Aby zapisać się na listę naszego newslettera, prosimy podać swój adres email:

 

Wyszukiwarka e-Polityki :

 

Strona Główna  |  Praca  |  Reklama  |  Kontakt

 

   e-Polityka.pl / Kronika wyborcza: styczeń 2008               

dodaj do ulubionych | ustaw jako startową |  zarejestruj się  

  ..:: Polityka

  ..:: Inne

  ..:: Sonda

Czy jesteś zadowolony z rządów PO-PSL?


Tak

Średnio

Nie


  + wyniki

 

P - A - R - T - N - E - R - Z - Y

 



 
..:: Podobne Tematy
10-03-2008

  Kronika wyborcza: luty 2008

23-11-2009

  Pierwsze wybory

24-05-2008

 

23-05-2008

 

21-05-2008

  Gruzja wybiera nowy parlament

18-05-2008

  Wybory w Gruzji 21 maja

13-05-2008

 

+ zobacz więcej

Kronika wyborcza: styczeń 2008 

16-02-2008

  Autor: Michał Potocki

W tym miesiącu, poza zaległymi wyborami w Kenii i Tajlandii, przedstawiamy Państwu wyniki wyborów i referendów na Barbadosie, w Gruzji, na Kubie, w Serbii, na Tajwanie i Wyspach Marshalla. Świat szczególną uwagę zwrócił na bardzo ważne wybory w Serbii, w której zmierzyły się dwie koncepcje przyszłości tego kraju (proeuropejska i prorosyjska), w Kenii, w której po ogłoszeniu wyników wyborów doszło do bezprecedensowej fali przemocy oraz w Gruzji, gdzie opozycja oskarżyła obóz Mikheila Saak’ashvilego o oszustwa wyborcze.

 

 

KRÓLESTWO TAJLANDII – wybory parlamentarne

data: 23 grudnia 2007 r.
do obsadzenia: 480 miejsc w Izbie Reprezentantów (Saphaputhan Ratsadon) na 6-letnią kadencję w ordynacji mieszanej; 400 miejsc jest obsadzanych w okręgach większościowych, zaś 80 – na podstawie ordynacji proporcjonalnej w ośmiu okręgach wyborczych

WYNIKI (w części proporcjonalnej):
frekwencja 74,45%

Siła Ludowa (Palang Prachachon; przywódca: Samak Sundaravej) 39,6%, 233 mandaty
Partia Demokratyczna (Phak Prachathipat; Abhisit Vejjajiva) 39,63% 165 mandatów
Partia Narodu Tajskiego (Phak Chat Thai; Banharn Silpa-Archa) 4,35%, 37 mandatów
Na rzecz Ojczyzny (Pus Psendin; Suwit Khunkitti) 5,57%, 24 mandaty
Zjednoczeni Tajowie – Rozwój Narodowy (Ruam Jai Thai Chat Pattana) 1,49%, 9 mandatów
Neutralna Partia Demokratyczna (Phak Matchima Thippathai; Prachai Liewpairat) 1,49%, 7 mandatów
Lojalni Monarsze (Phracharaj; Sanoh Thienthong) 2,11%, 5 mandatów

W SKRÓCIE: Tajowie wybrali parlament po raz pierwszy od zamachu stanu, który we wrześniu 2006 r. odsunął od władzy ówczesnego premiera Thaksina Shinawatrę. Junta zawiesiła konstytucję, odsunęła o rok wybory i zdelegalizowała ugrupowanie Thaksina Tajowie Kochają Tajów (ThRTh). W wyborach zwyciężyła jednak partia umiarkowanych zwolenników ThRTh. Centrolewicowa PP zapewniła sobie zwycięstwo nad konserwatywną PhP dzięki licznym nieznacznym sukcesom w okręgach większościowych. Nie było do końca pewne, co w tej sytuacji zrobi junta, mimo że demokraci uznali swoją porażkę i teoretycznie to właśnie PP powinna utworzyć nowy, cywilny rząd. Ostatecznie wojskowi umożliwili jednak liderowi PP, Samakowi Sundaravejowi objęcie teki premiera.

cztery ostatnie głowy państwa:
król BHUMIBOL Adulyadej – Rama IX 1946-
król ANANDA Mahidol – Rama VIII 1935-1946
król PRAJADHIPOK – Rama VII 1925-1935
król VAJIRAVUDH – Rama VI 1910-1925

czterech ostatnich szefów rządu:
premier SURAYUD Chulanont 2006-
przewodniczący Rady na rzecz Reformy Demokratycznej SONTHI Boonyaratkalin 2006
premier THAKSIN Shinawatra (Tajowie Kochają Tajów) 2001-2006
premier CHUAN Leekpai (Siła Ludowa) 1997-2001

***

REPUBLIKA KENII – wybory generalne

data: 27 grudnia 2007 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa oraz 207 z 222 miejsc w Zgromadzeniu Narodowym Kenii (National Assembly of Kenya) na 5-letnią kadencję; pozostałe miejsca są obsadzane przez prezydenta, zaś dwóch członków NAK pełni tę funkcję z urzędu (spiker i prokurator generalny); aby prezydent został wybrany, wystarczy zwykła większość głosów, jednka pod warunkiem, że w co najmniej pięciu prowincjach uzyska on co najmniej 25% poparcia

PREZYDENT:
frekwencja 69%

Emilio Mwai Kibaki (Partia Jedności Narodowej) 46,42%
Raila Odinga (Pomarańczowy Ruch Demokratyczny) 44,07%
Kalonzo Musyoka (Pomarańczowy Ruch Demokratyczny – Kenia) 8,91%
Joseph Karani (Kenijska Partia Zaufania Patriotycznego) 0,21%
Pius Muiru (Kenijska Partia Ludowa) 0,1%
Nazlin Omar (Robotnicza Kongresowa Partia Kenii) 0,09%
Kenneth Matiba (Saba Saba Asili) 0,08%
David Ng’ethe (Chama Chama Umma) 0,06%
Nixon Kukubo (Republikańska Partia Kenii) 0,06%

PARLAMENT:

Pomarańczowy Ruch Demokratyczny (Orange Democratic Movement; przywódca: Uhuru Kenyatta) 99 mandatów
Partia Jedności Narodowej (Party of National Unity; Emilio Mwai Kibaki) 43 mandaty
Pomarańczowy Ruch Demokratyczny – Kenia (Orange Democratic Movement – Kenya; Kalonzo Musyoka) 16 mandatów
Kenijska Afrykańska Unia Narodowa (Kenya African National Union; Nicholas Biwott) 14 mandatów
Arka (Safina) 5 mandatów
Narodowa Koalicja Tęczowa – Kenia (National Rainbow Coalition – Kenya) 4 mandaty
Forum na rzecz Przywrócenia Demokracji – Lud (Forum for the Restoration of Democracy – People) 3 mandaty
Narodowa Koalicja Tęczowa (National Rainbow Coalition; Charity Ngilu) 3 mandaty
Chama Cha Uzalendo 2 mandaty
Partia Demokratyczna 2 mandaty
Nowe Forum na rzecz Przywrócenia Demokracji – Kenia (New Forum for the Restoration of Democracy – Kenya) 2 mandaty
Partia Niezależnych Kandydatów Kenii (Party of Independent Candidates of Kenya) 2 mandaty
Razem Jedność (Sisi Kwa Sisi) 2 mandaty
Forum na rzecz Przywrócenia Demokracji – Asili (Forum for the Restoration of Democracy – Asili) 1 mandat
Forum na rzecz Przywrócenia Demokracji – Kenia (Forum for the Restoration of Democracy – Kenya; Musikari Kombo) 1 mandat
Kenijska Afrykańska Unia Demokratyczna – Asili (Kenya African Democratic Union – Asili) 1 mandat
Kenijska Afrykańska Unia Rozwoju Demokratycznego (Kenya African Democratic Development Union) 1 mandat
Kenijski Sojusz Narodowo-Demokratyczny (Kenya National Democratic Alliance) 1 mandat
Ludowa Partia Kenii (People’s Party of Kenya) 1 mandat
Zielona Partia Środowiska Kenii (Mazingira Green Party of Kenya; Wangari Maathai) 1 mandat
Narodowa Partia Pracy (National Labour Party) 1 mandat
Partia Ludowo-Demokratyczna (People’s Democratic Party) 1 mandat
Zjednoczony Ruch Demokratyczny (United Democratic Movement) 1 mandat

W SKRÓCIE: nieznaczne i oprotestowane przez opozycję zwycięstwo urzędującego prezydenta (większością względną; Kibaki we wszystkich ośmiu prowincjach poza Nyanzą otrzymał jednak wymgane 25%) doprowadziło do bezprecedensowego wzrostu napięcia w tym dotychczas spokojnym i stabilnym wschodnioafrykańskim państwie. Konflikt, zwielokrotniony wskutek podziałów plemiennych (Kibaki wywodzi się z plemienia Kikuju, oskarżanego o zdominowanie mniej licznych plemion, zaś Odinga – z plemienia Luo) doprowadził nieomal do wybuchu wojny domowej. Nie obyło się bez ofiar – w zamieszkach do tej pory zginęło prawie tysiąc osób, zaś ćwierć miliona musiało opuścić swoje domy. Kraje zachodnie uznały jednak zwycięstwo Kibakiego, mimo zastrzeżeń co do samych wyborów, zaś liczne struktury międzynarodowe zaoferowały mediację. Rozmowy doprowadziły do zgody co do uchwalenia nowej konstytucji, która w większym stopniu ma uwzględniać interesy plemion mniejszościowych. W wyborach parlamentarnych zwyciężyła prorządowa koalicja, skupiona wokół Partii Jedności Narodowej (PNU / DP / KANU / FORD-A / FORD-K / FORD-P / NARC-K).

cztery ostatnie głowy państwa (do 1964 r. Kenia była posiadłością Wielkiej Brytanii):
prezydent Emilio Mwai KIBAKI (Narodowa Koalicja Tęczowa) 2002-
prezydent Daniel Toroitich arap MOI (Kenijska Afrykańska Unia Narodowa, KANU) 1978-2002
prezydent Jomo KENYATTA (KANU) 1964-1978
gubernator generalny (do 1963 gubernator) Malcolm John MacDONALD 1963-1964

***

REPUBLIKA GRUZJI – wybory prezydenckie i referendum

data: 5 stycznia 2008 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję
pytania referendalne:
pytanie 1. Czy chcesz, aby Gruzja stała się członkiem NATO?
pytanie 2. Czy chcesz, aby wybory parlamentarne zostały przeniesione z października na kwiecień/maj 2008 r.?

PREZYDENT:
frekwencja 56,19%

Mikheil Saak’ashvili (Ruch Narodowy – Demokraci) 53,47%
Levan Gachechiladze (Rada Narodowa) 25,69%
Badri P’at’ark’atsishvili 7,1%
Shalva Natelashvili (Gruzińska Partia Pracy) 6,49%
Davit Gamqrelidze (Nowa Partia Praw Gruzji) 4,02%
Giorgi Maisashvili (Partia Przyszłości) 0,77%
Irina Sarishvili 0,16%

REFERENDUM:

pytanie 1:
frekwencja 49,89%
tak 77%
nie 23%

pytanie 2:
frekwencja 50,13%
tak 79,17%
nie 20,82%

W SKRÓCIE: prezydent Mikheil Saak’ashvili pod wpływem masowych protestów przeciwko naruszaniu zasad demokracji zgodził się przyspieszyć wybory prezydenckie. Jego wygrana w pierwszej turze została jednak poddana w wątpliwość przez kandydatów opozycyjnych, którzy wyszli na ulicę, jednak nie zdołali zmusić prozachodniego przywódcy do ustąpienia. Jednocześnie z wyborami prezydenckimi odbyło się referendum, w którym Gruzini masowo zagłosowali za przystąpieniem do NATO oraz za przyspieszeniem o pół roku wyborów parlamentarnych.

cztery ostatnie głowy państwa:
p.o. prezydent Nino BURJANADZE (Burjanadze – Sojusz Demokratyczny, BDA) 2007-
prezydent Mikheil SAAK’ASHVILI (Ruch Narodowy – Demokraci, ENM) 2004-2007
p.o. prezydent Nino BURJANADZE (BDA) 2003-2004
prezydent (do 1992 – przewodniczący Rady Państwa, 1992 – przewodniczący Parlamentu, 1992-1995 –  głowa państwa) Eduard SHEVARDNADZE (Obywatelska Unia Gruzji) 1992-2003

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Vladimer GURGENIDZE 2007-
premier Zurab NOGHAIDELI (BDA) 2005-2007
p.o. premier Mikheil SAAK’ASHVILI (ENM) 2005
premier (do 2004 – minister stanu) Zurab ZHVANIA (BDA) 2003-2004

***

REPUBLIKA WYSP MARSHALLA – wybory prezydenckie

data: 7 stycznia 2008 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 4-letnią kadencję; wyboru dokonuje 33-osobowa Nitijela, izba niższa parlamentu, spośród swoich członków

WYNIKI:
frekwencja 100% (33 głosy)

Litokwa Tomeing (Zjednoczona Partia Ludowa) 54,55%
Kessai Hesa Note (Zjednoczona Partia Demokratyczna) 45,45%

W SKRÓCIE: w następstwie porażki w wyborach parlamentarnych prezydent Kessai Note utracił większość parlamentarną, a co za tym idzie – szansę na drugą kadencję na tym urzędzie. Litokwa Tomeing, wódz jednego z plemion i dawny kolega partyjny Notego, jest postrzegany jako zwolennik uznania ludowego rządu Chin w Pekinie kosztem uznawanego przez Wyspy Marshalla do tej pory tajpejskiego rządu narodowego.

cztery ostatnie głowy państwa (Wyspy Marshalla do 1990 były republiką autonomiczną pod zwierzchnictwem Stanów Zjednoczonych):
prezydent Kessai Hesa NOTE (Zjednoczona Partia Demokratyczna) 2000-
prezydent Imata Jabro KABUA 1997-2000
p.o. prezydent Kunio D. LEMARI 1996-1997
prezydent Amata KABUA 1979-1996

***

REPUBLIKA CHIŃSKA (Tajwan; państwo nieuznawane) – wybory parlamentarne i referendum

data: 12 stycznia 2008 r.
do obsadzenia: 113 miejsc w Sądzie Ustawodawczym (Lifa Yuan) na 4-letnią kadencję; 73 miejsca są obsadzane w okręgach większościowych, 34 – z listy krajowej w ordynacji proporcjonalnej, zaś 6 przypada tajwańskim aborygenom w dwóch okręgach większościowych; w referendum musi wziąć udział co najmniej 50% wszystkich głosujących w wyborach parlamentarnych
pytania referendalne:
pytanie 1. Czy zgadzasz się, aby następująca zasada była przestrzegana przy uchwaleniu „Ustawy o likwidacji nieruchomości nielegalnie nabytych przez partie polityczne” w celu zwrotu majątku Chińskiej Partii Nacjonalistycznej ludowi: „Nieruchomości Chińskiej Partii Narodowej i jej organizacji partnerskich – poza należnościami partyjnymi, dotacjami politycznymi i subsydiami publicznymi – jako nielegalnie pozyskane zwrócone ludowi. Te już zlikwidowane partia powinna zrekompensować zgodnie z ich wartością rynkową.”? (Ni shih fou tong yi yi sia lie yuan ze jhih ding „Jheng dang bu dang cyu de cai chan chu li tiao li”, jiang jhong guo guo min dang dang chan hai gei cyuan min: „Guomindang ji ci fu sui zu jhih de cai chan, chu dang fei, jheng jhih sian jin ji jing syuan bu jhu jin wai, jun tui ding wei bu dang cyu de de cai chan, ying hai gei ren min. Yi chu den jhe, ying chang juan jia e.”?)
pytanie 2. Czy zgadzasz się, aby legislatywa mogła podejmować stosowne kroki w celu stwierdzenia odpowiedzialności przywódców narodu i ich podwładnych w sytuacji śmiertelnego zagrożenia dla narodu z uwagi na ich złe intencje bądź śmiertelne błędy w pełnieniu ich funkcji? Ponadto, czy zgadzasz się na powoływanie przez Sąd Ustawodawczy komisji śledczych w celu zajęcia się tego typu kwestiami oraz że instytucje rządowe powinny w pełni współpracować ze śledczymi w celu zapewnienia istnienia narodu, jak również że personel winny przestępstw kryminalnych powinien być skazany, zaś jego nielegalne czyny zadośćuczynione? (Nin shih fou tong yi jhih ding fa lyu jhui jiou guo jia ling dao ren ji ci bu shu, yin gu yi huo jhong da guo shih jhih cuo shi, zao cheng guo jia yan jhong sun hai jhih ze ren, bing you Lifa Yuan she li diao cha wei yuan hui diao cha, jheng fu ge bu men ying cyuan li pei he, bu de kang ju, yi wei cyuan min li yi, bing cheng chu wei fa shih jhih ren yuan, jhui chang bu dang suo de?)

PARLAMENT (wyniki z listy partyjnej):

Chińska Partia Nacjonalistyczna (Jhongguo Guomindang; przywódca: Wu Bosyong) 51,2%, 81 mandatów
Demokratyczna Partia Postępowa (Minjhu Jinbu Dang; Chen Shueipian) 36,9%, 27 mandatów
Niezrzeszona Unia Solidarności (Wudang Tuanjie Lianmeng; Jhang Boya) 0,7%, 3 mandaty
Partia Trzeciego Społeczeństwa (Disan Shehuei Dang; Jhou Yicheng) 0,5%, 1 mandat
niezależni 1 mandat
Partia Najpierw Ludzie (Cinmindang; James Song Chuyu) 1 mandat

do parlamentu nie weszli:
Nowa Partia (Sin Dang; Yu Muming) 4%
Tajwańska Unia Solidarności (Taiwan Tuanjie Lianmeng; Huang Kunhuei) 3,5%
Partia Czerwona (Hong Dang; Chen Yaochang) 0,8%
Zielona Partia Tajwanu (Taiwan Lyu Dang; Chen Manli i Hong Hueisiang) 0,6%
Tajwańska Partia Rolnicza (Taiwan Nongmin Dang; Sie Yonghuei) 0,6%
Partia Obywatelska (Gongmin Dang; Cian Hancing) 0,5%
Partia Hakka (Kejia Dang; Wun Jincyuan) 0,4%
Stowarzyszenie Konstytucyjne (Jhihsian Lianmeng; Huang Cianming) 0,3%

REFERENDUM:

pytanie 1:
frekwencja 26,34%
tak 91,46%
nie 8,54%

pytanie 2:
frekwencja 26,08%
tak 58,17%
nie 41,83%

W SKRÓCIE: wybory przyniosły miażdżące zwycięstwo opozycyjnej JhGMD, której udało się także – wezwawszy swych zwolenników do bojkotu referendum – uratować własny, wywodzący się jeszcze z czasów narodowej dyktatury na Tajwanie, majątek. Prezydent Chen Shueipian będzie musiał współpracować teraz z narodowcami, z którymi nie zgadza się w podstawowej kwestii, będącej przedmiotem najbliższego, marcowego referendum – czy Tajwan powinien ogłosić niepodległość i ubiegać się o członkostwo w ONZ nie jako Republika Chińska, a pod własną nazwą. Republika Chińska jest obecnie uznawana jedynie przez 23 państwa na świecie, głównie z Ameryki Środkowej i Oceanii. Z powodu braku uznania międzynarodowego nie jest w stanie uczestniczyć w organizacjach międzynarodowych, a w tych, w których uczestniczy – występuje pod innymi nazwami (np. „Chiński Tajpej” w ramach Współpracy Gospodarczej Azji-Pacyfiku i Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego lub „Oddzielne Terytorium Celne Tajwanu, Penghu, Kinmen i Matsu” w ramach Światowej Organizacji Handlu).

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent CHEN Shueipian (Demokratyczna Partia Postępowa, MJD) 2000-
prezydent LI Denghuei (Chińska Partia Nacjonalistyczna, JhGMD) 1988-2000
prezydent JIANG Jingguo (JhGMD) 1978-1988
prezydent YAN Jiagan (JhGMD) 1975-1978

czterech ostatnich szefów rządu:
przewodniczący Sądu Wykonawczego JHANG Junsyong (MJD) 2007-
przewodniczący Sądu Wykonawczego SU Jhenchang (MJD) 2006-2007
przewodniczący Sądu Wykonawczego Frank SIE Changting (MJD) 2005-2006
przewodniczący Sądu Wykonawczego YOU Sigun (MJD) 2005-2006

***

BARBADOS – wybory parlamentarne

data: 15 stycznia 2008 r.
do obsadzenia: 30 miejsc w Izbie Zgromadzenia (House of Assembly), izbie niższej barbadoskiego parlamentu, na 5-letnią kadencję w okręgach jednomandatowych

WYNIKI:

Demokratyczna Partia Pracy (Democratic Labour Party; przywódca: David Thompson) 53,21%, 20 mandatów
Barbadoska Partia Pracy (Barbados Labour Party; Owen Seymour Arthur) 46,52%, 10 mandatów

do parlamentu nie weszły:
Partia Siły Ludowej (People’s Empowerment Party; David Comissiong) 0,15%
niezależni 0,1%
Kongres Ludowo-Demokratyczny (People’s Democratic Congress) 0,02%

W SKRÓCIE: scena polityczna Barbados jest bardzo specyficzna. Pozostający dotychczas w opozycji zwycięzca, DLP, to dawni rozłamowcy z BLP, a zatem ich linia ideologiczna jest bardzo zliżona. DLP jest uznawana za partię bardziej liberalną niż dotychczas rządząca BLP. Po wyborach przywódca demokratów objął stanowisko premiera. Pierwotnie na 15 stycznia planowano także referendum w sprawie ewentualnego proklamowania republiki (Barbados jest państwej Wspólnoty Narodów, zaś formalną głową państwa jest królowa Elżbieta II), jednak plebiscyt został przełożony i odbędzie się prawdopodobnie w sierpniu.

czterech ostatnich gubernatorów generalnych:
gubernator generalny Sir Clifford Straughn HUSBANDS 1996-
p.o. gubernator generalny Sir Denys Ambrose WILLIAMS 1995-1996
gubernator generalna Dame Ruth Nita BARROW 1990-1995
gubernator generalny Sir Hugh Worrell SPRINGER 1984-1990

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Owen Seymour ARTHUR (Barbadoska Partia Pracy, BLP) 1994-
premier Lloyd Erskine SANDIFORD (Demokratyczna Partia Pracy, DLP) 1987-1994
premier Errol Walton BARROW (DLP) 1986-1987
premier Harold Bernard SAINT JOHN (BLP) 1985-1986

***

REPUBLIKA KUBY – wybory parlamentarne

data: 20 stycznia 2008 r.
do obsadzenia: 614 miejsc w Narodowym Zgromadzeniu Siły Ludowej (Asamblea Nacional del Poder Popular) na 5-letnią kadencję z listy ogólnokrajowej; kandydat musi uzyskać co najmniej 50% głosów

WYNIKI:
frekwencja 96,89%

bez skreśleń 90,9%
ze skreniami 9,1%

W SKRÓCIE: kubańskie wybory przeprowadzono zgodnie ze standardami znanymi z innych, dawnych i obecnych państwach demokracji ludowej. Najwięcej głosów, zgodnie z oficjalnymi danymi, zdobył Raúl Castro, brat Fidela, pełniący obowiązki głowy państwa z powodu choroby wodza rewolucji – 99,37%. Interesujący jest sposób powoływania kandydatów na jednolitą listę wyborczą – połowa kandydatów jest nominowana przez Zgromadzenia Miejskie. Pozostali kandydaci są wysuwani przez specjalne zgromadzenia, składające się z reprezentantów robotników, młodzieży, kobiet, studentów, rolników i członków Komitetów Obrony Rewolucji. Ostateczna lista jest ustalana przez Narodową Komisję Kandydatur, która bierze pod uwagę takie kryteria, jak zasługi kandydata, patriotyzm, wartości etyczne oraz służbę rewolucji.

cztery ostatnie głowy państwa:
przewodniczący Rady Państwa Fidel Alejandro CASTRO Ruz (Komunistyczna Partia Kuby, PCC) 1976-
prezydent Osvaldo DORTICÓS Torrado (PCC) 1959-1976
prezydent Manuel URRUTIA Lleó 1959
tymczasowy prezydent Carlos Manuel PIEDRA y Piedra 1959

czterech ostatnich szefów rządu:
przewodniczący Rady Ministrów (do 1976 premier) Fidel Alejandro CASTRO Ruz (PCC) 1959-
premier José MIRÓ Cardona 1959
premier Gonzalo GÜELL y Morales de los Ríos (Postępowa Partia Akcji, PAP) 1958-1959
premier Emilio NÚÑEZ Portuondo (PAP) 1958

***

REPUBLIKA SERBII – wybory prezydenckie

data: 20 stycznia 2008 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 4-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 61,25%

Tomislav Nikolić (Serbska Partia Radykalna) 39,99%
Boris Tadić (Partia Demokratyczna) 35,39%

do II tury nie weszli:
Velimir Ilić (Nowa Serbia) 7,43%
Milutin Mrkonjić (Socjalistyczna Partia Serbii) 5,97%
Čedomir Jovanović (Partia Liberalno-Demokratyczna) 5,34%
Ištvan Pastor (Koalicja Węgierska) 2,26%
Milanka Karić (Ruch Serbskiej Siły) 0,98%
Marijan Rističević (Chłopska Partia Ludowa – Zjednoczona Partia Ludowa) 0,45%
Jugoslav Dobričanin (Partia Reformatorska) 0,29%

W SKRÓCIE: do II tury wyborów prezydenckich weszli politycy, którzy już raz się spotkali w podobnych okolicznościach – w wyborach w 2003 r. Boris Tadić jest postrzegany jako polityk proeuropejski, zaś Tomislav Nikolić – jako nacjonalistyczny radykał. Unia Europejska nie zdecydowała się wesprzeć Tadića daniem Serbii perspektywy europejskiej, zaś otwartym poparciem niepodległościowych dążeń Kosowarów zwiększyła tylko popularność lider radykałów.

czterech ostatnich szefów państwa (do 2006 Serbia – republiką federacyjną Serbii i Czarnogóry):
prezydent Boris TADIĆ (Stronnictwo Demokratyczne – DS) 2004-
p.o. prezydent Predrag MARKOVIĆ (G17 Plus) 2004
p.o. prezydent Vojislav MIHAILOVIĆ (Serbski Ruch Odnowy) 2004
p.o. prezydent Dragan MARŠIĆANIN (Demokratyczne Stronnictwo Serbii – Nowa Serbia; DSS-NS) 2004

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Vojislav KOŠTUNICA (DSS-NS) 2004-
premier Zoran ŽIVKOVIĆ (DS) 2003-2004
p.o. premier Žarko KORAĆ (Socjaldemokracja) 2003
p.o. premier Nebojša ĆOVIĆ (Alternatywa Demokratyczna) 2003

***

KALENDARIUM:

ANTIGUA I BARBUDA: 9 stycznia Fabian Jones został przewodniczącym Rady Barbudy.

BAHRAJN: minister obrony szejk Khalifah ibn Ahmad al-Khalifah został zdymisjonowany, zaś jego funkcję przejął szejk Mohammad ibn Abdullah al-Khalifah.

BARBADOS: 15 stycznia demokraci wygrali wybory parlamentarne. Następnego dnia premierem został David Thompson, zaś jego gabinet z nim samym jako ministrem finansów oraz z Christopherem Sincklerem (MSZ) i Freundelem Stuartem (MSW) został zaprzysiężony 20 stycznia.

CHILE: po dymisji szefa MSW Miltona Jiméneza 3 stycznia jego obowiązki tymczasowo przejął Víctor Meza.

CHINY: 12 stycznia wybory parlamentarne na Tajwania wygrali nacjonaliści. 24 stycznia do dymisji podał się premier Jhang Junsyong, jednak została ona odrzucona przez prezydenta.

CHORWACJA: 2 stycznia Ivica Buconjić został p.o. szefa dyplomacji po dymisji Ivicy Kirina. 9 stycznia p.o. gubernatorem Hrabstwa Koprivničko-Križevačkiego został Darko Koren. 12 stycznia został zaś zaprzysiężony nowy gabinet Ivo Sanadera: Gordan Jandroković (MSZ), Branko Vukelić (obrona), Berislav Rončević (MSW), Ivan Šuker (finanse). 12 stycznia Krešo Jelavić i Zvonimir Karakaš objęli tymczasowo funkcję gubernatorów Hrabstwa Bjelovarsko-Bilogorskiego.

CYPR: 1 stycznia funt cypryjski został zastąpiony przez euro.

CZARNOGÓRA: 31 stycznia do dymisji podał się premier Željko Šturanović.

DANIA: wyniki wyborów parlamentarnych na WYSPACH OWCZYCH z 19 stycznia: Partia Republikańska 23,3% (8 na 33 mandaty), Partia Unii 21% (7), Partia Ludowa 20,1% (7), Partia Socjaldemokratyczna 19,4% (6), Partia Centrum 8,4% (3), Partia Samorządowa 7,2% (2); frekwencja 89,2%.

FRANCJA: po śmierci przewodniczącego Rady Regionalnej Franche-Comté Raymonda Forniego nową przewodniczącą została Marie-Guite Dufay. I turę wyborów parlamentarnych w Polinezji Francuskiej wygrał sojusz Nasz Dom. 31 stycznia do dymisji podał się prezydent Polinezji Oscar Temaru.

GRUZJA: wybory prezydenckie 5 stycznia wygrał Mikheil Saak’ashvili. Mieszkańcy w referendum zdecydowali o woli przystąpienia do Organizacji Paktu Północnoatlantyckiego i o przyspieszeniu wyborów parlamentarnych. 24 stycznia Davit Bakradze został szefem dyplomacji.

GWATEMALA: 14 stycznia Álvaro Colom Caballeros został zaprzysiężony na urzedzie prezydenta. Nowy rząd: Rafael Espada (wiceprezydent), Haroldo Rodas (MSZ), Marco Tulio García Franco (obrona), Vinicio Gómez (MSW), Juan Alberto Fuentes (finanse).

INDIE: 3 stycznia odwołano rząd w stanie Nagaland. Prezydent przejął rządy bezpośrednie. 27 stycznia Joginder Jaswant Singh został gubernatorem Arunachal Pradesh.

INDONEZJA: 14 stycznia Cornelis został gubernatorem prowincji Kalimantan Barat. 19 stycznia Tanri Bali Lamo został p.o. gubernatorem Sulawesi Selatan.

IRAK: od 22 stycznia państwo ma nową flagę. Nowa flaga składa się z trzech poziomych pasów w barwie czerwonej, białej i czarnej. Na białym pasie znajduje się napis w piśmie kufickim „Allāhu akbar” („Bóg jest wielki”) barwy zielonej. W porównaniu z dotychczasową wersją usunięto trzy gwiazdy, symbolizujące motto partii saddamowskiej Ba’ath (Jedność-Wolność-Socjalizm).

KENIA: 8 stycznia prezydent Mwai Kibaki ogłosił częściowy skład rządu: Kalonzo Musyoka (wiceprezydent), Moses Wetangula (MSZ), Yusuf Haji (obrona), George Saitoti (MSW), Amos Kimunya (finanse). Rząd został zaprzysiężony po dwóch dobach.

KIRGIZJA: 15 stycznia Mołdomusa Kongantijew został szefem MSW.

KONGO-BRAZZAVILLE: od 3 stycznia kraj jest członkiem Organizacji na rzecz Zakazu Broni Chemicznej.

KOREA POŁUDNIOWA: prezydent-elekt Lee Myung-bak desygnował 28 stycznia Hana Seung-soo na stanowisko premiera.

KUBA: 20 stycznia przeprowadzono wybory parlamentarne.

LIBAN: w styczniu dwukrotnie odłożono w czasie wybór prezydenta – tym razem na luty.

MALTA: 1 stycznia w miejsce liry maltańskiej wprowadzono euro.

MIKRONEZJA: John Ehsa został 14 stycznia gubernatorem stanu Pohnpei.

NIEMCY: 27 stycznia odbyły się wybory parlamentarne w dwóch krajach związkowych. DOLNA SAKSONIA: Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna (CDU) 42,5% (68 na 152 mandaty), Socjaldemokratyczna Partia Niemiec (SPD) 30,3% (48), Wolna Partia Demokratyczna (FDP) 8,2% (13), Zieloni (G) 8% (12), Partia Lewicy (L) 7,1% (11), frekwencja 57%; HESJA: CDU 36,8% (42/110), SPD 36,7% (42), FDP 9,4% (11), G 7,5% (9), L 5,1% (6), frekwencja 64,3%.

PAKISTAN: zmiany we władzach prowincji. 4 stycznia Abbas Sarfraz Khan został przewodniczącym, zaś Mir Ghazanfar Ali Khan – szefem wykonawczych nowej autonomii Terenów Północnych. Trzy dni później Owais Ahmed Ghani został gubernatorem Północno-Zachodniej Prowincji Granicznej, zaś Amanullah Khan Yasinzai zastąpił go na dotychczasowym urzędzie gubernatora Beludżystanu.

PALAU: 6 stycznia gubernatorem stanu Ngaremlengui został Wilson Ongos.

SALWADOR: 16 stycznia Marisol Argueta de Barillas została ministrem spraw zagranicznych.

SERBIA: 8 stycznia nominowany premier Kosowa Hashim Thaçi ogłosił skład swojego rządu: Ahmet Shala (finanse), Zenun Pajaziti (MSW). Rząd został zaprzysiężony nazajutrz, razem z wyborem prezydenta Fatmira Sejdiu na kolejną kadencję. 20 stycznia do II tury wyborów prezydenckich w Serbii przeszli Tomislav Nikolić i Boris Tadić.

SŁOWACJA: 30 stycznia Jaroslav Baška został ministrem obrony.

SŁOWENIA: od 1 stycznia Słowenia przewodniczy Radzie Unii Europejskiej.

SOMALIA: 5 stycznia zaprzysiężono nowy skład rządu premiera Nuura Xasana Xuseena: Cali Axmed Jaamac (MSZ), Muxiyadiin Maxamed Xaaji (obrona), Maxamed Cali Xaamud (finanse), Musa Nur Amiin (MSW).

STANY ZJEDNOCZONE: od 14 stycznia Bobby Jindal jest gubernatorem Luizjany.

SZWAJCARIA: 1 stycznie Pascal Couchepin objął urząd prezydenta federalnego. Najważniejsze urzędy w kantonach objęli: Pascal Corminbœuf (przewodniczący Rady Stany Fryburga), Stefan Engler (przewodniczący rządu Gryzonii), Elisabeth Baume-Schneider (przewodnicząca rządu Jury), Markus Dürr (przewodniczący rządu Lucerny), Ursula Hafner-Wipf (przewodniczący rządu Szafuzy) i Esther Gassler (namiestnik krajowy Solury).

ŚRODKOWA AFRYKA: 22 stycznia powołano nowego premiera. Został nim Faustin Archange Touadéra, który zastąpił Éliego Doté. W jego nominowanym 28 stycznia gabinecie Dieudonné Kombo Yaya został szefem dyplomacji.

TAJLANDIA: 28 stycznia parlament wybrał Samaka Sundaraveja na premiera. Nazajutrz król zatwierdził wybór.

UGANDA: od 8 stycznia John Baptist Walusimbi jest premierem tubylczego Królestwa Bugandy.

WENEZUELA: 3 stycznia Ramón Carrizalez został wiceprezydentem ds. wykonawczych. 4 stycznia teki otrzymali m.in. Rafael Isea (finanse) i Ramón Radríguez Chacín (MSW).

WIELKA BRYTANIA: 1 stycznia na terenie Suwerennych Baz Wojskowych na Cyprze funt cypryjski został zastąpiony przez euro. Tego samego dnia burmistrzem Pitcairn został Mike Warren. Nowym naczelnikiem wykonawczym Falklandów został Tim Thorogood. 24 stycznia sekretarzem stanu ds. Walii został Paul Murphy.

WŁOCHY: 24 stycznia premier Romano Prodi przegrał głosowanie w Senacie nad wnioskiem o wotum nieufności. 30 stycznia prezydent Giorgio Napolitano poprosił Franco Mariniego o próbę skonstruowania nowego rządu. Od 29 stycznia Lino Leanza pełni obowiązki prezydenta Sycylii.

WYSPY MARSHALLA: 7 stycznia Litokwa Tomeing został prezydentem kraju. Po dwóch dniach podał on skład swojego rządu: Tony deBrum (MSZ), Jack Ading (finanse), Norman Matthew (MSW).

ORGANIZACJE MIĘDZYNARODOWE: 1 stycznia p.o. przewodniczącym Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie został Fin Ilkka Kanerva. Tego samego dnia Peruwiańczyk Juan Carlos Capuñay został dyrektorem wykonawczym Współpracy Gospodarczej Azji-Pacyfiku (APEC), zaś Słowenia (i jej premier Dimitrij Rupel) objęła przewodnictwo w Radzie Unii Europejskiej. 3 stycznia Kongo-Brazzaville weszło w skład Organizacji na rzecz Zakazu Broni Chemicznej. 7 stycznia Taj Surit Pitsuwan został sekretarzem generalnym Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN). 31 stycznia prezydent Tanzanii Jakaya Kikwete został wybrany na przewodniczącego Unii Afrykańskiej.

PRZYWÓDCY RELIGIJNI: 1 stycznia Michael Kinnamon został sekretarzem generalnym, a Vicken Aykazian – prezydentem Narodowej Rady Kościołów Chrystusa w Stanach Zjednoczonych. 19 stycznia generałem Towarzystwa Jezusowego (jezuitów) został Adolfo Nicolás. 27 stycznia zmarł prezydent Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych Dni Ostatnich (mormonów) Gordon B. Hinckley. Dzień później zmarł arcybiskup Aten i Wszech Grecji, przywódca Greckiej Autokefalicznej Cerkwi Prawosławnej Christódoulos. Obowiązki locum tenens objął bp Serapheím (Serafin).

***

ZMARLI:

2 stycznia – Lee Sherman DREYFUS (ur. 1926 w Milwaukee), gubernator Wisconsin (stan Stanów Zjednoczonych) 04.01.1979-03.01.1983, reprezentujący Partię Republikańską, zmarł w Waukesha;
5 stycznia – Pierre Louis ANGELI (ur. 1921 na Korsyce), gubernator 02.1969-1973 i wysoki komisarz 1986-10.11.1987 Polinezji Francuskiej, zmarł w Paryżu;
5 stycznia – Raymond FORNI (ur. 1941 w Belfort), przewodniczący Rady Regionalnej Franche-Comté (region Francji) od 02.04.2004, reprezentujący Partię Socjalistyczna, zmarł w Paryżu;
16 stycznia – Nikola KLJUSEV (ur. 1927 w Štipie, wówczas Królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców), premier Macedonii (do 18.09.1991 republika związkowa Jugosławii) 27.01.1991-17.08.1992;
22 stycznia – Gabriel Marie Jean ÉRIAU (ur. 1914 w Couëron, Francja), gubernator Nowej Kaledonii (posiadłość Francji) 09.01.1974-16.12.1978;
27 stycznia – Gordon Bitner HINCKLEY (ur. 1910 w Salt Lake City), prezydent Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych Dni Ostatnich (mormonów) od 12.03.1995, zmarł w Salt Lake City.
27 stycznia – gen. Haji Muhammad SUHARTO (ur. 1921 w Kemusuk, wówczas Holenderskie Indie Wschodnie), prezydent Indonezji 12.03.1967-21.05.1998 i przewodniczący Ruchu Państw Niezaangażowanych 01.09.1992-18.10.1995, reprezentujący Grupy Funkcjonalne, zmarł w Dżakarcie;
28 stycznia – abp Christódoulos (wł. Chrēstos Paraskevaïdēs, ur. 1939 w Xanthi), arcybiskup Aten i Wszech Grecji, przywódca Greckiej Autokefalicznej Cerkwi Prawosławnej Christódoulos od 28.04.1998.

źródła: African Elections Database, Angus Reid Consultants, Election Commission of Thailand, ElectionGuide, IFES, Rulers.org, Wikipedia, WorldStatesmen.org.

Godła państw pochodzą z Wikipedii Commons.

 

  drukuj   prześlij na email

  powrót   w górę

  Dodaj komentarz
 
Autor:
Tytuł:
Treść:

Przepisz kod z obrazka:    
+ powrót
 

Copyright by (C) 2007 by e-Polityka.pl - Biznes - Firma - Polityka. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kontakt  |  Reklama  |  Mapa Serwisu  |  Polityka Prywatności  |  O nas


e-Polityka.pl