REPUBLIKA KOSTARYKI – wybory generalne
data: 5 lutego 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa (wystarczy zwykła większość głosów) oraz 57 miejsc w Zgromadzeniu Ustawodawczym (Asamblea Legislativa) na 4-letnią kadencję w głosowaniu proporcjonalnym w każdej prowincji
PREZYDENT:
frekwencja 65,6%
Óscar Rafael de Jesús Arias Sánchez (Partia Wyzwolenia Narodowego) 40,61%
Ottón Solís Fallas (Partia Akcji Obywatelskiej) 40,2%
Otto Guevara Guth (Partia Ruchu Libertariańskiego) 8,42%
Ricardo Toledo Carranza (Partia Jedności Socjalchrześcijańskiej) 3,43%
Antonio Álvarez Desanti (Partia Unii na rzecz Zmiany) 2,43%
José Manuel Echandi Meza (Partia Unii Narodowej) 1,66%
Juan José Vargas Fallas (Pierwsza Partia Ojczyźniana) 1,09%
Walter Múñoz Céspedes (Partia Integracji Narodowej) 0,4%
José Miguel Villalobos Umaña (Partia Demokratycznego Sojuszu Nacjonalistycznego) 0,23%
Vladimir de la Cruz de Lemos (Partia Siły Demokratycznej) 0,19%
Álvaro Montero Mejía (Partia Pomocy Narodowej) 0,17%
Humberto Vargas Carbonel (Koalicja Zjednoczonej Lewicy – Koalicja Partii Awangardy Ludowej i Rewolucyjnych Pracujących) 0,14%
Humberto Arce Salas (Partia Unii Patriotycznej) 0,13%
PARLAMENT:
frekwencja 65,1%
Partia Wyzwolenia Narodowego (Partido Liberación Nacional; przywódca: Francisco Antonio Pacheco Fernández) 36,36%, 25 mandatów
Partia Akcji Obywatelskiej (Partido Acción Ciudadana; Epsy Campbell Barr) 25,81%, 18 mandatów
Partia Ruchu Libertariańskiego (Partido Movimiento Libertario; Guillermo Malavassi Vargas) 9,08%, 6 mandatów
Partia Jedności Socjalchrześcijańskiej (Partido de Unidad Socialcristiana; Lorena Vásquez Badilla) 7,6%, 4 mandaty
Partia Unii Narodowej (Partido Unión Nacional; Arturo Acosta Mora) 2,5%, 1 mandat
Dostęp bez Wyjątku (Accesibilidad sin Exlusión; Oscar Andrés López Arias) 1,62%, 1 mandat
Szeroki Front (Frente Amplio; José Merino del Río) 1,13%, 1 mandat
do parlamentu nie weszły:
Partia Odnowy Kostarykańskiej (Partido Renovación Costariccense; Justo Orozco Álvarez) 3,38%
Partia Unii na rzecz Zmiany (Partido Unión para el Cambio; Antonio Álvarez Desanti) 2,36%
Partia Odrodzenia Narodowego (Partido Restauración Nacional; Carlos Luis Avendaño Calvo) 2,01%
Pierwsza Partia Ojczyźniana (Partido Patria Primero; Juan José Vargas Fallas) 1,64%
Partia Demokratycznego Sojuszu Nacjonalistycznego (Partido Alianza Democrática Nacionalista; José Miguel Villalobos Umaña) 0,92%
Partia Integracji Narodowej (Partido Integración Nacional; Walter Múñoz Céspedes) 0,85%
Partia Siły Demokratycznej (Partido Fuerza Democrática; Marco Nuñez González) 0,84%
Akcja Robotników Rolnych (Acción Laborista Agrícola; Freddy Jesús Murillo Espinoza) 0,76%
Chłopska Unia Cartagińczyków (Unión Agrícola Cartaginés; Juan Guillermo Brenes Castillo) 0,56%
Demokratyczna Akcja Alajueli (Acción Democrática Alajuelense; Esli Antonio Vega Alvarado) 0,53%
Unia Patriotyczna (Unión Patriótica; José Miguel Corrales Bolaños) 0,52%
Koalicja Zjednoczonej Lewicy – Koalicja Partii Awangardy Ludowej i Rewolucyjnych Pracujących (Coalición Izquierda Unida – Coalición de los Partidos Vanguardia Popular y Revolucionario de los Trabajadores; Trino Barrantes Araya) 0,35%
Niezależna Partia Guanacaste (Partido Guanacaste Independiente; José Ángel Jara Chavarría) 0,29%
Prawdziwa Partia Heredii (Partido Auténtico Herediano; José Francisco Salas Ramos) 0,24%
Nowa Liga Feministyczna (Nueva Liga Feminista; Ana Felicia Torres Redondo) 0,15%
Partia Integracji Prowincjonalnej 3 (Partido Integración Provincial 3; Isabel Cristina Arias Calderón) 0,14%
Ekologiczna Partia Zielonych (Partido Verde Ecologista; Rodrigo José Arias Gutiérrez) 0,11%
Ruch Pracujących i Rolników (Movimiento de Trabajadores y Campesinos; Orlando Barrantes Cartín) 0,09%
Chłopska Siła Cartagińczyków (Fuerza Agraria de los Cartagineses; Alicia Solano Bravo) 0,08%
Prawdziwa Partia Turrialbeño Cartaginés (Partido Auténtico Turrialbeño Cartaginés; Jaime Sojo Romero) 0,06%
W SKRÓCIE: w Kostaryce, najlepiej prosperującym kraju Ameryki Środkowej, wykształcił się system dwupartyjny. Całą pulę w wyborach zgarnęła PLN, obsadzając względną większość miejsc w parlamencie i urząd prezydenta. Nowym-starym prezydentem został laureat pokojowej nagrody Nobla z 1987 r. Óscar Arias, który pełnił już ten urząd w latach 1986-90. Niewielka różnica głosów między Ariasem i jego głównym rywalem Ottónem Solísem spowodowała konieczność powtórnego przeliczenia głosów; po raz pierwszy od wyborów w 1948 r. wybuchły zamieszki. Główną patologią kraju jest korupcja (trzech dawnych prezydentów – José Figueres (1994-98), Miguel Rodríguez (1998-2002) i Rafael Calderón (1990-94) – zasiada na ławie oskarżonych); główną nadzieją – amerykańsko-środkowoamerykańska umowa o wolnym handlu. Ciekawostką może być fakt, że Kostaryka nie posiada własnych sił zbrojnych, co uchroniło ten kraj od krwawych przewrotów wojskowych, powszechnych w krajach regionu. Od 1948 r. bezpieczeństwa państwa bronią policjanci i obywatelskie oddziały paramilitarne. Więcej o współczesnej Kostaryce mogą Państwo przeczytać w artykule Michała Protaziuka pt. „Polityczny Mundial: Kostaryka”. Dotychczasowi prezydenci wywodzący się z PLN: José Figueres (1953-58 i 1970-74; podczas swojej pierwszej kadencji 1948-49 – bezpartyjny), Francisco Orlich (1962-66), Porfirio Oduber (1974-78) i Luis Monge (1982-86).
REPUBLIKA HAITI – wybory generalne
data: 7 lutego 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję oraz 99 miejsc w Izbie Deputowanych (Chambre des Députés) na 4-letnią kadencję w okręgach jednomandatowych i 30 miejsc w Senacie (Sénat), z czego 10 najlepszych kandydatów z każdego departamentu na 6 lat, 10 kandydatów z drugich miejsc na lat 4 i 10 kandydatów z miejsc trzecich na 2-letnią kadencję
PREZYDENT:
frekwencja 59,2%
René Garcia Préval (Front Nadziei) 51,21%
Leslie François Sa Manigat (Zgromadzenie Postępowych Narodowych Demokratów) 12,4%
Charles Henry Jean Marie Baker (Szacunek) 8,24%
Jean Chavannes Jeune (Chrześcijańsko-Narodowa Unia na rzecz Odbudowy Haiti) 5,59%
Luc Mesadieu (Chrześcijański Ruch na rzecz Nowego Haiti) 3,35%
Serge Gilles (Fuzja Haitańskich Socjaldemokratów) 2,62%
Paul Denis (Organizacja Walczącego Ludu) 2,62%
Evans Paul (Partia Sojuszu Demokratycznego) 2,49%
Guy Philippe (Front Odbudowy Narodowej) 1,92%
Luc Fleurinord (Niezależny Ruch na rzecz Odbudowy Narodowej) 1,9%
Hubert Deronceray (Wielki Front Centroprawicy) 0,95%
Marc Louis Bazin (Rodzina Wodospadu) 0,68%
Joseph Riguad Duplan (Platforma Sprawiedliwości na rzecz Pokoju i Rozwoju Narodowego) 0,51%
René Julien (Demokratyczny Sojusz na rzecz Haiti) 0,44%
Dany Toussaint (Demokratyczny Ruch Umocnienia Haiti) 0,41%
Joe Marie Judie C. Roy (Patriotyczne Zgrupowanie na rzecz Odnowy Narodowej) 0,41%
Jean Henold Buteau (Ruch Odbudowy Narodowej) 0,34%
Franck François Romain (Partia Obozu Patriotycznego i Sojuszu Haitańskiego) 0,34%
Frantz Perpignan (Haitańska Partia Chrześcijańsko-Demokratyczna) 0,32%
Gerard Gourgue (Ruch na rzecz Zjednoczonej Demokracji) 0,3%
Édouard Francisque (Jedność) 0,28%
Jean Marie Cherestal (Most) 0,28%
C. Jean Baptiste Dejean Belizaire (Narodowo-Patriotyczny Ruch 28. Listopada) 0,23%
Turneb Delpe (Narodowo-Demokratyczna Postępowa Partia Haiti) 0,23%
Marc Antoine Destin (Ruch na rzecz Awansu, Rozwoju i Innowacji Demokracji na Haiti) 0,22%
Joel Borgella (Organizacja na rzecz Awansu Haiti i Haitańczyków) 0,21%
Nicolas Evans (Unia na rzecz Odnowy Narodowej) 0,21%
Himmler Rebu (Wielkie Zgromadzenie na rzecz Ewolucji Haiti) 0,19%
Charles Poisset Romain (Partia Haitańskiego Obywatelskiego Frontu Politycznego) 0,19%
Bonivert Claude (Odnowiona Partia Społeczna) 0,18%
Raoul Liberis (Narodowy Ruch Obywateli Haitańskich) 0,17%
Emmanuel Justima (Sojusz Demokratyczny) 0,16%
Yves M. Saint-Louis (Partia na rzecz Haitańskiej Ewolucji Narodowej) 0,15%
Reynold Georges (Sojusz na rzecz Wyzwolenia i Awansu Haiti) 0,15%
Jean Jacques Sylvain (Partia Przemysłowców, Robotników, Handlowców i Agentów Rozwoju Haiti) 0,12%
SENAT (suma zdobytych mandatów = kandydaci wybrani na 6+4+2 lata):
Front Nadziei (Fwon Lespwa / Front de l’Espoir) 13=5+4+4
Chrześcijańsko-Narodowa Unia na rzecz Odbudowy Haiti (Union Nationale Chrétienne pour la Reconstruction d’Haiti) 2=1+0+1
Fuzja Haitańskich Socjaldemokratów (Fusion des Sociaux-Démocrates Haitienne) 4=2+1+1
Organizacja Walczącego Ludu (Organisation du Peuple en Lutte) 3=0+2+1
L’Artibonite w Działaniu (Latibonit an Aksyon / L’Artibonite en Action) 2=1+0+1
Rodzina Wodospadu (Fanmi Lavalas) 2=0+1+1
Most (Pont) 1=1+0+0
Sojusz Demokratyczny (Alliance Démocratique) 1=0+1+0
Zgromadzenie Narodowych Postępowych Demokratów (Rassemblement des Democrates Nationaux Progressistes) 1=0+1+0
Niezależny Ruch na rzecz Pojednania Narodowego (Mouvement Indépendant pour la Réconcilation Nationale) 1+0+0+1
W SKRÓCIE: Haiti jest najbardziej niespokojnym krajem obu Ameryk. Od lat wstrząsają nim przewroty, rebelie, secesja prowincji L’Artibonite. W lutym 2004 r. wsparta przez Amerykanów rebelia doprowadziła do obalenia prezydenta Jeana-Bertranda Aristide’a, który, niegdyś demokrata i stronnik Waszyngtonu, zbytnio posmakował we władzy. Obecnie Aristide przebywa na emigracji w Południowej Afryce, zaś wybory prezydenckie wygrał jego dawny sojusznik, René Préval. Jego głównym zadaniem będzie z pewnością przywrócenie kontroli nad prowincją, nad którą Port-au-Prince władzy nadal nie ma. Sam przebieg wyborów pokazał, że nie będzie to łatwe. Głosowanie było kilkukrotnie przekładane; rząd tymczasowy miał problemy z dowiezieniem kart wyborczych w odległe rejony państwa. Gdy w końcu mu się to udało, Préval tak naprawdę zdobył zaledwie 48,8% głosów. Po ogłoszeniu tego wyniku, który oznaczał konieczność przeprowadzenia drugiej tury wyborów, tłum zwolenników Prévala ruszył na gmach Centralnej Komisji Wyborczej. Wówczas urzędnicy zmienili intepretację prawa, uznając, że kandydat powinien zdobyć 50% głosów ważnych, wyrzucając w ten sposób z rachunku głosy puste bądź nieprawidłowe. Ten nie do końca zgodny z duchem prawa, „kreatywny” manewr sprawił, że ostatecznie Préval został uznany za zwycięzcę wyborów. Prezydent-elekt pełnił już ten urząd w latach 1996-2001; w 1991 r. był też krótko premierem kraju.
REPUBLIKA ZIELONEGO PRZYLĄDKA – wybory prezydenckie
data: 12 lutego 2005 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję
WYNIKI:
frekwencja 53,04%
Pedro Verona Rodrigues Pires (Afrykańska Partia Niepodległości Zielonego Przylądka) 50,97%
Carlos Alberto Wahnon de Carvalho Veiga (Ruch na rzecz Demokracji) 49,03%
W SKRÓCIE: wbrew pozorom różnica pomiędzy obu kandydatami nie była znowu taka mała; poprzednio w wyborach starli się ci sami kandydaci; Pires wygrał dwunastoma głosami… Pires jest reprezentantem dawnej partii autorytarnej, która w 1991 r. nawróciła się, aby stworzyć jedną z najlepiej funkcjonujących demokracji na Czarnym Lądzie. To samo ugrupowanie wygrało przed miesiącem także wybory parlamentarne, a więc najbliższe pięć lat zapowiada się dość stabilnie. Pires rządzi krajem od 2001 r. Wcześniej w latach 1975-91 był premierem państwa. W tych samych latach rzadził także drugi prezydent z ramienia tej partii – Aristides Pereira.
TOKELAU (terytorium autonomiczne Nowej Zelandii) – referendum
data: 11 i 13-15 lutego 2006 r.
propozycja: „Tokelau staje się samorządnym państwem w Wolnym Stowarzyszeniu z Nową Zelandią na podstawie Konstytucji i notyfikowanego Tokelau projektu Traktatu” („Tokelau becomes a self governing state in Free Association with New Zealand on the basis of the Constitution and as in the draft Treaty notified to Tokelau”); aby propozycja została przyjęta, musi ją poprzeć 2/3 głosujących
WYNIKI:
frekwencja 94,96%
za 60,07%
przeciw 39,93%
W SKRÓCIE: referendum dotyczyło ewentualnej zmiany statusu tego niewielkiego, zamieszkanego przez 615 uprawnionych do głosowania wyspiarzy, kraju. Chodziło o możliwy do uzyskania status kraju wolno stowarzyszonego z Nową Zelandią – podobnego do statusu Wysp Cooka. Dla samych wyspiarzy jednak nie miałoby to specjalnego znaczenia w życiu codziennym. Nowa Zelandia administruje Tokelau od 1926 r., jednak już teraz, mimo formalnych ograniczeń, wyspiarze mają spory wpływ na rządzenie swoim małym krajem. Rady starszych zarządzają poszczególnymi wioskami, quasi-parlament decyduje o kwestiach rybołówstwa, relacji zewnętrznych i komunikacji morskiej. Tokelau jest jednak uzależnione od nowozelandzkich dotacji, mieszkańcy boją się jakichkolwiek zmian. Referendum miało służyć głównie wypełnieniu wymagań ONZ dotyczących samostanowienia krajów zależnych. Poza Tokelau jeden obwód wyborczy otwarto także w Apii, stolicy Samoa, gdzie wyemigrowało wielu mieszkańców Tokelau. Głosowanie odbywało się 11 (Samoa) oraz między 13 a 15 lutego (każdego dnia na innym atolu: Atafu, Nukunonu i stołecznym Fakaofo). Większość mieszkańców Tokelau zagłosowała za zmianą statusu, jednak nie zostanie on ostatecznie zmieniony z przyczyn proceduralnych – 2/3 głosów to 388 głosujących, zaś w referendum na „tak” oddało głos 349 wyborców. Odchodzący szef rządu Pio Tuia zapowiedział, że niewielka porażka zwolenników wolnego stowarzyszenia zapowiada powrót do kwestii w nieodległej przyszłości.
REPUBLIKA UGANDY – wybory prezydenckie
data: 23 lutego 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję
WYNIKI:
frekwencja 68,6%
Yoweri Kaguta Museveni (Narodowy Ruch Oporu) 59,28%
Kizza Besigye (Forum na rzecz Zmiany Demokratycznej) 37,36%
John Ssebaana Kizito (Partia Demokratyczna) 1,58%
Abed Bwanika 0,95%
Miria Obote (Ugandyjski Kongres Ludowy) 0,82%
W SKRÓCIE: zgodnie z przewidywaniami dotychczasowy przywódca Ugandy Yoweri Museveni zapewnił sobie kolejną kadencję. W ubiegłym roku w referendum Ugandyjczycy przyjęli prezydencki projekt zalegalizowania partii politycznych, ale nie można powiedzieć, aby dzięki temu Uganda natychmiast ruszyła do przodu. Na północnym zachodzie kraju nadal toczy się wyjątkowo okrutna wojna partyzancka. Sam Museveni też zdobył władzę w wyniki wojny – w 1985 r. obalił dyktatora Miltona Obote, który z kolei rzadził od czasu obalenie niesławnego Idiego Amina. Z początku marksista, później porzucił lewicowe idee, aby nawrócić się na liberalizm – jednakże tylko w sferze gospodarki.
Wyniki wyborów parlamentarnych na HAITI (izba niższa) i w UGANDZIE podamy Państwu w kolejnej Kronice wyborczej – do momentu oddania niniejszej Kroniki macierzyste komisje nie podały ostatecznych rezultatów głosowania.
KALENDARIUM – POLSKA:
1 LUTEGO: prezydent RP powołał w skład Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji Elżbietę Kruk i Wojciecha Dziomdziorę. Prezydent spotkał się z Premier powołał zaś Zbigniewa Wysockiego na stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Transportu i Budownictwa.
6 LUTEGO: powołana kilka dni wcześniej w skład KRRiT Elżbieta Kruk została powołana przez prezydenta RP na stanowisko jej przewodniczącej.
7 LUTEGO: następujący ambasadorowie złożyli prezydentowi RP swoje listy uwierzytelniające: Gabriel Constatntin Bârteş (Rumunia), Khaled Naef Ghazal Soufan (Palestyna) i Ołeksandr Mocyk (Ukraina).
9 LUTEGO: prezydent RP udał się z wizytą do Stanów Zjednoczonych, podczas której rozmawiał m.in. z prezydent Georgem W. Bushem. Premier wyznaczył Mirosława Kochańskiego na p.o. prezydenta Warszawy.
15 LUTEGO: prezydent RP powołał Wojciecha Jasińskiego na stanowisko ministra skarbu państwa.
16 LUTEGO: Stanisława Anna Okularczyk została przez premiera odwołana z funkcji sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Wizytę w Polsce złożyli Jaap de Hoop Scheffer (sekretarz generalny NATO), Jurij Jechanurow (premier Ukrainy) oraz Micheline Calmy-Rey (minister spraw zagranicznych Szwajcarii). Prezydent RP udał się z wizytą do Czech, gdzie ma zamiar rozmawiać m.in. z prezydentem Vaclávem Klausem, premierem Jířim Paroubkiem i przewodniczącym Izby Poselskiej L’ubomírem Zaorálkiem.
17 LUTEGO: premier powołał Witolda Gwiazdę na I wicewojewodę łódzkiego i Rafała Rosteckiego na II wicewojewodę małopolskiego.
20 LUTEGO: Ekwador zniósł wizy dla obywateli RP. Szef MSZ oraz prezydent RP spotkali się ze specjalnym wysłannikiem Władimira Putina, Siergiejem Jastrżiembskim. Premier powołał Tomasza Żukowskiego jako swojego przedstawiciela w Radzie Centrum Badania Opinii Społecznej (CBOS); ponadto powołał w skład Rady jako przedstawicieli placówek naukowych Andrzeja Kojdera, Jadwigę Koralewicz, ks. Janusza Mariańskiego, Mirosławę Grabowską, Pawła Sztabińskiego, Renatę Suchocką i Grzegorza Zabłockiego. Do Polski na rozmowy z m.in. prezydentem przybył sekretarz Rady Biura Bezpieczeństwa Narodowego i Obrony Ukrainy Anatolij Kinach. W skład polskiego Biura BN został zaś powołany minister spraw zagranicznych Stefan Meller.
23 LUTEGO: prezydent RP udał się z wizytą roboczą do Francji. W trakcie wizyty spotkał się z prezydentem Jacques’iem Chirakiem oraz premierem Dominique’iem de Villepin.
27 LUTEGO: prezydent RP mianował gen.dyw. Franciszka Gągora na stopień generała broni oraz stanowisko szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego.
28 LUTEGO: prezydent RP rozpoczął dwudniową wizytę na Ukrainie, podczas której spotkał się z prezydentem Wiktorem Juszczenką, premierem Jurijem Jechanurowem oraz byłą premier Juliją Tymoszenko. Premier odwołał Piotra Zatykę ze stanowiska wiceprezesa Urzędu Zamówień Publicznych.
KALENDARIUM – ŚWIAT:
ANGOLA: 4 lutego zmarł szef MSW Osvaldo Serra Van-Dúnem.
BAHAMY: 1 stycznia Arthur Dion Hanna został gubernatorem generalnym.
BARBADOS: 18 lutego Dale Marshall objął stanowisko szefa MSW.
BENIN: 15 lutego zdymisjonowany został szef dyplomacji Rogatien Biaou, którego zastąpił Frédéric Dohou.
BOŚNIA I HERCEGOWINA: 4 lutego powierzono Miloradowi Dodikowi misję sformowania rządu Republiki Serbskiej. 28 lutego Sulejman Tihić objął przewodnictwo Prezydencji.
DŻIBUTI: 24 lutego kraj został przyjęty do Organizacji na rzecz Zakazu Broni Chemicznej.
FILIPINY: 5 lutego Ronaldo Puno został mianowany na sekretarza spraw wewnętrznych.
FRANCJA: René Souchon został 13 lutego prezydentem Rady Regionalnej Owernii.
GRECJA: 15 lutego Dora Bakogiannis została szefową MSZ, zaś Evangelos Meimarakis – ministrem obrony.
HAITI: 7 lutego wybory prezydenckie wygrał René Préval.
INDIE: 3 lutego H.D. Kumaraswamy został ministrem naczelnym Karnataki.
JAMAJKA: 15 lutego Kenneth Hall został gubernatorem generalnym.
JEMEN: 11 lutego Muhammad Nasser został ministrem obrony, a Saif Mahyoub al-Asali – finansów.
KANADA: 6 lutego Stephen Harper został zaprzysiężony na premiera. Jego gabinet: Peter MacKey (MSZ), Gordon O’Connor (obrona), Jim Flaherty (finanse). 24 lutego Rodney MacDonald został premierem Nowej Szkocji.
KENIA: 1 lutego do dymisji podał się minister finansów David Mwiraria. Nazajutrz p.o. ministrem został Henry Obwocha, zaś ostatecznie, 14 lutego, Amos Kimunya objął to stanowisko.
KONGO-KINSZASA: 18 lutego zaczęła obowiązywać nowa konstytucja (wersja oryginalna w języku francuskim). Konstytucja wprowadziła nowy podział administracyjny (25 prowincji: Dolne Uele, Górna Katanga, Górne Lomami, Górne Uele, Ituri, Kasai, Kasai Wschodnie, Kivu Południowe, Kivu Północne, Kongo Środkowe, Kwango, Kwilu, Lomami, Lualaba, Lulua, Mai-Ndombe, Maniema, Mongala, Równik, Sankuru, Tanganika, Tshopo, Tshuapa, Ubangi Południowe, Ubangi Północne oraz 1 miasto wydzielone – Kinszasa), jak również nową flagę, zbliżoną do obowiązującej w latach 1963-71. Sztandar przedstawia czerwony pas z żółtą krawędzią na błękitnym tle, na którym znajduje się również żółta gwiazda pięcioramienna (w górnym lewym rogu). Błękit symbolizuje pokój, czerwień – krew męczenników, zaś złoto – bogactwa kraju. Gwiazda pięcioramienna symbolizuje przyszłość kraju. Stosunek szerokości do długości flagi to 2:3. Ponadto wprowadzono, obok urzędowego francuskiego, cztery języki narodowe: kikongo, lingala, suahili i tshiluba.
KOSTARYKA: 5 lutego do II tury wyborów prezydenckich weszli Óscar Arias Sánchez i Ottón Solís.
KUWEJT: Shaykh Nawaf al-Ahmad al-Jabir as-Sabah został 7 lutego następcą tronu, zaś Shaykh Nasser Muhammad al-Ahmad as-Sabah – premierem. 9 lutego minister obrony Shaykh Jabir Mubarak as-Sabah otrzymał także tekę spraw wewnętrznych.
LIBAN: po dymisji szefa MSW Hassana Sabaa 5 lutego nowym ministrem został Ahmad Fatfat.
LIBERIA: 2 lutego kandydatura Antoinette Sayeh na stanowisko ministra finansów została zatwierdzona przez Senat.
LUKSEMBURG: Jean-Louis Schiltz został 22 lutego ministrem obrony.
MALAWI: 8 lutego prezydent Bingu wa Mutharika zwolnił swego zastępcę Cassima Chilumphę, jednak 10 lutego Sąd Najwyższy odroczył wejście w życie decyzji dopóki nie potwierdzi jej konstytucjonalności.
MALEZJA: 14 lutego Radzi Sheikh Ahmad został szefem MSW.
MAROKO: Chakib Benmoussa został 15 lutego ministrem spraw wewnętrznych.
PALESTYNA: prezydent Mahmoud Abbas powierzył 21 lutego Ismailowi Haniyi misję tworzenia rządu.
ROSJA: 16 lutego przewodniczący Rady Stanu Dagestanu Magomiedali Magomiedow ogłosił swoją dymisję. Równolegle na przewidziane przez nową konstytucję Dagestanu stanowisko prezydenta republiki Władimir Putin mianował 20 lutego Muchu Gimbutowicza Alijewa. 26 lutego prezydent mianował Siergieja Katanandowa na naczelnika Karelii. 28 lutego do dymisji podał się premier Czeczenii Siergiej Abramow.
SERBIA I CZARNOGÓRA: 10 lutego Fatmir Sejdiu został wybrany na prezydenta Kosowa stosunkiem głosów 80:12.
SŁOWACJA: od 1 lutego szefem resortu obrony jest Martin Fedor. 7 lutego do dymisji podali się ministrowie z Ruchu Chrześcijańsko-Demokratycznego, w tym szef MSW Vladimír Palko. Następcą Palki został Martin Pado.
SUAZI: 23 lutego Mathendele Moses Dlamini objął urząd szefa dyplomacji.
SYRIA: szef MSZ Farouk ash-Sharaa został 11 lutego wiceprezydentem, Walid Muallem – ministrem finansów, zaś Bassam Abdelmajid – szefem MSW.
SZWAJCARIA: Barbara Schneider objęła 1 lutego urzad prezydenta rządu kantonu Bazylea-Miasto.
TONGA: 13 lutego król po dwudniowej zwkłoce ogłosił dymisję premiera księcia ‘Ulukalali Lavaki Aty i nominowanie na jego miejsce pierwszego w historii kraju demokraty – Feleti Sevele.
UGANDA: 23 lutego Yoweri Museveni po raz kolejny wygrał wybory prezydenckie.
ZIELONY PRZYLĄDEK: 12 lutego prezydent Pedro Pires wygrał kolejne wybory.
ZJEDNOCZONE EMIRATY ARABSKIE: 9 lutego Shaykh Abdullah ibn Zaid an-Nahayan został szefem MSZ, zaś premier Shaykh Muhammad ibn Rashid al-Maktum objął Ministerstwo Obrony.
ORGANIZACJE MIĘDZYNARODOWE: 1 lutego Tunezyjczyk Habib Ben Yahia został sekretarzem generalnym Unii Maghrebu Arabskiego. 6 lutego prezydentem Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości została Brytyjka Rosalyn Higgins. 24 lutego Dżibuti zostało przyjęte do Organizacji na rzecz Zakazu Broni Chemicznej.
ZMARLI:
1 lutego – Samuel Pearson Goddard, Jr. (ur. 1919 w Clayton), gubernator stanu Arizona (Stany Zjednoczone) 04.01.1965-02.01.1967, reprezentujący Partię Demokratyczną, zmarł w Phoenix;
1 lutego – Jean-Philippe Maître (ur. 1949 w Genewie), prezydent Rady Stanu Genewy (kanton Szwajcarii) 01.12.1991-30.11.1992 i 02.12.1996-08.12.1997, reprezentujący Chrześcijańsko-Demokratyczną Partię Szwajcarii, zmarł w Genewie;
2 lutego – Mizanur Rahman Chowdhury (ur. 1928 w Chandpur, wówczas Indie Brytyjskie), premier Bangladeszu 09.07.1986-27.03.1988, reprezentujący autorytarną Partię Narodową, zmarł w Dakce;
2 lutego – Stephen Worobetz (ur. 1914 w Krydor), wicegubernator Saskatchewan (prowincja Kanady) 02.02.1970-29.02.1976;
15 lutego – Sun Yunxuan (ur. 1913 w Shandong, Chiny), prezydent Juanu Wykonawczego (premier) Tajwanu 30.05.1972-30.05.1978, reprezentujący autorytarną Partię Nacjonalistyczną, zmarł w Tajpej;
15 lutego – Josip Vrhovec (ur. 1926 w Zagrzebiu, wówczas Jugosławia), minister spraw zagranicznych Jugosławii 17.05.1978-17.05.1982, reprezentujący autorytarny Związek Komunistów Jugosławii;
21 lutego – Mirko Marjanović (ur. 1937 w Kninie, wówczas Jugosławia), premier Serbii (wówczas część składowa Jugosławii) 18.03.1994-21.10.2000, reprezentujący autorytarną Socjalistyczną Partię Serbii, zmarł w Belgradzie;
22 lutego – Said Mohamed Djohar (ur. 1918 w Majunga, wówczas Madagaskar Francuski), dwukrotny prezydent Komorów 27.11.1989-29.10.1995 i 26.01-25.03.1996, reprezentujący autorytarną Komoryjską Unię na rzecz Postępu, a następnie Zgromadzenie na rzecz Demokracji i Odnowy, zmarł w Mitsamiouli;
22 lutego – Sinnathamby Rajaratnam (ur. 1915 w Dżafnie, wówczas brytyjski Cejlon), minister spraw zagranicznych Singapuru 1965-80, reprezentujący autorytarną Partię Akcji Ludowej, zmarł w Singapurze.
źródła: African Elections Database, Angus Reid Consultants, Central Intelligence Agency, Comissão Nacional de Eleições de Cabo Verde, ElectionGuide, ElectionWorld, Freedom House, HaitiElection2005.com, Kancelaria Prezesa Rady Ministrów Rzeczypospolitej Polskiej, Ministarstvo spoljnih poslova (Srbija i Crna Gora), Ministerstwo Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej, Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, Psephos, Rulers.org, The New Zealand Herald, Tribunal Supremo de Elecciones – República de Costa Rica, Wikipedia, WorldStatesmen.org.
