Deutschlands) 9,19%, 12 mandatów
Wolna Partia Demokratyczna (Freie Demokratische Partei) 5,88%, 7 mandatów
Sojusz 90/Zieloni (Bündnis 90/die Grünen) 5,13%, 6 mandatów

do parlamentu nie weszły:
Partia Ochrony Zwierząt (Die Tierschutzpartei) 1,64%
Szarzy - Szare Pantery (Die Grauen - Graue Panther) 0,93%
Partia Wiernych Biblii Chrześcijan (Partei Bibeltreuer Christen) 0,67%
Ruch Solidarności Praw Obywatelskich (Bürgerrechtbewegung Solidarität) 0,54%
Wymarsz (Aufbruch) 0,54%
Niemiecka Unia Społeczna (Deutsche Soziale Union) 0,53%
Niemiecka Wspólnota na rzecz Sprawiedliwości (Deutsche Gemeinschaft für Gerechtigkeit) 0,42%
PLB 0,33%
Republikanie (Die Republikaner) 0,2%
Rodzinna Partia Niemiec (Familien-Partei Deutschlands) 0,13%
Schaudienst 0,08%
FW Penig 0,07%
Wolni Wyborcy (Freie Wähler) 0,07%
EB Pohl 0,06%
Partia Ofensywy Praw Obywatelskich (Partei Rechtsstaattlicher Offensive) 0,04%
Carsten Heine 0,04%
WERNER 0,03%
niezależni 0,02%
Perspektywa Schmidt (Perspektive Schmidt)  0,01%
Obywatelski Wybór „Ty” (Bürgerbewegung Du)  0,01%

W SKRÓCIE: rządząca landem CDU straciła w Izbie Krajowej bezwzględną większość mandatów. Oznacza to konieczność doboru koalicjanta, którym prawdopodobnie zostaną liberałowie z FDP. Właśnie FDP oraz Zieloni, a przede wszystkim narodowcy z NPD są największymi wygranymi tych wyborów - ci ostatni zdobyli aż 9% głosów, zbliżając się do wyniku SPD, czym z pewnością wzbudzili sporo fermentu na niemieckiej scenie politycznej. CDU rządzi Saksonią nieprzerwanie od czasu zjednoczenia Niemiec. Szefami rządów byli kolejno Kurt Biedenkopf (1990-2002) i obecny minister-prezydent Georg Milbradt.

VORARLBERG (kraj federalny Austrii) - wybory parlamentarne

data: 19 września 2004 r.
do obsadzenia: 36 miejsc w Izbie Krajowej (Landtag) na 5-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 60,64%

Austriacka Partia Ludowa (Österreichische Volkspartei) 54,92%, 21 mandatów
Socjaldemokratyczna Partia Austrii (Sozialdemokratische Partei Österreichs) 16,87%, 6 mandatów
Wolnościowa Partia Austrii (Freiheitliche Partei Österreichs) 12,94%, 5 mandatów
Zieloni (Die Grünen) 10,17%, 4 mandaty

do parlamentu nie weszły:
VAU-Dzisiaj (VAU-Heute) 2,09%
Frizz 1,92%
Lista Wolnych Obywateli (Liste Freier Bürger) 0,94%
Kolorowi w Kratkę (Die Buntkarierten) 0,14%

W SKRÓCIE: ten maleńki, alpejski land jest austriackim fenomenem - tylko raz w całej powojennej historii ÖVP nie przekroczyła tu 50-procentowego poparcia (w 1999 r.) - nie inaczej było i tym razem. Dotychczasowi szefowie rządu: Ulrich Ilg (1945-64), Herbert Kessler (1964-87), Martin Putscher (1987-97), Herbert Sausgruber (od 1997 r.). Austria otrzymała od organizacji Freedom House notę maksymalną za przestrzeganie praw obywatelsko-politycznych.

REPUBLIKA INDONEZYJSKA - wybory prezydenckie

data: 5 lipca i 20 września 2004 r.
do obsadzenia: urzędy prezydenta i wiceprezydenta państwa na 5-letnią kadencję

WYNIKI (pierwsze nazwisko oznacza kandydata na prezydenta):
frekwencja:
I tura: 78,23%
II tura: 75,24%

Susilo Bambang Yudhoyono, Muhammad Jusuf Kalla (Partia Demokratyczna) 60,88% (33,57% w I turze)
Megawati Sukarnoputri, Ahmad Hasyim Muzadi (Indonezyjska Demokratyczna Partia Walki) 39,12% (26,61% w I turze)

do II tury nie przeszli:
Wiranto, Salahuddin Wahid (Partia Grup Funkcjonalnych) 22,15%
Amien Rais, Siswono Yudo Husodo (Partia Mandatu Narodowego) 14,66%
Hamzah Haz, Agum Gumelar (Zjednoczona Partia Rozwoju) 3,01%

W SKRÓCIE: niemal kwartał po I turze pierwszych w historii Indonezji powszechnych wyborów prezydenckich obywatele tego największego na świecie państwa muzułmańskiego wybrali się do lokali wyborczej, aby wybrać spomiędzy dwóch kandydatów - gen. Yudhoyono (przez Indonezyjczyków w skrócie zwanego - nomen omen - SB), b. ministra ds. bezpieczeństwa bądź dotychczasową prezydent Megawati. Yudhoyono uosabia „silnego człowieka”, którego przyzwyczajeni do dyktatury Indonezyjczycy oczekują na stanowisku prezydenta, jednak jego przeciwnicy oskarżają go o zbytnie podporządkowanie zdaniu Zachodu. Pani Megawati zawdzięcza swe drugie miejsce zmarłemu kilkadziesiąt lat temu ojcu, twórcy niepodległej Indonezji. Sama bowiem personifikuje brak charyzmy - dlatego też przegrała wyścig o drugą kadencję. Indonezja otrzymała w siedmiostopniowym rankingu Freedom House notę 3,5 za prawa polityczne i obywatelskie, co daje jej ocenę kraju częściowo wolnego, jednak sytuacja w zasadzie zmienia się na lepsze.

KONFEDERACJA SZWAJCARSKA - referendum ludowe

data: 26 września 2004 r.

WYNIKI:
frekwencja 53,2%

zagadnienie 1: Decyzja związkowa z 3. października 2003 r. w sprawie ułatwionej naturalizacji młodych cudzoziemców drugiego pokolenia (Bundesbeschluss vom 3. Oktober 2003 über die ordentliche Eibürgerung sowie über die erleichterte Einbürgerung junger Ausländerinnen und Ausländer der zweiten Generation)
za 43,22%, przeciw 56,78%

zagadnienie 2: Decyzja związkowa w sprawie 3. października 2003 r. w sprawie nadania praw obywatelskich cudzoziemcom trzeciego pokolenia (Bundesbeschluss vom 3. Oktober 2003 über den Bürgerrechtserwerb von Ausländerinnen und Ausländern der dritten Generation)
za 48,36%, przeciw 51,64%

zagadnienie 3: Inicjatywa ludowa „Usługi pocztowe dla wszystkich” (Volkinitiative „Postdienste für alle”)
za 49,77%, przeciw 50,23%

zagadnienie 4: Poprawka z 3. października 2003 r. do ustawy o nadaniu praw oszczędnościowych (usługodawcom i poprzez macierzyństwo) (Änderung vom 3. Oktober 2003 des Erwerbsersatzgesetzes [für Dienstleistende und bei Mutterschaft])
za 55,44%, przeciw 44,56%

W SKRÓCIE: dwie pierwsze kwestie są ze sobą ściśle powiązane - dotyczyły bowiem wprowadzenia ułatwień dla dzieci imigrantów, które ukończyły w Szwajcarii szkoły podstawowe oraz zasady automatycznego nabywania obywatelstwa w przypadku wnuków imigrantów. W kampanii wyborczej nieznacznie większe poparcie uzyskały argumenty populistycznej Szwajcarskiej Partii Ludowej Christopha Blochera, który ostrzegał przed „islamizacją” kraju, zwracając uwagę na część źródeł, które mówią o nawet 20-procentowym udziale cudzoziemców w liczbie mieszkańców konfederacji. Szczególnie przemawiające do wyobraźni wyborców były bilbordy z dowodem osobistym ze zdjęciem Osamy bin Ladena. Dotychczasowa procedura nadawania obywatelstwa jest w Szwajcarii wyjątkowo skomplikowana, uzależniona od nastawienia poszczególnych gmin do problemu oraz obciążona wysokimi, dochodzącymi do 100.000 dolarów opłatami. Pozostałe pytania dotyczyły reformy systemu pocztowego oraz ułatwień dla matek.

KALENDARIUM:

AUSTRIA: 19 września w wyborach lokalnych w kraju Vorarlberg zwyciężyła Austriacka Partia Ludowa.

BOŚNIA I HERCEGOWINA: 2 września ministrem spraw wewnętrznych Republiki Serbskiej został Darko Matijasević.

CHILE: po rekonstrukcji rządu 29 września Ignacio Walker Prieto został nowym ministrem spraw zagranicznych, zaś Jaime Ravinet - ministrem obrony.

CHINY: 12 września w wyborach bezpośrednich do Rady Ustawodawczej Hongkongu zwyciężył obóz demokratyczny, jednak ostatecznie większość będą mieli politycy propekińscy.

GABON: 5 września po rekonstrukcji rządu szefem MSW został Clotaire Ivala.

INDONEZJA: wybory prezydenckie 20 września wygrał gen. Susilo Bambang Yudhiyono. Zostanie zaprzysiężony 20 października.

IRLANDIA: 29 września doszło do częściowej rekonstrukcji rządu - Brian Cowen został ministrem finansów, Dermot Ahern - szefem MSZ, zaś Willie O’Dea - resortu obrony.

ISLANDIA: 15 września premier Davíd Oddsson zrzekł się urzędu na rzecz ministra spraw zagranicznych Halldóra Ásgrímssona.

JAPONIA: 27 września po rekonstrukcji rządu tekę szefa dyplomacji przejął Nobutaka Machimura, zaś ministrem obrony został Yoshinori Ohno.

KANADA: premier Paul Martin przedłużył 30 września o rok okres sprawowania funkcji gubernator generalnej Adrienne Clarkson.

KOSTARYKA: 13 września Federico Carrillo został powołany na ministra finansów w miejsce Alberto Denta, który zrezygnował w zeszłym miesiącu.

LIBAN: 3 września parlament stosunkiem głosów 96:29 przedłużył sześcioletnią kadencję prezydenta Émile’a Lahouda o kolejne trzy lata. 9 września swoją rezygnację na koniec miesiąca zapowiedział premier Rafiq al-Hariri.

MACEDONIA: parlament zadecydował o rozpisaniu na 7 listopada referendum w sprawie zwiększenia zakresu autonomii mniejszości albańskiej w kraju. Wcześniej zwolennicy rozszerzenia albańskiej samorządności zebrali ponad 180.000 podpisów.

MALEDIWY: 1 września prezydent Maumoon Abdul Gayoom zrezygnował z pełnienia funkcji ministra obrony i finansów, powołując na te urzędy odpowiednio Ismaila Shafeeu i Mohameda Jaleela. Umar Zahir natomiast zastąpił Shafeeu na stanowisku szefa MSW.

MEKSYK: 5 września wybory na gubernatora stanu Veracruz wygrał kandydat Partii Instytucjonalno-Rewolucyjnej Fidel Herrera, zdobywając 35% głosów. 34% głosów zdobył Gerardo Buganza z Partii Akcji Narodowej, zaś 28% - Dante Delgado z Partii Rewolucji Demokratycznej. 12 września Amalia García Medina objęła funkcję gubernatora Zacatecas, zaś 3 dni później Ismael Hernández Deras został oficjalnie gubernatorem Durango.

MIANMA: gen. mjr Nyan Win został 18 września nowym ministrem spraw zagranicznych.

MONGOLIA: 28 września parlament zaaprobował skład gabinetu Cachiagijna Elbegdordża; nowym ministrem spraw zagranicznych został Cendijn Monchorgil; pozostałe resorty: Badarcz Erdenebat (obrona), Norowyn Altanchujag (finanse), Cendijn Niamdordż (MSW).

NIEMCY: 5 września w wyborach do Landtagu w Kraju Saary zwyciężyli chadecy. 19 września w Saksonii również zwyciężyła CDU, zaś w Brandenburgii - SPD przed PDS.

NOWA ZELANDIA: 7 września wybory parlamentarne na autonomicznych Wyspach Cooka wygrali rządzący demokraci.

PAKISTAN: 1 września został zaprzysiężony nowy gabinet premiera Shaukata Aziza. Obsada ministerstw: Khurshid Mehmood Kasuri (MSZ), Rao Sikandar (finanse), Aftab Ahmad Khan Sherpao (MSW).

PANAMA: urząd prezydenta państwa przejął 1 września Martín Erasto Torrijos Espino. W skład jego gabinetu weszli: Samuel Lewis Navarro (I wiceprezydent, szef MSZ), Ruben Arosemena Vales (II wiceprezydent) Ricaurte Vásquez (gospodarka i finanse), Héctor Alemán (rząd i sprawiedliwość), Laurentino Cortizo Cohen (rolnictwo), Alejandro Ferrer (handel i przemysł), Juan Bosco Bernal (edukacja), Camilo Alleyne (zdrowie), Balbina Herrera (mieszkalnictwo), Reynaldo Rivera (praca i rozwój rynku pracy), Ubaldino Real (prezydencja), Carlos Vallarino (roboty publiczne), Leonor Calderón (młodzież, kobiety, dzieci i sprawy rodzinne), José Antonio Sossa (prokurator generalny).

POLSKA: 1 września premier Marek Belka przyjął po kilkunastu dniach zwłoki dymisję ministra sprawiedliwości Marka Sadowskiego. Jego następcą 6 września został dotychczasowy prezes Krajowej Rady Radców Prawnych Andrzej Kalwas. 12 września w wyborach uzupełniających do Senatu zwyciężyli kandydaci prawicy (po 1 mandacie dla PO, UW, LPR oraz kandydata niezależnego).

ROSJA: 9 kwietnia prezydent Władimir Putin mianował Anatolija Kwasznina swoim pełnomocnikiem w Syberyjskim Dystrykcie Federalnym. Kwasznin objął to stanowisko po rezygnacji Leonida Draczewskiego. Tego samego dnia premier Północnej Osetii - Ałanii Michaił Szatałow został zdymisjonowany wskutek wydarzeń w Biesłanie. Jego następcą został następnego dnia Ałan Boradzow. 13 września prezydent Putin zdymisjonował swego pełnomocnika w Południowym Dystrykcie Federalnym Władimira Jakowlewa, zaś na jego miejsce powołał Dmitrija Kozaka.

RUMUNIA: 20 września Sąd Konstytucyjny zezwolił prezydentowi Ionowi Iliescu na kandydowanie w wyborach do Senatu, zaplanowanych łącznie z wyborami prezydenckimi na 28 listopada. Konstytucja zabrania pełnienia stanowisk państwowych prezydentowi, jak również przynależności do partii politycznych. Iliescu jednak wystartuje w wyborach jako kandydat niezależny.

RWANDA: 29 września Christophe Bazivamo został ministrem spraw wewnętrznych.

SAN MARINO: 18 września Wielka Rada Generalna wybrała kapitanów-regentów na semestr październik-kwiecień. Zostali nimi chadek Giuseppe Arzilli i socjalista Roberto Raschi.

STANY ZJEDNOCZONE: 22 września Senat zatwierdził stosunkiem głosów 77:17 nominację Portera Gossa na dyrektora Centralnej Agencji Wywiadowczej.

SZWAJCARIA: 26 września naród odrzucił w referendum propozycje wprowadzenia zmian w trybie nadawania obywatelstwa cudzoziemcom oraz reformy usług pocztowych. Przyjęta została jedynie poprawka dotycząca ulg dla matek.

ŚRODKOWA AFRYKA: 2 września Daniel Nditifei Boysembe został ministrem finansów, zaś płk Michel Sallé - szefem MSW.

TONGA: 2 września premier książę ‘Ulukalala Lavaka Ata zrzekł się funkcji szefa dyplomacji; zastąpił go Sonatane Tu’a Taumoepeau Tupou, zaś cała operacja została antydatowana na 24 sierpnia. 14 września został natomiast powołany nowy minister obrony, którym został ‘Aloua Fetu’utolu Tupou (również w tym przypadku nominację antydatowano na dzień poprzedni).

UKRAINA: 22 września prezydent Łeonid Kuczma zdymisjonował ministra obrony Jewhena Marczuka. Jego następcą został 2 dni później Ołeksandr Kuźmuk.

VANUATU: 1 września premier Serge Vohor przetrwał głosowanie nad wotum nieufności dla jego rządu.

WĘGRY: 29 września parlament powołał Ferenca Gyurcsány’ego na ministra-prezydenta (premiera). Jego rząd został zaprzysiężony 30 września; jedyną istotną zmianą jeśli chodzi o obsadę ministerstw jest nominacja na szefa dyplomacji dla Ferenca Somogyiego, który 1 listopada ma zastąpić László Kovácsa, obejmującego tekę unijnego komisarza.

WYSPY ŚWIĘTEGO TOMASZA I KSIĄŻĘCA: 15 września prezydent Fradique Melo Bandeira de Menezes wyrzucił szefową rządu Marię das Neves Caita Baptista de Sousa i zwrócił się do Ruch Wyzwolenia Świętego Tomasza i Książęcej - Partii Demokratyczno-Socjalistycznej o wskazanie nowego premiera. 17 września oficjalnym jej kandydatem został ogłoszony Damiao Vaz d’Almeida; następnego dnia został on zaprzysiężony. W skład jego gabinetu wszedł Adelino Castelo David jako minister finansów.

ORGANIZACJE MIĘDZYNARODOWE: 1 września Brytyjczyk Terry Davis objął funkcję sekretarza generalnego Rady Europy. 14 września Gabończyk Jean Ping został przewodniczącym Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych. 15 września Kostarykańczyk Miguel Ángel Rodríguez Echeverría objął fotel sekretarza generalnego Organizacji Państw Amerykańskich. 29 września Francuz Édouard Dayan został wybrany sekretarzem generalnym Uniwersalnej Unii Pocztowej. Obejmie swą funkcję w Nowy Rok.

ZMARLI:

4 września - Aquilino Edgardo Boyd de la Guardia (ur. 1921), minister spraw zagranicznych Panamy 1956-58 i 1976-77;
4 września - Sir Walter Benjamin Campbell (ur. 1921), gubernator stanu Queensland (Australia) 22.07.1985-28.08.1992;
7 września - Kirk Fordice (ur. 1934), gubernator stanu Missisipi (Stany Zjednoczone) 14.01.1992-11.01.2000, reprezentujący Partię Republikańską;
8 września - Sir Francis Theodore Page Burt (ur. 1918), gubernator stanu Australia Zachodnia 27.02.1990-01.11.1993; wcześniej Burt pięciokrotnie pełnił obowiązki gubernatora (16-24.05.1980, 28.05-07.08.1980, 10-24.11.1980, 25.11.1983-01.07.1984 i 30.10.1989-27.02.1990);
8 września - Raymond Marcellin (ur. 1914), prezydent Rady Regionalnej Bretanii (Francja) 1978-86;
11 września - Petros VII - Petros Papapetrou (ur. 1949), prawosławny patriarcha Aleksandrii i Wszech Afryki od 21.02.1997, zginął w katastrofie helikoptera;
12 września - Ahmed Dini Ahmed (ur. 1932), wiceprezydent Rady Rządowej Somali Francuskiego (ob. Dżibuti) 04.1959-06.1960, reprezentujący Afrykańską Ludową Ligę na rzecz Niepodległości oraz premier Dżibuti 12.07.1977-05.02.1978, reprezentujący jedyną podówczas legalną partię - Ludowe Zgromadzenie na rzecz Postępu;
14 września - Sir John Campbell Moberly (ur. 1925), brytyjski oficer polityczny w Katarze, podporządkowany naczelnikowi rezydentów politycznych w Zatoce Perskiej 1959-62;
15 września - płk Daouda Malam Wanké (ur. 1954), prezydent Narodowej Rady na rzecz Odbudowy Nigru (głowa państwa) 11.04-22.12.1999;
23 września - Winston Francis Cenac (ur. 1925), premier Saint Lucii 04.05.1981-17.01.1982, reprezentujący Partię Pracy Saint Lucii;
30 września - Gamini Fonseka (ur. 1936), gubernator prowincji Północn-Wschodniej (Sri Lanka) 13.01.1995-20.10.1998.

źródła: Bundesbehörden der Schweizerischen Eidgenossenschaft, Cientralnaja izbiratielnaja komissija Riespubliki Kazachstan, Freedom House, Gazeta Wyborcza, Hong Kong Special Administrative Region of the People’s Republic of China - Government Information Centre, International Foundation for Election Systems, Komisi Pemilihan Umum Republik Indonesia, Kurier, Landeswahlleiter Brandenburg, Landeswahlleiterin Statistisches Landesamt Saarland, Omniway.sm, Państwowa Komisja Wyborcza, Radio Free Asia, Resinet.pl, Rulers.org, Rzeczpospolita, Statistisches Landesamt des Freistaates Sachsen, Telegraph, The Scotsman, Voice of America, Vorarlberg.at, Wahlen.ch, Wikipedia, WorldStatesmen.org.

 

  drukuj   prześlij na email

  powrót   w górę

Tego artykułu jeszcze nie skomentowano

Copyright by (C) 2007 by e-Polityka.pl - Biznes - Firma - Polityka. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kontakt  |  Reklama  |  Mapa Serwisu  |  Polityka Prywatności  |  O nas


e-Polityka.pl