Aby zapisać się na listę naszego newslettera, prosimy podać swój adres email:

 

Wyszukiwarka e-Polityki :

 

Strona Główna  |  Praca  |  Reklama  |  Kontakt

 

   e-Polityka.pl / Aktualności / Kronika wyborcza: lipiec 2006               

dodaj do ulubionych | ustaw jako startową |  zarejestruj się  

  ..:: Polityka

  ..:: Inne

  ..:: Sonda

Czy jesteś zadowolony z rządów PO-PSL?


Tak

Średnio

Nie


  + wyniki

 

P - A - R - T - N - E - R - Z - Y

 



 
..:: Podobne Tematy
15-06-2008

 

07-06-2008

 

01-06-2008

  Przedterminowe wybory w Macedonii

31-05-2008

  Jutro wybory parlamentarne w Macedonii

10-06-2007

  Kronika wyborcza: maj 2007

13-05-2015

 

01-08-2013

 

+ zobacz więcej

Kronika wyborcza: lipiec 2006 

10-08-2006

  Autor: Michał Potocki

Lipiec tradycyjnie jest miesiącem, w którym większa aktywność polityczna ustaje (choć sierpień zazwyczaj jest jeszcze spokojniejszy). Tym razem najwięcej emocji wzbudziły wybory w Meksyku, których wyników ciągle jeszcze nie mamy. Poza Meksykanami do urn poszli także Macedończycy, powierzając ster władz prawicy. Nad większą władzą dla samorządów zastanawiali się Boliwijczycy, zaś mieszkańcy dwóch wyspiarskich krajów Afryki – Seszeli i Wysp Św. Tomasza i Książęcej – wybrali głowę państwa.

 

 

REPUBLIKA BOLIWII – referendum

data: 2 lipca 2006 r.
pytanie: Czy zgadzasz się, w ramach jedności narodowej, na danie Zgromadzeniu Konstytucyjnemu obowiązującego mandatu do ukształtowania systemu autonomii departamentów, obowiązującego natychmiast po promulgacji nowej Konstytucji Politycznej Państwa w Departamentach, w których to Referendum osiągnęło większość, tak, aby ich władze były wybierane bezpośrednio przez obywateli i otrzymały od Rządu Narodowego uprawnienia wykonawcze, władzę administracyjną i zasoby finansowe, które zostaną im przekazane przez Konstytucję Polityczną Państwa i Ustawy? (¿Está usted de acuerdo, en el marco de la unidad nacional, en dar a la Asamblea Constituyente el mandato vinculante para establecer un régimen de autonomía departamental, aplicable inmediatamente después de la promulgación de la nueva Constitución Política del Estado en los Departamentos donde este Referéndum tenga mayoría, de manera que sus autoridades sean elegidas directamente por los ciudadanos y reciban del Estado Nacional competencias ejecutivas, atribuciones normativas administrativas y los recursos económicos financieros que les asigne la nueva Constitución Política del Estado y las Leyes?)

WYNIKI:
frekwencja 84,51%

tak 42,41%
nie 57,59%

W SKRÓCIE: referendum powiodło się w czterech z dziewięciu departamentów: Beni (73,8%), Santa Cruz (71,1%), Tarija (60,8%) i Pando (57,7%). Oznacza to powiększenie ich autonomii, czego w trakcie wieloletnich gwałtownych protestów i zamieszek domagała się ich ludność, zwłaszcza w Santa Cruz. Są to najbogatsze prowincje, które odmawiały finansowania ubogich rejonów kraju, żądając dla siebie prawa swobodnego dysponowania dochodami ze sprzedaży gazu ziemnego. Przejęcie władzy przez lewaka Evo Moralesa sprawiło, że ludność czterech departamentów dopięła swego. Ich żądania zostaną teraz uwzględnione w pracach nad nową konstytucją dla kraju.

(BYŁA JUGOSŁOWIAŃSKA) REPUBLIKA MACEDONII – wybory parlamentarne

data: 5 lipca 2006 r.
do obsadzenia: 120 miejsc w Zgromadzeniu (Sobranie) na 4-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej w sześciu okręgach 20-mandatowych

WYNIKI:
frekwencja 55,98%

Koalicja Wewnątrzmacedońska Organizacja Rewolucyjna Demokratyczna Partia na rzecz Macedońskiej Jedności Narodowej – Liberalna Partia Macedonii – Socjalistyczna Partia Macedonii – Sojusz Demokratyczny – Partia na rzecz Ruchu Turków w Macedonii – Sojusz Romów Macedonii – Stronnictwo Akcji Demokratycznej w Macedonii – Partia Wołochów Macedonii – Europejska Partia Macedonii – Partia Zielonych – Ludowy Ruch na rzecz Macedonii – Bośniacka Partia Demokratyczna – Partia Sił Demokratycznych Romów Macedonii – Partia na rzecz Integracji Romów (Koalicija Vnatrešno-Makedonska Revolucionerna Organizacija Demokratska Partija za Makedonsko Nacionalno Edinstvo – Liberalna partija na Makedonija – Socialistička partija na Makedonija – Demokratski sojuz – Partija za dviženje na Turcite vo Makedonija – Sojuz na Romite od Makedonija – Stranka na demokratska akcija na Makedonija – Partija na Vlasite od Makedonija – Evropska partija na Makedonija – Partija na zelenite – Narodno dviženje za Makedonija – Bošnjačka demokratska partija – Partija na demokratski sili na Romite na Makedonija – Partija za integracija na Romite; przywódca: Nikola Gruevski) 32,5%, 45 mandatów
Koalicja Razem na rzecz Macedonii (Koalicija za Makedonija zaedno; Vlado Bučkovski) 23,31%, 32 mandaty
Koalicja Demokratyczna Unia na rzecz Integracji – Partia Dobrobytu Demokratycznego (Koalicija Demokratska Unija za Integracija / Bashkimi Demokratik për Integrim – Partija za Demokratski Prosperitet / Partia e Prosperiteti Demokratike; Ali Ahmeti) 12,12%, 17 mandatów
Demokratyczna Partia Albańczyków (Demokratska Partija na Albancite / Partia Demokratik Shqiptarë; Arben Džaferi) 7,5%, 11 mandatów
Nowa Partia Socjaldemokratyczna (Nova Socijaldemokratska partija) 6,04%, 7 mandatów
Wewnątrzmacedońska Organizacja Rewolucyjna – Partia Ludowa (Vnatrešno-Makedonska Revolucionerna Organizacija – Narodna partija; Vesna Janevska) 6,09%, 6 mandatów
DOM – Odnowa Demokratyczna Macedonii (DOM – Demokratska obnova na Makedonija; Liljana Popovska) 1,85%, 1 mandat
Partia na rzecz Przyszłości Europejskiej (Partija za Evropska Idnina) 1,2%, 1 mandat

do parlamentu nie weszły:
Partia Odnowy Gospodarczej (Partija za Ekonomska Obnova) 1,36%
Chłopska Ludowa Partia Macedonii (Zemjodelska Narodna Partija na Makedonija) 1,35%
Alternatywa Demokratyczna (Demokratska Alternativa) 1,18%
Socjaldemokratyczna Partia Macedonii (Socijaldemokratska partija na Makedonija) 0,88%
Grupa Wyborców – Pančo Minov (Grupa na Izbirači – Pančo Minov) 0,64%
Partia Narodowo-Demokratyczna (Nacionalna Demokratska Partija) 0,46%
Koalicja Nowe Siły Demokratyczne – Demokratyczny Sojusz Albańczyków (Koalicija Novi demokratski sili – Demokratska Aleanca na Albancite) 0,44%
Alternatywa Narodowa (Nacionalna Alternativa) 0,35%
Sojusz Titowskich Sił Lewicowych (Sojuz na titovi levi sili) 0,33%
Demokratyczna Republikańska Unia Macedonii (Demokratska republikanska unija na Makedonija) 0,29%
Liga na rzecz Demokracji (Liga za demokratija) 0,28%
Partia Macedońska (Makedonska Partija) 0,25%
Stałe Macedońskie Zjednoczenie Radykalne (Trajnoto makedonsko radikalno obedinenie; Vančo Šehtanski) 0,17%
Radykalne Stronnictwo Serbów w Macedonii (Radikalna stranka na Srbite vo Makedonija) 0,15%
Zjednoczeni Macedończycy (Obedineti Makedonci) 0,14%
Partia na rzecz Przyszłości Demokratycznej (Partija za Demokratska Idnina) 0,14%
Wewnątrzmacedońska Organizacja Rewolucyjna – Partia Demokratyczna (Vnatrešno-Makedonska Revolucionerna Organizacija – Demokratska Partija) 0,13%
Lewicowe Siły Macedonii (Levi sili na Makedonija) 0,11%
TMORO-VEP (Goce Delčev Todorov) 0,08%
Ruch na rzecz Jedności Narodowej Turków (Dviženje za Nacionalno Edinstvo na Turcite) 0,07%
Komunistyczna Partia Macedonii (Komunistička Partija na Makedonija) 0,06%
Demokratyczna Partia Macedonii – Tetovo (Demokratska partija na Makedonija – Tetovo) 0,06%
Grupa Wyborców – Kjirčo Taškov (Grupa na Izbirači – Kjirčo Taškov) 0,02%
Centrum Sił Demokratycznych (Centar na Demokratski sili) 0,01%
Demokratyczna Partia Naprzód Macedonio – NAPRZÓD (Demokratska Partija Napred Makedonijo – FORCA) 0,01%

W SKRÓCIE: wybory parlamentarne w Macedonii tym razem wygrali umiarkowani nacjonaliści. Złożona z aż czternastu ugrupowań koalicja skupiona wokół VMRO, której korzenie sięgają 1893 r. i tureckiej władzy nad Salonikami, zapowiada daleko idące reformy gospodarcze z wprowadzeniem podatku liniowego włącznie. Premier-elekt Nikola Gruevski, były minister finansów, zapowiada podatek od osób fizycznych i przedsiębiorstw w wysokości 12%, a w 2008 r. nawet 10%. VMRO będzie starała się wypromować Macedonię jako kraj o najniższych podatkach w Europie. Gruevski będzie zapewne chciał zawiązać koalicję z albańską partią DPA. Przez 14 lat niepodległości prawica macedońska dojrzała i z pewnością nie dojdzie już do żadnych nieprzemyślanych gestów w rodzaju nawiązania stosunków dyplomatycznych z Tajwanem, co miało miejsce za kadencji jedynego poprzedniego premiera z VMRO-DPMNE Ljubčo Georgievskiego (1998-2002).

REPUBLIKA SESZELI – wybory prezydenckie

data: 28-30 lipca 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 88,7%

James Alix Michel (Seszelski Front Ludowo-Postępowy) 53,73%
Wavel Ramkalawan (Seszelska Partia Narodowa) 45,71%
Philippe Boullé 0,56%

W SKRÓCIE: zagubione na Oceanie Indyjskim wysepki słyną raczej jako rajskie miejsce wypoczynku dla majętnych Europejczyków; tym razem jednak nadarzyła się okazja, aby przypatrzeć się seszelskiej scenie politycznej. Od odzyskania niepodległości w 1976 r. twardą ręką nieprzerwanie rządził France-Albert René, najpierw przez rok jako premier, a później jako prezydent. Aż do 1991 r. jedyną legalną partią było ugrupowanie prezydenckie SPPF. Niespodziewanie przed dwoma laty prezydent René zdecydował się podać się do dymisji, namaszczając na swojego następcę Jamesa Michela. Obecnie Michel wygrał pierwsze wybory w swoim życiu, zdobywając poparcie zbliżone do tego osiągniętego w ostatnim głosowaniu przez Renégo (teraz 53,7%, wówczas 54,2%). Co ciekawe w 2001 r. (a także w 1998 r.) kontrkandydatem był ten sam człowiek, lider opozycji Wavel Ramkalawan. Po wyborach Ramkalawan oskarżył prezydenta o kupowanie głosów, jednak ostatecznie pogodził się z trzecią z rzedu porażką. Gospodarczo Seszele radzą sobie całkiem przyzwoicie, wskaźnik rozwoju społecznego HDI sytuuje to państwo na 51. miejscu w świecie (z 0,821 pkt. Seszele znajdują się w dolnych rejonach państw o wysokim wskaźniku HDI). Żaden kraj afrykański nie może się pochwalić tak korzystnym rezultatem, zaś z państw europejskich wysepki wyprzedzają np. Bułgarię, Rumunię, Rosję, Ukrainę czy Macedonię.

DEMOKRATYCZNA REPUBLIKA WYSP ŚWIĘTEGO TOMASZA I KSIĄŻĘCEJ – wybory prezydenckie

data: 30 lipca 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 63,4%

Fradique de Menezes (Demokratyczny Ruch Sił Zmiany – Partia Konwergencji Demokratycznej) 60,56%
Patrice Trovoada (Niezależna Akcja Demokratyczna) 38,84%
Nilo Guimarães 0,59%

W SKRÓCIE: kolejne afrykańskie wyspy cieszą się (mimo puczu z 2003 r.) demokracją od 1991 r. Jest to kraj o stabilnym systemie dwupartyjnym z trzecią partią mniejszą. Kandydat demokratów i aktualny szef państwa Fradique de Menezes powtórzył sukces swojej partii z marcowo-kwietniowych wyborów parlamentarnych i zapewnił sobie kolejną kadencję. Udało mu się to już w pierwszej turze, ponieważ druga z głównych partii, Ruch na rzecz Wyzwolenia Świętego Tomasza i Książęcej, zrezygnowała z wystawiania własnego kandydata, udzielając poparcia byłemu ministrowi finansów Patrice’owi Trovoadzie, reprezentującemu jednak partię trzecią. Smaczku dodaje fakt, że w poprzednich zwycięskich dla siebie wyborach w 2001 r. de Menezes reprezentował barwy właśnie Niezależnej Akcji Demokratycznej, zaś barwy zmienił w trakcie trwania kadencji. W 2003 r. został obalony w wyniku puczu kierowanego przez Fernando Pereirę, jednak po tygodniu wrócił na stanowisku dzięki porozumieniu z wojskowymi. De Menezes obiecał nasilenie walki z korupcją oraz regularne wypłaty żołdu.

Wybory 2 lipca w Meksyku i 30 lipca w Kongu-Kinszasa nadal czekają na rozstrzygnięcie. Dwaj główni kandydaci w Meksyku toczą zaciekły spór o wynik wyborów. Komisja wyborcza jest w trakcie powtórnego liczenia głosów. Ostateczne wyniki poznamy prawdopodobnie dopiero na początku września. W Kongu-Kinszasa sytuacja jest niezwykle groźna, możliwa jest kolejna wojna domowa. W kilku prowincjach z uwagi na nieprawidłowości głosowanie trzeba będzie powtórzyć. Nikt nie wie, kiedy ostateczne rezultaty elekcji zostaną opublikowane. e-Polityka.pl poda je oczywiście jako jedyne medium w Polsce.

KALENDARIUM:

CHILE: 14 lipca Belisario Velasco został szefem MSW.

CHINY: 19 lipca gubernatorem Guizhou został Lin Shusen.

EKWADOR: 7 lipca Armando Rodas został ministrem gospodarki i finansów. 11 lipca Antonio Andretta objął resort spraw wewnętrznych.

FINLANDIA: 1 lipca kraj objął półroczne przewodnictwo w Unii Europejskiej.

FRANCJA: 19 lipca ogłoszono nazwiska przyszłych prefektów Gujany Francuskiej (Jean-Pierre Laflaquiere), Reunionu (Pierre-Henry Maccioni) i Saint-Pierre i Miquelon (Yves Fuaquer) oraz najwyższego administratora Wallis i Futuny (Richard Didier).

GWATEMALA: 31 lipca szefem dyplomacji został Gert Rosenthal.

HOLANDIA: Jan Peter Balkenende sformował 7 lipca nowy gabinet, bez zmian w kluczowych resortach.

HONDURAS: 3 lipca Rebeca Santos została ministrem finansów.

INDIE: 19 lipca Mukut Mithi został wicegubernatorem Pondicherry, zaś 24 lipca M.M. Lakhera został gubernatorem Mizoram, zachowując także fotel wicegubernatora Andamanów i Nikobarów.

INDONEZJA: 24 lipca Abraham O. Atururi został gubernatorem prowincji Irian Jaya Barat. Następnego dnia analogiczne stanowisko w Papui objął Barnabas Suebu.

IRLANDIA: 24 lipca kraj przystąpił do Azjatyckiego Banku Rozwoju.

KANADA: Barbara Hagerman została ogłoszona przyszłą wicegubernator Wyspy Księcia Edwarda. Planowany początek kadencji przewidziano na ostatni dzień lipca.

KOLUMBIA: 19 lipca Juan Manuel Santos został ministrem obrony, zaś María Consuelo Araújo – szefową dyplomacji (12 lipca).

KOREA POŁUDNIOWA: Kwon O-kyu został ministrem finansów.

KUBA: obowiązki prezydenta Rad Stanu i Ministrów za chorego Fidela Castro Ruza przejął 31 lipca jego brat Raúl.

LITWA: Sejm stosunkiem głosów 85:13 zaaprobował 4 lipca Gediminasa Kirkilasa na stanowisku premiera. 11 lipca podano skład gabinetu: Petras Vaitiekūnas (MSZ), Juozas Olekas (obrona), Raimondas Šukys (MSW), Zigmantas Balčytis (finanse), Kazimira Danutė Prunskienė (rolnictwo i leśnictwo), Jonas Jučas (kultura), Vytas Navickas (gospodarka), Roma Žakaitienė (edukacja i nauka), Arūnas Kundrotas (środowisko), Rimvydas Turčinskas (zdrowie), Petras Baguška (sprawiedliwość), Vilija Blinkevičiūtė (bezpieczeństwo socjalne i praca), Algirdas Butkevičius (transport i komunikacja).

MACEDONIA: wybory parlamentarne 5 lipca wygrała prawicowa koalicja. 28 lipca Nikola Gruevski otrzymał misję tworzenia rządu.

MEKSYK: wybory prezydenckie wygrał 2 lipca Felipe Calderón.

PAPUA – NOWA GWINEA: 5 lipca ogłoszono rekonstrukcję rządu. Nowym ministrem obrony został (od 7 lipca) Martin Aini, zaś premier Sir Michael Somare przejął z rąk Sir Rabbie Namaliu tekę szefa dyplomacji.

PERU: 28 lipca Alan García został prezydentem. Skład jego rządu: Luis Giampietri Rojas (I wiceprezydent), Lourdes Mendoza del Solar (II wiceprezydent), Jorge del Castillo Galvez (premier), José Antonio García Belaúnde (MSZ), Allan Wagner Tizón (obrona), Luis Carranza Ugarte (finanse), Pilar Mazzetti Soler (MSW), Juan José Salazar (rolnictwo), Mercedes Araoz Fernandez (handel i turystyka), José Antonio Chang Escobedo (edukacja), Juan Valdivia Romero (energetyka i górnictwo), Carlos Vallejos Sologuren (zdrowie), Hernán Garrido Lecca (mieszkalnictwo), María Zavala (sprawiedliwość), Susana Pinilla Cisneros (praca), Rafael Rey Rey (produkcja), Verónica Zavala (transport i komunikacja), Virginia Borra (kobiety i rozwój społeczny).

POLSKA: 14 lipca zaprzysiężono gabinet Jarosława Kaczyńskiego. Jedynym nowym ministrem jest Stanisław Kluza, szef resortu finansów.

ROSJA: 10 lipca wiceprezydent separatystów czeczeńskich Szamil Basajew zginął w ataku. 21 lipca Władimir Putin zdymisjonował głowę administracji Nienieckiego Okręgu Autonomicznego Aleksieja Barinowa. Jego następcą został ogłoszony Walerij Potapienko.

SAINT KITTS I NEVIS: 10 lipca odbyły się wybory parlamentarne na autonomicznej wyspie Nevis: Reformatorska Partia Nevis 3 mandaty, Ruch Zainteresowanych Obywateli 2 mandaty. 11 lipca fotel premiera autonomii objął Joseph Parry.

SAN MARINO: 27 lipca powołano nowy rząd (sekretarze): Fiorenzo Stolfi (sprawy zagraniczne i polityczne, badania i planowanie gospodarcze), Stefano Macina (finanse, budżet i relacje z Niezależnym Państwowym Przedsiębiorstwem Filatelistyki i Numizmatyki), Valeria Ciavatta (sprawy wewnętrzne, obrona cywilna), Tito Masi (przemysł, rękodzieło i handel), Fabio Berardi (zdrowie i opieka socjalna, równość szans i bezpieczeństwo społeczne), Marino Riccardi (ziemia i środowisko, rolnictwo), Antonello Baciocchi (praca), Paride Andreoli (turystyka, sport, telekomunikacja, transport i współpraca gospodarcza), Francesca Michelotti (edukacja publiczna, instytuty kulturowe i Uniwersytet), Ivan Foschi (sprawiedliwość).

SESZELE: 28-30 lipca wybory prezydenckie wygrał James Michel.

SŁOWACJA: 4 lipca Robert Fico objął stanowisko premiera. Skład jego rządu: wicepremierzy: Robert Kaliňák (MSW), Ján Mikolaj (edukacja), Dušan Čaplovič (sprawy europejskie, prawa człowieka i mniejszości), Štefan Harabin (sprawiedliwość, sprawy legislacyjne); ministrowie: Ján Kubiš (MSZ), František Kašický (obrona), Ján Počiatek (finanse), Miroslav Jureňa (rolnictwo), Marián Janušek (budownictwo i rozwój regionalny), Marek Maďarič (kultura), Ľubomír Jahnátek (gospodarka), Jaroslav Izák (środowisko), Ivan Valentovič (zdrowie), Viera Tomanová (praca, sprawy społeczne i rodzina), Ľubomír Vážny (transport, poczta i telekomunikacja).

SOMALIA: premier Cali Maxamed Geedi przetrwał głosowanie nad wotum nieufności (126:88 za przy wymaganej większości 139).

STANY ZJEDNOCZONE: 10 lipca Henry M. Paulson, Jr. został sekretarzem skarbu.

SZWAJCARIA: 1 lipca Urs Wüthrich-Pelloli został prezydentem rządu Bazylei-Okręgu, zaś naczelnikami krajowymi: Beatrice Jann w Nidwalden, Hans Wallimann w Obwalden i Alois Christen w Schwyz.

TIMOR WSCHODNI: José Ramos-Horta został 10 lipca nowym premierem. Po czterech dniach sformował on nowy gabinet: Estanislau Aleixo da Silva (I wicepremier, rolnictwo, rybołówstwo i leśnictwo), Rui Maria Araújo (II wicepremier, zdrowie), José Luís Guterres (MSZ), Arcanjo da Silva (rozwój), Rosália Corte-Real (edukacja, kultura, sprawy młodych i sport), Alcino Baris (MSW), Domingos Sarmento (sprawiedliwość), Arsénio Paixão Bano (praca, reintegracja społeczności), José Teixeira (zasoby naturalne, minerały i polityka energetyczna), Maria Madalena Brites Boavida (planowanie i finanse), Antoninho Bianco (przewodnictwo Rady Ministrów), Odete Victor (roboty publiczne), Ana Maria Pessoa Pereira da Silva Pinto (administracja publiczna), Inácio Moreira (transport i komunikacja); sam premier objął resort obrony.

UZBEKISTAN: Vladimir Norov został 12 lipca szefem dyplomacji.

WENEZUELA: 14 lipca gen. Raúl Baduel został ministrem obrony.

WIELKA BRYTANIA: 10 lipca Andrew George został gubernatorem Anguilli.

WYSPY ŚWIĘTEGO TOMASZA I KSIĄŻĘCA: 30 lipca wybory prezydenckie wygrał Fradique de Menezes.

ORGANIZACJE MIĘDZYNARODOWE: 1 lipca Finlandia objęła prezydencję w Unii Europejskiej. Przewodniczącym prezydencji jest premier Finlandii Matti Vanhanen. 24 lipca członkiem Azjatyckiego Banku Rozwoju została Irlandia.

ZMARLI:

1 lipca – Ryūtarō HASHIMOTO (ur. 1937 w Sōja), premier Japonii 11.01.1996-30.07.1998, reprezentujący Partię Liberalno-Demokratyczną, zmarł w Tokio;
4 lipca – Lars KORVALD (ur. 1916 w Mjøndalen), premier Norwegii 18.10.1972-16.10.1973, reprezentujący Chrześcijańską Partię Ludową;
6 lipca – Jurij Siemionowicz MATOCZKIN (ur. 1931 w Simskoje, wówczas Związek Radziecki), głowa administracji Obwodu Kaliningradzkiego (Rosja) 25.10.1991-10.1996;
7 lipca – Ilias Khalil AL-HIRAWI (ur. 1926 w Haouch el-Omara), prezydent Libanu 24.11.1989-24.11.1998, zmarł w Bejrucie;
10 lipca – Szamil Sałmanowicz BASAJEW vel Abdałłach Szamil ABU-IDRIS (ur. 1965 w Dysznie-Wiedienie, wówczas Związek Radziecki), p.o. premiera separatystycznej Czeczenii 01.01-03.07.1998, zginął w Ekażewie (Rosja);
22 lipca – Donald Joseph REID Cabral (ur. 1923 w Santiago de los Caballeros), przewodniczący Triumwiratu Dominikany 29.12.1963-25.04.1965, reprezentujący Narodową Unię Obywatelską;
23 lipca – Arkadij Filimonowicz WIEPRIEW (ur. 1927 w Warienicy, wówczas Związek Radziecki), głowa administracji Kraju Krasnojarskiego (Rosja) 01.1992-27.01.1993, zmarł w Nazarowie.

źródła: Angus Reid Consultants, Central Intelligence Agency, Državna izborna komisija na Makedonija, ElectionGuide, ElectionWorld, Kancelaria Prezesa Rady Ministrów Rzeczypospolitej Polskiej, Ministerstwo Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej, Obszczaja gazieta, Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, Rulers.org, Wikipedia, WorldStatesmen.org.

Godła państw pochodzą z Wikipedii Commons.

 

  drukuj   prześlij na email

  powrót   w górę

Tego artykułu jeszcze nie skomentowano

Copyright by (C) 2007 by e-Polityka.pl - Biznes - Firma - Polityka. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kontakt  |  Reklama  |  Mapa Serwisu  |  Polityka Prywatności  |  O nas


e-Polityka.pl