Aby zapisać się na listę naszego newslettera, prosimy podać swój adres email:

 

Wyszukiwarka e-Polityki :

 

Strona Główna  |  Praca  |  Reklama  |  Kontakt

 

   e-Polityka.pl / Wywiady / Wielka Proletariacka Rewolucja Kulturalna (cz.1)               

dodaj do ulubionych | ustaw jako startową |  zarejestruj się  

  ..:: Polityka

  ..:: Inne

  ..:: Sonda

Czy jesteś zadowolony z rządów PO-PSL?


Tak

Średnio

Nie


  + wyniki

 

P - A - R - T - N - E - R - Z - Y

 



 
..:: Podobne Tematy
29-11-2012

  Nowy prezydent Chin

10-05-2011

 

30-10-2010

 

12-07-2010

 

13-06-2010

 

30-05-2010

 

03-05-2010

 

+ zobacz więcej

Wielka Proletariacka Rewolucja Kulturalna (cz.1) 

30-03-2006

  Autor: Michał Protaziuk

W roku 1959 Mao Zedong  zrezygnował z funkcji głowy państwa chińskiego. Było to spowodowane nieudanym eksperymentem gospodarczym, znanym z historii jako  „Wielki Skok”. Miał on spowodować, że Chiny staną się gospodarczym gigantem i szybciej od Związku Radzieckiego zbudują komunizm. Założenia „wielkiego skoku” były nierealne, a realizacja nieudolna. Spowodował tylko upadek gospodarki państwa oraz wielki głód w z powodu którego, zmarło, jak się szacuje, od 22 do nawet 44 milionów Chińczyków. W 1959 roku na posiedzeniu Centralnego Komitetu Komunistycznej Partii Chin, Peng Dehuai, bohater wojny domowej lat 1945 – 1949, skrytykował politykę Wielkiego Skoku. Peng napisał, że  został dotknięty niegospodarnością i niczym nie uzasadnionym fanatyzmem.

 

 

Mao nie chciał się przyznać do błędów ale jego pozostawanie na czele państwa budziło sprzeciw członków partii. Mao musiał iść na kompromis. Przekazał części władzy Liu Shaoqi, który został nowym Przewodniczącym Chin, oraz Deng Xiaopingowi, który został sekretarzem generalnym partii. Dzięki temu, poparli oskarżenie Peng Dehuai o odchylenia prawicowe. Zaraz potem został wydalony z komitety centralnego partii. Mao zachował twarz ale stracił cześć władzy. Kierownictwo w państwie przejęli działacze, którzy propagowali racjonalną działalność w gospodarce i polityce. Deng Xiaoping sam pisał że: „nieważne czy kot jest biały czy czarny, ważne żeby łowił myszy”. Oznaczało to odejście od ideologii komunistycznej na rzecz racjonalności. Przez kolejne 5 lat udało się odbudować to co zepsuł „wielki skok”.

W tym czasie Mao przebywał na wymuszonym urlopie. Zachował tylko stanowisko przewodniczącego partii. Obecny rząd zaczął zdobywać coraz większą władze i odchodzić od ideologii maoizmu. Mao obserwował z coraz większym strachem jak Liu i Deng zdobywają coraz większe poparcie i szacunek. Sam Liu starał się uczynić z Mao figuranta i samemu rządzić krajem. Widząc to Mao zaczął przeciwdziałać.

Jego głównymi atutami była kontrola nad armią i legenda jego osoby. W 1963 roku zainicjował „Ruch Edukacji Społecznej”. Kształcił on młodych ludzi w duchu maoizmu. Ruch ten nie miał wtedy jeszcze żadnej siły ale wkrótce młodzież, która się na nim wychowała stała się głównym motorem Kulturalnej Rewolucji. W tym samym roku  Mao zaatakował Liu Shaoqi twierdząc że idealizm w walce klas musi być zawsze w pełni zrozumiany i wykorzystywany. Podważył w ten sposób racjonalne metody, stosowane przez rząd. W 1964 roku Ruch Edukacji Społecznej stał się Ruchem Czterech Oczyszczeń, mający za zadanie oczyszczenia państwa z ideologii burżuazyjnej. Ruch został skierowany przeciwko kierownictwu partii stojącemu w opozycji do Mao. W tych latach Mao próbował jeszcze odzyskać supremacje w partii poprzez działania czysto polityczne, jak odezwy, nowe inicjatywy czy dyskusja wewnętrzne. Jednak jego dogmatyzm i próby wprowadzenia swojej wersji „komunizmu koszarowego” spotykały się z oporem wewnątrz partii. W tych warunkach „Wielki Sternik” widział swoją szanse tylko w czystce, która miała przyjść z zewnątrz partii.  

W 1965 roku wszystko już było przygotowano do przeprowadzenia akcji zmierzającej do odzyskania władzy przez Mao. W marcu 1966 roku dokonano czystki w wojsku, które poprzez Liu Banga zostało podporządkowane maoistą. Od 1965 roku większość gazet została podporządkowana przez zwolenników Mao, tak samo jak wydział propagandy KPCh. Pierwsze uderzenie dotknęło partyjnych intelektualistów – najsłabsza część opozycji. W 1965 roku on i jego żona Jiang Qing, rozpoczęli pisać serie artykułów atakujących znanych chińskich artystów. Miał to być początek wielkiej kampanii zmierzającej do oczyszczenia Chin z przeżytków burżuazji. Głównym oskarżonym został Wu Han, wiceprzewodniczący komitetu miejskiego Pekinu i autor sztuki „Dymisja Hei Pui”. Sztuka ta opowiadała o złym cesarzu (w domyśle Mao) i dobrym urzędniku (w domyśle Peng Zhena – burmistrz Pekinu i zwierzchnik Wu Hana). Mao uznał, że jest to sztuka krytykująca jego. W październiku 1965 roku na posiedzeniu Biura Politycznego KPCh zażądał zorganizowania kampanii przeciw autorowi. Wkrótce większość gazet Chińskich opanowanych przez stronników Mao rozpoczęło nagonkę na autora sztuki. W odpowiedzi Peng Zhen, powołał komisję, która przestudiowała dramat i podkreśliła, że krytyka jest bezzasadna.

W maju rozpoczęły się pierwsze wydarzenia, które stały się początkiem Rewolucji Kulturalnej”. 16 maja KC KPCh wydało ogólnik, w którym wezwała do dokonania oczyszczenia w partii i organizacjach przyległych. W tym celu utworzona specjalną grupę do spraw Rewolucji Kulturalnej, pod przewodnictwem Jiang Qing . Był to de facto początek „Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej”



    „Czerwona Gwardia”

W maju 1966 roku zaczęły powstawać pierwsze organizacje „Czerwonych Gwardii” , „hungwejpingów”. Były to grupy młodzieży studenckiej i szkolnej w wieku 12 – 26 lat, która pod wpływem propagandy i nawoływań maoistów zaczęła organizować się w militarystyczne bojówki. Grupy te były bezgranicznie oddane Mao. Pragnęły pomóc mu w walce z wrogami wewnątrz kraju. Młodzież będąca w nich, nie wiedziała że są tylko pionkami w walce partyjnych frakcji. Uważali oni, że tworzą dalszy ciąg rewolucji, która ma obronić kraj przed zakusami imperialistów.  Na początku Mao wydał polecenie walki z „przywódcami kroczącymi drogą imperializmu”. Mieli również zwalczać swoich własnych nauczycieli, wykładowców. Wszystkich którzy posiadali jakiś autorytet albo większą wiedze. Uwidoczniła się tu antyinteligencka fobia Mao, tak dobrze znana wśród przywódców komunistycznych tamtych lat. 

Od samego początku Czerwona Gwardia nie była jednolita. Najpierw do oddziałów dopuszczano tylko młodzież o „poprawnym” pochodzeniu społecznym. Ich naturalnymi przywódcami stały się dzieci wyższych urzędników państwowych. Potem zaczęły się tworzyć inne oddziały, w których nie pochodzenie było najważniejsze ale wierność Mao. Było to radykalne skrzydło ruchu. Przez cały okres rewolucji obie frakcje wewnątrz ruchu walczyły między sobą.

Podstawową lekturom młodzieży były „Myśli Przewodniczącego Mao Zedonga” zwane potocznie „czerwoną książeczką”. Znajdowały się w niej cytaty „Wielkiego Sternika” , które każdy hunwejping musiał znać na pamięć. Lektura była rozdana młodym ludzią w czasie wielkich zjazdów hunwejpingow, które odbyły się w sierpniu i wrześniu 1966 roku. Na nich to Mao przemawia do 13 milionów uczniów i studentów zorganizowanych w brygady „Czerwonej Gwardii”. Wydał im polecenie walki z każdym przejawem burżuazji i kapitalistycznego myślenia. Przewodniczący partii rozpętał wtedy burze której nie mógł zatrzymać.

Początkowo ruch uderzył w organizacje młodzieżowe i w pracowników uczelni. Tamtejsze młodzieżówki były rozbijane a ich przywódcy bici i poniżany. Nie lepszy los spotkał wykładowców. Byli oni zmuszani do publicznej samokrytyki oraz poniżających wyznań jakoby walczyli z socjalizmem w Chinach. Wielu z nich bito, jednego z profesorów Uniwersytetu Pekińskiego wyrzucono przez okno. Niszczono również dorobek kulturalny: książki dzieła sztuki. Wszystko co miało związek z przeszłością. Już na jesieni 1966 roku „Czerwona Gwardia” dostała pozwolenie na ataki na partie i jej członków. Zaczęła nakręcać się spirala terroru. Nastroje wśród członków KPCh oddaje artykuł w gazecie„Żenmin Żypao” z 23 sierpnia 1966 roku: „Hungwejpingowie mieli teraz prawo nie tylko krytykować i korygować kierownictwo partii oraz komitety regionalne, ale zostali praktycznie postawieni ponad nią. Aby organizować pogromy instytucji partyjnych w terenie, zezwolono im na bezpłatny transport. Ze składów wojskowych wydawano im mundury, zapewniano bezpłatne wyżywienie. Ich oddziałom zapewniano ochronę armii. Ich dewiza były słowa Mao: „Bunt to słuszna sprawa”.

Walka o władzę

W 1966 roku maoistą udało się zdobyć szerokie poparcie społeczne dla „Rewolucji Kulturalnej”. Wmówili oni społeczeństwu że proces ten jest po prostu kolejnym etapem na drodze do komunizm. Jego głównym celem jest natomiast  wyeliminować z partii ludzi którzy zdradzili Chiny. Pozwoliło to na wzbudzenie entuzjazmu wśród młodzieży, oraz akceptacji wśród zwykłych obywateli. Od początku pisano, że rewolucja ma za zadanie popchnąć Chiny do przodu, zapewnić możliwość budowania nowego społeczeństwa według genialnych myśli „Wielkiego Sternika”. Nic nie wiedziano o prawdziwym celu „Rewolucji Kulturalnej”, wielkiej czystce.

Jedynymi ludźmi, którzy zdawali sobie sprawę z celu rewolucji był aktyw partyjny oraz władze terenowe partii. Byli oni już przyzwyczajeni do czystek i byli w stanie poznać ich symptomy. Dlatego od początku opozycja skupiona wokół Deng Xiaopinga i Liu Shaoqi sprzeciwiała się czystce. Opozycja miała  tą przewagę, że większość członków partii ich popierała i do tego kontrolowali komitety terenowe partii. Wydawało im się, że ich pozycja jest niezachwiana. Nie spodziewali się jednak ataku ze strony ulicy.

Pierwszym uderzeniem maoistów było przejęcie kontroli nad partia w Pekinie. Peng został zdymisjonowany i aresztowany.  Do tego zwolennicy Mao zamknęli większość gazet, które nie były im podporządkowane. W  1966 roku zwołano XI plenum KC KPCh, które odbyło się w dniach 1 – 12 sierpnia. Lin Biao, dowódca wojsk i wierny sojusznik Mao wprowadził do Pekinu wojska, a maoiści wpuścili na sale obrad członków Czerwonej Gwardii. Mimo takiej presji na plenów wielu członków KC opowiedziało się przeciw „Rewolucji Kulturalnej”. Mao widząc, że nie przekona ich ani nie pokona w uczciwej dyskusji, 5 sierpnia opublikował w tacypao ( były to wielkie plakaty, zawierające teksty odzewów partii, które rozwieszano na murach. Stanowiły sposób w jaki maoiści wydawali rozkazy   hungwejpingom.) pod tytułem „otworzyć ogień do sztabów”. Był to sygnał dla Czerwonej Gwardii do ataku na struktury partyjne. De facto był to rozkaz do rozbicia partii oraz do walki z opozycją. Rozpoczęły się wtedy pierwsze ataki na członków KPCh. Z powodu tej odezwy maoiści zdobyli przewagę na plenum. Po prostu zastraszyli większość delegatów. Członkowie władz naczelnych byli atakowani na ulicach, a obrady ubezpieczali hungwejpingów. Dzięki temu Mao przeforsował nowy skład Biura Politycznego KPCh. Lin Biao został jedynym przewodniczącym, większość działaczy stojących w opozycji do Mao jak Czang Wen–tien czy Lu Tang–i  zostało pozbawionych funkcji. Deng stracił stanowisko sekretarza generalnego partii ale pozostał w Biurze Politycznym. Opozycja na wyższych stanowiskach partyjnych była rozbita ale wciąż silna. 

Na plenum określono  politykę partii na następne lata. Przeforsowano maoistowska wizje organizacji społeczeństwa zwane „koszarowym komunizmem”. Głównym wzorem do naśladowania stała się Armia Ludowo – Wyzwoleńcza (taka nazwę posiadały siły zbrojne Chin). Zdecydowano, że naród należy wychować w duchu nauk Mao. W tym celu  należy rozprowadzić „czerwone książeczki” po całym kraju. W sprawach zagranicznych zaostrzono ton w stosunku do USA i całego obozu kapitalistycznego oraz zdecydowanie odcięto się od KPZR oraz partii satelickich. Zaatakowano je za odejście od zasad socjalizmu. Było to wyraźne zaostrzenie kursu wobec ZSRR oraz zapowiedź przyszłego konfliktu. „Grupie do spraw Rewolucji Kulturalnej” zapewniono szerokie uprawnienia, a  „Czerwonej Gwardii” dano możliwość występowania przeciw władzom. Stanowiło to legalizacje terroru hungwejpingów. Najważniejszym dokumentem, jaki uchwalił zjazd, był dokument „O wielkiej proletariackiej rewolucji kulturalnej”. Było to pierwsze użycie tej nazwy. Na zewnątrz wyglądało na to, że jest to decyzja całej partii, a nie tylko stronników Mao. Społeczeństwo nie wiedziało, że plenum odbyło się w atmosferze strachu i terroru.


Odezwa Mao na zjeździe „czerwonych gwardii” w Pekinie,  stanowiło sygnał do rozprawy z organizacją KPCh na prowincji. Rozpoczęły się walki trwające całą jesień. Komitety były demolowane, a działacze bici i poniżani. Organizacja partyjna została zdezorganizowana. Każdy kto bronił partii oraz pracowników był uważany za zdrajcę i zwalczany. Fanatyzm młodzieży nie znał granic. W ten sposób Mao zaczynał przebudowywać  partię, na taką, która była mu całkowicie uległa. Aktyw partyjny wespół z robotnikami starał się bronić fabryk i siedzib partii. Dochodziło do starć oraz walk. Robotnicy strajkowali, gospodarka zaczęła gorzej działać. Widząc to Mao postanowił zdobyć wpływ na robotników i  wciągnąć ich do rewolucji kulturalnej. Zarządzono, że w fabrykach maja powstawać brygady robotnicze na wzór „czerwonej gwardii” . Nazwano je caofonami. Mieli oni kontrolować fabryki i przy okazji walczyć z wrogami Rewolucji Kulturalnej. W rzeczywistości Mao starał się w ten sposób zdobyć kontrole nad tą częścią społeczeństwa i uniemożliwić ich wykorzystanie przez opozycje. Do tej pory robotnicy popierali aktyw partyjny, który stał w opozycji do Mao. W grudniu 1966 roku powstały pierwsze brygady caofanów. Stanowiły one kolejną grupę uderzeniową maoistów. 

Rok 1966 był początkiem Rewolucji Kulturalnej. Mao udało się narzucić społeczeństwu swoje poglądy na temat rozwoju państwa oraz zdobyć przewagę w centralnych organach partii. Stworzył brygady hungwejpingów oraz caofanów, dzięki którym mógł zastraszyć opozycje. Były to podstawy na których Mao mógł zacząć przebudowywać partie i społeczeństwo.

Gniew studentów został zwrócony w  pierwszym okresie na inteligencje dzięki czemu spacyfikowano ośrodek potencjalnego buntu. Maoiści zdobyli władze w wojsku i Komitecie Centralnym. Mimo tych sukcesów zostało wiele do zrobienia. Istniała jeszcze opozycja wewnątrz partii pod przewodnictwem prezydenta Liu Shaoqi. Organizacja terenowa, mimo pogromów, w dalszym ciągu funkcjonowała. Do tego była nastawiona przeciw rewolucji. Cały następny rok Mao przeznaczył na rozbicie tych ostatnich punktów oporu i reorganizacji partii. Do tego należało użyć hungwejpingów, którzy stanowili prywatne wojsko maoistów. Jednak Mao nie przewidział w tym wszystkim jednego. Mianowicie że raz ruszoną machinę terroru trudno jest zatrzymać. „Czerwona Gwardia” wymknęła się spod kontroli co doprowadziło do wielkich zniszczeń, cierpień i rozkładu państwa w roku 1967.      
       
Terror caofanów i hungwejpingów.

 W 1967 roku terror sięgnął szczytu. Hungwejpingowie sprawowali faktyczną władze w państwie W miastach ale i na wsi. Zdarzały się ataki na garnizony wojskowe z których kradziono sprzęt wojskowy i żywność. Publicznie sądzili i karali osoby podejrzane o niechęć do Mao. Głównymi podejrzanymi byli intelektualiści i działacze partyjny. W lecie 1967 roku bandy młodzieży włóczyły się po miastach, atakowały przechodniów, a nawet wdzierały się do domów urzędników państwowych, wykładowców, nauczycieli. Dokonywali rewizji i zabierali wszystko co była „burżuazyjne” jak np. okulary, książki czy instrumenty muzyczne. Opornych torturowano a nawet zabijano. Ich majątek grabiono. Nie oszczędzano też rodzin, które niejednokrotnie były zabijane.

Przykładem represji był znany pisarz Ba Yui autor słynnej powieści „Rodzina”. W lecie 1967 roku młodzież wdarła się do jego domu i wywlekli go na ulice. Tam musiał klęcząc na szkle. Następnie został zmuszony do wyżeknięcia się swojego dorobku artystycznego. Był przy tym publicznie lżono i bity. Jego chorą żonę zmuszano do sprzątania ulic. Skończyło się to dla niej ciężka chorobą i śmiercią.

Takie wypadki zdarzały się w całych Chinach. Wszyscy którzy wybijali się intelektualnie ponad przeciętność, albo choćby czytali książki stawali się automatycznie wrogami ludu. W każdej chwili musieli się liczyć z rewizją w domu i atakiem rozfanatyzowanej młodzieży. Hungwejpingowie, według instrukcji Mao, zwalczali nie tylko burżuazyjne nawyki ale i starożytną sztuką. Wszystko co było przed Mao było niszczone: zabytki, dzieła sztuki. Książki palono. Najważniejsze zabytki musiały być bronione przez wojsko. Fanatyzm tamtego roku oddaje jedno z poleceń Mao który nakazał „Czerwonej Gwardii” zniszczenie Wielkiego Muru Chińskiego.

Młodzież nie ograniczyła się jednak do walki z inteligencją. Mao wiedział, że terenowe organizacje partii, a w raz z nimi administracja państwowa jest mu niechętna. Im bardziej represje  się nasilały, tym większy stawiała opór. Jednym ze sposobów walki z nim był rozkaz Mao do rozprawienia się z partią. W czerwcu 1967 r. Lin Cie – członek Grupy ds. Rewolucji Kulturalnej w gazecie „Żenmin Żypao” napisał że ogromna większość członków partii, jest wrogami Mao. Należy ich więc wyeliminować. Był to impuls do ataku na struktury państwa. W wielu prowincjach po rozbiciu administracji oraz osądzeniu działaczy państwowych władze przejęły różne organizacje „Czerwonej Gwardii”. W części prowincji np. Wuhan trwały walki między hungwejpingonami, a wojskiem i członkami partii. Przykładem terroru i fanatyzmu „Czerwonych Gwardii” były ataki na ambasady państw zachodnich jak i na własne Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Budynek został zdemolowany a dokumenty zniszczone.

Ruch jeszcze z przed pogrążeniu się w totalnej anarchią był w części kontrolowany przez Mao i jego popleczników. Wojsko pod dowództwem Lin Biao, osoby numer dwa w obozie maoistów, miał w  teorii pomagać hungwejpingom w walce z partia i społeczeństwem. Jednak armia była nieprzychylna młodym fanatykom. W wielu miejscach walczyła z Czerwona Gwardi.ą. W innych częściach kraju nie mieszała się do walk tylko ochraniała najważniejsze budynki. Często też, razem z administracją której nie zdążył rozbić Mao, tworzyła własne „Czerwone Gwardie”. Były one nazywane konserwatywnymi, w przeciwieństwie do radykalnych oddziałów maoistów.

Widząc nieposłuszeństwo w armii 22 Lipca Jiang Quing, szefowa Grupy ds. Rewolucji Kulturalnej  opowiedział się za zastępowaniem jednostek wojska drużynami czerwonogwardzistów. Doprowadziło to do walk na szeroką skale. Transport ustał, fabryki były albo zajęte przez caofanów. Hungwejpingowie walczyli z wojskiem i administracją. Poszczególne oddziały „Czerwonej Gwardii” walczyły między sobą. Wiele prowincji było pod kontrolą albo fanatycznej młodzieży albo wojska. Na innych obszarach rządził Mao i wierne mu oddziały. Sytuacja była bardzo groźna i skomplikowana. Nie przeszkodziła jednak jemu w walce z najważniejszymi przeciwnikami: prezydentem Chin: Liu Shaoqi i Deng Xiaopinga.  

W maju gniew młodzieży został  skierowany na tą dwójkę przywódców opozycji. Oskarżano ich o zdradę i próby zamachu na Mao. Nikt nie myślał nad sensem czy prawdziwością tych oskarżeń. Obaj zostali aresztowani. Z tym, że Liu jeszcze przed aresztem domowym został porwany przez fanatyczną młodzież. W lipcu 1967 roku hungwejpingowie wdarli się do jego domu w dzielnicy partyjnej: Zhongnan. Oficjalnie już go zaczęto nazywać „Przywódca tych co kroczą droga kapitalistyczną”. Młodzi ludzie wywlekli prezydenta Chin na ulice i tam znęcali się nad nim psychicznie i fizycznie. Władze nie reagowały, a sam Mao inspirator tych zajść pochwalił młodzież. Z powodu odniesionych obrażeń Liu zmarł dwa lata później w więzieniu.

Terrorowi i chaosowi w państwie towarzyszyła ostra walka o władze i kształt państwa. Nie wszędzie Mao miał ugruntowana pozycje, a opozycja w partii była jeszcze znaczna. Nie wystarczył terror hungwejpingów, który zresztą w połowie roku całkowicie się wymknął spod kontroli. Do walki o władze absolutną dla Mao dołączyło wojsko. Musiało one walczyć z opozycją w aparacie władzy ja i z wymykającymi się spod kontroli organizacjami młodzieży.   Mimo wszystkich tych trudności rok 1967 to rok przechwycenia przez niego całkowitej władzy i eliminacja opozycji.

Zdobycie całkowitej władzy przez Mao Zedonga.

       
Po wydarzeniach z lata 1966 roku maoistą udało zdobyć się przewagę w centralnych organach partii ale nie w terenie. Wojsko było teoretycznie pod ich kontrolą ale wielu dowódców nie zgadzało się z założeniami Rewolucji Kulturalnej. „Czerwone Gwardie” ,które były tak pomocne w pierwszej części rewolucji stały się teraz balastem, który ciągnął kraj w odmęt anarchii. Ich terror wobec ludności cywilnej jak i administracji państwowej doprowadził do rozpadu struktur państwowych. Walczyli oni nawet z robotnikami, broniącymi fabryk. Mimo niesubordynacji w wojsku, oraz samowoli wśród hungwejpingów, Mao w dalszym ciągu potrzebował ich pomocy. Jednocześnie był zmuszony stawać po jednej lub drugiej stronie w czasie konfliktów. W styczniu kazał wojsku obsadzić najważniejsze budynki i mosty w kraju, a już w lipcu kazał hungwejpingom zając ich miejsce. Wojsko było nie pewne politycznie, natomiast „Czerwone Gwardie” trudno było kontrolować. W końcu po czystce w wojsku przeprowadzonej w sierpniu 1967 roku, stało ono głównym instrumentem maoistów w walce o władze.

W styczniu maoiści zajęli Szanghaj i aresztowali tamtejsze struktury partii. Było to ostatnie wielkie miasto w, którym opozycja miała silne wpływy. W lutym wystąpili z  koncepcją utworzenia „komitetów rewolucyjnych” zastępujących dotychczasowe struktury partii. Mieli w nich zasiadać przedstawiciele maoistów w strukturach partii, wojskowi i członkowie hungwejpingów i Caofanów. Do połowy roku udało się stworzyć tylko 12 takich organizacji. Spowodowane to było konfliktem między wojskiem i administracją, a hungwejpingami. Najjaskrawszym tego przykładem były wydarzenia z lipca. Do prowincji Wuhan, którą zarządzali wojskowi wraz z administracja partyjną, przybyli emisariusze Hungwejpingów z Pekinu, żeby rozpocząć tam wzmożone akcje represyjne wobec wrogów Mao. Zostali oni aresztowani, a  ich zwolennicy rozbici przez organizacje „Czerwonych Gwardii” podporządkowanych regionalnym struktura partii. Spowodowało to atak wojska wiernego Mao oraz hungwejpingów na tą prowincje. Jednocześnie w całym kraju rozgorzały walki między wojskiem a młodzieżą. Sytuacja w kraju nigdy nie był taka zła. Wiele garnizonów zostało rozbitych a młodzież rozkradła broń. Zniszczono np. magazyny broni dla  komunistycznej partyzantki walczącej w Wietnamie Południowym. W tym czasie dochodziła do głosu opozycja wewnątrz obozu maoistów. W lutym na plenum skrytykowano cała linie Rewolucji kulturalnej. Maoiści byli za słabi żeby zareagować. Opozycjonista udało się zrehabilitować część członków partii oraz osłonić niektórych wyższych urzędników m. in.: Deng Xiaopinga. Opozycji wewnątrz maoistów przewodził  premier Chin Zhou Enlai.

Widząc, że Rewolucja Kulturalna prowadzi do zagłady kraju skrytykował on plan dalszej eskalacji represji. Mao widział, że w tak ciężkie sytuacji musi pójść na kompromis. W lecie i na jesień rozpoczął objazd po kraju i uspokajał nastroje. Zapowiedział zwołanie IX zjazdu partii i napominał, że wrogami jest tylko znikoma cząstka aktywistów. W listopadzie i grudni odbywała się budowa nowych struktur partii w terenie. Zwanych jak poprzednią „komitetami rewolucyjnymi”. Wojsko i maoiści zwracali szczególną uwagę żeby do partii przystępowali tylko ludzie popierający Mao. Masowo werbowano do niej hungwejpingów i Caofanów, uniemożliwiając im jednak sprawowanie wysokich stanowisk w strukturze organizacyjnej. Młodzież oskarżała wojskowych, że do partii wprowadzają starych działaczy, a im odbiera się prawo do przewodzenia. Nie chcieli tylko kontrolować ludzi wchodzących do partii ale w niej rządzić. Doprowadziło to do nowych walk. Konflikt był poważny bo w wielu prowincjach „Czerwona Gwardia” i caofanowie de facto sprawowali władze. Jednocześnie wojskowi, którzy zdobyli większość w komitetach zaczęli przywracać na stanowiska wielu represjonowanych działac. Spowodowało to opór maoistów i  hungwejpingów oraz zapowiedź kolejnych czystek i walk w roku przyszłym.

Rok 1967 był rokiem apogeum terroru i anarchii w państwie. „Rewolucja Kulturalna” zaczęła zjadać swoje własne dzieci. W sierpniu w Chinach miała praktycznie miała miejsce wojna domowa. Dzięki temu Mao Zedung mógł całkowicie rozbić i przebudować partie. Udało mu się zniszczyć swojego największego wroga prezydenta Liu i całkowicie wyeliminować opozycje wewnątrz partii. Rok 1968 miał być zwieńczeniem dzieła, czyli utworzeniu partii całkowicie uległej „genialnym myślą” Przewodniczącego. Na nieszczęście dla Chin był też rokiem kolejnych walk i czystek.

 

  drukuj   prześlij na email

  powrót   w górę
  Wasze komentarze
 

  ORTOGRAFIA!!!!!

(~Maciek, 25-11-2006 22:47)

Opis: ORTOGRAFIA!!!!! WSTYD!!!

 

Copyright by (C) 2007 by e-Polityka.pl - Biznes - Firma - Polityka. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kontakt  |  Reklama  |  Mapa Serwisu  |  Polityka Prywatności  |  O nas


e-Polityka.pl