Aby zapisać się na listę naszego newslettera, prosimy podać swój adres email:

 

Wyszukiwarka e-Polityki :

 

Strona Główna  |  Praca  |  Reklama  |  Kontakt

 

   e-Polityka.pl / Aktualności / Kronika wyborcza: wrzesień 2006               

dodaj do ulubionych | ustaw jako startową |  zarejestruj się  

  ..:: Polityka

  ..:: Inne

  ..:: Sonda

Czy jesteś zadowolony z rządów PO-PSL?


Tak

Średnio

Nie


  + wyniki

 

P - A - R - T - N - E - R - Z - Y

 



 
..:: Podobne Tematy
10-04-2007

  Kronika wyborcza: marzec 2007

29-03-2009

 

10-03-2008

  Kronika wyborcza: luty 2008

10-11-2007

 

22-10-2007

 

10-07-2007

  Kronika wyborcza: czerwiec 2007

04-03-2007

  Wybory parlamentarne w Estonii

+ zobacz więcej

Kronika wyborcza: wrzesień 2006 

10-10-2006

  Autor: Michał Potocki

Szwedzi odsunęli od władzy lewicę, Szwajcarzy zaostrzyli przepisy imigracyjne, zaś Czarnogórcy przedłużyli mandat premierowi Đukanovićowi – oto dwa najważniejsze wyniki wyborczego września. Do urn poszli także Gambijczycy, Jemeńczycy, Zambijczycy i mieszkańcy Wysp Cooka, Estonii i San Marino poznały swych nowych przywódców.

 

 

REPUBLIKA CZARNOGÓRY – wybory parlamentarne

data: 10 września 2006 r.
do obsadzenia: 81 miejsca w Zgromadzeniu Republiki Czarnogóry (Skupština Republike Crne Gore) na 4-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej

WYNIKI:
frekwencja 71,3%

Koalicja za Europejską Czarnogórę – Demokratyczna Partia Socjalistów Czarnogóry – Socjaldemokratyczna Partia Czarnogóry (Koalicija za evropsku Crnu Goru – Demokratska partija socijalista Crne Gore – Socijaldemokratska partija Crne Gore; przywódca: Milo Đukanović) 48,62%, 41 mandatów
Lista Serbska (Srpska lista; Andrija Mandić) 14,68%, 12 mandatów
Koalicja Socjalistyczna Ludowa Partia Czarnogóry – Partia Ludowa – Serbska Demokratyczna Partia Czarnogóry (Koalicija Socijalistička narodna partija Crne Gore – Narodna stranka – Demokratska srpska stranka Crne Gore; Predrag Popović) 14,07%, 11 mandatów
Ruch na rzecz Zmian (Pokret za promjene; Nebojša Medojević) 13,13%, 11 mandatów
Liberałowie i Partia Bośniacka – Poprawni w Przeszłości, Prawi na rzecz Przyszłości (Liberali i Bošnjacka stranka – Ispravni u prošlosti, pravi za budućnost; Miodrag-Miko Živković) 3,76%, 2 mandaty
Koalicja Demokratyczny Związek w Czarnogórze – Partia Dobrobytu Demokratycznego (Koalicija Demokratski savez u Crnoj Gori – Partija demokratskog prosperiteta; Mehmet Bardhi) 1,29%, 1 mandat
Demokratyczna Unia Albańczyków (Demokratska unija Albanaca; Ferhat Dinoša) 1,09%, 1 mandat
Alternatywa Albańska (Albanska alternativa) 0,78%, 1 mandat
Nowa Siła Demokratyczna – Forca (Nova demokratska snaga – Forca) 0,65%, 1 mandat

do parlamentu nie weszły:
Lista Obywatelska (Građanska lista) 0,86%
Związek Komunistów Jugosławii – Komuniści Czarnogóry (Savez komunista Jugoslavije – Komunisti Crne Gore) 0,69%
Demokratyczna Partia Czarnogóry – Zaginiona Część (Demokratska stranka Crne Gore – Dio koji nedostaje) 0,38%

W SKRÓCIE: niecały kwartał po ogłoszeniu niepodległości odbyły się pierwsze wybory parlamentarne w niepodległej Czarnogórzy. Niepodważalne zwycięstwo odniosła partia odwiecznego premiera kraju Milo Đukanovića, który jednak po wyborach zapowiedział rezygnację ze stanowiska premiera. Đukanović, ojciec niepodległości, przez przeciwników oskarżany o nieczyste interesy i korupcję, jest zmęczony nieprzerwanym udziałem we władzach republiki. Partie proserbskie (SL i SNPCG-NS-DSSCG) otrzymały w sumie 23 mandaty. Trzecię siła jest PP, partia dzierżąca na sztandarach hasła antykorupcyjne i prounijne. Pozostałe miejsca obsadziły głównie partie albańskie. Czarnogóra – zdaniem obserwatorów z ramienia OBWE i Rady Europy – spełniła wszelkie wymogi demokratycznych wyborów.

NAJJAŚNIEJSZA REPUBLIKA SAN MARINO – wybory kapitanów-regentów

data: 10 września 2006 r.
do obsadzenia: dwa stanowiska kapitanów-regentów na półroczną kadencję; wyboru dokonuje Rada Wielka i Generalna

WYBRANO:
Antonio Carratoni (Partia Socjalistów i Demokratów)
Roberto Giorgetti (Ludowy Sojusz Demokratów)

W SKRÓCIE: przez kolejne sześć miesięcy kolegialną głową tej najstarszej nieprzerwanie istniejącej republiki na świecie (wg legendy założonej 3 września 301 r.; pierwsi kapitanowie-regenci wybrani w 1243 r.) będą Antonio Carratoni i Roberto Giorgetti. Dla obu jest to debiut na tym stanowisku.

NADDNIESTRZAŃSKA REPUBLIKA MOŁDAWSKA – referendum niepodległościowe

data: 17 września 2006 r.

WYNIKI:
frekwencja 78,6%

pytanie 1: Czy popierają Państwo kurs na niepodległość Naddniestrzańskiej Republiki Mołdawskiej, a następnie wolne stowarzyszenie Naddniestrza z Federacją Rosyjską? (Poddierżiwajetie li Wy kurs na niezawisimost’ Pridniestrowskoj Mołdawskoj Riespubliki k posledujuszczieje swobodnoje prisojedinienije Pridniestrowja k Rossijskoj Fiedieracii?)
za 97,08%
przeciw 2,29%

pytanie 2: Czy uważają Państwo za możliwą rezygnację z niepodległości Naddniestrzańskiej Republiki Mołdawskiej, a następnie wejście w skład Republiki Mołdawii? (Sczitajetie li Wy wozmożnym otkaz ot niezawisimosti Pridniestrowskoj Mołdawskoj Riespubliki s posledujuszczim wchożdienijem w sostaw Riespubliki Mołdowa?)
tak 3,3%
nie 94,9%

W SKRÓCIE: referendum w Naddniestrzu otworzyło drzwi do formalnego przyjęcia deklaracji niepodległości. Prezydent Naddniestrza Igor’ Smirnow chciałby akcesji swojego kraju do Federacji Rosyjskiej, uznając za precedens secesję Czarnogóry. W Naddniestrzu pozostali już głównie ludzie starsi i mniej mobilni, reszta wyemigrowała do Rumunii, Mołdawii właściwej czy Rosji i Ukrainy. Bardzo możliwe, że ewentualna eskalacja konfliktu naddniestrzańskiego zbiegnie się z czasem z analogiczną sytuacją w gruzińskich republikach Abchazji i Osetii Południowej. Większość państw europejskich, a także OBWE, Unia Europejska i GUAM nie uznały ważności referendum. Przeciwnego zdania jest rosyjska nacjonalistyczna prokremlowska partia Ojczyzna oraz prezydenci obu wzmiankowanych zbuntowanych republik Siergiei Bagaphsz’ i Eduard Kokojty.

KRÓLESTWO SZWECJI – wybory parlamentarne

data: 17 września 2006 r.
do obsadzenia: 349 miejsc w Izbie Krajowej (Riksdag) w ordynacji proporcjonalnej na 5-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 81,99%

Socjaldemokraci (Socialdemokraterna; przywódca: Göran Persson) 34,99%, 130 mandatów
Partia Koalicji Umiarkowanej (Moderata samlingspartiet; Fredrik Reinfeldt) 26,23%, 97 mandatów
Partia Centrum (Centerpartiet; Maud Olofsson) 7,88%, 29 mandatów
Ludowa Partia Liberałów (Folkpartiet liberalerna; Lars Leijonborg) 7,54%, 28 mandatów
Chrześcijańscy Demokraci (Kristdemokraterna; Göran Hägglund) 6,59%, 24 mandaty
Partia Lewicowa (Vänsterpartiet; Lars Ohly) 5,85%, 22 mandaty
Środowiskowa Partia Zielonych (Miljöpartiet de Gröna; Maria Wetterstrand i Peter Eriksson) 5,24%, 19 mandatów

do parlamentu nie weszły:
Szwedzcy Demokraci (Sverigedemokraterna; Jimmie Åkesson) 2,93%
Inicjatywa Feministyczna (Feministiskt initiativ; Gudrun Schyman, Devrim Mavi i Sofia Karlsson) 0,68%
Partia Piratów (Piratpartiet; Rickard Falkvinge) 0,63%
Szwedzka Partia Interesu Emerytów (Sveriges pensionärers intresseparti; Brynolf Wendt) 0,52%
Lista Czerwcowa (Junilistan; Nils Lundgren) 0,47%
Partia Służby Zdrowia (Sjukvårdspartiet; Kenneth Backgård) 0,21%
Narodowi Demokraci (Nationaldemokraterna; Nils-Eric Hennix) 0,06%
Jedność (Enhet; Ulf Wåhlström) 0,05%
Front Narodowosocjalistyczny (Nationalsocialistisk front; Anders Ärleskog i Daniel Höglund) 0,03%
Nowa Przyszłość (Ny Framtid; Sune Lyxell) 0,02%
Partia Sprawiedliwości – Socjaliści (Rättvisepartiet Socialisterna; Per-Åke Westerlund) 0,02%
Wola Ludu (Folkets Vilja; Donald Forsberg) 0,02%
Komuniści (Kommunisterna; Jan Jönsson) 0,01%
Jedyna Partia (Unika partiet; Linda Rosing) 0,004%
Klasyczna Partia Liberalna (Klassiskt Liberala Partiet; Andreas Agorander) 0,004%
Partia Sojusz (Allianspartiet; Leo Harvigsson) 0,002%
Kobieca Siła (Kvinnokraft; Ingrid Jordebo) 0,002%
Europejska Partia Robotnicza (Europeiska arbetarpertiet; Ulf Sandmark) 0,002%
Aktywni Demokraci (Aktiv Demokrati) 0,001%
Wolna Partia Sprawiedliwości (Frihetliga rättvisepartiet; Bernt Bäckström) 0,001%
Szwedzka Partia Narodowo-Demokratyczna (Sveriges Nationella Demokratiska Parti) 0,001%
Partia.se (Partiet.se; Ulf Linde) 0,001%
Lista Wrześniowa (Septemberlistan) 0,001%
Liga Komunistyczna (Kommunistiska förbundet) 0,001%
Unia Nordycka (Nordisk Union; Stig Ramsing) 0,0004%
Partia Skanii (Skånepartiet; Carl P. Herslow) 0,0002%
Reformiści Podatkowi (Skattereformisterna) 0,0002%

W SKRÓCIE: wybory w Szwecji przyniosły wielką zmianę. Koalicja Sojusz dla Szwecji (MSP, CP, FPL, KD) zdobyła w sumie o 2 pkt. proc. więcej od rządzącego bloku czerwono-zielonych (S, VP, MPG). Socjaliści rządzili Szwecją od 1996 r. Obecnie – wskutek „zmęczenia materiału”, ale też pogarszającej się kondycji gospodarczej Szwecji, władzę przejmie blok centroprawicowy. Głównym problemem Szwecji jest bezrobocie, które, choć oficjalnie wynosi 6%, faktycznie zbliża się do 15%. Rozbieżność w szacunkach wiążę się z kreatywnym sposobem naliczania stopy bezrobocia przez szwedzkie instytucje rządowe – nie wlicza się m.in. bezrobotnych, którzy biorą udział w różnego rodzaju kursach dokształcających. Co charakterystyczne, „prawicowy” blok Reinfeldta zapowiedział jeszcze większy nacisk na opiekuńczość wobec obywateli. Warto dodać, że szefem dyplomacji w nowym rządzie będzie były premier Carl Bildt, znany też ze swojego zaangażowania na rzecz pokoju na świecie.

ARABSKA REPUBLIKA JEMENU – wybory prezydenckie

data: 20 września 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 7-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 65,16%

Ali Abdullah Saleh (Ogólny Kongres Ludowy) 77,17%
Faisal bin Shamlan (Partie Wspólnego Spotkania) 21,81%
Fathi Mohammed al-Azab 0,46%
Yassin Abdo Saeed No’aman (Narodowa Rady Opozycyjna) 0,4%
Ahmed Abdullah Majeed al-Majidi 0,15%

W SKRÓCIE: to było do przewidzenia: kolejną kadencję zapewnił sobie prezydent Jemenu marsz. Ali Abdullah Saleh. Saleh rzadzi nieprzerwanie od 1978 r. Jego głównym sukcesem było przyłączenie Jemenu Południowego w 1990 r. oraz zwycięstwa w dwóch wojnach domowych. W Jemenie mimo to nadal jest niespokojnie. Porwania dla okupu są codziennością, zaś przed wyborami zdarzały się przypadki agresji na tle politycznym. Główną obietnicą Saleha jest więc przywrócenie normalności i spokoju w państwie, które stoi na skraju przepaści demograficznej – w ciągu 50 lat ludność Jemenu ma przekroczyć 150 mln. Po ogłoszeniu wyników wyborów opozycja wezwała swych zwolenników do wyjścia na ulice; jest ona jednak zbyt słaba, aby wziąć odpowiedzialność za losy państwa.

REPUBLIKA GAMBII – wybory prezydenckie

data: 22 września 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 59%

Yahya Jammeh (Sojusz na rzecz Reorientacji i Budowy Patriotycznej) 67,33%
Ousainou Darboe (Sojusz na rzecz Zmiany Reżimu) 26,69%
Halifa Sallah (Narodowy Sojusz na rzecz Demokracji i Rozwoju) 5,98%

W SKRÓCIE: Yahya Jammeh niepodzielnie rządzi wciśniętym w terytorium Senegalu maleńkim krajem od zwycięskiego puczu w 1994 r. Wygrywa kolejne wybory bezpieczną większością głosów. W marcu Jammeh przeżył próbę puczu, jednak udało mu się nie stracić kontroli nad sytuacją, zmuszając przywódcę przewrotu Ndure Chama do ucieczki do Senegalu. Prezydent Jammeh jest przywódcą charyzmatycznym, cieszącym się autentycznym poparciem społecznym. Dzięki temu nie musiał specjalnia starać się o wynik wyborów metodami pozaprawnymi.

REPUBLIKA ESTONII – IV tura wyborów prezydenckich

data: 23 września 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję; wyboru w IV turze dokonuje specjalne 345-osobowe Zgromadzenie Elektorskie (Valimiskogus), w skład którego wchodzą parlamentarzyści oraz przedstawiciele samorządów lokalnych; Zgromadzenie zbiera się, o ile trzy pierwsze tury (w Parlamencie) nie zakończą się sukcesem

WYNIKI:

Toomas Hendrik Ilves (Partia Socjaldemokratyczna) 174 głosy (50,43%)
Arnold Rüütel (Ludowa Unia Estonii) 162 głosy (46,96%)

W SKRÓCIE: Ilves jest kolejnym prezydentem państwa nadbałtyckiego, który okupację sowiecką spędził zagranicą. Urodził się w Szwecji, zaś przez większość życia był obywatelem amerykańskim. Po odzyskaniu niepodległości przez Estonię pełnił funkcję ambasadora w różnych krajach Ameryki Północnej, zaś w 1996 r. został szefem MSZ. Od 2004 r. był eurodeputowanym. W wyborach prezydenckich został poparty także przez Partię Reform oraz Unię Ojczyźnianą. Po trzech turach głosowania w parlamencie znani estońscy intelektualiści (m.in. Neeme Järvi, Jaan Kross, Arvo Pärt i Jaan Kaplinski) wystosowali apel o wsparcie kandydatury Ilvesa. Elektorzy uczynili zadość tej prośbie, odrzucając kandydaturę urzędującego szefa państwa Arnolda Rüütela. Toomas Ilves został 9 października trzecim prezydentem Estonii po 1992 r., kiedy ten urząd powstał.

KONFEDERACJA SZWAJCARSKA – referendum

data: 24 września 2006 r.

WYNIKI:

zagadnienie 1: Inicjatywa ludowa z 09.10.2002 „Korzyści z ubezpieczeń AHV dla banku centralnego” (Volksinitiative vom 09.10.2002 „Nationalbankgewinne für die AHV” / Initiative populaire du 09.10.2002 ‘Bénéfices de la Banque nationale pour l’AVS’ / Iniziativa popolare del 09.10.2002 ‘Utili della Banca nazionale per l’AVS’)
frekwencja 47,8%
za 41,7%, 2 1/2 kantonu
przeciw 58,3%, 18 5/2 kantonu

zagadnienie 2: Ustawa federalna z 16.12.2005 o cudzoziemcach (Bundesgesetz vom 16.12.2005 über die Ausländerinnen und Ausländer / Loi fédérale du 16.12.2005 sur les étrangers / Legge federale del 16.12.2005 sugli stranieri)
frekwencja 48,3%
za 68%
przeciw 32%

zagadnienie 3: Zmiana z 16.12.2005 ustawy o azylu (Aenderung vom 16.12.2005 des Asylgesetzes / Modification du 16.12.2005 de la loi sur l’asile / Modifica del 16.12.2005 della legge sull’asilo)
frekwencja 48,4%
za 67,8%
przeciw 32,2%

W SKRÓCIE: zdecydowana większość Szwajcarów przyjęła radykalne zaostrzenie przepisów imigracyjnych oraz zasad przyznawania azylu. Przede wszystkim nikt nie dostanie azylu, o ile nie będzie mógł przedstawić dokumentów potwierdzających swoją tożsamość. Ponadto osoby, których wnioski odrzucono, nie otrzymają już pomocy socjalnej. Żaden obywatel kraju nieeuropejskiego nie podejmie też pracy w Szwajcarii, chyba że dowiodą, że nie ma na dane miejsce pracy kandydatów o podobnych kwalifikacjach, będących obywatelami Szwajcarii lub innego kraju europejskiego. Urzędnik będzie mógł także odmówić prawa stałego pobytu osobie, która nie zna żadnego z czterech szwajcarskich języków urzędowych. 21% Szwajcarów stanowią cudzoziemcy, rośnie także przestępczość, o której eskalację emigranci są oskarżani. Do odrzucenia nowych przepisów wzywały kościoły, lewica i organizacje obrońców praw człowieka, jednak zdaje się, że tym razem wygrał po prostu zdrowy rozsądek. Inicjatywa ludowa dotyczy zmian w dystrybucji środków pochodzących z obowiązkowych ubezpieczeń zdrowotnych i emerytalnych.

WYSPY COOKA (autonomiczne państwo wolno stowarzyszone z Nową Zelandią) – wybory parlamentarne

data: 26 września 2006 r.
do obsadzenia: 24 miejsca w Radzie Ustawodawczej (Legislative Council) na 5-letnią kadencję w okręgach jednomandatowych

WYNIKI:
frekwencja 74,7%

Partia Demokratyczna (Democratic Party; przywódca: Jim Marurai) 51,7%, 14 mandatów
Partia Wysp Cooka (Cook Islands Party) 45,56%, 8 mandatów
niezależni 2,74%, 1 mandat
nie obsadzono 1 miejsca

W SKRÓCIE: premier Jim Marurai (na urzędzie od 2002 r.) rozpisał przedterminowe wybory, gdy jego partia przegrała wybory uzupełniające w Mateverze, tracąc większość w parlamencie. Decyzja okazała się słuszna.

REPUBLIKA ZAMBII – wybory generalne

data: 28 września 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję zwykłą większością głosów oraz 150 spośród 158 miejsc w Zgromadzeniu Narodowym (National Assembly) na 5-letnią kadencję w okręgach jednomandatowych; 8 pozostałych miejsc jest obsadzanych przez Prezydenta

WYNIKI:
frekwencja 70,77%

PREZYDENT:
Levy Patrick Mwanawasa (Ruch na rzecz Demokracji Wielopartyjnej) 42,98%
Michael M.C. Sata (Front Patriotyczny) 29,37%
Hakainde Hichilema (Zjednoczony Sojusz Demokratyczny) 25,32%
Godfrey K. Miyanda (Partia Dziedzictwa) 1,57%
Winright K. Ngondo (Kongres Wszystkich Ludzi) 0,76%

PARLAMENT:
Ruch na rzecz Demokracji Wielopartyjnej (Movement for Multiparty Democracy) 72 mandaty
Front Patriotyczny (Patriotic Front) 44 mandaty
Zjednoczony Sojusz Demokratyczny (United Democratic Alliance) 27 mandatów
Zjednoczona Partia Liberalna (United Liberal Party) 2 mandaty
niezależni 2 mandaty
Spojrzenie Narodowo-Demokratyczne (National Democratic Focus) 1 mandat
nie obsadzono 2 miejsc

W SKRÓCIE: wybory w Zambii były o tyle niecodzienne, że tym razem to nie prezydent (Mwanawasa pełni ten urząd od 2002 r.) dopuszczał się fałszerstw, a lider opozycji, fałszując na potęgę podpisy i dokumenty. Ostatecznie Michael Sata nie został wykluczony z wyborów, jednak w znacznej mierze odstraszyło to wyborców. Sata nie spodobał się też wyborcom z uwagi na niechętny stosunek do Chin, które ostatnio inwestują w Afryce na potęgę. Sata zapowiedział m.in. oficjalne uznanie Tajwanu.

KALENDARIUM:

AUSTRALIA: wyniki wyborów parlamentarnych w stanie Queensland z 9 września: Australijska Partia Pracy (46,9%, 59 mandatów na 89 możliwych), Narodowcy (17,8%, 17), Partia Liberalna (20,1%, 8). Frekwencja: 74,7%.

BHUTAN: szef MSZ Khandu książę Wangchuk został 5 września premierem.

BURUNDI: 8 września Marina Barampana zastąpiła Alice Nzomukundę na stanowisku drugiego wiceprezydenta. 13 września nastąpiła także zmiana na stanowisku ministra finansów: został nim Denise Sinankwa.

CHILE: 20 września kraj ponownie przystąpił do Andyjskiej Wspólnoty Narodów, z której wystąpił w 1976 r.

CYPR: 25 września szefem dyplomacji nieuznawanego Cypru Północnego został Turgay Avci.

CZARNOGÓRA: wybory parlamentarne 10 września wygrali dotychczas rządzący. 22 września kraj stał się członkiem Międzynarodowej Organizacji Policji Kryminalnej (Interpol).

CZECHY: 4 września władzę objął rząd Mirka Topolánka: Alexandr Vondra (MSZ), Jiří Sedivý (obrona), Vlastimil Tlustý (finanse), Ivan Langer (MSW).

ESTONIA: Toomas Hendrik Ilves został 23 września wybrany na prezydenta.

GAMBIA: 22 września Yahya Jammeh został ponownie wybrany na prezydenta.

GUJANA: 8 września prezydent Bharrat Jagdeo podał skład swego nowego rządu: Clement Rohee (MSW), Ashni Kumar Singh (finanse).

INDIE: 18 września nowym ministrem naczelnym Jharkandu został Madhu Koda.

JAPONIA: skład zaprzysiężonego 26 września rządu Shinzō Abego: Koji Omi (finanse), Yoshihide Suga (MSW), Fumio Kyuma (dyrektor generalny Agencji Obrony), Taro Aso (MSZ).

JEMEN: 20 września Ali Abdullah Saleh został wybrany na kolejną kadencję prezydencką.

KAMERUN: 22 września Jean-Marie Atangana Mebara został szefem dyplomacji.

KANADA: wicegubernatorem Nowej Szkocji została 7 września Mayann E. Francis. Wyniki wyborów parlamentarnych 18 września w Nowym Brunszwiku: Partia Liberalna 47,1% (29 na 55 mandatów), Postępowa Partia Konserwatywna 47,5% (26), Nowa Partia Demokratyczna 5,1% (0).

KOMORY: 17 września Komory przystąpiły do Organizacji na rzecz Zakazu Broni Chemicznej.

MEKSYK: Juan Manuel Oliva Ramírez został 26 września gubernatorem Guanajuato.

MOŁDAWIA: w referendum niepodległościowym w separatystycznym Naddniestrzu zwyciężyli zwolennicy niepodległości.

NIEMCY: wyniki wyborów parlamentarnych 17 września: BERLIN: Socjaldemokratyczna Partia Niemiec (SPD, 30,8%, 53 mandaty na 151 możliwych), Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna (CDU, 21,3%, 37), Partia Lewicy (LP, 13,4%, 23), Zieloni – Sojusz 90 (GB90, 13,1%, 23), Wolna Partia Demokratyczna (FDP, 7,6%, 13). Frekwencja: 58%. MEKLEMBURGIA – POMORZE PRZEDNIE: SPD 30,2% (23/71), CDU 28,8% (22), LP 16,8% (13), FDP 9,6% (7), Partia Narodowo-Demokratyczna 7,3% (6). GB90 3,4% (0). Frekwencja 59,2%.

NOWA ZELANDIA: 26 września demokraci wygrali wybory parlamentarne na Wyspach Cooka.

POLSKA: 22 września Zyta Gilowska objęła urzad wicepremiera i ministra finansów. Tego samego dnia ze stanowiska wicepremiera oraz ministra rolnictwa i rozwoju wsi został odwołany Andrzej Lepper.

ROSJA: 6 września Nikołaj Chłyncow został premierem Osetii Północnej – Ałanii. 12 września prezydent Adygei Chazriet Sowmien zdymisjonował premiera Jewgienija Kowalowa. Kolejnym szefem rządu został po czterech dniach Kazbiek Paranuk.

SAN MARINO: 10 września parlament ustalił nazwiska nowych kapitanów-regentów: zostali nimi Antonio Carratoni i Roberto Giorgetti. 22 września kraj stał się członkiem Międzynarodowej Organizacji Policji Kryminalnej (Interpol).

SERBIA: Niemiec Joachim Rücker objął stanowisko naczelnika tymczasowej misji administracyjnej Narodów Zjednoczonych w Kosowie.

SZWAJCARIA: obywatele Szwajcarii zaostrzyli w referendum 24 września przepisy imigracyjne.

SZWECJA: w wyborach parlamentarnych 17 września największą ilość głosów zdobyła Partia Socjaldemokratyczna.

ŚRODKOWA AFRYKA: 2 września Côme Zoumara został szefem MSZ, zaś premier Élie Doté został także ministrem finansów.

TAJLANDIA: pucz wojskowy 19 września odsunął od władzy premiera Thaksina Shinawatrę. Władzę przejął gen. Sonthi Boonyaratglin, obejmując stworzone stanowisko przewodniczącego Rady Reformy Demokratycznej.

TOGO: 16 września Yawovi Agboyibo został premierem kraju. Skład jego rządu został ogłoszony po czterech dniach: Arthème Séléagodji Ahumey-Zunu (administracja terytorialna).

TONGA: po śmierci króla Tāufa’āhau Tupou IV na tron wstąpił 10 września książę Tupouto’a, przybrawszy imię Siaosi Tupou V.

TRYNIDAD I TOBAGO: 29 września Arnold Piggott został szefem dyplomacji po dymisji Knowlsona Gifta.

WATYKAN: sekretarzem stanu został 15 września Tarcisio kard. Bertone, zaś bp Dominique Mamberti objął stanowisko sekretarza ds. stosunków z państwami.

WYBRZEŻE KOŚCI SŁONIOWEJ: 6 września premier Charles Konan Banny podał się do dymisji. Prezydent Laurent Gbagbo ją przyjął, jednak powierzył Banny’emu sformowanie nowego gabinetu. W powstałym po podziale MSW Ministerstwie Administracji Terytorialnej szefem został Daniel Bamba Cheikh, zaś w drugim z nowych resortów – Bezpieczeństwa – Joseph Dja Blé.

ZAMBIA: 28 września w wyborach prezydenckich najwięcej głosów zdobył urzędujący szef państwa Levy Mwanawasa. Jego partia wygrała też wybory parlamentarne.

ZIELONY PRZYLĄDEK: 6 września Cristina Duarte została ministrem finansów.

ORGANIZACJE MIĘDZYNARODOWE: 1 września Norweg Kåre Bryn został sekretarzem generalnym Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA). 12 września Haya Rashed al-Khalifah (Bahrajn) objęła przewodnictwo w Zgromadzeniu Ogólnym Narodów Zjednoczonych. 14 września Fidel Castro objął przewodnictwo w Ruchu Państw Niezaangażowanych. 17 września Komory przystąpiły do Organizacji na rzecz Zakazu Broni Chemicznej. 20 września ponownie przyjęto Chile do Andyjskiej Wspólnoty Narodów. 22 września członkami Międzynarodowej Organizacji Policji Kryminalnej (Interpol) zostały Czarnogóra i San Marino.

ZMARLI:

4 września – Satyendra Narain SINHA (ur. 1917 w Koimie, wówczas Indie Brytyjskie), minister naczelny stanu Bihar (Indie) 11.03-06.12.1989, reprezentujący Indyjski Kongres Narodowy, zmarł w Patnie;
8 września – Thomas Lee JUDGE (ur. 1934 w Helenie), gubernator stanu Montana (Stany Zjednoczone) 01.01.1973-05.01.1981, reprezentujący Partię Demokratyczną, zmarł w Chandler;
10 września – Tāufa’āhau TUPOU IV (ur. 1918 w Nuku’alofie jako Siaosi Tāufa’āhau Tupoulahi), król Tonga od 16.12.1965 (do 04.06.1970 kolonia brytyjska), zmarł w Auckland (Nowa Zelandia);
13 września – Dorothy Ann Willis RICHARDS (ur. 1933 w Lakeview), gubernator stanu Teksas (Stany Zjednoczone) 15.01.1991-17.01.1995, reprezentująca Partię Demokratyczną, zmarła w Austin;
18 września – Edward Joseph KING (ur. 1925 w Chelsea), gubernator stanu Massachusetts (Stany Zjednoczone) 04.01.1979-06.01.1983, reprezentujący Partię Demokratyczną, zmarł w Burlington;
20 września – Iwan Pietrowicz SZABUNIN (ur. 1935 w Nowoannijskij, wówczas Związek Radziecki), głowa administracji Obwodu Wołgogradzkiego (Rosja; przed 25.12.1991 Związek Radziecki) 19.09.1991-06.01.1997, zmarł w Wołgogradzie.

źródła: African Elections Database, Angus Reid Consultants, Centar za demokratsku tranziciju, Central Intelligence Agency, ElectionGuide, ElectionWorld, Gazeta Wyborcza, Informacionnoje agientstwo Olwija-priess, Radio Televisione della Repubblica di San Marino, Rulers.org, Schweizerische Bundeskanzlei, Wikipedia, WorldStatesmen.org.

Godła państw pochodzą z Wikipedii Commons.

 

  drukuj   prześlij na email

  powrót   w górę
  Wasze komentarze
 

  [ 1 ]

(~Seba, 18-10-2006 00:26)

Opis:

 

Copyright by (C) 2007 by e-Polityka.pl - Biznes - Firma - Polityka. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kontakt  |  Reklama  |  Mapa Serwisu  |  Polityka Prywatności  |  O nas


e-Polityka.pl