Aby zapisać się na listę naszego newslettera, prosimy podać swój adres email:

 

Wyszukiwarka e-Polityki :

 

Strona Główna  |  Praca  |  Reklama  |  Kontakt

 

   e-Polityka.pl / Artykuły - Świat / Kronika wyborcza / Kronika wyborcza: listopad 2007               

dodaj do ulubionych | ustaw jako startową |  zarejestruj się  

  ..:: Polityka

  ..:: Inne

  ..:: Sonda

Czy jesteś zadowolony z rządów PO-PSL?


Tak

Średnio

Nie


  + wyniki

 

P - A - R - T - N - E - R - Z - Y

 



 
..:: Podobne Tematy
01-08-2007

 

21-11-2004

  Kronika ONZ 4/2004

02-01-2012

  Dania przewodniczy Unii

16-09-2011

  Kobieta premierem po raz pierwszy w Danii

26-08-2011

 

28-05-2010

 

16-12-2009

 

+ zobacz więcej

Kronika wyborcza: listopad 2007 

10-12-2007

  Autor: Michał Potocki

Wyniki najciekawszych listopadowych wyborów – w Australii – nie zostały jeszcze ostatecznie ogłoszone. Tym niemniej zapraszamy do prześledzenia niemniej ciekawych elekcji w Argentynie (zaległa z października), Danii, Gwatemali, Jordanii, Rumunii, Słowenii, Trynidadzie i Tobago, a przede wszystkim w Kosowie, które już niebawem może ponownie znaleźć się na pierwszych stronach mediów światowych – z tego samego co zwykle, smutnego powodu.

 

 

REPUBLIKA ARGENTYŃSKA – wybory generalne

data: 28 października 2007 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta i Wiceprezydenta państwa na 4-letnią kadencję (do zwycięstwa potrzeba 45% głosów lub 40% jeśli różnica między zwycięzcą a głównym konkurentem przekracza 10 punktów procentowych) oraz 130 na 257 miejsc w Izbie Deputowanych Narodu Argentyńskiego (Cámara de Diputados de la Nación Argentina) na 4-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej; co dwa lata odnawiana jest połowa składu izby niższej

PREZYDENT:
frekwencja 74,14%

Cristina Fernández de Kirchner, Julio Cobos (Front na rzecz Zwycięstwa) 44,9%
Elisa Carrió, Rubén Giustiniani (Koalicja Obywatelska) 22,95%
Roberto Lavagna, Gerardo Morales (Naród Postępu) 16,89%
Alberto Rodríguez Saá, Héctor Maya (Front Sprawiedliwość, Unia i Wolność) 7,71%
Fernando Solanas, Ángel Cadelli (Prawdziwa Partia Socjalistyczna) 1,6%
Jorge Sobisch, Jorge Asís (Ludowy Ruch Neuquén) 1,56%
Ricardo López Murphy, Estebán Bullrich (Odtworzenie na rzecz Wzrostu) 1,45%
Vilma Ripoll, Héctor Bidonde (Socjalistyczny Ruch Pracujących) 0,76%
Néstor Pitrola, Gabriela Arroyo (Partia Robotnicza) 0,62%
José Montes, Héctor Heberling (Lewica Socjalistyczna) 0,52%
Luis Alberto Ammann, Rogelio Deleonardi (Szeroki Front na rzecz Jedności Latynoamerykańskiej) 0,41%
Raúl Castells, Nina Pelozo (Niezależny Ruch Emerytów i Bezrobotnych) 0,25%
Juan Ricardo Mussa, Bernardo Nespral (Konfederacja Lojalności Ludowej) 0,07%

PARLAMENT:

Front na rzecz Zwycięstwa (Frente para la Victoria) 78 mandatów (w sumie 153)
Koalicja Obywatelska (Coalición Civica) 19 (27) mandatów
Radykalna Unia Obywatelska (Unión Cívica Radical) 14 (30) mandatów
Propozycja Obywatelska (Propuesta Republicana) 2 (13) mandatów
Peronizm Antykirchnerowski (Peronismo Antikirchnerista) 2 (9) mandatów
partie prowincjonalne 15 (25) mandatów

W SKRÓCIE: żona dotychczasowego prezydenta Néstora Kirchnera wygrała wybory porażającą przewagą głosów, zaś jej partia obroniła bezwzględną większość w parlamencie. Przypadek Cristiny Fernández jest jednak odmienny od przypadku Jolanty Kwaśniewskiej, którą przez jakiś czas wielu polityków i publicystów typowało na następczynię męża Aleksandra, bowiem pani Fernández jest obecna w polityce znacznie dłużej od swojego męża – od 1989 r. przez kilka kadencji była parlamentarzystką – zarówno narodową, jak i prowincjonalną (wywodzi się ze stanu Santa Cruz).

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Néstor Carlos KIRCHNER Ostoic (Partia Sprawiedliwości, PJ) 2003-
prezydent Eduardo Alberto DUHALDE Maldonado (PJ) 2002-2003
p.o. prezydent Eduardo Oscar CAMAÑO (PJ) 2002
tymczasowy prezydent Adolfo RODRÍGUEZ Sáa Páez Montero (PJ) 2001-2002

czterech ostatnich szefów rządu:
szef gabinetu Alberto FERNÁNDEZ (PJ) 2003-
szef gabinetu Alfredo Néstor ATANASOF (PJ) 2002-2003
szef gabinetu Jorge Milton CAPITANICH (PJ) 2002
szef gabinetu Antonio Francisco CAFIERO Cafiero (PJ) 2001-2002

***

REPUBLIKA GWATEMALI – II tura wyborów prezydenckich

data: 4 listopada 2007 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 4-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 48,3% (I tura: 60,5%)

Álvaro Colom (Narodowa Jedność Nadziei) 52,82% (I tura: 28,23%)
Otto Pérez Molina (Partia Patriotyczna) 47,18% (I tura: 23,51%)

W SKRÓCIE: spora niespodzianka w Gwatemali i kolejny powód, aby nie dowierzać sondażom przedwyborczyn. Álvaro Colom nie wygrywał z Pérezem w prasowych przewidywaniach od października, a mimo to udało mu się odnieść ostateczny sukces. Wybory w Gwatemali były bardzo niespokojne i krwawe – w skrytobójczych mordach zginęło kilkunastu działaczy różnych partii politycznych (przede wszystkich Partii Patriotycznej). Ostatecznie zwyciężył kandydat chrześcijańskiej lewicy, która przed dwoma miesięcami wygrała także wybory parlamentarne.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Óscar José Rafael BERGER Perdomo (Wielki Sojusz Narodowy) 2004-
prezydent Alfonso Antonio PORTILLO Cabrera (Gwatemalski Front Republikański) 2000-2004
prezydent Álvaro Enrique ARZÚ Irigoyen (Partia Postępu Narodowego) 1996-2000
prezydent Ramiro DE LEÓN Carpio 1993-1996

***

REPUBLIKA TRYNIDADU I TOBAGO – wybory parlamentarne

data: 5 listopada 2007 r.
do obsadzenia: 41 miejsc w Izbie Reprezentantów Trynidadu i Tobago (House of Representatives of Trinidad and Tobago) na 5-letnią kadencję w okręgach jednomandatowych

WYNIKI:
frekwencja 66%

Ruch Ludowo-Narodowy (People’s National Movement; przywódca: Patrick Manning) 45,85%, 26 mandatów
Zjednoczony Kongres Narodowy – Sojusz (United National Congress – Alliance; Basdeo Panday) 29,73%, 15 mandatów

do parlamentu nie weszły:
Kongres Ludu (Congress of the People; Winston Dookeran) 22,64%
Kongres Akcji Demokratycznej (Democratic Action Congress; Hochoy Charles) 1,35%
Demokratyczne Zgromadzenie Narodowe (Democratic National Assembly; Kirk Meighoo) 0,06%
niezależni 0,02%

W SKRÓCIE: partia rządząca utrzymała większość w Kongresie, dzięki czemu premier Manning utrzymał swoje stanowisko, które sprawuje od 1991 r. (z przerwą na lata 1995-2001). Jego PNM jest konserwatywną partią czarnych mieszkańców republiki, w przeciwieństwie do socjaldemokratycznej hinduskiej UNC-A.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent George Maxwell RICHARDS (Ruch Ludowo-Narodowy, PNM) 2003-
prezydent Arthur Napoleon Raymond ROBINSON (Narodowy Sojusz na rzecz Odbudowy, NAR) 1997-2003
prezydent Noor Mohamed HASSANALI 1987-1997
p.o. prezydent Michael J. WILLIAMS (NAR) 1987

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Patrick Augustus Mervyn MANNING (PNM) 2001-
premier Basdeo PANDAY (Zjednoczony Kongres Narodowy) 1995-2001
premier Patrick Augustus Mervyn MANNING (PNM) 1991-1995
premier Arthur Napoleon Raymond ROBINSON (NAR) 1986-1991

***

REPUBLIKA SŁOWENII – II tura wyborów prezydenckich

data: 11 listopada 2007 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 57,8%

Danilo Türk 68,03% (I tura: 24,47%)
Lojze Peterle 31,97% (I tura: 28,73%)

WYNIKI: druzgocące zwycięstwo socjaldemokraty Danilo Türka było zaskoczeniem. Publicyści dawali z początku równe szanse obu kandydatom – zwłaszcza, że I turę wygrał konserwatysta Peterle, zaś Türk wślizgnął się do dogrywki ostatkiem sił, pokonując trzeciego – liberała Mitję Gaspariego – większością trzech tysięcy głosów. Im bliżej końca kampanii, tym sondaże wskazywały jednak na Türka. Nie przeszkodził mu nawet jego życiorys i niepewna postawa w czasie zdobywania przez Słowenię niepodległości – Türk był wówczas I sekretarzem miejscowej partii komunistycznej.

cztery ostatnie głowy państwa (do 1991 Słowenia była republiką związkową Jugosławii):
prezydent Janez DRNOVŠEK (Liberalna Demokracja Słowenii, LDS; od 2006 Ruch na rzecz Sprawiedliwości i Rozwoju, MFD) 2002-
prezydent (do 1992 przewodniczący Prezydium) Milan KUČAN 1990-2002
przewodniczący Prezydium Janez STANOVNIK (Związek Komunistów Słowenii, ZKS) 1988-1990
przewodniczący Prezydium Franc POPIT (ZKS) 1982-1988

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Janez JANŠA (Socjaldemokratyczna Partia Słowenii) 2004-
premier Anton ROP (LDS) 2002-2004
premier Janez DRNOVŠEK (LDS) 2000-2002
premier Andrej BAJUK (Nowa Słowenia – Partia Chrześcijańsko-Ludowa) 2000

***

KRÓLESTWO DANII – wybory parlamentarne

data: 13 listopada 2007 r.
do obsadzenia: 179 mandatów w Izbie Ludowej (Folketing) na 4-letnią kadencję; po dwóch przedstawicieli wybierają niezależni wyborcy w Grenlandii i na Wyspach Owczych

WYNIKI (ugrupowania z Grenlandii – G, z Wysp Owczych – F):
frekwencja 86,6%

Lewica, Liberalna Partia Danii (Venstre, Danmarks Liberale Parti; przywódca: Anders Fogh Rasmussen) 25,93%, 46 mandatów
Socjaldemokraci (Socialdemokraterne; Helle Thorning-Schmidt) 25,15%, 45 mandatów
Duńska Partia Ludowa (Dansk Folkeparti; Pia Kjærsgaard) 13,69%, 25 mandatów
Socjalistyczna Partia Ludowa (Socialistisk Folkeparti; Villy Søvndal) 12,87%, 23 mandaty
Konserwatywna Partia Ludowa (Konservative Folkeparti; Berndt Berndtsen) 10,26%, 18 mandatów
Radykalna Lewica (Radikale Venstre; Margrethe Vestager) 5,06%, 9 mandatów
Nowy Sojusz (Ny Alliance; Naser Khader) 2,78%, 5 mandatów
Zjednoczona Lista (Enhedslisten) 2,14%, 4 mandaty
G: Wspólnota Inuicka (Inuit Ataqatigiit; Josef Motzfeld) 0,2%, 1 mandat
G: Naprzód (Siumut; Hans Enoksen) 0,19%, 1 mandat
F: Partia Republikańska (Tjóðveldi; Høgni Hoydal) 0,17%, 1 mandat
F: Partia Unii (Sambandsflokkurin; Kaj Leo Jóhannesen) 0,15%, 1 mandat

do parlamentu nie weszli:
Chrześcijańscy Demokraci (Kristendemokraterne; Bodil Kornbek) 0,86%
F: Partia Ludowa (Fólkaflokkurin; Anfinn Kallsberg) 0,13%
F: Partia Socjaldemokratyczna (Javnaðarflokkurin; Jóannes Eidesgaard) 0,13%
G: Poczucie Wspólnoty (Atassut; Finn Karlsen) 0,11%
G: Demokraci (Demokraatit; Per Berthelsen) 0,1%
F: Partia Centrum (Miðflokkurin; Álvur Kirke) 0,05%
F: Partia Samorządowa (Sjálvstýrisflokkurin; Kári P. Højgaard) 0,02%
niezależni 0,02%

W SKRÓCIE: pomimo nieznacznego zwycięstwa i utraty pięciu mandatów partia premiera Rasmussena zachowa rolę wiodącej partii koalicji rządzącej. Razem z Duńską Partią Ludową i byłym premierem Wysp Owczych Edmundem Jønsenem, reprezentującym tamtejszą Partię Unii, liberałowie mają bowiem dokładnie połowę miejsc w parlamencie. Warto zwrócić uwagę, że zarówno na Wyspach Owczych, jak i w Grenlandii nieznacznie wygrali zwolennicy niepodległości, co może wskazywać na coraz większą popularność tej idei w obu duńskich terytoriach autonomicznych.

cztery ostatnie głowy państwa (1940-1945 Dania była pod niemieckim protektoratem):
królowa Margrethe (Małgorzata) II 1972-
król Frederik (Fryderyk) IX 1947-1972
król Christian (Krystian) X 1912-1947
król Frederik (Fryderyk) VIII 1906-1912

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Anders Fogh RASMUSSEN (Lewica, Liberalna Partia Danii) 2001-
premier Poul Nyrup RASMUSSEN (Socjaldemokraci, S) 1993-2001
premier Poul SCHLÜTER (Konserwatywna Partia Ludowa) 1982-1993
premier Anker JØRGENSEN (S) 1975-1982

***

KOSOWO (autonomiczna prowincja Serbii pod administracją Narodów Zjednoczonych) – wybory parlamentarne

data: 17 listopada 2007 r.
do obsadzenia: 120 miejsc w Zgromadzeniu Kosowa (Kuvendi i Kosovës / Skupština Kosova) na 4-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej, z czego 100 mandatów jest obsadzanych przez wszystkich mieszkańców, zaś 10 miejsc jest zarezerwowanych dla Serbów, 4 – dla Romów, Aszkalów (zalbanizowanych Romów) i Egipcjan, 3 – dla Bośniaków, 2 – dla Turków i 1 dla Goranów (serbskich muzułmanów)

WYNIKI (100 MANDATÓW OGÓLNYCH):
Frekwencja 40,1%

Demokratyczna Partia Kosowa (Partia Demokratike e Kosovës; przywódca: Hashim Thaçi) 34,3%, 37 mandatów
Demokratyczna Liga Kosowa (Lidhja Demokratike e Kosovës; Fatmir Sejdiu) 22,6%, 25 mandatów
Sojusz Nowego Kosowa (Aleanca Kosova e Re; Behgjet Pacolli) 12,3%, 13 mandatów
Demokratyczna Liga Dardanii – Albańska Chrześcijańsko-Demokratyczna Partia Kosowa (Lidhja Demokratike e Dardanisë – Partia Shqiptare Demokristane e Kosovës; Nexhat Daçi i Mark Krasniqi) 10%, 11 mandatów
Sojusz na rzecz Przyszłości Kosowa (Aleanca për Ardhmërinë e Kosovës; Ramush Haradinaj) 9,6%, 10 mandatów

do parlamentu nie weszły:
Partia Reformistów „Godzina” (Partia Reformiste „Ora”) 4,1%
Partia Sprawiedliwości (Partia e Drejtësisë) 1,7%

(20 MANDATÓW MNIEJSZOŚCI) w sumie 5,4%:

Aszkalijska Demokratyczna Partia Kosowa (Partia Demokratike e Ashkanlive të Kosovës) 3 mandaty
Koalicja Wakat (Koalicija Vakat) 3 mandaty
Samodzielna Partia Liberalna (Samostalna liberalna stranka) 3 mandaty
Serbska Demokratyczna Partia Kosowa i Metochii (Spska demokratska stranka Kosova i Metohije) 3 mandaty
Turecka Demokratyczna Partia Kosowa (Kosova Demokratik Türk Partisi) 3 mandaty
Partia Akcji Demokratycznej (Stranka demokratske akcije) 2 mandaty
Nowa Demokracja (Nova Demokratija) 1 mandat
Nowa Demokratyczna Inicjatywa Kosowa (Iniciativa e re Demokratike e Kosovës) 1 mandat
Obywatelska Inicjatywa Gory (Gra¬đanska inicijativa Gore) 1 mandat
Serbska Partia Kosowsko-Metochijska (Srpska kosovsko metohijska stranka) 1 mandat
Serbska Partia Ludowa (Srpska narodna stranka) 1 mandat
Zjednoczona Romska Partia Kosowa (Partia Rome e Bashkuar e Kosovës) 1 mandat
Związek Niezależnych Socjaldemokratów Kosowa i Metochii (Savez nezavisnih socijaldemokrata Kosova i Metohije) 1 mandat

W SKRÓCIE: niniejsze wybory parlamentarne to prawdopodobnie ostatnie głosowanie, jakie odbyło się w prowincji pod zarządem ONZ. Zwycięski lider PDK, a były dowódca UÇK (Armia Wyzwolenia Kosowa) Hashim Thaçi zapowiedział na 10 grudnia ogłoszenie niepodległości Kosowa, co z jednej strony jest wynikiem fiaska rozmów pokojowych, a z drugiej może prowadzić do rozpętania przez Albańczyków wojny regionalnej, w której mogą wziąć udział także Albańczycy z Macedonii, Czarnogóry i serbskiej Doliny Preszewskiej. Drugą co do popularności partią okazała się LDK prezydenta Sejdiu. Zupełną porażkę poniosła natomiast partia premiera Agima Çeku oraz oskarżanego o zbrodnie wojenne Ramusha Haradinaja AAK. Serbowie w większości zbojkotowali wybory protestując w ten sposób przeciwko brutalnym represjom stosowanym przez albańskie bojówki. W kontrolowanej przez Serbów północnej części prowincji wybory w ogóle się nie odbyły, ponieważ nie dopuścił do nich lider Serbskiej Rady Narodowej Północnego Kosowa Momir Kasalović.

cztery ostatnie głowy państwa (pod administracją ONZ):
prezydent Fatmir SEJDIU (Demokratyczna Liga Kosowa, LDK) 2006-
p.o. prezydent Nexhat DAÇI (LDK) 2006
prezydent Ibrahim RUGOVA (LDK) 2002-2006
przewodniczący parlamentu Nexhat DAÇI (LDK) 2001-2002

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Agim ÇEKU (Sojusz na rzecz Przyszłości Kosowa, AAK) 2006-
premier Bajram KOSUMI (AAK) 2005-2006
p.o. premier Adem SALIHAJ (LDK) 2005
premier Ramush HARADINAJ (AAK) 2004-2005

***

JORDAŃSKIE KRÓLESTWO HASZYMIDZKIE – wybory parlamentarne

data: 20 listopada 2007 r.
do obsadzenia: 110 miejsc w Izbie Deputowanych (Majlis an-Nuwaab) na 4-letnią kadencję w ordynacji większościowej; 6 miejsc przeznaczonych dla kobiet jest obsadzanych przez specjalne kolegium wyborcze, 9 miejsc jest zarezerwowanych dla chrześcijan, 3 – dla Czerkiesów i Czeczenów, istnieją też trzy zamknięte okręgi wyborcze dla plemion beduińskich, z których w każdym wybieranych jest trzech deputowanych

W SKRÓCIE:
frekwencja 54%

niezależni 94,5%, 104 mandaty
Front Akcji Islamskiej (Jabhat al-‘Amal al-Islami; przywódca: Sheikh Hamzeh Mansour)

W SKRÓCIE: wybory parlamentarne odbyły się bez udziału międzynarodowych obserwatorów, ponieważ mogłoby sugerować, że ktoś kwestionuje przejrzystość procesu wyborczego w tym kraju – jak powiedział premier Marouf al-Bakhit. W istocie wielokrotnie zdarzało się kupowanie głosów, zaś opozycja nie miała możliwości swobodnego prowadzenia kampanii wyborczej.

cztery ostatnie głowy państwa:
król Abdullah II 1999-
regent Hassan ibn Talal AL-HASHIMI 1999
król Hussein I 1952-1999
król Talal 1951-1952

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Marouf AL-BAKHIT 2005-
premier Adnan BADRAN 2005
premier Faisal AL-FAYEZ 2003-2005
premier Ali Abu AL-RAGHEB 2000-2003

***

RUMUNIA – wybory europejskie i referendum

data: 25 listopada 2007 r.
do obsadzenia: 35 rumuńskich miejsc w 785-osobowym Parlamencie Europejskim (Parlamentul European) na 2-letnią kadencję
pytanie referendalne: Czy zgadzasz się, aby poczynając od następnych wyborów do Parlamentu Rumuńskiego, wszyscy deputowani i senatorzy byli wybierani w okręgach jednomandatowych, na bazie zasady większości w dwóch turach? (Sunteţi de acord ca, începând cu primele alegeri care vor fi organizate pentru Parlamentul României, toţi deputaţii şi senatorii să fie aleşi în circumscripţii uninominale, pe baza unui scrutin majoritar în două tururi?)

PARLAMENT EUROPEJSKI:
frekwencja 29,46%

Partia Demokratyczna (Partidul Democrat; przywódca: Emil Boc) 28,81%, 13 mandatów
Partia Socjaldemokratyczna (Partidul Social Democrat; Mircea Geoană) 23,11%, 10 mandatów
Partia Narodowo-Liberalna (Patidul Naţional Liberal; Călin Popescu-Tăriceanu) 13,44%, 6 mandatów
Partia Liberalno-Demokratyczna (Partidul Liberal Democrat; Theodor Stolojan) 7,78%, 3 mandaty
Demokratyczna Unia Węgrów w Rumunii (Uniunea Democrată Maghiară din România / Romániai Magyar Demokrata Szövetség; Béla Markó) 5,52%, 2 mandaty
niezależni 3,44%, 1 mandat

do parlamentu nie weszły:
Partia Nowego Pokolenia – Chrześcijańsko-Demokratyczna (Partidul Noua Generaţie – Creştin Democrat; Gigi Becali) 4,85%
Partia Wielkiej Rumunii (Partidul România Mare; Corneliu Vadim Tudor) 4,15%
Partia Konserwatywna (Partidul Conservator; Dan Voiculescu) 2,93%
Partia Inicjatywy Narodowej (Partidul Iniţiativa Naţională; Cosmin Guşă) 2,43%
Chrześcijańsko-Demokratyczna Narodowa Partia Chłopska (Partidul Naţional Ţărănesc Creştin Democrat; Marian Petre Miluţ) 1,38%
Partia Romów Pro-Europa (Partida Romilar Pro-Europa / Patida le Romenge Pro-Europa; Nicolae Păun) 1,14%
Partia Sojuszu Socjalistycznego (Partidul Alianţa Socialistă; Constantin Rotaru) 0,55%
Partia Zielona (Partidul Verde; Gheorghe Ionicescu) 0,38%

REFERENDUM:
frekwencja 26,51%

tak 81,36%
nie 16,17%

W SKRÓCIE: Rumuni przeprowadzili wybory do Parlamentu Europejskiego dopiero prawie rok po wstąpieniu do Unii Europejskiej. Zdecydowane zwycięstwo odniosły partie członkowskie Europejskiej Partii Ludowej – Europejskich Demokratów (PD, UDMR i niezależny László Tőkés mają w sumie 16 mandatów). W referendum Rumuni po raz kolejny udowodnili swoje poparcie dla prezydenta Traiana Băsescu, który był zwolennikiem ordynacji wzorowanej na francuskiej wobec propozycji premiera Călina Popescu-Tăriceanu, który optował raczej za mieszaną ordynacją na modłę niemiecką. Pod głosowanie poddano propozycję prezydencką. 28 listopada 2008 r. obywatele Rumunii wybiorą parlament zgodnie z ordynacją większościową w dwóch turach głosowania.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Traian BĂSESCU (Partia Demokratyczna, PD) 2007-
tymczasowy prezydent Nicolae VĂCĂROIU (Partia Socjaldemokratyczna, PSD) 2007
prezydent Traian BĂSESCU (PD) 2004-2007
prezydent Ion ILIESCU (PSD) 2000-2004

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Călin POPESCU-TĂRICEANU (Partia Narodowo-Liberalna) 2004-
tymczasowy premier Eugen BEJINARIU (PSD) 2004
premier Adrian NĂSTASE (PSD) 2000-2004
premier Constantin Mugur ISĂRESCU 1999-2000

***

Wyniki wyborów generalnych na Wyspach Marshalla, które odbyły się 19 listopada, oraz parlamentarnych w Australii (24 listopada) i Chorwacji (25 listopada), podamy Państwu w kolejnym wydaniu Kroniki wyborczej, ponieważ do tej pory nie zakończono liczenia głosów w wymienionych państwach.

***

KALENDARIUM:

AUSTRALIA: 9 listopada administratorem Terytorium Północnego został Tom Pauling. 24 listopada według wstępnych wyników wybory parlamentarne wygrali labourzyści. Do formowania gabinetu został 26 listopada zaproszony Kevin Rudd. Tego samego dnia urząd ministra naczelnego Terytorium Północnego objął Paul Henderson.

BOŚNIA I HERCEGOWINA: 1 listopada premier Nikola Špirić podał się do dymisji.

BURUNDI: po dymisji pierwszego wiceprezydenta Martina Nduwimany parlament wybrał 8 listopada Yves’a Sahinguvu. 14 listopada doszło do rekonstrukcji rządu. W nowym gabinecie Venant Kamana został szefem MSW.

CHINY: 30 listopada Guo Jinlong został p.o. burmistrza Pekinu.

CHORWACJA: wybory parlamentarne 25 listopada wygrała według wstępnych obliczeń Chorwacka Unia Demokratyczna.

CZECHY: po śmierci gubernatora Kraju Pardubickiego Michala Rabasa jego obowiązki przejął Roman Línek.

DANIA: wybory parlamentarne 13 listopada wygrali liberałowie. Po dziesięciu dniach premier Anders Fogh Rasmussen ogłosił skład swego nowego gabinetu, w skład którego wszedł m.in. minister finansów Lars Løkke Rasmussen.

EKWADOR: 29 listopada zdymisjonowany został szef MSW Gustavo Larrea. Tymczasowym następcą został Fernando Bustamente.

FINLANDIA: 26 listopada ministrem naczelnym Wysp Alandzkich została Viveka Eriksson.

FRANCJA: 5 listopada Emmanuelle Berthier został prefektem Gwadelupy. Od 9 listopada Yves Dassonville jest wysokim komisarzem Nowej Kaledonii.

GRUZJA: 16 listopada premier Zurab Noghaideli podał się do dymisji. Jego następcą został Vladimer Gurgenidze. 25 listopada prezydent Mikheil Saakashvili zrezygnował ze stanowiska, aby wziąć udział w wyborach prezydenckich. Tymczasowym szefem państwa została Nino Burjanadze.

GWATEMALA: II turę wyborów prezydenckich 4 listopada wygrał Álvaro Colom.

INDIE: 12 listopada Bookanakere Siddalingappa Yeddyurappa został zaprzysiężony na stanowisku ministra naczelnego Karnataki.

JORDANIA: 20 listopada w wyborach parlamentarnych większość mandatów zdobyli kandydaci bezpartyjny. 25 listopada został zaprzysiężony nowy rząd premiera Nadera Dahabiego z Salah Bashirem jako szefem dyplomacji.

KANADA: 7 listopada przeprowadzono wybory parlamentarne w SASKATCHEWAN: Partia Saskatchewan 50,6% (38 na 58 miejsc), Nowa Partia Demokratyczna 37,1% (20), Partia Liberalna 9,5% (0), frekwencja 74,3%. Nowym premierem prowincji został 21 listopada Brad Wall.

KIRGIZJA: 28 listopada ze stanowiska premiera został usunięty Ałmazbiek Atambajew, którego tymczasowo ma zastąpić Iskiendierbiek Ajdaralijew.

KONGO-KINSZASA: 14 listopada parlament prowincji Kiwu Południowe odsunął od władzy gubernatora Célestina Cibolanzę Byateranę.

LIBAN: wybór prezydenta kraju był kilkukrotnie przekładany. Ostatecznie – na grudzień. Tymczasem 24 listopada wygasła kadencja prezydenta Émile’a Lahouda i funkcje głowy państwa przejął premier Fouad Siniora.

ŁOTWA: 7 listopada premier Aigars Kalv¬ītis podał się do dymisji. Zanim została ona przyjęta, 8 listopada parlament zatwierdził trzech nowych ministrów, w tym Marisa Riekstinsa na stanowisku szefa dyplomacji.

MIKRONEZJA: wyniki I tury wyborów gubernatorskich w stanie POHNPEI 13 listopada: John Ehsa 33,6%, Del Pangelinan 19,5%, Feliciano M. Perman 16,2%, Rufino Mauricio 15,3%, Jack E. Yakana 15,3%. II tura odbędzie się 11 grudnia.

MONGOLIA: 8 listopada do dymisji podał się premier Mijeegombo Enchbold. 22 listopada nowym premier został Sanż Bajar.

PAKISTAN: 16 listopada Mohammadmian Soomro został premierem rządu tymczasowego, w skład którego weszli: Inam ul-Haq (MSZ), Salim Abbas Jilani (obrona), Hamid Nawaz Khan (MSW), Salman Shah (finanse). 19 listopada władzę w trzech prowincjach objęli komisarze: Sardar Mohammad Saleh Bhootani (Beludżystan), Sheikh Ejaz Nisar (Pendżab) i Abdul Qadir Halepota (Sindh).

POLSKA: 9 listopada Donaldowi Tuskowi została powierzona misja tworzenia nowego rządu. Gabinet został zaprzysiężony 16 listopada: Donald Tusk (Platforma Obywatelska RP, premier, przewodniczący Komitetu Integracji Europejskiej), Waldemar Pawlak (Polskie Stronnictwo Ludowe, wicepremier, minister gospodarki), Grzegorz Schetyna (PO, wicepremier, minister spraw wewnętrznych i administracji), Elżbieta Bieńkowska (bezp., rozwój regionalny), Zbigniew Ćwiąkalski (bezp., sprawiedliwość), Zbigniew Derdziuk (bezp., minister bez teki, przewodniczący stałego komitetu Rady Ministrów), Mirosław Drzewiecki (PO, sport i turystyka), Jolanta Fedak (PSL, praca i polityka społeczna), Cezary Grabarczyk (PO, infrastruktura), Aleksander Grad (skarb państwa), Katarzyna Hall (bezp., edukacja narodowa), Bogdan Klich (PO, MON), Ewa Kopacz (PO, zdrowie), Barbara Kudrycka (PO, nauka i szkolnictwo wyższe), Maciej Nowicki (bezp., środowisko), Jacek Rostowski (bezp., finanse), Marek Sawicki (PSL, rolnictwo i rozwój wsi), Radosław Sikorski (PO, MSZ), Bogdan Zdrojewski (PO, kultura i dziedzictwo narodowe). 29 listopada powołano nowych wojewodów: Rafał Jurkowlaniec (Dolnośląskie), Rafał Bruski (Kujawsko-Pomorskie), Genowefa Tokarska (Lubelskie), Helena Hatka (Lubuskie), Jolanta Chełmińska (Łódzkie), Jerzy Miller (Małopolskie), Jacek Kozłowski (Mazowieckie), Ryszard Wilczyński (Opolskie), Mirosław Karapyta (Podkarpackie), Maciej Żywno (Podlaskie), Roman Zaborowski (Pomorskie), Zygmunt Łukaszczyk (Śląskie), Bożentyna Pałka-Koruba (Świętokrzyskie), Piotr Florek (Wielkopolskie), Marcin Zydorowicz (Zachodniopomorskie).

RUMUNIA: 25 listopada wybory do Parlamentu Europejskiego wygrali demokraci. Tego samego dnia odbyło się referendum, w którym zatwierdzono wprowadzenie ordynacji większościowej w wyborach parlamentarnych.

SERBIA: 17 listopada wybory parlamentarne w Kosowie wygrała Demokratyczna Partia Kosowa.

SŁOWENIA: 11 listopada II turę wyborów prezydenckich wygrał Danilo Türk. Osiem dni później premier Janez Janša wygrał głosowanie nad wnioskiem o wotum zaufania.

SOMALIA: 24 listopada Nuur Xasan Xuseen został zaprzysiężony na stanowisku premiera kraju.

STANY ZJEDNOCZONE: wyniki wyborów parlamentarnych 3 listopada na MARIANACH PÓŁNOCNYCH: Partia Republikańska (Rep) 12 mandatów na 20 w Kongresie i 3 na 9 w Senacie, Partia Porozumienia 4/1, niezależni 3/2, Partia Demokratyczna (Dem) 1/0. 6 listopada przeprowadzono wybory gubernatorskie w dwóch stanach: KENTUCKY: Steve Beshear (Dem) 59%, Ernie Fletcher (Rep) 41%; MISSISIPI: Haley Barbour (Rep) 58%, John Eaves (Dem) 42%.

TOGO: 13 listopada do dymisji podał się premier Yawovi Agboyibo.

TRYNIDAD I TOBAGO: po zwycięstwie partii rządzącej 5 listopada w wyborach parlamentarnych, po dwóch dniach powołano nowy rząd: Paula Gopee-Scoon (MSZ), Karen Nunez-Techeira (finanse).

WIELKA BRYTANIA: 11 listopada gubernatorem Świętej Heleny został Andrew Gurr.

WYSPY SALOMONA: 8 listopada Francis Zama został ministrem finansów.

WYSPY ŚWIĘTEGO TOMASZA I KSIĄŻĘCA: 20 listopada doszło do rekonstrukcji rządu. Ovídio Pequeno został szefem dyplomacji, a Arlindo Carvalho – ministrem finansów.

ORGANIZACJE MIĘDZYNARODOWE: 1 listopada Francuz Dominique Strauss-Kahn został dyrektorem zarządzającym Międzynarodowego Funduszu Walutowego.

***

ZMARLI:

5 listopada – Michal RABAS (ur. 1964 w Pardubicach, wówczas Czechosłowacja), gubernator Kraju Pardubickiego (Czechy) od 02.12.2004, reprezentujący Obywatelską Partię Demokratyczną, zmarł w Pardubicach;
8 listopada – TSUDA Bungo (ur. 1918 w Kosugi), gubernator Kanagawy (prefektura w Japonii) 23.04.1967-22.04.1975, zmarł w Jokohamie;
9 listopada – Luis HERRERA Campins (ur. 1925 w Acarigua), prezydent Wenezueli 12.03.1979-02.02.1984, reprezentujący Komitet Niezależnej Wyborczej Organizacji Politycznej, zmarł w Caracas;
11 listopada – HAYASHIDA Yukio (ur. 1915 w Maizuru), gubernator Kioto (prefektura w Japonii) 16.04.1978-15.04.1986, zmarł w Tokio;
12 listopada – Żanlawyn NARANCACRALT (ur. 1957 w Ułan Bator), premier Mongolii 09.12.1998-22.07.1999, reprezentujący Mongolską Partią Narodowo-Demokratyczną, zginął w wypadku samochodowym w ajmaku Dundgov’;
17 listopada – Robert Evander McNAIR (ur. 1923 w Cades), gubernator Karoliny Południowej (stan Stanów Zjednoczonych) 22.04.1965-19.01.1971, reprezentujący Partię Demokratyczną, zmarł w Columbii;
17 listopada – Ambroise Édouard NOUMAZALAYE (ur. 1933 w Brazzaville, wówczas Francuska Afryka Równikowa), premier Konga-Brazzaville 06.05.1966-12.01.1968, reprezentujący Narodowy Ruch Rewolucyjny, zmarł w Paryżu (Francja);
19 listopada – André BETTENCOURT (ur. 1919 w Saint-Maurice-d’Ételan), prezydent Rady Regionalnej Górnej Normandii (region Francji) 1974-81, reprezentujący Narodową Federację Niezależnych Republikanów, zmarł w Neuilly-sur-Seine;
20 listopada – Ian Douglas SMITH (ur. 1919 w Selukwe, wówczas brytyjska Rodezja Południowa), premier Rodezji (do 11.11.1965 – brytyjskiej Rodezji Południowej; ob. Zimbabwe) 13.04.1964-01.06.1979, reprezentujący Front Rodezyjski, zmarł w Kapsztadzie (Południowa Afryka);
21 listopada – Daniel BERNARDET (ur. 1927 w Lourouer-Saint-Laurent), prezydent Rady Regionalnej Centrum (region Francji) 1983-85, reprezentujący Unię na rzecz Demokracji Francuskiej, zmarł w Chateauroux;
24 listopada – William Atchison O’NEILL (ur. 1930 w Hartford), gubernator Connecticut (stan Stanów Zjednoczonych) 31.12.1980-09.01.1991, reprezentujący Partię Demokratyczną, zmarł w East Hampton;
29 listopada – François-Xavier ORTOLI (ur. 1925 w Ajaccio, Francja), przewodniczący Komisji Europejskiej 09.01.1973-05.01.1977, reprezentujący Zgromadzenie na rzecz Republiki, zmarł w Paryżu.

źródła: African Elections Database, Angus Reid Consultants, ElectionGuide, IFES, Rulers.org, Wikipedia, WorldStatesmen.org.

Godła państw pochodzą z Wikipedii Commons.

 

  drukuj   prześlij na email

  powrót   w górę

Tego artykułu jeszcze nie skomentowano

Copyright by (C) 2007 by e-Polityka.pl - Biznes - Firma - Polityka. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kontakt  |  Reklama  |  Mapa Serwisu  |  Polityka Prywatności  |  O nas


e-Polityka.pl