Aby zapisać się na listę naszego newslettera, prosimy podać swój adres email:

 

Wyszukiwarka e-Polityki :

 

Strona Główna  |  Praca  |  Reklama  |  Kontakt

 

   e-Polityka.pl / Artykuły - Świat / Kronika wyborcza: listopad 2006               

dodaj do ulubionych | ustaw jako startową |  zarejestruj się  

  ..:: Polityka

  ..:: Inne

  ..:: Sonda

Czy jesteś zadowolony z rządów PO-PSL?


Tak

Średnio

Nie


  + wyniki

 

P - A - R - T - N - E - R - Z - Y

 



 
..:: Podobne Tematy
10-11-2007

 

01-03-2010

 

10-03-2008

  Kronika wyborcza: luty 2008

13-11-2007

  Belgii grozi rozpad

22-10-2007

 

10-10-2007

 

10-07-2007

  Kronika wyborcza: czerwiec 2007

+ zobacz więcej

Kronika wyborcza: listopad 2006 

10-12-2006

  Autor: Michał Potocki

Lewica wygrała wybory w Ekwadorze i Nikaragui, demokraci – w USA, kto wygrał w Holandii, jak na razie nie wie nikt. Poza tym dawno nie widziane poparcie dla przywódców w Osetii Południowej oraz elekcja królewska w Malezji – działo się w listopadzie wiele pasjonujących rzeczy. Poza wymienionymi, Gibraltar przyjął nową konstytucję, Szwajcarzy głosowali w kolejnym referendum, zaś swoje władze wybierali Kongijczycy, Tadżycy oraz mieszkańcy Guamu, Man i Amerykańskich Wysp Dziewiczych.

 

 

REPUBLIKA EKWADORU – wybory generalne

data: 15 października i 26 listopada 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta Państwa, 100 miejsc w Kongresie Narodowym (Congreso Nacional) oraz 5 miejsc w Parlamencie Andyjskim na 4-letnią kadencję

PREZYDENT:

Rafael Correa Delgado (Sojusz Dumnej i Suwerennej Ojczyzny) 22,84% (I tura) i 56,67% (II tura)
Álvaro Noboa (Instytucjonalna Partia Odnowy Akcji Narodowej) 26,83% (I tura) i 43,33% (II tura)

do II tury nie weszli:
Gilmar Gutiérrez (Partia Społeczeństwa Patriotycznego 21 Stycznia) 17,42%
León Roldós Aguilera (Demokratyczna Sieć Etyczna / Lewica Partia Demokratyczna) 14,84%
Cynthia Viteri (Partia Socjalchrześcijańska) 9,63%
Luis Macas (Zjednoczony Wielonarodowy Ruch Pachakutik – Nowy Kraj) 2,19%
Fernando Rosero (Ekwadorska Partia Roldosistów) 2,08%
Marco Proaño Maya (Ruch na rzecz Windykacji Demokratycznej) 1,42%
Luis Villacís (Ruch Ludowo-Demokratyczny) 1,33%
Jaime Damerval Martínez (Koncentracja Sił Ludowych) 0,46%
Marcelo Larrea Cabrera (Sojusz Trzeciej Republiki) 0,43%
Lenín Torres (Rewolucyjny Ruch Uczestnictwa Ludowego) 0,28%
Carlos Francisco Sagnay de la Bastida (Integracja Narodowa Alfarystów) 0,25%

PARLAMENTY NARODOWY I ANDYJSKI (wyniki procentowe dla Kongresu):

Instytucjonalna Partia Odnowy Akcji Narodowej (Partido Renovador Institucional de Acción Nacional) 27,8%, 28 mandatów + 2 mandaty andyjskie
Partia Społeczeństwa Patriotycznego 21 Stycznia (Partido Sociedad Patriótica 21 de Enero) 18,6%, 23 mandaty + 1 mandat andyjski
Partia Socjalchrześcijańska (Partido Social Cristiano) 15,3%, 13 mandatów + 1 mandat andyjski
Demokratyczna Sieć Etyczna / Lewica Demokratyczna (Red Etica y Democrática / Izquíerda Democrática) 10,6%, 13 mandatów
Zjednoczony Wielonarodowy Ruch Pachakutik – Nowy Kraj + Partia Socjalistyczna – Jasny Front (Movimiento Unidad Plurinacional Pachakutik – Nuevo País + Partido Socialista – Frente Amplio) 3,8%, 7 mandatów + 1 mandat andyjski
Ekwadorska Partia Roldosistów (Partido Roldosista Ecuatoriano) 7,7%, 6 mandatów
Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna (Unión Demócrata Cristiana) 2,6%, 5 mandatów
Ruch Ludowo-Demokratyczny (Movimiento Popular Democrático) 4%, 3 mandaty
Ruch Obywatelski Nowy Kraj (Movimiento Ciudadanos Nuevo País) 0,6%, 1 mandat
Regionalna Akcja na rzecz Równości (Acción Regional por la Equidad) 0,4%, 1 mandat

W SKRÓCIE: wybory prezydenckie – zdecydowanie ważniejsze od parlamentarnych w systemie prezydenckim – zdecydowanie wygrał lewicowiec Rafael Correa. Ten 43-letni ekonomista zwyciężył na fali nastrojów antykorupcyjnych oraz podziwu, jakim cieszy się wśród biedniejszych mieszkańców przywódca Wenezueli Hugo Chávez, do którego Correa się odwoływał. Przedstawiciel lewicy zapowiedział ograniczenie spłat długu Ekwadoru i renegocjację kontraktów naftowych, co niepokoi światowe rynki finansowe. Kontrkandydatem Correi był najbogatszy Ekwadorczyk Álvaro Noboa.

czterech ostatnich szefów państwa:
prezydent Luis Alfredo PALACIO González (Ludowa Demokracja) 2005-
prezydent Lucio Edwin GUTIÉRREZ Borbúa (Partia Społeczeństwa Patriotycznego 21 Stycznia) 2003-2005
prezydent Gustavo NOBOA Benjarano (Ludowa Demokracja – Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna) 2000-2003
Rada Stanu Carlos MENDOZA Poveda, Antonio VARGAS Huatatoca i Carlos SOLÓRZANO Constantine 2000

DEMOKRATYCZNA REPUBLIKA KONGA – II tura wyborów prezydenckich

data: 29 października 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 65,4%

Joseph Kabila Kabange (Ludowa Partia na rzecz Odbudowy i Rozwoju) 58,05% (44,81% w I turze)
Jean-Pierre Bemba Gombo (Ruch Wyzwolenia Konga) 41,95% (20,03% w I turze)

W SKRÓCIE: pierwsze wolne wybory w historii Konga-Kinszasa wygrał urzędujący prezydent Joseph Kabila. Kabila rządzi krajem od zabicia w 2001 r. jego ojca Laurenta-Désirégo, który z kolei obalił w 1997 r. Mobutu Sese Seko. Wybory były bardziej farsą niż świętem demokracji. Uzbrojone bojówki głównych kandydatów terroryzowały swoich przeciwników, często dochodziło do starć między zwolennikami Kabili a wiceprezydenta Bemby. Zadanie ochrony wyborów postawiono przez funkcjonującą od 2000 r. Misją ONZ w DRK, w skłąd której weszło 15.000 żołnierzy i policjantów, głównie z Bangladeszu, Indii, Pakistanu, Nepalu, Południowej Afryki i Urugwaju, a także 150 Polaków. Po wyborach scenariusz potoczył się klasycznie: Bemba wyników nie uznał i część Kongijczyków szykuje się już do wznowienia wojny domowej, która z przerwami toczy się tu już od 10 lat.

czterech ostatnich szefów państwa:
prezydent Joseph KABILA Kabange (Ludowa Partia na rzecz Odbudowy i Rozwoju) 2001-
głowa państwa (do 1997), prezydent Laurent Désiré KABILA (Sojusz Sił Demokratycznych na rzecz Wyzwolenia Konga) 1997-2001
prezydent MOBUTU Sese Seko (Ruch Ludowo-Rewolucyjny) 1965-1997
głowa państwa (do 1964), prezydent Joseph KASAVUBU (Stowarzyszenie Ludu Bakongo) 1960-1965

FEDERACJA MALEZJI – elekcja królewska

data: 3 listopada 2006 r.
do obsadzenia: urząd Najwyższego Przywódcy na 5-letnią kadencję przez i spośród przywódców dziewięciu malajskich księstw, zrzeszonych w Radzie Władców (Majlis Raja-Raja)

WYBRANO:
Duli Yang Maha Mulia Al Wathiqu Billah, As-Sultan Mizan Zainal Abidin Ibni Almarhum Al-Sultan Mahmud Al-Muktafi Billah Shah Al-Haj

W SKRÓCIE: wyboru króla Malezji dokonuje się formalnie spośród przywódców dziewięciu półwyspiarskich stanów Malezji. Tradycyjnie panuje zasada starszeństwa – najwyższymi przywódcami Malezji stają się kolejno przywódcy poszczególnych stanów, zaś ich kolejność ustalono na podstawie długości trwania rządów przywódców w momencie odzyskania w 1957 r. niepodległości przez Malaje. W ten sposób przywództwo nad Malezją obejmują kolejno: przywódca Negeri Sembilan, sułtan Selangoru, radża Perlisu, sułtanowie Terengganu, Kedah, Kelantanu, Pahangu, Johoru i Peraku. Rada Władców ma prawo pominąć tę kolejność z ważkich powodów – gdyby dany władca okazał się być w ich przekonaniu niegodnym sprawowania tak wysokiej funkcji. 13 grudnia br. na tym urzędzie zasiądzie XVII sułtan Terengganu Mizan Zainal Abidin, zastępując radżę Perlisu Syeda Sirajuddina. Mizan Zainal Abidin włada stanem Terengganu od dwudziestu siedmiu lat.

czterech ostatnich szefów państwa:
najwyższy przywódca Syed SIRAJUDDIN ibni al-Marhum Syed Putra Jamalullail 2001-
p.o. najwyższy przywódca Tuanku MIZAN ZAINAL ABIDIN ibni al-Marhum Sultan Mahmud 2001
najwyższy przywódca Syed SALAHUDDIN Abdul Aziz Shah ibni al-Marhum Sultan Hisamuddin Alam Shah 1999-2001
najwyższy przywódca Tuanku JAAFAR ibni al-Marhum Yamtuan Abdul Rahman 1994-1999

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Datuk Seri ABDULLAH Ahmad Badawi (Narodowa Organizacja Zjednoczonych Malajów; UMNO) 2003-
premier Dato’ Seri MAHATHIR bin Mohamad (UMNO) 1981-2003
premier Datuk HUSSEIN bin Onn (UMNO) 1976-1981
premier Tun ABDUL RAZAK bin Hussein (UMNO) 1970-1976

REPUBLIKA NIKARAGUI – wybor generalne

data: 5 listopada 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta i Wiceprezydenta Państwa oraz 90 miejsc w 92-osobowym Zgromadzeniu Narodowym (Asamblea Nacional) na 5 lat w ordynacji proporcjonalnej; pozostałe dwa miejsca w parlamencie zarezerwowano dla odchodzącego prezydenta Enrique Bolañosa oraz Eduarda Montalegre, który zajął drugie miejsce w wyborach prezydenckich; prezydent musi zdobyć w I turze co najmniej 35% głosów oraz mieć co najmniej 5 pkt. proc. przewagi nad swoim najgroźniejszym rywalem, aby II tura nie była konieczna

PREZYDENT I WICEPREZYDENT:

José Daniel Ortega Saavedra, Jaime Morales Carazo (Front Sandinistów Wyzwolenia Narodowego) 37,99%
Eduardo Montealegre, Fabricio Cajina (Nikaraguański Sojusz Liberalny) 28,3%
José Rizo Castellón, José Antonio Alvarado (Konstytucjonalna Partia Liberalna) 27,11%
Edmundo Jarquín, Carlos Mejía Godoy (Ruch Odnowy Sandinistów) 6,29%
Edén Atanacio Pastora Gómez, Mercedes Tenorio (Alternatywa na rzecz Zmiany) 0,29%

PARLAMENT:

Front Sandinistów Wyzwolenia Narodowego (Frente Sandinista de Liberación Nacional; przywódca: José Daniel Ortega Saavedra) 37,59%, 37 mandatów
Nikaraguański Sojusz Liberalny (Alianza Liberal Nicaragüense; Eduardo Montealegre) 26,72%, 29 mandatów + 1 mandat dla Eduardo Montealegre
Konstytucjonalna Partia Liberalna (Partido Liberal Constitucionalista; José Rizo Castellón) 26,47%, 18 mandatów
Ruch Odnowy Sandinistów (Movimiento de Renovación Sandinista; Edmundo Jarquín) 8,69%, 6 mandatów
Alternatywa na rzecz Zmiany (Alternativa por el Cambio; Edén Atanacio Pastora Gómez) 0,54%, bez mandatu

W SKRÓCIE: spełnił się czarny sen Waszyngtonu. Do władzy w Managui powrócił lider lewackiej, prosowieckiej, prześladującej katolików i Kościół junty z lat 1985-90 Daniel Ortega. Aktualnie lider sandinistów przedstawia się jako człowiek wierzący, poparł nawet uchwalone w październiku prawo, które przewiduje dla kobiet poddających się aborcji karę więzienia od 6 do 30 lat. Jest to najbardziej rygorystyczne prawo antyaborcyjne w świecie zachodnim. Faworytem USA w tych wyborach byli Montealegre i dysydent z frakcji sandinistów Jarquín. System wyborczy, przewidujący przyznanie prezydentury zwycięzcy I tury wyborów bez względu na jego wynik, udaremnił jednak próby powstrzymania Nikaragui przed przejściem na stronę Cháveza, Castro i Moralesa. Radykalny skręt w lewo całego kontynentu został potwierdzony w kolejnym państwie Ameryki Łacińskiej. Dość powiedzieć, że do dnia dzisiejszego od 1990 r. Ortega przegrał 3 kolejne wybory prezydenckie, zaś prawica rządziła krajem od 1838 r. z przerwą na rządy FSLN w latach 1979-90. W parlamencie prawdopodobnie dojdzie do stworzenia koalicji FSLN-PLC. Przedstawione wyniki wyborów parlamentarnych mają charakter nieoficjalny i pochodzą z 91% obwodów.

czterech ostatnich szefów państwa:
prezydent Enrique José BOLAÑOS Geyer (Konstytucjonalna Partia Liberalna; PLC) 2002-
prezydent José Arnoldo ALEMÁN Lacayo (PLC) 1997-2002
prezydent Violeta Barrios Torres de CHAMORRO (Narodowa Unia Opozycyjna) 1990-1997
koordynator Rządu Odbudowy Narodowej (do 1985), prezydent José Daniel ORTEGA Saavedra (Front Sandinistów Wyzwolenia Narodowego) 1981-1990

REPUBLIKA TADŻYKISTANU – wybory prezydenckie

data: 6 listopada 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta Państwa na 7-letnią kadencję

WYNIKI:

Emomalī Rahmonow (Ludowo-Demokratyczna Partia Tadżykistanu) 79,3%
Olimdżon Bobojew (Partia Reform Gospodarczych) 6,2%
Amir Qaraqułow (Chłopska Partia Tadżykistanu) 5,3%
Ismoił Tałbakow (Komunistyczna Partia Tadżykistanu) 5,1%
Abduhalim Ghafforow (Partia Socjalistyczna) 2,8%

W SKRÓCIE: prezydent Emomalī Rahmonow zapewnił sobie trzecią siedmioletnią kadencję na stanowisku prezydenta. Nie było to trudne, zważywszy, że żaden z jego czterech konkurentów nie ośmielił się krytykować Rahmonowa w trakcie kampanii wyborczej. Prawdziwe partie opozycyjne – Partia Demokratyczna, Partia Socjaldemokratyczna oraz Partia Odrodzenia Islamskiego Tadżykistanu – zbojkotowały wybory. Tradycyjnie już obserwatorzy Wspólnoty Niepodległych Państw nie dostrzegli żadnych nieprawidłowości, zaraz przedstawiciele OBWE – wręcz przeciwnie. Emomalī Rahmonow doprowadził z pomocą Rosjan do końca wojny domowej, toczącej się między nim a islamską opozycją w latach 1992-97. Ten były naczelnik kołchozu w 2003 r. przeprowadził referendum, dzięku któremu zniesiono limit dwóch kadencji. W ten sposób otworzył sobie drogę do obecnego zwycięstwa w wyborach.

czterech ostatnich szefów państwa:
przewodniczący Rady Najwyższej (do 1994), prezydent Emomalī RAHMONOW (Ludowo-Demokratyczna Partia Tadżykistanu) 1992-
p.o. prezydent Akbarszo ISKANDAROW 1992
prezydent Rahmon NABIJEW (Komunistyczna Partia Tadżykistanu) 1991-1992
p.o. prezydent Akbarszo ISKANDAROW 1991

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Oqił OQIŁOW (Ludowo-Demokratyczna Partia Tadżykistanu) 1999-
premier Jahio AZIMOW 1996-1999
premier Dżamszed KARIMOW 1994-1996
premier Adbudżalił SAMADOW 1993-1994

STANY ZJEDNOCZONE AMERYKI – wybory parlamentarne

data: 7 listopada 2006 r.
do obsadzenia: 435 miejsc w Izbie Reprezentantów Stanów Zjednoczonych (United States House of Representatives) na 2-letnią kadencję oraz 33 na 100 miejsc w Senacie (Senate) na 6-letnią kadencję w ordynacji większościowej; wybory odbywają się co 2 lata

WYNIKI (wyniki procentowe dla Senatu):

Partia Demokratyczna (Democratic Party; przywódca: Howard Dean) 53,83%, 232 deputowanych i 22 (w sumie 49) senatorów
Partia Republikańska (Republican Party; Ken Mehlman) 42,45%, 202 deputowanych i 9 (w sumie 49) senatorów
niezależni 1,43%, 1 deputowany i 2 (w sumie 2) senatorów
nie obsadzono 1 miejsca w Izbie Reprezentantów – II tura 13 grudnia 2006 r.

do Senatu nie weszły:
Partia Libertariańska (Libertarian Party; Bill Redpath) 0,98%
Zielona Partia Stanów Zjednoczonych (Green Party of the United States) 0,65%
Partia Konstytucji (Constitution Party; Jim Clymer) 0,21%
Partia Pokoju i Wolności (Peace and Freedom Party) 0,18%
Amerykańska Partia Niezależna (Independent American Party) 0,13%
Partia Postępowa (Progressive Party) 0,03%
Partia Legalizacji Marihuany (Legalize Marijuana Party) 0,02%
Socjalistyczna Partia Pracujących (Socialist Workers Party) 0,02%
write-ins 0,01%
Partia Wyboru Osobistego (Personal Choice Party) 0,01%
Partia Górska (Mountain Party) 0,01%
żaden z powyższych 0,01%
Bogu Ufamy (God We Trust) 0,01%
Partia Równości Socjalistycznej (Socialist Equality Party) 0,01%
Solidarność, Obrona Życia (Solidarity, Defend Life) 0,01%
Kampania Ludzi Biednych (Poor People’s Campaign) 0,01%
Zafrasowani Obywatele (Concerned Citizens) 0,01%
Socjalistyczna Partia Stanów Zjednoczonych Ameryki (Socialist Party of the United States of America; Susan Dorazio i Raul Cano) 0,004%
Unia Wolności (Liberty Union) 0,001%

W SKRÓCIE: demokraci odbili obie izby Kongresu: w Izbie Reprezentantów zdobyli 232 miejsca, zaś w Senacie może liczyć na 51 szabel – w tym dwóch niezależnych senatorów, popierających demokratów (Joe Liebermann i Bernie Sanders). Republikanów pogrążyła porażka w wojnie w Iraku oraz skandale seksualne i finansowe. Nie pomogła im nawet wyraźnie tańsza benzyna. Niepopularny prezydent George W. Bush pociągnął swoje ugrupowanie w dół. Teraz Republikanie mają dwa lata – do kolejnych wyborów prezydenckich – na przekonanie do siebie wyborców. Bush natychmiast wyciągnął wnioski z wyników wyborów i zwolnił sekretarza obrony Donalda Rumsfelda, jednego z niewielu przedstawicieli amerykańskiej administracji mniej popularnego od samego prezydenta.

czterech ostatnich szefów państwa:
prezydent George Walker BUSH (Partia Republikańska; Rep) 2001-
prezydent William Jefferson CLINTON (Partia Demokratyczna) 1993-2001
prezydent George Herbert Walker BUSH (Rep) 1989-1993
prezydent Ronald Wilson REAGAN (Rep) 1981-1989

TERYTORIUM GUAMU (terytorium niewcielone Stanów Zjednoczonych) – wybory gubernatorskie

data: 7 listopada 2006 r.
do obsadzenia: urząd Gubernatora Terytorium na 4-letnią kadencję

WYNIKI:

Felix Perez Camacho (Partia Republikańska) 50,23%
Robert Anacletus Underwood (Partia Demokratyczna) 48,01%
write-ins 1,77%

W SKRÓCIE: gubernator Camacho został wybrany na drugą z kolei kadencję na urzędzie gubernatorskim tej niewielkiej wysepki, służącej Amerykanom za jedną z głównych baz wojskowych na Pacyfiku. Felix Camacho jest synem Carlosa, gubernatora wyspy w latach 1969-75.

czterech ostatnich gubernatorów (w ramach Stanów Zjednoczonych):
gubernator Felix Perez CAMACHO (Partia Republikańska; Rep) 2003-
gubernator Carl Tommy Cruz GUTIERREZ (Partia Demokratyczna) 1995-2003
gubernator Joseph F. ADA (Rep) 1987-1995
gubernator Ricardo Jerome BORDALLO (Rep) 1983-1987

REPUBLIKA OSETII POŁUDNIOWEJ (państwo nieuznawane) – wybory prezydenckie i referendum

data: 12 listopada 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta Państwa na 5-letnią kadencję
pytanie referendalne: Czy zgadza się Pan/Pani na to, aby Republika Osetii Południowej utrzymała swój obecny status niepodległego państwa i została uznana przez społeczność międzynarodową? (Sogłasny li wy s tiem, cztoby Riespublika Jużnaja Osietija sochraniła swoj nyniesznyj status niezawisimogo gosudarstwa i była priznana mieżdunarodnym soobszcziestwom?)

PREZYDENT:
frekwencja 95,1%

Eduard Dżabejy fyrt Kokojty 98,1%
Leonid Charitonowicz Tibiłow 0,9%
Iwan Iljicz Puchajew 0,37%
Oleg Gieorgijewicz Gabodze 0,33%
przeciw wszystkim 0,32%

REFERENDUM:
frekwencja 95,1%

tak 99,88%
nie 0,12%

W SKRÓCIE: Osetia Południowa powieliła niedawne referendum w Naddniestrzu i zdecydowała się ponownie zadać pytanie o niepodległość kraju. Przeciwko głosowało – zgodnie z oficjalnymi danymi – zaledwie 60 obywateli. Jednocześnie kolejną kadencję na stanowisku prezydenta tej oderwanej od Gruzji republiki zapewnił sobie Eduard Kokojty. Nikt się w Cchinwalu nie przejął że oficjalne wyniki wyborów, referendum oraz frekwencja (odpowiednio 98,1%, 99,9% i 95,1%) są totalnie niewiarygodne i jakby żywcem spisane z czasów komunistycznych. Kokojty chce podpudować swoją pozycję wobec zaostrzającego się systematycznie, acz powoli kryzysu wokół Osetii Południowej. Po rewolucji róż prezydent Gruzji Micheil Saakaszwili postawił sobie za punkt honoru odzyskanie kontroli nad niepokornymi częściami kraju. Na razie udało mu się to jedynie w przypadku Adżarii, która zresztą oficjalnie nigdy niepodległości nie ogłosiła. Z Abchazją i Osetią Południową – dość niedwuznacznie popieranymi przez Rosję – tak łatwo mu nie pójdzie. Jakikolwiek gwałtowniejszy ruch może zakończyć się wojną domową. Poza oficjalnymi wyborami opozycja zorganizowała w kontrolowanych przez siebie wioskach na pograniczu gruzińsko-osetyńskim konkurencyjne – w szranki prezydenckie stanęli Gogi Czigojew, Tejmuraz Dżeragojew i Dmitrij Sanakojew (wygrał ten ostatni), zaś obywatele mieli odpowiedzieć na pytanie o podjęć rozmów z Gruzją w sprawie unii federalnej. Tbilisi oficjalnie potępiło oba te głosowania, choć w tym drugim faktycznie chodziło o stworzenie alternatywnego, progruzińskiego gabinetu.

czterech ostatnich szefów państwa:
prezydent Eduard Dżabiejy fyrt KOKOJTY 2001-
przewodniczący parlamentu (do 1996), prezydent Ludwig Aleksiejy fyrt CZIBIROW 1993-1996
przewodniczący Centralnego Komitetu Wykonawczego Toriez KUŁUMBIEGOW 1992-1993
przewodniczący Centralnego Komitetu Wykonawczego Znaur Nikołajy fyrt GASSIJEW 1991-1992

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Jurij Iony fyrt MOROZOW 2005-
p.o. premier Zurab Riewazy fyrt KOKOJTY 2005
premier Igor’ Wiktory fyrt SANAKOJEW 2003-2005
premier Gierasim Gieuærgi fyrt CHUGAJEW 2001-2003

TERYTORIUM DZIEWICZYCH WYSP STANÓW ZJEDNOCZONYCH (terytorium niewcielone Stanów Zjednoczonych) – wybory gubernatorskie

data: 7 i 21 listopada 2006 r.
do obsadzenia: urząd Gubernatora i Wicegubernatora Terytorium na 4-letnią kadencję

WYNIKI:

John deJongh, Jr., Gregory R. Francis (Partia Demokratyczna) 57,3% (49,33% w I turze)
Kenneth E. Mapp, Almando Rocky Liburd 42,7% (27,14% w I turze)

do II tury nie weszli:
Aldah Foncie Donastorg, Jr., Cora Christian 23,49%

W SKRÓCIE: karaibskie Amerykańskie Wyspy Dziewicze są zdecydowanie demokratyczne. Republikanie nawet nie zdecydowali się na wystawienie własnego kandydata. Nic dziwnego – od 1987 r. nieprzerwanie rządzi Partia Demokratyczna. Odchodzacy gubernator Charles Wesley Turnbull nie mógł kandydować – kończy właśnie swoją drugą kadencję.

czterech ostatnich gubernatorów (w ramach Stanów Zjednoczonych):
gubernator Charles Wesley TURNBULL (Partia Demokratyczna; Dem) 1999-
gubernator Roy L. SCHNEIDER (Dem) 1995-1999
gubernator Alexander A. FARRELLY (Dem) 1987-1995
gubernator Juan Francisco RUIZ (Niezależny Ruch Obywatelski) 1978-1987

KRÓLESTWO NIDERLANDÓW – wybory parlamentarne

data: 22 listopada 2006 r.
do obsadzenia: 150 miejsc w Drugiej Izbie (Tweede Kamer) na 4-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej

WYNIKI:

Apel Chrześcijańsko-Demokratyczny (Christen-Demokratisch Appel; przywódca: Jan Peter Balkenende) 26,51%, 41 mandatów
Partia Pracy (Partij van de Arbeid; Wouter Bos) 21,19%, 33 mandaty
Partia Socjalistyczna (Socialistische Partij; Jan Marijnissen) 16,58%, 25 mandatów
Ludowa Partia na rzecz Wolności i Demokracji (Volkspartij voor Vrijheid en Democratie; Mark Rutte) 14,67%, 22 mandaty
Partia na rzecz Wolności (Partij voor de Vrijheid; Geert Wilders) 5,89%, 9 mandatów
ZielonaLewica (GroenLinks; Femke Halsema) 4,6%, 7 mandatów
UniaChrześcijańska (ChristenUnie; André Rouvoet) 3,97%, 6 mandatów
Demokraci 66 (Democraten 66; Alexander Pechtold) 1,96%, 3 mandaty
Partia na rzecz Zwierząt (Partij voor de Dieren; Marianne Thieme) 1,83%, 2 mandaty
Zreformowana Partia Polityczna (Staatkundig Gereformeerde Partij; Bas van der Vlies) 1,56%, 2 mandaty

do Parlamentu nie weszły:
JedneNL (EénNL; Marco Pastors) 0,64%
Lista Pima Fortuyna (Lijst Pim Fortuyn; Olaf Stuger) 0,21%
Partia Zjednoczonych Seniorów (Vereinigde Senioren Partij; Herman Troost) 0,13%
Kolektyw Ada Boosa (Ad Bos Collectief; Ad Bos) 0,05%
Partia na rzecz Niderlandów (Partij voor Nederland; Hilbrand Nawijn) 0,05%
Lista 21 – Islamscy Demokraci (Lijst 21 – Islam Democraten; Arif Potmis) 0,04%
Przejrzyste Niderlandy (Nederland Transparant; Gerrit de Wit i Alexander Brom) 0,02%
Wolni Zieloni! (Groen Vrij!; Wernard Bruining) 0,02%
Partia Liberalno-Demokratyczna (Liberaal Democratische Partij); Sammy van Tuyll van Serooskerken) 0,02%
Lista 14 (Lijst 14; Huib Poortman) 0,02%
Partia Stałej Demokracji Bezpośredniej (Continue Directe Democratie Partij; Rob Verboom) 0,01%
Partia Miłości, Szacunku i Wolności – hetZeteltje (Liefde, Respect en Vrijheid Partij – hetZeteltje; Sander van der Sluis) 0,002%
Solidna Partia Multikulturowa (Solide Multuculturele Partij; Max Sordam) 0,002%
Otwarta Partia Tamary (Tamara’s Open Partij; Tamara Bergfeld) 0,001%

W SKRÓCIE: w Holandii po wyborach nic nie jest jasne. Teoretycznie wybory wygrała chadecka partia premiera Jana Petera Balkenende, jednak wszystkie największe partie straciły po kilka mandatów. Do największych zwycięzców należą zaś marginalni dotychczas antyglobalistyczni socjaliści z SP (niemal trzy raz więcej mandatów niż do tej pory) oraz dwie partie, którego próg parlamentu przekroczą pierwszy raz – antyislamska VvD i… obrońcy praw zwierząt z PvdD. Jeśli Balkenende chce zachować stanowisko premiera, musi rozmawiać nie tylko z dotychczasową koalicyjną VVD, ale i z protestancką ChU, domagającą się cofnięcia legalizacji eutanazji i małżeństw homoseksualistów, a być może nawet z antyglobalistą Marijnissenem. Drugą możliwością jest lewicowa koalicja PvdA-SP-GL, która z uwagi na główny problem do rozwiązania – kwestię wzrastającego zagrożenia przestępstwami popełnianymi przez imigrantów – nie byłaby chyba szczególnie reprezentatywna.

czterech ostatnich szefów państwa:
królowa BEATRIX (Beatrycze) 1980-
królowa JULIANA 1948-1980
królowa WILHELMINA 1890-1948
król WILHELM III 1849-1890

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Jan Peter BALKENENDE (Apel Chrześcijańsko-Demokratyczny; CDA) 2002-
premier Willem KOK (Partia Pracy) 1994-2002
premier Rudolphus LUBBERS (CDA) 1982-1994
premier Andreas VAN AGT (CDA) 1977-1982

WYSPA MAN (posiadłość Korony Brytyjskiej) – wybory parlamentarne

data: 23 listopada 2006 r.
do obsadzenia: 24 miejsca w Izbie Kluczy (House of Keys) / Czterech i Dwudziestu (Yn Chiare as Feed) – izbie niższej Tynwaldu (Tynwald / Tinvaal) na 5-letnią kadencję w ordynacji większościowej

WYNIKI:

niezależni 71,17%, 19 mandatów
Liberalna Partia Man (Liberal Vannin Party; przywódca: Onchan Peter Karran) 14,22%, 2 mandaty
Sojusz na rzecz Postępowego Rządu (Alliance for Progressive Government; Edgar Quine) 7,72%, 2 mandaty
Partia Pracy Man (Manx Labour Party; David Cretney) 4,97%, 1 mandat
Grupa Akcji Pozytywnej (Positive Action Group) 1,92%, bez mandatu

W SKRÓCIE: położona na Morzu Irlandzkim wyspa nie wchodzi w skład Zjednoczonego Królestwa. Należy bezpośrednio do Korony. Man nie należy ani do Unii Europejskiej, ani do Europejskiej Strefy Gospodarczej. Wyspa jest ostatnim miejscem w Europie, w którym regularnie kursuje tramwaj konny – bynajmniej nie jako atrakcja turystyczna. Obecne wybory do najstarszego istniejącego parlamentu świata – Tynwaldu, którego korzenie siegają 979 r. – potwierdziły system polityczny, w którym partie polityczne praktycznie nie istnieją. Ponad 70% głosów zostało oddanych na kandydatów bez barw partyjnych. Do ciekawostek należy zaliczyć fakt, że po raz pierwszy w historii wyspy w niniejszych wyborach mogli czynnie uczestniczyć już ludzie, którzy ukończyli 16. rok życia. Jedną z niewielu kwestii stricte politycznych, poruszonych w czasue kampanii, jest propozycja APG przekształcenia izby wyższej Tynwaldu w organ wybieralny w głosowaniu powszechnym. Obecnie Rada Ustawodawcza jest powoływana przez Izbę Kluczy, a częściowo zajęta przez członków z urzędu (m.in. prokuratora generalnego).

czterech ostatnich gubernatorów (w ramach Wielkiej Brytanii):
wicegubernator Sir Paul HADDACKS 2005-
p.o. wicegubernator Michael KERRUISH 2005
wicegubernator Ian David MACFADYEN 2000-2005
p.o. wicegubernator Thomas William CAIN 2000

czterech ostatnich szefów rządu:
minister naczelny Donald James GELLING 2004-
minister naczelny Richard CORKILL 2001-2004
minister naczelny Donald James GELLING 1996-2001
minister naczelny Miles WALKER 1986-1996

KONFEDERACJA SZWAJCARSKA – referendum

data: 25 listopada 2006 r.

WYNIKI:

frekwencja 42%

pytanie 1: Czy akceptuje Pan/Pani Ustawę federalną z 24 marca 2006 r. o współpracy z państwami Europy Wschodniej? (Wollen Sie das Bundesgesetz vom 24. März 2006 über die Zusammenarbeit mit den Staaten Osteuropas annehmen? / Acceptez-vous la loi fédérale du 24 mars 2006 sur la coopération avec les Etats d’Europe de l’Est? / Volete accettare la legge federale del 24 marzo 2006 sulla cooperazione con gli Stati dell’Europa dell’Est?/ Vulais Vus acceptar la lescha federala dals 24 da marz 2006 davart la collavuraziun cun ils stadis da l’Europa da l’ost?):
tak 53,4%
nie 46,6%

pytanie 2: Czy akceptuje Pan/Pani Ustawę federalną z 24 marca 2006 r. o zasiłkach rodzinnych (Ustawa o zasiłkach rodzinnych)? (Wollen Sie das Bundesgesetz vom 24. März 2006 über die Familienzulagen [Familienzulagengesetz, FamZG] annehmen? / Acceptez-vous la loi fédérale du 24 mars 2006 sur les allocations familiales [loi sur les allocations familiales, LAFam]? / Volete accettare la legge federale del 24 marzo 2006 sugli assegni familiari [Legge federale sulli assegni familiari, LAFam]? / Vulais Vus acceptar la lescha federala dals 24 da mars 2006 davart ils supplements da famiglia [lescha davart ils supplements da famiglia, LSFam]?):
tak 68%
nie 32%

W SKRÓCIE: zagadnienie pierwsze polegało na przyjęciu bądź odrzuceniu prawa, umożliwiającego zapewnienie nowym krajom członkowskim Unii Europejskiej pomocy w postaci programów spójnościowych w wysokości miliarda franków. Do Polski może trafić 489 mln. Dzięki temu Berno będzie mogła finansować rozmaite programy rozwojowe przez 10 lat. Drugie zagadnienie to propozycja sharmonizowania różnych kantonalnych porządków prawnych w kwestii zasiłków rodzinnych w celu wyprowadzenia jednolitego dla całej federacji minimalnego zasiłku. Na drugie pytanie – mniej istotne z punktu widzenia Polaków – odpowiedzieli negatywnie jedynie obywatele najmniejszego w Szwajcarii półkantonu Appenzell Innerrhoden. Widać wyraźnie, że w tej kwestii harmonizacja prawa okazała się ważniejsza od wewnętrznej suwerenności poszczególnych kantonów. Pierwszą propozycję odrzucili obywatele 11 kantonów i półkantonów, zaś najwięcej – ponad 60% – przeciwników zamieszkuje kantony Glarus i Schwyz. W kampanii wyborczej istotniejsza była kwestia pytania nr 1. Partie prawicowe (zwłaszcza Szwajcarska Partia Chrześcijańsko-Demokratyczna) sprzeciwiały się „rozdawnictwu” pieniędzy biedniejszym krajom Wschodu, zaś z plakatów straszyły głodne szwajcarskie dzieci oddające ostatnie centymy obcym. Na szczęście dla nas bardzo widoczna w trakcie kampanii była szefowa dyplomacji Micheline Calmy-Rey, dla której rzeczony miliard to inwestycja w przyszłość całego kontynentu.

czterech ostatnich szefów państwa:
prezydent Moritz LEUENBERGER (Socjaldemokratyczna Partia Szwajcarii) 2006-
prezydent Samuel SCHMID (Szwajcarska Partia Ludowa) 2005
prezydent Joseph DEISS (Chrześcijańsko-Demokratyczna Ludowa Partia Szwajcarii) 2004
prezydent Pascal COUCHEPIN (Szwajcarska Partia Radykalno-Demokratyczna) 2003

GIBRALTAR (terytorium zamorskie Wielkiej Brytanii) – referendum konstytucyjne

data: 30 listopada 2006 r.
pytanie: Czy, korzystając ze swojego prawa do samostanowienia, popierasz i zgadzasz się z projektem nowej Konstytucji dla Gibraltaru? (In exercise of your right ro self-determination, do you approve and accept the proposed new Constitution for Gibraltar?)

WYNIKI:
frekwencja 60,4%

tak 60,24%
nie 37,75%

W SKRÓCIE: mieszkańcy Gibraltaru przyjęli w głosowaniu powszechnym projekt nowej konstytucji tego niewielkiego skrawka brytyjskiej ziemi na południu Półwyspu Iberyjskiego. Konstytucja zastąpi starą ustawę z 1969 r. Dzięki temu Gibraltar zwiększy zakres swojej autonomii – większe uprawnienia niż dotychczas ustawa przyznaje bowiem miejscowemu rządowi, ustanawia także niezależne od Londynu sądownictwo. O Gibraltar stale toczy spór Hiszpania, domagając się od Londynu zwrotu tego zajętego w 1704 r. terytorium.

czterech ostatnich gubernatorów (w ramach Wielkiej Brytanii):
gubernator Sir Robert FULTON 2006-
p.o. gubernator Philip BARTON 2006
gubernator Sir Francis RICHARDS 2003-2006
p.o. gubernator David BLUNT 2003

czterech ostatnich szefów rządów:
minister naczelny Peter CARUANA (Gibraltarscy Socjaldemokraci) 1996-
minister naczelny Joe BOSSANO (Gibraltarska Socjalistyczna Partia Pracy) 1988-1996
minister naczelny Adolfo CANEPA (Gibraltarska Partia Pracy – Stowarzyszenie na rzecz Zwiększenia Praw Obywatelskich; GLP-AACR) 1987-1988
minister naczelny Sir Joshua HASSAN (GLP-AACR) 1972-1987

KALENDARIUM:

BAHRAJN: wybory parlamentarne 25 listopada wygrali szyici.

BANGLADESZ: 1 listopada prezydent Iajuddin Ahmed rozdysponował stanowiska we własnym tymczasowym gabinecie. Osobiście objął urzedy ministra spraw zagranicznych, wewnętrznych i obrony. Akbar Ali Khan został zaś ministrem finansów.

BOŚNIA I HERCEGOWINA: 6 listopada swoją działalność zainaugurowało nowo wybrane Prezydium. Jego pierwszym przewodniczącym został Nebojša Radmanović. 9 listopada prezydent Republiki Serbskiej został Milan Jekić.

CHINY: 24 listopada po raz trzeci z rzędu parlament nieuznawanego Tajwanu nie zdołał rozpocząć procedury impeachmentu wobec prezydent Chena Shui-biana (118 głosów za wobec 146 wymaganych).

CZARNOGÓRA: 10 listopada parlament zatwierdził rząd Željko Šturanovića: Milan Ročen (MSZ), Boro Vučinić (obrona), Jusuf Kalamperović (MSW), Igor Lukšić (finanse). 22 listopada Czarnogórę przyjęto do Organizacji Rozwoju Przemysłowego Narodów Zjednoczonych.

CZECHY: 8 listopada prezydent Václav Klaus ponowił swoją nominację na premiera dla Mirka Topolánka.

EKWADOR: 26 listopada Rafael Correa wygrał II turę wyborów prezydenckich.

FILIPINY: 30 listopada funkcję sekretarza obrony stracił Avelino Cruz, Jr. Jego następczynią została sama pani prezydent Gloria Macapagal-Arroyo.

GRUZJA: 10 listopada Dawit Kezeraszwili zastąpił Irakli Okruaszwilego na urzędzie ministra obrony. 12 listopada Eduard Kokojty wygrał wybory prezydenckie w Osetii Południowej, zaś jej mieszkańcy potwierdzili w referendum nieuznawaną przez nikogo niepodległość.

GWINEA-BISSAU: 28 listopada w miejsce Ernesta Carvalho nowym szefem MSW został Dionísio Cabi.

HISZPANIA: wyniki wyborów parlamentarnych w Katalonii 1 listopada: Zbieżność i Unia 31,5% (48 na 135 mandatów), Socjalistyczna Partia Katalonii 26,8% (37), Republikańska Lewica Katalonii 14,1% (21), Partia Ludowa 10,6% (14), Zielona Inicjatywa dla Katalonii – Zjednoczona i Alternatywna Lewica 9,6% (12), Partia Obywatelska 3% (3); frekwencja 56,8%. 28 listopada nowym prezydentem katalońskiej Izby Generalnej został José Montilla Aguilera.

HOLANDIA: 22 listopada wybory parlamentarne wygrała chadecja.

JAPONIA: 19 listopada Hirokazu Nakaima wygrał wybory gubernatorskie na Okinawie.

KIRGIZJA: 6 listopada Omurbiek Suwanalijew zastąpił na stanowisku szefa MSW Osmonałego Guronowa. 9 listopada weszła w życie nowa konstytucja.

KOREA POŁUDNIOWA: 1 listopada Song Min-soon został szefem MSZ, zaś Kim Jang-soo – ministrem obrony.

LIBAN: do dymisji podali się 11 listopada ministrowie z Hezbollahu, w tym szef dyplomacji Fawzi Salloukh.

MALEZJA: 3 listopada kolejnym przywódcą kraju został wybrany sułtan Terengganu, którym jest Tuanku Mizan Zainal Abidin ibni al-Maktum Sultan Mahmud. Mahmud obejmie stanowisko 13 grudnia.

MAURETANIA: 19 listopada wybory parlamentarne wygrali demokraci.

MEKSYK: 21 listopada Gerardo Octavio Solís Gómez został tymczasowym gubernatorem Jalisco.

NIGERIA: 2 listopada Izba Zgromadzenia stanu Anambra zdymisjonowała gubernatora Petera Obiego. Następnego dnia urząd objęła jego zastępczyni Dame Virginia Etaba. Również 2 listopada nowym sułtanem Sokoto został Muhammadu Sada. 13 listopada Michael Botmang został gubernatorem Plateau.

NIKARAGUA: 5 listopada wybory generalne wygrał Daniel Ortega i jego partia.

PAPUA – NOWA GWINEA: 15 listopada szefem dyplomacji został Paul Tiensten.

ROSJA: 2 listopada Duma Obwodu Jarosławskiego zatwierdziła na stanowisku gubernatora Analija Lisicyna. 28 listopada Wjaczesław Sztyrow został nominowany na prezydenta Sachy / Jakucji.

SERBIA: 9 listopada Zgromadzenie Narodowe przyjęło dymisję ministra finansów Mlađana Dinkića. Tymczasowo jego funkcję pełniła Vesna Arsić, po czym 14 listopada koordynatorem Ministerstwa został minister stosunków gospodarczych z zagranicą Milan Parivodić. Od 10 listopada Serbia ma również nową konstytucję.

STANY ZJEDNOCZONE: 7 listopada nowego gubernatora wybrano w Guamie (Felix Camacho). Na Amerykańskich Wyspach Dziewiczych doszło 21 listopada do II tury (John deJongh pokonał Kennetha Mappa). Poza tym wybory parlamentarne wygrała Partia Demokratyczna. Nowi gubernatorzy: Partia Demokratyczna: Janet Napolitano (Arizona), Mike Beebe (Arkansas), Bill Ritter (Kolorado), Adrian Fenty (burmistrz Dystryktu Kolumbii), Rod Blagojevich (Illinois), Chet Culver (Iowa), Kathleen Sebelius (Kansas), John Baldacci (Maine), Martin O’Malley (Maryland), Deval Patrick (Massachusetts), Jennifer Granholm (Michigan), John Lynch (New Hampshire), Bill Richardson (Nowy Meksyk), Eliot Spitzer (Nowy Jork), Ted Strickland (Ohio), Brad Henry (Oklahoma), Ted Kulongoski (Oregon), Ed Rendell (Pensylwania), Phil Bredesen (Tennessee), Jim Doyle (Wisconsin), Dave Freudenthal (Wyoming); Partia Republikańska: Bob Riley (Alabama), Sarah Palin (Alaska), Arnold Schwarzenegger (Kalifornia), M. Jodi Rell (Connecticut), Charlie Crist (Floryda), Sonny Perdue (Georgia), Linda Lingle (Hawaje), Butch Otter (Idaho), Tim Pawlenty (Minnesota), Dave Heineman (Nebraska), Jim Gibbons (Nevada), Don Carcieri (Rhode Island), Mark Sanford (Karolina Południowa), Mike Rounds (Dakota Południowa), Rick Perry (Teksas), Jim Douglas (Vermont). 8 listopada sekretarzem obrony został Robert M. Gates.

SZWAJCARIA: 26 listopada Szwajcarzy przyjęli w referendum dwie ustawy – w tym jedną przewidującą przyłączenie się do unijnej pomocy rozwojowej dla krajów Europy Środkowowschodniej.

TADŻYKISTAN: kolejne wybory prezydenckie wygrał 6 listopada Emomalī Rahmonow.

WIELKA BRYTANIA: 23 listopada niezależni wygrali wybory parlamentarne na Wyspie Man. 30 listopada mieszkańcy Gibraltaru przyjęli projekt nowej konstytucji.

WYBRZEŻE KOŚCI SŁONIOWEJ: 1 listopada Rada Bezpieczeństwa ONZ przyjęła rezolucję o przedłużeniu o rok mandatu prezydenta Laurenta Gbagby i premiera Charlesa Konana Banny’ego.

ORGANIZACJE MIĘDZYNARODOWE: 22 listopada Czarnogórę przyjęto do Organizacji Rozwoju Przemysłowego Narodów Zjednoczonych.

PRZYWÓDCY RELIGIJNI: 5 listopada prawosławnym arcybiskupem Nea Justiniana i Wszech Cypru został Chrysostomos II.

ZMARLI:

5 listopada – Mustafa Bülent ECEVIT (ur. 1925 w Stambule), czterokrotny premier Turcji 25.01-17.11.1974, 21.06-11.07.1977, 05.01.1978-12.11.1979 oraz 11.01.1999-14.03.2000, reprezentujący Republikańską Partię Ludową oraz Demokratyczną Partię Lewicy, zmarł w Ankarze;
7 listopada – Jean-Jacques SERVAN-SCHREIBER (ur. 1924 w Paryżu), prezydent Rady Regionalnej Lotaryngii (region Francji) 06.01.1976-1978, reprezentujący Radykałów, zmarł w Fecamp;
15 listopada – Mohammed Alabi LAWAL (ur. 1946 w Ilorinie, wówczas brytyjska Nigeria), gubernator Ogunu 12.1987-08.1990 i Kwary (stany Nigerii) 19.05.1999-29.05.2003, reprezentujący Wszech Nigeryjską Partię Ludową, zmarł w Londynie (Wielka Brytania);
18 listopada – Lars Hans Jens Josva CHEMNITZ (ur. 1925), przewodniczący Rady Krajowej Grenlandii (wówczas prowincją Danii) 1971-79, reprezentujący Solidarność;
21 listopada – Hassan Gouled APTIDON (ur. 1916 w Garissie, wówczas Somali Brytyjskie), premier 18.05-12.07.1977 i prezydent Dżibuti (do 27.06.1977 jako Francuskie Terytorium Afarów i Issów) 27.06.1977-08.05.1999, reprezentujący Ludowe Zgromadzenie na rzecz Postępu;
26 listopada – TSUCHIYA Karoku (ur. 1906), gubernator Fukuoki (prefektura Japonii) 16.04.1955-22.04.1959;
28 listopada – płk Bisam-Samar-Bijojee Mahamopadhyaya Pancha-Srijukta Maharaja Sri Sri Sri Kirit Bikram Kishore Deb Barman MANIKYA Bahadur (ur. 1933 w Kalkucie, wówczas Indie Brytyjskie), maharadża Tripury (księstwo pod protektoratem brytyjskim) 17.05-15.08.1947, zmarł w Kalkucie.

źródła: Angus Reid Consultants, Central Intelligence Agency, Dave Leip’s Atlas of U.S. Presidential Elections, Die Bundesbehörden der Schweizerischen Eidgenossenschaft / Les autorités fédérales de la Confédération suisse / Le autorita’ federali della Confederazione Svizzera / Las autoritads federalas da la Confederaziun svizra, Gosudarstwiennyj komitiet po informacii i pieczati Riespubliki Jużnaja Osietija, ElectionGuide, ElectionWorld, International Herald Tribune, Kawkazskij uzieł, Prezidenti Todżikiston, Rulers.org, The Green Papers, Wahlen.ch, Wikipedia, WorldStatesmen.org.

Godła państw pochodzą z Wikipedii Commons.

 

  drukuj   prześlij na email

  powrót   w górę
  Wasze komentarze
 

  [ 2 ]

(~el-ard, 01-02-2007 01:49)

Opis:

 

Copyright by (C) 2007 by e-Polityka.pl - Biznes - Firma - Polityka. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kontakt  |  Reklama  |  Mapa Serwisu  |  Polityka Prywatności  |  O nas


e-Polityka.pl