Aby zapisać się na listę naszego newslettera, prosimy podać swój adres email:

 

Wyszukiwarka e-Polityki :

 

Strona Główna  |  Praca  |  Reklama  |  Kontakt

 

   e-Polityka.pl / Artykuły - Świat / Poczet organizacji terrorystycznych cz. 3               

dodaj do ulubionych | ustaw jako startową |  zarejestruj się  

  ..:: Polityka

  ..:: Inne

  ..:: Sonda

Czy jesteś zadowolony z rządów PO-PSL?


Tak

Średnio

Nie


  + wyniki

 

P - A - R - T - N - E - R - Z - Y

 



 
..:: Podobne Tematy
Poczet organizacji terrorystycznych cz. 3 

27-09-2003

  Autor: Grzegorz Mróz jr.

Zapraszamy do lektury trzeciej części naszego cyklu. Pierwsze dwa odcinki spotkały się z żywym odzewem z Państwa strony, za co bardzo dziękujemy. Zachęcamy do dalszego przesyłania wszelkich uwag i opinii.

Tymczasem oto ugrupowania, które znalazły się na miejscach 13-18 na liście organizacji terrorystycznych Departamentu Stanu USA:

13. Islamski Ruch Uzbekistanu (IMU)

Choć na przełomie lat 2002 i 2003 organizacja zmieniła nazwę na „Islamska Partia Turkiestanu”, to wciąż znana jest przede wszystkim pod starą nazwą i tak również wpisana jest na listę Departamentu Stanu. Jest to dość luźna koalicja islamistów z Uzbekistanu i innych republik środkowoazjatyckich, których celem jest stworzenie w regionie państw wyznaniowych, na wzór Iranu. Pierwszym z nich miałby się stać właśnie Uzbekistan, dlatego grupa walczy przeciwko świeckiemu reżimowi prezydenta Islama Karimowa. Ponadto grupa nie ukrywała swej niechęci do świata zachodniego i państwa Izrael. Aż do roku 2001, główną bazą wypadową organizacji był Afganistan, rządzony przez współpracujących z IMU Talibów. W trakcie amerykańskiej operacji w tym kraju, wielu liderów IMU zostało pojmanych lub zabitych, co znacznie osłabiło grupę. Rząd USA zadeklarował daleko idące wsparcie dla władz w Taszkiencie w walce z terrorystami.  Obecnie najważniejszym miejscem stacjonowania jest dla IMU Tadżykistan.

Przykładowe akcje:

  • Porwanie 4 obywateli amerykańskich i kirgiskiego żołnierza w Dolinie Kara-Su (Kirgistan) w sierpniu 2000. Porywacze zabili żołnierza, natomiast Amerykanie po sześciu dniach w niewoli zdołali uciec.

  • Pięć równoczesnych zamachów bombowych w Taszkiencie w lutym 1999. Zginęło ok. 12 osób

  • Ponadto dochodzi do regularnych potyczek pomiędzy partyzantami z IMU a armią uzbecką.

14. Armia Mahometa (Dżaisz-e-Mohammed - JEM)

Armia Mahometa, zwana też Armią Proroka, to jedna z najmłodszych organizacji na amerykańskiej liście. Została utworzona w roku 2000 przez  kaszmirskiego bojownika Masuda Azhara, który założył ją zaraz po opuszczeniu indyjskiego więzienia. Azhar był wcześniej związany z organizacją Jamiat-i Ulema-i Islam (JUI) oraz jej zbrojnym ramieniem – Ruchem Świętych Wojowników (HUM) . Jego uwolnienie było efektem opisanej przez  nas w drugiej części „Pocztu...” operacji HUM – porwano samolot pasażerski ze 155 osobami na pokładzie, a następnie, grożąc zabiciem zakładników, zmuszono władze w Delhi do wypuszczenia dwóch prominentnych działaczy ruchu ekstremistycznego, w tym Azhara. JEM do dziś uznaje się za kolejną , obok HUM, organizację terrorystyczną blisko związaną z JUI i liderem jednej z jej frakcji, Fazlurem Rehmanem. 

Głównym celem JEM jest przyłączenie całości Kaszmiru do Pakistanu, a w związku z tym za najważniejszego wroga grupa uważa Indie. JEM stała się powszechnie znana po dwóch przeprowadzonych w drugiej połowie 2001 głośnych samobójczych zamachach bombowych. Najpierw, pod koniec września, w zamachu na siedzibę lokalnego parlamentu indyjskiego stanu Dżammu i Kaszmir w Srinagarze zginęło 31 osób. W grudniu podobnego zamachu dokonano na parlament federalny w New Delhi. Zginęło 9 osób, rannych było 18 (współodpowiedzialnością za ten zamach obarczono również organizację Laszkar-i-Tayiba, którą omówimy wkrótce). Akcja ta wywołała poważny kryzys w stosunkach pakistańsko-indyjskich.  W grudniu 2001 wszelkie zasoby grupy w USA zostały zamrożone, a jej wspieranie w jakikolwiek sposób stało się przestępstwem federalnym. Miesiąc później formalną delegalizację ogłosił również rząd Pakistanu, na którego terytorium grupa ma swoje bazy. Jest jednak mało prawdopodobne, aby władze w Islamabadzie zechciały realnie zwalczać JEM, ponieważ działania grupy są w gruncie rzeczy zgodne z interesami Pakistanu w Kaszmirze. 

15. Dżemaa Islamija (JI)

JI to organizacja blisko związana z al-Kaidą, niekiedy uznawana wręcz za jej lokalną mutację w regionie Azji Południowo-Wschodniej. Jej celem jest stworzenie wielkiego islamskiego państwa wyznaniowego, które rozciągałoby się na terytoriach dzisiejszej Malezji, Indonezji, Singapuru oraz południowych Filipin. Świat dowiedział się o niej w październiku 2002, kiedy to wzięła na siebie odpowiedzialność za zamach na dyskotekę na indonezyjskiej wyspie Bali. Śmierć poniosły wtedy 202 osoby, w większości cudzoziemcy. Jedną z ofiar zamachu była Beata Pawlak, polska reportażystka związana z „Polityką” i „Gazetą Wyborczą”. Po zamachu JI stała się jedną z najpilniej rozpracowywanych organizacji terrorystycznych na świecie. Jej członków zatrzymywano niemal we wszystkich państwach regionu. Obecnie na Bali powoli kończą się procesy bezpośrednich wykonawców tamtej akcji, wkrótce ruszy też proces duchowego przywódcy grupy, natomiast w połowie sierpnia służby specjalne USA i Tajlandii dokonały zatrzymania Riduana Isamuddina, znanego jako Hambali. Jest on uważany za tego z liderów JI, który odpowiadał za operacje terrorystyczne.

16. al-Dżihad (Egipski Islamski Dżihad)

Grupa istniejąca od końca lat 70. W czerwcu 2001 doszło prawdopodobnie do jej formalnego połączenia z al-Kaidą Osamy bin Ladena, ale zdaniem większości specjalistów, organizacja wciąż jest zdolna do przeprowadzania samodzielnych ataków. Podobnie jak wiele grup terrorystycznych w całym świecie muzułmańskim, al-Dżihad zabiega o obalenie obecnego systemu rządów i wprowadzenie państwa wyznaniowego. Ponadto na celowniku organizacji są wszelkie instytucje i przedsięwzięcia powiązane z USA i Izraelem, zarówno w Egipcie, jak i za granicą. Przez lata jej specjalnością stały się zamachy na wysoko postawionych przedstawicieli władz w Kairze. To właśnie al-Dżihad stał za zabójstwem prezydenta Anwara Sadata w 1981 (miała to być dla niego kara za podpisanie traktatu pokojowego z Izraelem, co uczynił w Camp David w 1979 jako pierwszy przywódca w świecie arabskim). Grupa przyznała się również do nieudanych zamachów na egipskiego premiera oraz jego ministra spraw wewnętrznych w 1993. Były to ostatnia zarejestrowane operacje przeprowadzone przez to ugrupowanie na terytorium Egiptu. Potem była zaangażowana jeszcze w ataki na ambasadę Egiptu w Islamabadzie oraz Stanów Zjednoczonych w Tiranie. Od 1998 jej aktywność uległa znacznemu ograniczeniu, niewykluczone, że z powodu kłopotów finansowych.

17. Kahane Czaj

Kahane Czaj to dosyć nietypowa organizacja na liście Departamentu Stanu. Wywodzi się z ugrupowania Kacz, założonego przez rabina Meira Kahane, żydowskiego ekstremistę rodem z USA. Celem Kahane i jego zwolenników była odbudowa państwa Izrael w kształcie biblijnym, a więc m.in. w granicach obejmujących całość terytoriów palestyńskich. Kahane padł w USA ofiarą zabójstwa. Wtedy jego syn, Benjamin, założył grupę o nazwie Kahane Czaj, co można przetłumaczyć jako „Kahane żyje”. Grupa jest otwarcie wroga Palestyńczykom, jak również rządowi izraelskiemu (jako prowadzącemu politykę wbrew narodowym interesom). Nigdy nie udowodniono jej natomiast przeprowadzenia jakiejkolwiek akcji terrorystycznej. Najpoważniejszym zdarzeniem w historii Kahane Czaj była masakra w meczecie al-Ibrahimi w lutym 1994, kiedy to sympatyzujący z organizacją żydowski ekstremista, Baruch Goldstein, zastrzelił 50 osób i ranił dalszych 170, a następnie popełnił samobójstwo. Wszystkie ofiary brały udział w odprawianych w meczecie modłach. W pewnym momencie Goldstein wkroczył do środka z karabinem maszynowym i zaczął strzelać na oślep. Chociaż Kahane Czaj nie przyznała się do tego, by brała udział w przygotowywaniu tego zamachu, jej działacze w licznych oświadczeniach niezwykle ciepło ocenili czyn Goldsteina. Efektem była delegalizacja grupy w Izraelu. W grudniu 2000 Benjamin Kahane i jego żona zginęli od kul palestyńskiego zamachowca. Od tego czasu za najważniejszy priorytet grupa stawia sobie pomszczenie swojego lidera.

18. Kongres na Rzecz Demokracji i Wolności w Kurdystanie – KADEK (dawniej Partia Pracujących Kurdystanu- PKK)

Kurdowie to największy na świecie naród bez państwa. Są rozsiani po kilku krajach, lecz ich największe skupiska znajdują się w Turcji i w Iraku. PKK (która po delegalizacji odrodziła się jako KADEK) to najważniejsza zbrojna organizacja Kurdów tureckich. Powstała w 1974, ideologicznie blisko jej do marksizmu-leninizmu. Oczywiście nadrzędnym celem grupy jest powstanie we wschodniej Turcji, gdzie Kurdowie stanowią większość mieszkańców, niepodległego Kurdystanu. Początkowo głównym polem aktywności organizacji były różnego rodzaju partyzantki, działające głównie na terenach słabiej zaludnionych i notorycznie potykające się z tureckim wojskiem. Z początkiem lat 90. grupa podjęła równolegle działania o charakterze czysto terrorystycznym. Atakowała wszelkiego rodzaju cele powiązane z Turcją: od dostojników rządu w Ankarze do firm prowadzonych na zachodzie Europy przez tureckich emigrantów. W 1999 przywódca grupy, Abdullah Ocalan, wpadł w ręce tureckiego wymiaru sprawiedliwości. Okoliczności jego zatrzymania do dziś otoczone są aurą skandalu. Agenci tureckich służb specjalnych porwali go bowiem w stolicy Kenii, Nairobi, gdzie korzystał ze schronienia w ambasadzie Grecji. Wywołało to oskarżenia, że Grecja de facto wydała macierzystemu krajowi osobę, której grozi tam kara śmierci. Członkom Unii Europejskiej nie wolno dokonywać takich ekstradycji w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od ciążących na ściganym zarzutów.  Tureccy sędziowie, zgodnie z przewidywaniami, zasądzili najwyższy wymiar kary. Walcząc o życie swojego lidera, PKK zadeklarowało w roku 2000 zaniechanie przemocy i przejście do politycznych metod walki o niepodległy Kurdystan. Po ponad dwóch latach międzynarodowych nacisków, we wrześniu 2002 karę śmierci zamieniono na dożywotnie więzienie. Pół roku później trybunał w Strasbourgu uznał proces kurdyjskiego lidera na nieuczciwy. Niezależnie od tego, po aresztowaniu Ocalana terrorystyczna aktywność PKK/KADEK znacznie osłabła.

Przykładowe akcje:

·        Rzucenie granatem w ludzi odpoczywających w parku obok meczetu w Istambule. Rannych zostało 9 osób (kwiecień 1998)

·        Wzięcie dwóch zakładników w biurze agencji Reuter’s w Wiedniu. Po kilku godzinach negocjacji, terroryści poddali się ( lipiec 1997)

Źródła: BBC, Departament Stanu USA, Centrum Badań nad Terroryzmem

Autor: Jarosław Błaszczak

 

 

 

  drukuj   prześlij na email

  powrót   w górę

Tego artykułu jeszcze nie skomentowano

Copyright by (C) 2007 by e-Polityka.pl - Biznes - Firma - Polityka. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kontakt  |  Reklama  |  Mapa Serwisu  |  Polityka Prywatności  |  O nas


e-Polityka.pl