Aby zapisać się na listę naszego newslettera, prosimy podać swój adres email:

 

Wyszukiwarka e-Polityki :

 

Strona Główna  |  Praca  |  Reklama  |  Kontakt

 

   e-Polityka.pl / Historia / Powstanie dwóch państw koreańskich (cz.2)               

dodaj do ulubionych | ustaw jako startową |  zarejestruj się  

  ..:: Polityka

  ..:: Inne

  ..:: Sonda

Czy jesteś zadowolony z rządów PO-PSL?


Tak

Średnio

Nie


  + wyniki

 

P - A - R - T - N - E - R - Z - Y

 



 
..:: Podobne Tematy
21-11-2010

 

30-05-2010

 

21-05-2010

 

03-05-2010

 

25-04-2010

 

14-06-2009

  Korea pali flagi

13-06-2009

 

+ zobacz więcej

Powstanie dwóch państw koreańskich (cz.2) 

18-04-2006

  Autor: Michał Kuliński

Pod wpływem działań generała Hodge’a i Syng-Mana w lutym 1946 roku utworzono Demokratyczną Radę Reprezentantów, mającą stanowić zaczątek władz państwa południowokoreańskiego. Była to koalicja wszystkich ugrupowań centroprawicowych pod przewodnictwem Syng-Mana. W reakcji na konsolidowanie się ugrupowań prawicowych w DRR i w odpowiedzi na utworzenie 9 lutego w Korei Północnej Tymczasowego Komitetu Ludowego pod przewodnictwem Kim Ir Sena utworzono Demokratyczny Front Narodowy – koalicję ugrupowań centrolewicowych i lewicowych, łącznie z komunistami.

 

 

W ten sposób doszło do jeszcze większej polaryzacji sceny politycznej Korei Południowej. Amerykanie chcieli konsolidować ugrupowania demokratyczne i wciągać je do współpracy z administracją wojskową. Jednak odrzucali możliwość takiego współdziałania z DFN, zdominowanym przez komunistów. Należało więc, jak twierdził polityczny doradca Hodge’a – Langdon, namawiać zwiedzione przez komunistów ugrupowania lewicowe do poparcia koncepcji umiarkowanych i prawdziwie demokratycznych. Wielką rolę na scenie politycznej Korei południowej zaczął szybko odgrywać Syng-Man, który skupił wokół siebie wszystkich rodaków  o umiarkowanych poglądach, utemperował swych bardziej wojowniczych zwolenników oraz poczynił kroki pojednawcze w stosunku do Rosjan. Syng-Man Rhee umacniał swą pozycję i działał za pośrednictwem Narodowego Towarzystwa Szybkiej Realizacji Niepodległości Korei. Jednak jego polityka doprowadziła do zatargów z Hodge, gdyż przemówienia i nawoływania Rhee do utworzenia oddzielnego rządu w Korei Południowej doprowadziły  do antykomunistycznych demonstracji jego zwolenników w Seulu, także pod konsulatem ZSRR. W czerwcu i lipcu 1946 roku Hodge podjął starania zmierzające do znalezienia form współpracy miedzy prawicą, centrum i niekomunistyczną lewicą, czemu służyć miał powołany 22 lipca Komitet Koalicyjny Lewica-Prawica. Jednak mimo szlachetnych zamiarów generała przedsięwzięcie to zakończyło się niepowodzeniem. W październiku 1946 roku przeprowadzono wybory do Legislatury Tymczasowej na Południu. Władze wojskowe były przekonane o konieczności przeprowadzenia wyborów oraz ich znaczenia dla rozszerzenia zakresu koreanizacji władzy państwowej. Wybory odbyły się krótko po gwałtownych rozruchach związanych z jesiennymi żniwami i charakteryzowały się poważnymi niedociągnięciami. Wybory były zdominowane przez ugrupowania prawicowe i one odniosły zwycięstwo. W Legislaturze połowa deputowanych pochodziła z wyboru, a połowa z mianowania i aby uzyskać równowagę władze wojskowe mianowały wielu przedstawicieli lewicy i umiarkowanego centrum. W wyniku tych wszystkich wydarzeń doszło do politycznego rozbicia Korei Południowej. Nastawienie Amerykanów do sytuacji wewnętrznej w Korei Południowej powoli zaczęło się zmieniać, gdy zauważono, że niebezpieczeństwo ze strony komunistów zmniejszyło się, a głównym źródłem zagrożenia porządku publicznego jest skrajna prawica, z Syng-Manem na czele. Przyjmować ona zaczęła coraz bardziej wojowniczą postawę, agresywną także w stosunku do Amerykanów, podważając zasadność prac Komisji Mieszanej i negując sens koncepcji państwa powierniczego. Także strona radziecka zaczęła ostro potępiać działania „skorumpowanych reakcjonistów koreańskich” i stwierdziła, że nie powstrzyma to narodu koreańskiego do utworzenia jednego demokratycznego państwa. Oficjalna polityka amerykańska zmierzała do utworzenia autonomicznego rządu koreańskiego w południowej części kraju, co rozumiano jako wstęp do zjednoczenia. Jednak jak twierdziło wielu obserwatorów tego procesu, odsuwanie zjednoczenia w przyszłość, tworzenie dwóch autonomicznych rządów koreańskich i warunkowanie tego innymi zdarzeniami czyniło zjednoczenie coraz mniej prawdopodobnym.

Z kolei na północy kraju doszło do jeszcze większego umocnienia władzy komunistów. 9 lutego 1946 lutego Biuro Administracyjne 5 Prowincji przekształcono w Północnokoreański Prowincjonalny Komitet Ludowy z Kim Ir Senem na czele. Główną rolę w procesie sowietyzacji kraju i umacniania komunistów zaczęły odgrywać siły bezpieczeństwa. Już  w listopadzie 1945 roku Rosjanie powołali do życia Instytut Phenianski, który przygotowywał kadry dla tworzonych naprędce koreańskich sił bezpieczeństwa i przyszłej armii. Nie bez znaczenia było także przekazanie Biura ds. Bezpieczeństwa wchodzącego w skład PPKL, właśnie frakcji kapsańskiej Kim Ir Sena. Do końca 1946 roku na terytorium Korei Północnej powstały także liczne szkoły i placówki kształcące kadrę oficerską dla mającego powstać wojska. W 1947 roku USA oceniały, że Północ ma już 120-150 tys. dobrze uzbrojonych ludzi, gdy dwukrotnie liczniejsze Południe miało zaledwie 26 tys. przeszkolonych żołnierzy. Poza tym szkolono ludzi w ZSRR, w wyniku czego siły bezpieczeństwa i armia Północy rosła błyskawicznie. By rozszerzyć bazę społeczną nowej władzy przystąpiono do realizacji radykalnych reform społecznych. 5 marca 1946 roku uchwalono reformę rolną, na mocy której skonfiskowano ziemię należącą do Japończyków i koreańskich kolaborantów oraz ziemie tych właścicieli, którzy na niej nie pracowali. Reformę realizowano jednak bardzo wybiórczo, gdyż pominięto znanych pisarzy, artystów i naukowców by pozyskać ich dla popierania nowego porządku. Reforma była dużym sukcesem politycznym komunistów, gdyż umożliwiła zdobycie poparcia dużej części zachowawczego i mało aktywnego politycznie elektoratu wiejskiego, a udało im się to w dużej mierze dlatego, że w sposób zakłamany tłumaczyli reformę – walką z pozostałościami feudalizmu i kolonializmu, a nie budowaniem socjalizmu. Do innych ważnych reform należałoby zaliczyć także nowe prawo pracy, ustawę o równouprawnieniu kobiet, a także dekret o nacjonalizacji przemysłu, banków, kolei i innych środków transportu. Opór społeczny był niewielki. Rok 1946 zakończył proces instytucjonalizacji nowego ładu politycznego i pierwszy etap sowietyzacji kraju. Opozycja polityczna została politycznie rozbita, a większość działaczy, którym nie udało się zbiec na Południe, zamordowano. W wyniku bezwzględnych działań komunistów wobec wszelkich form oporu doszło do masowych emigracji na Południe, co było jedną z przyczyn dwudziesto dwu procentowego wzrostu liczby ludności na Południu w ciągu jednego roku (1946), gdy na Północy zanotowano zaledwie dwu procentowy wzrost. Dalszemu umacnianiu władzy komunistów posłużyło powołanie 22 kwietnia 1946 roku Zjednoczonego Frontu Demokratycznego Korei Północnej, który roztoczył ścisłą kontrolę i nadzór nad wszystkimi masowymi organizacjami społecznymi, związkowymi, młodzieżowymi i kulturalnymi, powstałymi po wyzwoleniu Korei Północnej. Miał on stwarzać wobec południa wrażenie powszechności poparcia ludności Północy dla władz w Phenianie oraz zgłaszać pretensje  do występowania w imieniu całego narodu koreańskiego. Najważniejszą jednak rolę odegrała Partia Pracy Korei Północnej – zhierarchizowana, masowa i scentralizowana partia komunistyczna. Dziełem wieńczącym sowietyzację kraju było przeprowadzenie wyborów  do prowincjonalnych miejskich i powiatowych Komitetów Ludowych. Już sam frekwencja (99,6%) wskazywała na sfałszowane wyniki, o czym świadczył głęboki analfabetyzm jaki występował w tym czasie w Korei. Wybory oczywiście wygrali komuniści. W lutym i marcu 1947 roku przeprowadzono kolejne wybory, a wygrana komunistów pozwoliła zwołać im Generalny Kongres Komitetów Ludowych. Kongres zatwierdził wszystkie ustawy legislacyjne przyjęte wcześniej przez Północnokoreański Prowincjonalny Komitet Ludowy  i powołał najwyższy organ ustawodawczy – Zgromadzenie Ludowe Korei Północnej. Na pierwszym posiedzeniu Zgromadzenia wybrano jedenastoosobowe Prezydium, a na miejsce PPKL powołano Północnokoreański Komitet Ludowy o wszelkich prerogatywach rządu, na czele z Kim Ir Senem. 

Klęska negocjacji amerykańsko-radzieckich i powstanie dwóch państw koreańskich
 
W marcu 1947 roku Stany Zjednoczone zwróciły jeszcze większą uwagę na problem koreański, co wiązało się przekazaniem pomocy finansowej Korei Południowej na pokrycie kosztów administracji i okupacji, a także na rozwój rolnictwa, odbudowę przemysłu oraz reformy społeczne i oświatowe. Celem tego przedsięwzięcia miało być dźwignięcie Korei Południowej na wyższy poziom cywilizacyjny w wypadku, gdyby zjednoczenie miało się odwlekać. Departament stanu uważał, że USA powinny zrobić wszystko co możliwe, by utrzymać Koreę Południową. Jednak coraz częściej słychać było głosy w opinii i prasie państw zachodnich, że porozumienie moskiewskie praktycznie już nie funkcjonuje  i najbardziej racjonalnym rozwiązaniem byłoby wycofanie z Korei wojsk radzieckich  i amerykańskich pod nadzorem ONZ, a następnie utworzenie jednolitego państwa koreańskiego. W prasie brytyjskiej pisano, że Korea to jedno z dwóch najniebezpieczniejszych obszarów na świecie, gdzie Stany Zjednoczone i Związek Radziecki stoją naprzeciw siebie twarzą w twarz.

Częsta wymiana korespondencji miedzy dowódcami wojsk okupacyjnych nie zdołała przez ponad rok spowodować ponownego zebrania się Komisji Mieszanej. Dopiero 21 maja 1947 roku, w rezultacie wymiany not między szefami dyplomacji obu mocarstw, doszło do wznowienia posiedzeń Komisji w Seulu. W pierwszej fazie rozmów powstało wrażenie pewnego postępu. We wspólnym biuletynie  informacyjnym z 7 czerwca 1947 roku znalazły się stwierdzenia, że osiągnięto porozumienie co do metod konsultowania z koreańskimi partiami demokratycznymi i innymi ważnymi organizacjami w kwestii działań prowadzących do utworzenia zjednoczonego rządu. Wkrótce jednak rozmowy Komisji utknęły z powodu trudności w dyskusji nad dopuszczeniem określonych ugrupowań do konsultacji politycznych. Rosjanie sprzeciwiali się propozycji włączenia partii skrajnie prawicowych, ostro potępiających ZSRR. Ponadto Amerykanie starali się nadal przyciągnąć do konsultacji partie przeciwne porozumieniu moskiewskiemu, a także te liczące poniżej 10 tysięcy członków. Brak zgody w tej kwestii uniemożliwił rozpoczęcie rozmów z partiami, co do których obie strony nie wniosły zastrzeżeń. Poza tym wznowienie prac Komisji rozczarowało Syng-Mana Rhee i skrajną prawicę, która od roku prowadziła krzykliwą kampanię przeciwko rozmowom amerykańsko-radzieckim. 23 czerwca odbyła się nowa seria takich demonstracji w Seulu i innych miastach Korei Południowej. Prace moskiewskie definitywnie stanęły w martwym punkcie, co oznaczało praktycznie koniec dyskusji przewidzianej porozumieniem moskiewskim.

Strona radziecka winą za niepowodzenie rozmów obciążyła Amerykanów, którym zarzucono przedstawienie długiej listy różnych organizacji społecznych składających się niekiedy z kilku osób, a czasem nawet nie istniejących, domagając się ich uczestnictwa w konsultacjach. Delegacja radziecka zauważyła, że ogólna liczba partii i organizacji południowokoreańskich przedstawionych do konsultacji wynosiła ok. 70 mln osób, a gdyby to było prawda to każda dorosła osoba w Korei Południowej musiałaby należeć do ośmiu różnych organizacji. Wydaje się jednak, że rozmowy i tak by nie zakończyły się sukcesem, gdyż każde działania, propozycje, decyzje i polityczne gesty Kim Ir Sena, jak i sowieckich władz okupacyjnych, nawołujące do zjednoczenia Korei i jej demokratycznego rozwoju, były tylko propagandową zasłoną, pod którą skrywano zupełnie inne cele. Faktycznie sowieckie dowództwo wojskowe i komuniści  z Północy już na początku 1946 roku byli zdecydowani  na utworzenie separatystycznego państwa na Północy. W celach propagandowo-politycznych zwlekali z taką decyzją, czekając świadomie, by pierwszy krok w kierunku separatyzmu podjęli Amerykanie.

W czerwcu i lipcu 1947 roku narastał w Korei Południowej niepokój polityczny podsycany intrygami Rhee. Kampania przeciw powiernictwu przekształciła się w kampanię przeciw Komisji Mieszanej, ZSRR i USA. Pojawiła się nawet możliwość utworzenia jednostronnie rządu przez Syng-Mana Rhee. Władze wojskowe chcąc wzmocnić i wspierać prawicowe środowiska polityczne w Korei Południowej stały się przedmiotem ataków  i niechęci z ich strony. W obliczu tak niekorzystnych warunków, ocenianych jako katastrofalne, prezydent Truman zażądał od Komisji Mieszanej przedłożenia sprawozdania  w terminie do 15 sierpnia 1947 roku. Niezależnie od tego, 26 sierpnia rząd USA przekazał ZSRR, Wielkiej Brytanii i Chinom jednobrzmiące propozycje podjęcia rozmów na temat Korei. Postulowano w nich by przeprowadzić w obu strefach pod nadzorem ONZ wybory  do zgromadzeń ustawodawczych, aby na ich podstawie utworzyć zgromadzenie ogólnokrajowe i powołać tymczasowy rząd zjednoczonej Korei. Wyłoniony rząd wraz z przedstawicielami czterech mocarstw rozważyłby ewentualną potrzebę udzielenia Korei pomocy międzynarodowej, a także datę wycofania obcych wojsk. Moskwa propozycję tę odrzuciła, twierdząc, że Komisja Mieszana może spełniać wyznaczone jej zadanie. Niebawem, tj. 26 września 1947 roku delegacja radziecka przedstawiła na forum Komisji Mieszanej wniosek o jednoczesne wycofanie wojsk okupacyjnych z obu części Korei na początku 1948 roku i pozostawienia samym Koreańczykom możliwość sformułowania rządu. Propozycja ta została bardzo szybko życzliwie przyjęta przez siły lewicowe, prawica z kolei uznała ją za niebezpieczną. Przyjęcie propozycji radzieckiej oznaczałoby,  że silna komunistyczna armia Korei Północnej mogłaby szybko i bez trudu opanować bezbronną Koreę Południową. Rhee zaczął bronić potrzeby pozostawienia niewielkich sił USA w południowej części kraju do czasu, gdy Korea Południowa będzie w stanie skutecznie bronić się sama. USA także chciały zapewnić okres przejściowy, w którym  Korea otrzymałaby ograniczoną pomoc wojskową i ekonomiczną, żywiąc nadzieję, że wpływy komunistyczne zostałyby ograniczone przynajmniej na pewien czas. Amerykanie wniosek radziecki odrzucili, a pod pretekstem rozwiązania problemu koreańskiego przez ONZ, 18 października 1947 roku przerwali dyskusję w Komisji Mieszanej w Seulu.

W wyniku takiego przebiegu wydarzeń, w USA zaczęto się zastanawiać nad strategicznym znaczeniem Półwyspu Koreańskiego. Komitet Szefów Sztabów doszedł do wniosku, że z punktu widzenia bezpieczeństwa wojskowego i względów strategicznych USA nie są zainteresowane utrzymywaniem swoich wojsk i baz w Korei, gdyż w wypadku wybuchu wojny na Dalekim Wschodzie, obecne siły w Korei stałyby się ciężarem. Jednak z drugiej strony, gdyby nieprzyjaciel dysponował silnymi bazami lotniczymi i morskimi  w Korei, amerykańskie operacje w regionie mogłyby być bardzo utrudnione. Z kolei zastępca szefa Wydziału Spraw Wschodnioeuropejskich Departamentu Stanu, Stevens twierdził, że należy się w Korei dozbroić, dając wyraźnie do zrozumienia, że Stany Zjednoczone nie pozwolą na ekspansję komunizmu. Korea jest dla świata symbolem walki o wpływy między Wschodem i Zachodem oraz szczerości amerykańskich intencji wspierania patriotycznych dążeń narodów Azj. Pokrewne stanowisko reprezentował także doradca polityczny Hodge’a, Jacobs, który twierdził, że wycofanie kontyngentów okupacyjnych w warunkach głębokich podziałów politycznych mogłoby doprowadzić do przelewu krwi. Pozostawienie spraw własnemu biegowi oznaczałoby powstanie jeszcze jednego satelickiego państwa sterowanego przez ZSRR.

W październiku 1947 roku USA zainicjowały konsultacje z zaprzyjaźnionymi państwami dając do zrozumienia możliwość wysunięcia propozycji powołania tymczasowej komisji ONZ odpowiedzialnej przed Radą Bezpieczeństwa i Zgromadzeniem Ogólnym za nadzór nad wyborami w Korei. Wielka Brytania zasugerowała odejście od postanowień moskiewskich, a także pozostawienie wojsk amerykańskich do czasu zakończenia misji ONZ. 14 listopada 1947 roku wniosek o powołanie Tymczasowej Komisji ONZ ds. Korei (UNTCOK) przeszedł bez przeszkód na forum Zgromadzenia Ogólnego NZ. Uchwalono, że pod nadzorem Komisji do 31 marca 1948 roku zostaną zorganizowane wybory w Korei i na ich podstawie zostanie wyłoniony rząd koreański. Amerykańskie i radzieckie siły zbrojne miały być wycofane z Korei możliwie jak najszybciej, jednak nie później niż w ciągu trzech miesięcy od utworzenia rządu koreańskiego. Delegacja  radziecka w głosowaniu nie uczestniczyła, twierdząc, iż zgodnie z wcześniejszymi zobowiązaniami problem koreański należał do kompetencji czterech mocarstw i Komisji Mieszanej, toteż przekazanie go do ONZ było nielegalne. Uznała manewr USA za parawan osłaniający jednostronne posunięcia USA w Korei Południowej. Członkami Komisji zostały następujące państwa: Indie, Kanada, Australia, Francja, Chiny, Salwador, Filipiny i Syria. Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka nie przyjęła wyboru do Komisji. Przewodniczącym został przedstawiciel Indii, Menon. Członkowie Komisji przybyli do Seulu z początkiem 1948 roku. Główne siły polityczne w Korei Południowej potraktowały ją jako wstęp do utworzenia państwa południowokoreańskiego ponad głowami narodu. Siły lewicowe odniosły się do niej wrogo, pojawił się nawet zwalczający jej działania ruch partyzancki. Poza tym Korea Północna nie miała zamiaru współpracować, a jednocześnie USA oczekiwały od Komisji szybkiego wykonania postawionych zadań bez zadawania kłopotliwych pytań. Stopniowo stawało się jasne, że spełnienie warunków rezolucji nie jest możliwe. Członkom Komisji odmówiono prawa wstępu na terytorium Korei Północnej, a z kolei na Południu nie można było ustalić rejestrów wyborców, partii politycznych i innych elementów związanych z elekcją. Wśród członków Komisji doszło do podziałów. Niektórzy uważali, że należy zaprzestać działań ze względu na brak możliwości wykonania zadań. Z kolei inni twierdzili, że Komisja powinna nadzorować wybory w Korei Południowej. Sporządzono więc sprawozdanie i przesłano je Tymczasowemu Komitetowi Zgromadzenia Ogólnego NZ. Komitet podjął decyzje o kontynuowaniu działań w tym zakresie, jakim jest to możliwe, co oznaczało wybory pod nadzorem ONZ tylko w części południowej. Kanada, Australia i jedenastu innych członków Komitetu sprzeciwiło się tej decyzji, a wiele innych państw wstrzymało się od głosu. Jednak pod presją USA wniosek przeszedł. Komisja podjęła decyzję o przeprowadzeniu wyborów nie później niż 10 maja 1948 roku i odbyła spotkania z politykami amerykańskimi i koreańskimi, a także szereg podróży po południowej części kraju. Także Brytyjskie MSZ było przeciwne takiemu rozwiązaniu, gdyż stało na stanowisku zachowania prestiżu ONZ i było przeciwne używania tej organizacji w charakterze „pieczątki” zatwierdzającej decyzje podjętew Waszyngtonie. Uważali, ze Komisja nie może być odpowiedzialna tylko przed Komitetem  i należy wcześniej rozpatrzyć szczegółowo jej sprawozdania, by nie formułować przedwczesnych planów, a w ten sposób podawać piłki Rosjanom i dysydenckim ugrupowaniom politycznym w Korei Południowej, gdyż takie działanie nie doprowadziłoby nigdy do zjednoczenia, a tylko utrudniło dalszą współpracę.

W odpowiedzi w Phenianie odbyła się inspirowana przez Moskwę narada partii politycznych i organizacji społecznych z całej Korei, które 23 kwietnia 1948 roku skierowały protest do obu mocarstw okupacyjnych przeciwko organizowaniu separatystycznych wyborów, domagały się szybkiego odwołania Komisji jako wykorzystującej ONZ do pogłębienia rozbicia kraju i poprosiła oba rządy o wycofanie wojsk z Korei. USA nie odpowiedziały, ZSRR natomiast wyraził gotowość wycofania swych żołnierzy, jeżeli Stany Zjednoczone uczynią podobnie. Kiedy Seul ogłosił, że wybory powszechne odbędą się 10 maja 1948 roku, Zgromadzenie Ludowe Korei Północnej na V Sesji podjęło decyzję o przeprowadzeniu 25 sierpnia 1948 roku własnych wyborów zarówno na Północy, jak i Południu. Związek Radziecki ponownie odmówił zgody na udział obserwatorów ONZ w wyborach na Północy. Należ zaznaczyć, że w Korei Północnej wszystkie działania organizacyjno-administracyjne dotyczące formalnego powołania separatystycznej struktury państwowej były całkowicie zakończone. Projekt przyszłej konstytucji został zatwierdzony jednomyślnie w listopadzie 1947 roku i wzorował się na konstytucji stalinowskiej z 1936 roku. Ponadto w lutym 1948 roku powołano siły zbrojne pod nazwą Koreańska Armia Ludowa. Wszystko było więc precyzyjnie przygotowane i dopracowane w najdrobniejszych szczegółach, czekano tylko na odpowiedni polityczny pretekst.

Tymczasem w USA zapadły ważne decyzje określające podstawy amerykańskiej polityki w Korei Południowej. Narodowa Rada Obrony 2 kwietnia 1948 roku przedstawiła prezydentowi Trumanowi raport dotyczący sytuacji w Korei i zaproponowała trzy warianty postępowania: pogodzenie się z dominacją ZSRR w Korei, udzielenie pomocy Korei bez znaczniejszego zaangażowania i zapewnienie Korei pełnych gwarancji wsparcia i obrony. Najlepszym wyjściem określono udzielenie Korei pomocy ekonomicznej i wojskowej  w wymiarze niezbędnym dla utrzymania reżimu południowokoreańskiego. Prezydent Truman zaakceptował rekomendację i zarządził rozpoczęcie wycofywania wojsk amerykańskich z Korei Południowej. Przygotowania do wyborów przebiegły w burzliwej atmosferze, a także na dobre rozgorzała walka polityczna. Rhee atakował władze wojskowe i ganił ostro swoich rywali. Do tego doszły jeszcze incydenty na linii trzydziestego ósmego równoleżnika – potyczki graniczne między policją południowokoreańską, a północnokoreańską strażą graniczną, prowokowane przez prawicowych polityków koreańskich. W tej sytuacji generał Hodge poprosił o odwołanie go z pełnionego stanowiska, a jego miejsce zajął generał Coulter. Wybory w Korei Południowej odbyły się przy akompaniamencie oskarżeń o korupcję, zastraszeń, mistyfikacji personalnych i tym podobnych zjawisk Zwycięstwo odniosły ugrupowania prawicowe, a szczególnie kierowane przez Syng-Mana Rhee, Narodowe Towarzystwo Szybkiej Realizacji Niepodległości. Rhee został wybrany przewodniczącym Zgromadzenia i utworzył rząd, określający się ogólno koreańskim. 12 lipca uchwalono Konstytucję Republiki Korei, która określała powstałą Republikę państwem reprezentującym cały naród, a 15 lipca Rhee został wybrany prezydentem. W październiku 1948 roku na sesji Zgromadzenia Ogólnego NZ wysłuchano sprawozdania Komisji Tymczasowej ds. Korei, a także stanowiska USA i przyjęto rezolucję uznającą Republikę Korei, akceptując jednocześnie wynik wyborów majowych. Zalecono w niej ewakuację sił okupacyjnych i powołano stałą Komisję NZ ds. Korei (UNCOK) powierzając jej udzielenie pomocy Korei w jej dążeniu do zjednoczenia. Nie określono jednak precyzyjnie tego, kogo Republika Korei reprezentuje. Zgodnie z przewidywaniami ZSRR skorzystał z prawa weta nie dopuszczając do przyjęcia Republiki Korei w poczet członków ONZ.

Korea Południowa

Z kolei wybory sierpniowe zorganizowane przez Korę Północną, wg oficjalnych informacji ogłoszonych w Phenianie, odbyły się przy rekordowo wysokiej frekwencji  na Północy - 99.97% i bardzo wysokiej na Południu 77,80%, zważywszy, że odbyły się tajnie. Sfałszowane wybory na Północy przebiegły pod całkowita kontrolą komunistów, a na Południu wbrew hałaśliwej propagandzie Phenianu nie odbyły się wcale. Zorganizowano tam tylko spotkanie tysiąca delegatów, spośród których wytypowano trzystu sześćdziesięciu do parlamentu północnokoreańskiego. Nowo wybrany parlament liczył 572 delegatów: 360 z Południa i 212 z Północy – co miało odzwierciedlać liczbę uprawnionych do głosowania w obu częściach Półwyspu. 8 września 1948 roku Najwyższe Zgromadzenie Ludowe odbyło swoje pierwsze posiedzenie, na którym zatwierdzono skład nowego rządu, uchwalono konstytucję i proklamowano utworzenie Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej. Ten najwyższy organ władzy nie odgrywał jednak praktycznie żadnej roli. Sekretarzem Prezydium został Kang Ryang-uk, krewny Kim Ir Sena – szefa rządu. ZSRR i inne państwa demokracji ludowej uznały KRLD oraz nawiązały z nią stosunki dyplomatyczne, jednak państwa zachodnie nie. Wniosek Korei Północnej o przyjęcie do ONZ został odrzucony.

Podział Korei na dwa państwa usankcjonował przeciwstawne kierunki trzyletniego rozwoju politycznego i społeczno-ekonomicznego obu części półwyspu. Stanowił odejście od uzgodnień międzysojuszniczych z końcowego okresu II Wojny Światowej i był wyrazem rozprzestrzeniania się zimnej wojny na Daleki Wschód. ONZ nie miała szans wypracowania porozumienia między mocarstwami, gdyż działała w ramach określonych przez stanowisko USA. Być może jakiś postęp można było osiągnąć, gdyby ONZ przyjęła na siebie bardziej niezależną rolę badawczo-mediacyjną zamiast realizować dokładnie propozycje USA. Jednak z drugiej strony, Stalin już od 1946 roku planował utworzyć separatystyczne państwo na Północy i nie chciał żadnych porozumień i zjednoczenia bez zależności Korei od ZSRR.  W takiej sytuacji powstały dwa twory państwowe, będące efektem zimnej wojny i podziału świata na dwa zwalczające się bloki.  

Zdjęcie: Posterunek w strefie demarkacyjnej między oboma państwami koreańskimi
Źródło: Johannes Barre / Wikimedia Commons

 

  drukuj   prześlij na email

  powrót   w górę

Tego artykułu jeszcze nie skomentowano

Copyright by (C) 2007 by e-Polityka.pl - Biznes - Firma - Polityka. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kontakt  |  Reklama  |  Mapa Serwisu  |  Polityka Prywatności  |  O nas


e-Polityka.pl