Aby zapisać się na listę naszego newslettera, prosimy podać swój adres email:

 

Wyszukiwarka e-Polityki :

 

Strona Główna  |  Praca  |  Reklama  |  Kontakt

 

   e-Polityka.pl / Artykuły - Świat / Kronika wyborcza / Kronika wyborcza: lipiec 2004               

dodaj do ulubionych | ustaw jako startową |  zarejestruj się  

  ..:: Polityka

  ..:: Inne

  ..:: Sonda

Czy jesteś zadowolony z rządów PO-PSL?


Tak

Średnio

Nie


  + wyniki

 

P - A - R - T - N - E - R - Z - Y

 



 
..:: Podobne Tematy
Kronika wyborcza: lipiec 2004 

11-08-2004

  Autor: Michał Potocki

Lipiec, jako miesiąc wakacyjny, nie jest, oględnie mówiąc, porą sprzyjającą przeprowadzaniu wyborów; to typowy sezon ogórkowy. Uwagę mediów przyciągnęły z pewnością pierwsze powszechne wybory prezydenckie w Indonezji. Do urn poszli także mieszkańcy Vanuatu, Japończycy i Boliwijczycy. W polskim okręgu nr 1 przeprowadzono natomiast wybory uzupełniające do Senatu.

 

 

REPUBLIKA INDONEZYJSKA - wybory prezydenckie

data: 5 lipca 2004 r.
do obsadzenia: urzędy prezydenta i wiceprezydenta państwa na 5-letnią kadencję

WYNIKI (pierwsze nazwisko oznacza kandydata na prezydenta):
frekwencja 78,23%

Susilo Bambang Yudhoyono, Muhammad Jusuf Kalla (Partia Demokratyczna) 33,57%
Megawati Sukarnoputri, Ahmad Hasyim Muzadi (Indonezyjska Demokratyczna Partia Walki) 26,61%
Wiranto, Salahuddin Wahid (Partia Grup Funkcjonalnych) 22,15%
Amien Rais, Siswono Yudo Husodo (Partia Mandatu Narodowego) 14,66%
Hamzah Haz, Agum Gumelar (Zjednoczona Partia Rozwoju) 3,01%

W SKRÓCIE: kwartał po wyborach parlamentarnych obywatele tego największego na świecie państwa muzułmańskiego wybrali się do urn ponownie - tym razem aby po raz pierwszy w historii wybrać w głosowaniu powszechnym głowę państwa i jej zastępcę. 150 mln uprawnionych do głosowania na 18 tys. wysp, z których złożona jest Indonezja, zdecydowało się dopuścić do drugiej tury gen. Yudhoyono, b. ministra ds. bezpieczeństwa, oraz dotychczasową prezydent Megawati. Wyniki te nie są niespodzianką, gen. Yudhoyono uosabia „silnego człowieka”, którego przyzwyczajeni do dyktatury Indonezyjczycy oczekują na stanowisku prezydenta. Pani Megawati zawdzięcza swe drugie miejsce zmarłemu kilkadziesiąt lat temu ojcu, twórcy niepodległej Indonezji. Sama bowiem personifikuje brak charyzmy. Trzecie miejsce zajął przedstawiciel dawnego reżimu gen. Wiranto, którego Timor Wschodni usiłuje pociągnąć do odpowiedzialności za zbrodnie wojenne w burzliwym okresie odrywania się tego kraju od Indonezji. Nieco mniej głosów dostał przewodniczący parlamentu, umiarkowany islamista Rais, zaś całkowitą klęskę poniósł Haz, zdobywając dwa razy mniej głosów, aniżeli w wyborach trzy miesiące temu uzyskała jego partia. II tura odbędzie się dopiero 20 września. Indonezja otrzymała w siedmiostopniowym rankingu Freedom House noty 3 za prawa polityczne i 4 za prawa obywatelskie, co daje jej ocenę kraju częściowo wolnego, jednak sytuacja w zasadzie zmienia się na lepsze.

REPUBLIKA VANUATU - wybory parlamentarne

data: 6 lipca 2004 r.
do obsadzenia: 52 miejsca w Parlamencie (Parliament/Parlement) na 4-letnią kadencję w okręgach wielomandatowych

WYNIKI:
frekwencja 67,37%

Zjednoczona Partia Narodowa (National United Party), 10 mandatów
niezależni 8 mandatów
Partia Naszej Ziemi (Vanua’aku Pati) 8 mandatów
Unia Partii Umiarkowanych (Union des partis moderés) 8 mandatów
Ludowa Partia Postępowa (People’s Progressive Party) 4 mandaty
Republikańska Partia Vanuatu (Vanuatu Republican Party) 4 mandaty
Melanezyjska Partia Postępowa (Melanesian Progressive Party) 3 mandaty
Zielona Konfederacja (Green Confederation) 3 mandaty
Stowarzyszenie Wspólnoty Narodowej (National Community Association) 2 mandaty
Namangi Aute 1 mandat
Partia Akcji Ludowej (People’s Action Party) 1 mandat

W SKRÓCIE: wyniki bardzo długo nie mogły być opublikowane, ponieważ w dwóch spośród siedemnastu okręgów wyborczych - na wyspie Tanna i Zewnętrznych Wyspach Tafea - spłonęły urny wyborcze. Komentatorzy podkreślają bardzo wysoką frekwencję - z dwoma wyjątkami w postaci Pentecost i Luganville, gdzie lokalne władze są pogrążone w konfliktach, co wpłynęło w obu przypadkach na frekwencję odpowiednio 40,88% i 49,03%. Nowy parlament jest bardzo rozdrobniony, anglojęzyczna koalicja VP-NUP-GC odniosła wprawdzie zwycięstwo nad Frankofonami, jednakże niewystarczające do samodzielnych rządów, co może pogłębić wewnątrzkoalicyjny konflikt polityczny. I faktycznie - pogłębiło. Ostatecznie bowiem powstał rząd oparty na frankofońskiej UPM (z udziałem MPP i Zielonych) z premierem Sergem Rialuthem Vohorem na czele. Vohor jest premierem po raz trzeci - jego dwa poprzednie gabinety pełniły swą funkcję w latach 1995-98 z 7-miesięczną przerwą w 1996 r., zaś UPM jako taka obsadzała stanowisko premiera w latach 1991-98. Vanuatu w rankingu Freedom House otrzymało maksymalną za prawa polityczne oraz dwójkę (w siedmiostopniowej skali) za prawa obywatelskie.

CESARSTWO JAPONII - wybory do Izby Doradców

data: 11 lipca 2004 r.
do obsadzenia: 121 miejsc w 247-osobowej izbie wyższej parlamentu - Izbie Doradców (Sangi-in) na 6-letnią kadencję w ordynacji mieszanej

WYNIKI:

Partia Demokratyczna (Minshu-to; przywódca: Yukio Hatoyama) 37,8%, 50 mandatów (w sumie 79 mandatów)
Partia Liberalno-Demokratyczna (Jiyu Minshu-to; Junichiro Koizumi) 30%, 49 mandatów (w sumie 114 mandatów)
Partia Czystego Rządu (Komei-to; Takenori Kanzaki) 15,4%, 13 mandatów (w sumie 24 mandaty)
Komunistyczna Partia Japonii (Nihon Kyosan-to; Tetsuzo Fuwa) 7,8%, 4 mandaty (w sumie 9 mandatów)
Partia Socjaldemokratyczna (Shakai Minshu-to; Takado Doi) 5,2%, 2 mandaty (w sumie 8 mandatów)
inni 3,8%, bez mandatu (w sumie 12 mandatów)

W SKRÓCIE: sensacja w Japonii! Partia Liberalno-Demokratyczna od 1954 r. zaledwie raz oddała rządy opozycji (było to w latach 1993-96). Co prawda JMt nadal jest największą partią w senacie, jednak utraciła większość absolutną. Premier Koizumi ogłosił jednak, że nie poda się do dymisji, ponieważ senat i tak ma niewiele do powiedzenia. Japonia otrzymała w 7-stopniowym rankingu Freedom House notę maksymalną za prawa polityczne oraz notę poniżej maksymalnej za prawa obywatelskie.

RZECZPOSPOLITA POLSKA - OKRĘG NR 1  - wybory uzupełniające wybory do Senatu

data: 11 lipca 2004 r.
do obsadzenia: 1 mandat w 100-osobowym Senacie do końca obecnej jego kadencji, tj. maksymalnie do jesieni 2005 r.; okręg nr 1 obejmuje powiaty bolesławiecki, głogowski, jaworski, jeleniogórski, kamiennogórski, legnicki, lubański, lubiński, lwówecki, polkowicki, zgorzelecki, złotoryjski oraz miasta Jelenia Góra i Legnica

WYNIKI:
frekwencja 2,81%

Ryszard Matusiak (Liga Polskich Rodzin) 27,78%, uzyskał mandat

Andrzej Piesiak 21,53%
Stanisław Gwizda (Sojusz Lewicy Demokratycznej) 17,9%
Ryszard Nowak (Polskie Stronnictwo Ludowe) 16,21%
Marcin Zawiła 12,05%
Leszek Henryk Bubel (Polska Partia Narodowa) 2,67%
Adam Wojciech Gmurczyk (Narodowe Odrodzenie Polski) 1,86%

W SKRÓCIE: wybory zostały rozpisane na skutek wyboru senatora ziemi legnickiej i jeleniogórskiej do Parlamentu Europejskiego. Jest to kolejny sukces prawicowej LPR. Ciemną stroną wyborów była fatalna, niespełna 3-procentowa frekwencja, która prowokuje do zadania pytania o sens przeprowadzania w Polsce wyborów uzupełniających, nawet w przypadku ordynacji większościowej, jaka w wyborach do Senatu obowiązuje. Strata czasu i pieniędzy, skoro zwycięzca może się poszczycić raptem paroma tysiącami głosów. Polska otrzymała w 7-stopniowym rankingu Freedom House notę maksymalną za prawa polityczne oraz notę poniżej maksymalnej za prawa obywatelskie.

REPUBLIKA BOLIWII - referendum

data: 18 lipca 2004 r.

WYNIKI:

pytanie 1: Czy zgadza się Pan/i, że Ustawa węglowodorowa nr 1689, ogłoszona przez Gonzalo Sáncheza de Lozadę, powinna być uchylona? (?Está usted de acuerdo con la abrogación de la Ley de Hidrocarburos No 1689 promulgada por Gonzalo Sánchez de Lozada?)
frekwencja 56,84%
tak 86,69%; nie 13,31%

pytanie 2: Czy zgadza się Pan/i, że cały węglowodór powinien ponownie stać się własnością Państwa boliwijskiego? (?Está usted de acuerdo con la recuperación de la propiedad de todos los hidrocarburos en boca de pozo para el Estado boliviano?)
frekwencja 56,67%
tak 92,23%; nie 7,77%

pytanie 3: Czy zgadza się Pan/i, że Yacimientos Petrolíferos Fiscales Bolivianos powinno być odtworzone, umieszczając akcje, które posiadają Boliwijki i Boliwijczycy w spółkach naftowych z powrotem w rękach państwowych, aby umożliwić YPFB uczestniczenie w każdym ogniwie procesu produkcyjnego węglowodoru? (?Está usted de acuerdo con refundar Yacimientos Petrolíferos Fiscales Bolivianos, recuperando la propiedad estatal de las acciones de las bolivianas y bolivianos en las empresas petroleraz capitalizadas, de manera que pueda participar en toda la cadena productiva de los hidrocarburos?)
frekwencja 56,68%
tak 87,29%; nie 12,71%

pytanie 4: Czy zgadza się Pan/i z polityką prezydenta Carlosa Mesy co do użycia gazu jako surowca strategicznego do uzyskania potrzebnego i suwerennego dojścia do Oceanu Spokojnego? (?Está usted de acuerdo con la política del presidente Carlos Mesa de utilizar el gas como recurso estratégico para el logro de una salida útil y soberana al océano Pacífico?)
frekwencja 56,69%
tak 55,01%; nie 44,99%

pytanie 5: Czy zgadza się Pan/i, że Boliwia powinna eksportować gaz pod kontrolą polityki narodowej, która: zagwarantowałaby potrzeby konsumpcyjne gazu Boliwijek i Boliwijczyków; zwiększyłaby wydobycie gazu na terytorium narodowym; obciążyłaby zagraniczne firmy naftowe podatkami i/lub opłatami do 50 procent wartości produkcji gazu i ropy naftowej; oraz przydzieliłaby dochód z eksportu i wydobycia gazu na edukację, zdrowie, drogi i pracę? (?Está usted de acuerdo con que Bolivia exporte gas en el marco de una política nacional que: cubra el consumo de gas de las bolivianas y bolivianos; fomente la industrialización del gas en territorio nacional; cobre impuestos y/o regalías a las empresas petroleras llegando al 50 por ciento del valor de la producción del gas y el petróleo en favor del país; destine los recursos de la exportación e industrialización del gas, principalmente para educación, salud, caminos y empleos?)
frekwencja 56,66%
tak 61,91%; nie 38,09%

W SKRÓCIE: referendum rozpisane przez nowego prezydenta (poprzedni, Gonzalo Sánchez de Lozada, prozachodni liberał, został obalony w zeszłym roku w wyniku masowych protestów i zamieszek Indian) otworzyło mu drogę do nacjonalizacji przedsiębiorstw naftowych. Zwraca uwagę pytanie 4, pokazujące główny cel całej polityki zagranicznej kolejnych rządów boliwijskich od czasów wojny Pacyfiku (1879-83), po której Boliwia straciła na rzecz Chile dostęp do Oceanu. Kraj do tej pory posiada marynarkę, nie rezygnuje też z usilnych dążeń na rzecz odzyskania korytarza do Pacyfiku. Boliwia otrzymała w 7-stopniowym rankingu Freedom House notę 2 za prawa polityczne oraz notę 3 za prawa obywatelskie; została w związku z tym zakwalifikowana do krajów wolnych.

KALENDARIUM:

AUSTRIA: 6 lipca, na dwa dni przed przekazaniem władzy Heinzowi Fischerowi, zmarł prezydent Thomas Klestil. Jego obowiązki już 5 lipca przejął przewodniczący Prezydium Rady Narodowej Andreas Khol. 8 lipca natomiast został zaprzysiężony prezydent Heinz Fischer.

BELGIA: 18 lipca Marie Arena została ogłoszona minister-prezydent Wspólnoty Francuskiej, zaś Cherles Picqué - ministrem-prezydentem Brukseli.

BOLIWIA: 18 lipca obywatele w referendum poparli wszystkie rządowe propozycje, zmierzające do nacjonalizacji spółek naftowych oraz do lepszego spożytkowania środków płynących z handlu ropą i gazem.

CZAD: w rekonstrukcji gabinetu 23 lipca tekę ministra obrony objął Emmanuel Nadingar.

CZECHY: po rezygnacji premiera Vladimíra Špidli 2 lipca prezydent Václav Klaus powierzył szefowi MSW Stanislavowi Grossowi misję tworzenia rządu, który ostatecznie został powołany 26 lipca.

EGIPT: po rezygnacji premiera Atefa Ebeida 9 lipca nowym szefem rządu został Ahmed Mahmoud Mohamed Nazif (obejmując jednocześnie tekę ministra komunikacji i technologii informacji), zaś następnego dnia Ahmed Ali Aboul Gheit otrzymał tekę ministra spraw zagranicznych. 13 lipca premier Nazif przedstawił pozostałych ministrów: Youssef Amin Wally (wicepremier, minister rolnictwa i melioracji), Youssef Boutros-Ghali (finanse oraz handel zagraniczny), marsz. Mohamed Hussein Tantawi (obrona), gen. Habib el-Adli (MSW), Mahmoud Hamdy Zaqzouq (sprawy religijne), Mohamed Ibrahim Soliman (budownictwo, mieszkalnictwo i nowe wspólnoty miejskie), Farouq Hosni (kultura), Hussein Kamel Baha al-Din (edukacja), Hassan Ahmed Younis (elektryczność i energia), Mamdouh Riyadh Tadros (środowisko), dr Mohammad Awad Tag el-Din (zdrowie i populacja), Moufed Mahmoud Shehab (wyższa edukacja), Ali al-Saidi (przemysł i rozwój technologiczny), Mohamed Safwat el-Sherif (informacja), Amina el-Guindi (ubezpieczenia i sprawy społeczne), Farouq Seif al-Nasr (sprawiedliwość), Ahmed el-Amawy (zasoby ludzkie i imigracja), Sameh Fahmy (ropa naftowa), Othman Mohammed Othman (planowanie), Mokhtar Khattab (sektor publiczny), Hassan Ali Khedr (zaopatrzenie i handel wewnętrzny), Mamdouh el-Beltagui (turystyka), Ibrahim el-Demeri (transport), Mahmoud Abd al-Halim Abu Zeid (zasoby wodne i irygacja), Ali al-Din Hillal Dessouki (młodzież); ministrowie stanu ds.: Mohamed Zaki Abu Amer (rozwój administracyjny), Nadia Riad Makram Ebeid (sprawy środowiska), Ahmed Mahrus el-Dersh (współpraca międzynarodowa), Fayza Aboul Naga (sprawy zagraniczne), Mustafa Abdel Qader (rozwój lokalny), Sayrd Mesh’al (produkcja wojskowa), Kamal el-Shazly (Zgromadzenie Ludowe i sprawy Rady Konsultacyjnej), Moufed Mahmoud Shehab (badania naukowe).

FILIPINY: 3 lipca sekretarz ds. wewnętrznych Jose Lina zapowiedział na 15 lipca odejście z urzędu.

FRANCJA: 7 lipca Paul Girot de Langlade został nowym prefektem Gwadelupy, zaś Dominique Vian - Reunionu.

GRUZJA: przewodniczącym Rady Najwyższej autonomicznej Adżarii został 20 lipca Micheil Macharadze, zaś szefem regionalnego rządu - Lewan Warszalomidze.

INDIE: 2 lipca odeszli gubernatorzy Goa (Kidar Nath Sahani), Gudżaratu (Kailashpati Mishra), Hariany (Babu Parmanand) i Uttar Pradesz (Vishnu Kant Shastri). Ich obowiązki przejęli tymczasowo odpowiednio gubernatorzy Maharasztry (Mohammed Fazal), Madhya Pradesz (Balram Jakhar), Pendżabu (Om Prakash Verma) i Uttaranczalu (Sudarshan Agarwal), zaś pomiędzy 5 a 17 lipcem zostali zaprzysiężeni ich następcy - odpowiednio S. Chubatoshi Jamir, Nawal Kishore Sharma, Akhlaqur Rahman Kidwai i Thanjavelu Rajeshwar. Po rezygnacji Nagendry Nath Jhy ze stanowiska wicegubernatora Pondicherry urząd przejął 24 lipca M.M. Lakhera.

JAPONIA: 11 lipca w wyborach do Senatu przewagą jednego mandatu zwyciężyła Partia Demokratyczna przed Partią Liberalno-Demokratyczną. Suma sumarum jednak największym ugrupowaniem w Izbie Doradców nadal są liberalni demokraci.

KAMBODŻA: 15 lipca powstał nowy gabinet z Sarem Khengiem i Norodomem księciem Sihanoukiem jako współministrami spraw wewnętrznych oraz Teą Banhem i Nhekiem Bun Chhayem jako współministrami obrony. Hor Namhong (MSZ) i Keat Chhon (finanse) zachowali swe urzędy.

KANADA: w ogłoszonym 20 lipca składzie nowego rządu znaleźli się m.in. Pierre Pettigrew jako szef MSZ oraz Bill Graham jako minister obrony.

KOMORY: 13 lipca został powołany nowy rząd, w skład którego weszli m.in. Ahamadi Badoulbastoi jako minister finansów oraz Soeuf Mohamed Elamine jako szef dyplomacji.

KONGO-KINSZASA: 22 lipca został zwolniony szef MSZ Antoine Ghonda; zastąpił go Raymond Ramazani Baya.

KOREA POŁUDNIOWA: 28 lipca Yoon Kwang-ung został ministrem obrony.

LITWA: 12 lipca zaprzysiężono nowego prezydenta kraju, Valdasa Adamkusa.

LUKSEMBURG: 20 lipca zrezygnowała z urzędu szefowa dyplomacji Lydie Polfer, którą do 30 lipca tymczasowo zastąpił szef MON Charles Goerens. Następnie tę tekę powierzono Lucowi Friedenowi, zaś w skład nowego rządu weszli m.in. Jean Asselborn (MSZ) oraz Jean-Marie Halsdorf (MSW). Premier Jean-Claude Juncker zachował tekę ministra finansów.

ŁOTWA: 16 lipca do dymisji podał się minister spraw zagranicznych Rihards Piks. Jego następcą został 21 lipca Artis Pabriks.

MALTA: 3 lipca zrezygnował szef dyplomacji John Dalli. Zastąpił go Michael Frendo.

MAURETANIA: 25 lipca przeprowadzono odnowienie rządu; Mohamed Sidiya Ould Mohamed Khaled został ministrem finansów, zaś Mohamed Ghali Ould Chérif Ahmed - szefem MSW.

MEKSYK: 4 lipca odbyły się wybory gubernatorskie w trzech stanach: w Chihuahua José Reyes Baeza z Parti Instytucjonalno-Rewolucyjnej (PRI) pokonał 56%:42% Javiéra Corrala Jurado z Partii Akcji Narodowej (PAN); w Durango Ismael Hernández Deras (PRI) wygrał 52%:31% z Andrésem Galvánem Rivasem (PAN), zaś w Zacatecas reprezentantka Partii Rewolucji Demokratycznej Amalia García Medina zwyciężyła 47%:34% José Bonillę Roblesa z PRI.

NEPAL: 5 lipca: rekonstrukcja rządu w Nepalu; premier Sher Bahadur Deuba (do tej pory minister aż 19 resortów!) zachował „jedynie” cztery teki: ministra spraw zagranicznych, obrony, spraw Pałacu Królewskiego oraz zasobów wodnych, podczas gdy Bharat Mohan Adhikari został wicepremierem i ministrem finansów, zaś Puma Bahadur Khadka - szefem MSW. Pozostałe resorty:  Hon Nath Dahal (rolnictwo i spółdzielnie), Prakashman Singh (budownictwo i planowanie fizyczne), Deep Kumar Upadhyal (kultura, turystyka i lotnictwo cywilne), Bimalendra Nidhi (edukacja i sport oraz handel i zaopatrzenie), Badri Prasad Mandal (leśnictwo i rekultywacja gleby), Krishna Lal Thakali (administracja generalna), Ashok Kumar Rai (zdrowie), Ishwor Pokharel (przemysł, handel i zarządzanie gruntami), Mohammed Mohsin (informacja i komunikacja), Kraghuji Pant (praca i infrastruktura transportowa), Jog Mekhar Shrestha (reforma rolna i zarządzanie gruntami), Tek Bahadur Chokyal (prawo, sprawiedliwość i sprawy parlamentarne), Yubaraj Gyanwali (rozwój lokalny), Prakash Man Singh (planowanie fizyczne i roboty publiczne), Bachaspati Devkota (populacja i środowisko), Balaram Gharti Magar (nauka i technologia), Asta Laxmi Shakya (kobiety, dzieci i opieka społeczna).

NIEMCY: 1 lipca Horst Köhler objął urząd prezydenta federalnego.

PALESTYNA: 17 lipca premier Ahmed Qureia podał się do dymisji. Prezydent Yasir Arafat jej nie przyjął i przekonał Qureię do rezygnacji z zamiaru odejścia z rządu Autonomii Palestyńskiej.

POLSKA: 11 lipca w wyborach uzupełniających do Senatu w okręgu nr 1 został wybrany Ryszard Matusiak z LPR. 15 lipca ministra zdrowia Mariana Czakańskiego zastąpił Marek Balicki z SdPl, zaś 21 lipca stanowisko ministra finansów z rąk Andrzeja Raczki przejął Mirosław Gronicki.

PORTUGALIA: 5 lipca złożył urząd premier José Manuel Durao Barroso, który w listopadzie zostanie przewodniczącym Komisji Europejskiej. 9 lipca prezydent Jorge Sampaio zwrócił się do Pedro Santany Lopesa z ofertą tworzenia nowego gabinetu. Ten ogłosił jego skład 17 lipca: António Monteiro (sprawy zagraniczne i społeczności portugalskie), Daniel Sanches (administracja wewnętrzna), António Bagao Félix (finanse i administracja publiczna), Paulo Portas (minister stanu, obrony narodowej i spraw morza), Carlos de Costa Neves (rolnictwo, rybołówstwo i leśnictwo), Jose Luis Arnault (miasta, administracja lokalna, budownictwo i rozwój regionalny), Maria Joao Bustorff Silva (kultura), Carlos Tavares (gospodarka), Maria do Carmo da Costa Seabra (edukacja), Luis Nobre Guedes (środowisko i planowanie terytorialne), Luis Filipe Pereira (zdrowie), Jose Pedro de Aguiar Branco (sprawiedliwość), Rui Gomes da Silva (sprawy parlamentarne), Antonio Mexia (roboty publiczne, transport i komunikacja), Graça Carvalho (nauka, innowacje i edukacja wyższa), Fernando Negrao (bezpieczeństwo socjalne, rodzina i dzieci), Telmo Correia (turystyka), Nuno Morais Sarmento (minister stanu i prezydencji), Alvaro Barreto (minister stanu, spraw gospodarczych i pracy), Henrique Chaves (minister-asystent premiera), Domingos Jeronimo (sekretarz stanu ds. Prezydencji Rady Ministrów).

ROSJA: 5 lipca prezydent separatystycznej Czeczenii-Iczkerii Asłan Maschadow odwołał swój rząd, powołując m.in. Supiana Abdullajewa na stanowisku ministra finansów i Apti Sulumgadżijewa na stanowisku szefa MSW. Ilias Achmadow zachował fotel szefa dyplomacji.

SERBIA I CZARNOGÓRA: Boris Tadić został zaprzysiężony 11 lipca na urząd prezydenta Serbii. 29 lipca Miodrag Vlahović został wybrany na ministra spraw zagranicznych Czarnogóry.

SŁOWENIA: 5 lipca parlament zatwierdził odwołanie szefa dyplomacji Dimitrija Rupela, jego następcą został następnego dnia Ivo Vajgl.

SRI LANKA: 16 lipca Shan Wijelal de Silva został zaprzysiężony na ministra naczelnego Prowincji Południowej, zaś Mahipala Herath - na ministra naczelnego prowincji Sabaragamuwa. 6 dni później kolejna zmiana na stanowisku prowincjonalnego szefa rządu - Gamini Vijith Vijithamuni Soysa objął to stanowisko w Uvie.

STANY ZJEDNOCZONE: 1 lipca John Danforth został zaprzysiężony na stanowisku ambasadora przy ONZ, zaś M. Jodi Rell - gubernatora Connecticut. 11 lipca John McLaughlin przejął obowiązki dyrektora Centralnej Agencji Wywiadowczej.

SZWAJCARIA: 1 lipca przyniósł kilka zmian na najwyższych stanowiskach w kantonach. I tak: Adrian Ballmer został prezydentem rządu Bazylei-Okręgu, Gerhard Odermatt - naczelnikiem krajowym (Landammann) Nidwalden, Elisabeth Gander-Hofer - naczelnik krajową Obwalden, zaś Kurt Zibung - naczelnikiem krajowym Schwyz.

VANUATU: wybory parlamentarne 6 lipca wygrała nieznaczną przewagą Zjednoczona Partia Narodowa, jednak to frankofońska Unia Partii Umiarkowanych utworzyła nowy rząd - na jego czele stanął 29 lipca Serge Vohor, który pokonał stosunkiem głosów 28:24 Hama Liniego. W gabinecie Vohora znaleźli się m.in. Barak Sopé (MSZ) i Moana Carcasses Kalosil (finanse).

WŁOCHY: 3 lipca do dymisji podał się minister gospodarki i finansów Giulio Tremonti. Jego obowiązki do 16 lipca przejściowo pełnił premier Silvio Berlusconi, zaś później nowym ministrem został Domenico Siniscalco.

WYSPY SALOMONA: Nathaniel Waena został 7 lipca zaprzysiężony na nowego gubernatora generalnego.

ORGANIZACJE MIĘDZYNARODOWE: przewodnictwo w Unii Europejskiej przejęła 1 lipca Holandia, szefem prezydencji będzie zaś premier Jan Peter Balkenende. Także 1 lipca stanowisko Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka zajęła Kanadyjka Louise Arbour, zastępując Gujańczyka Bertie Ramcharana. 6 lipca przewodniczącym Unii Afrykańskiej został prezydent Nigerii Olusegun Obasanjo. 16 lipca następnym sekretarzem generalnym Południowoazjatyckiego Stowarzyszenia Współpracy Regionalnej (SAARC) został nominowany przedstawiciel Bhutanu Lyonpo Chenkyab Dorji. Obejmie on to stanowisko 11 stycznia 2005 r. 20 lipca reprezentujący Hiszpanię Katalończyk Josep Borrell Fontelles został wybrany prezydentem Parlamentu Europejskiego. Wśród jego 14 zastępców znaleźli się również dwaj Polacy - Jacek Saryusz-Wolski i Janusz Onyszkiewicz.

ZMARLI:

3 lipca - Subandrio (ur. 1914), minister spraw zagranicznych Indonezji 1957-1966, reprezentujący Indonezyjską Partię Narodową;
5 lipca - Hugh Lawson Shearer (ur. 1923), premier (11.04.1967-02.03.1972) i dwukrotny minister spraw zagranicznych (1967-1972 i 1980-1989) Jamajki, reprezentujący konserwatywną Jamajską Partię Pracy;
6 lipca - Thomas Klestil (ur. 1932), prezydent Austrii od 08.07.1992, reprezentujący konserwatywną Austriacką Partię Ludową;
10 lipca - Maria de Lourdes Pintassilgo (ur. 1930), premier Portugalii 01.08.1979-03.01.1980;
16 lipca - George D. Busbee (ur. 1927), gubernator Georgii (USA) 14.01.1975-11.01.1983, reprezentujący Partię Demokratyczną;
17 lipca - Robert Eben Smylie (ur. 1914), gubernator Idaho (USA) 03.01.1955-02.01.1967, reprezentujący Partię Republikańską;
19 lipca - Zenko Suzuki (ur. 1911), premier Japonii 17.07.1980-26.11.1982, reprezentujący Partię Liberalno-Demokratyczną;
31 lipca - Absamat Masalijewicz Masalijew (ur. 1933), pierwszy sekretarz Partii Komunistów Kirgizji (Związek Radziecki) 02.11.1985-06.04.1991 oraz przewodniczący Rady Najwyższej Kirgiskiej SRR 10.04-27.10.1990.

źródła: ABC Radio Australia, CNN, Corte Nacional Electoral de la República Bolivia, ElectionWorld, Freedom House, International Foundation for Election Systems, Komisi Pemilihan Umum Indonesia, Laksamana.net, Państwowa Komisja Wyborcza, Port Vila Presse, Rulers.org, WorldStatesmen.org.

 

  drukuj   prześlij na email

  powrót   w górę

Tego artykułu jeszcze nie skomentowano

Copyright by (C) 2007 by e-Polityka.pl - Biznes - Firma - Polityka. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kontakt  |  Reklama  |  Mapa Serwisu  |  Polityka Prywatności  |  O nas


e-Polityka.pl