Aby zapisać się na listę naszego newslettera, prosimy podać swój adres email:

 

Wyszukiwarka e-Polityki :

 

Strona Główna  |  Praca  |  Reklama  |  Kontakt

 

   e-Polityka.pl / Artykuły - Świat / Kronika wyborcza / Kronika wyborcza: styczeń 2006               

dodaj do ulubionych | ustaw jako startową |  zarejestruj się  

  ..:: Polityka

  ..:: Inne

  ..:: Sonda

Czy jesteś zadowolony z rządów PO-PSL?


Tak

Średnio

Nie


  + wyniki

 

P - A - R - T - N - E - R - Z - Y

 



 
..:: Podobne Tematy
10-05-2006

 

10-04-2006

  Kronika wyborcza: marzec 2006

12-12-2004

  Kronika ONZ 7/2004

31-10-2004

  Kronika ONZ 1/2004

24-03-2011

 

08-01-2011

 

23-12-2010

 

+ zobacz więcej

Kronika wyborcza: styczeń 2006 

09-02-2006

  Autor: Michał Potocki

W styczniu dwie panie zostały głowami państw – w Chile i Finlandii. Świat z zapartym tchem i z niedowierzaniem w oczach patrzył na wyniki wyborów w Palestynie, które wygrał Hamas. Przedterminowe wybory w Kanadzie wygrali natomiast po raz pierwszy od lat konserwatyści. W Polsce mogliśmy obserwować powtórzone wybory do Senatu w okręgu częstochowskim. Poza tym ludzie poszli do urn w Portugalii i na Zielonym Przylądku, a także na Antylach Holenderskich. Te ostatnie są dla tych karaibskich wysepek ostatnimi – w 2007 r. federacja zostanie bowiem rozwiązana. e-Polityka.pl publikuje wreszcie – jako jedyna w Polsce i jedna z niewielu na świecie – pełne wyniki irackich wyborów parlamentarnych z 15 grudnia. Koneserzy muzyczni będą mogli się też zapoznać z nowym hymnem Kazachstanu, w którego powstanie swój wkład włożył sam prezydent Nazarbajew.

 

 

REPUBLIKA IRACKA – wybory parlamentarne

data: 15 grudnia 2005 r.
do obsadzenia: 275 miejsc w Izbie Reprezentantów (Majlis an-Nuwwab) na 4-letnią kadencję; 230 miejsc w ordynacji proporcjonalnej (każdemu gubernatorstwu przydzielono określoną liczbę mandatów), 45 miejsc „rekompensujących” rozdzielono następnie listom partyjnym; 25% miejsc mają zagwarantowane kobiety

WYNIKI:
frekwencja: 79,63%

Zjednoczona Koalicja Iracka (Al-Itilaf al-‘Iraqi al-Muwahhad; Abdul Aziz al-Hakim) 41,19%, 128 mandatów
Zgromadzenie Kurdyjskie (Masoud Barzani, Jalal Talabani) 21,67%, 53 mandaty
Front Porozumienia Irackiego 15,09%, 44 mandaty
Iracka Lista Narodowa (Iyad al-Lawi) 8,02%, 25 mandatów
Iracki Front Dialogu Narodowego 4,1%, 11 mandatów
Islamska Unia Kurdystanu  (Yekitiya Islamiya Kurdistan) 1,29%, 5 mandatów
Zgromadzenie Wyzwolenia i Pojednania (Kutla al-Musalaha wa’t-Tahrir) 1,07%, 3 mandaty
Iracka Wolna Partia Postępowa (Mizhar Dulaimi) 1,19%, 2 mandaty
niezależni 0,74%, 1 mandat
Iracki Front Turkmeński (Irak Türkmen Cephesi) 0,72%, 1 mandat
Lista ar-Rafideen (Yunadan Kanna) 0,39%, 1 mandat
Ruch al-Ezediah na rzecz Postępu i Reform 0,18%, 1 mandat

do parlamentu nie weszły:
Iracki Kongres Narodowy 0,28%
Islamska Partia al-Wala’a 0,23%
Koalicja Islamska 0,19%
Ruch Rewolucjonistów Powstania ash-Shaabaniyah / Centrala w Iraku 0,15%
Iracka Wspólna Rada Narodowa 0,15%
Ruch Społeczeństwa Irackiego 0,14%
Koalicja na rzecz Irackiej Jedności Narodowej 0,13%
Wolna Lista al-Mousel 0,11%
Irackie Kompetentne Zgromadzenie Niepodległe 0,11%
Islamski Ruch w Kurdystanie/Iraku 0,1%
Parlament Sił Narodowych 0,1%
Wzrost i Reforma Teraz 0,1%
Zgromadzenie Watanion 0,09%
Zgromadzenie Niezależnych Irakijczyków 0,09%
Islamski Ruch Da’awah 0,09%
Organizacja Akcji Islamskiej w Iraku / Dyrekcja Centralna 0,08%
Ruch Reformy Narodowej 0,08%
Narodowa Lista an-Nahrain 0,08%
Arabski Ruch Iracki 0,07%
Słońce Irackie 0,07%
Lista Arabska 0,07%
Iracka Koalicja at-Tasees 0,06%
Narodowy Front al-Khalas 0,06%
Zjednoczona Lista Narodowa 0,06%
Rada Irackich Dygnitarzy 0,05%
Islamski Ruch 15. Sha’abana 0,05%
Zjednoczona Koalicja Narodowa 0,05%
Zgromadzenie na rzecz Przyszłości Iraku 0,05%
Koalicja Sprawiedliwości i Przyszłości 0,04%
Ruch Wolnych Oficerów i Cywilów 0,04%
Iracki Ludowy Ruch Narodowo-Demokratyczny (Masy Irackie) 0,04%
Irackie Zgromadzenie Narodowe 0,04%
Ruch Szóstego Stycznia 0,04%
Iracka Rada Solidarności 0,04%
Pokój Narodowy 0,04%
Kurdyjska Zjednoczona Koalicja Failli 0,04%
Arabska Rada Zebrań i Plemion 0,04%
Niezależny Front Iracki 0,04%
Narodowy Sojusz na rzecz Wolnego Iraku 0,04%
Ruch Islamski w Iraku 0,03%
Sojusz Narodowo-Demokratyczny 0,03%
Wolne Forum Irackie 0,03%
Demokratyczna Partia Pracy Kurdystanu 0,03%
Partia Boga / Irak (Hizbullah / Iraq) 0,03%
Islahion 0,03%
Prawa Człowieka 0,03%
Posłuszeństwo Nadżafowi 0,03%
Iracka Teraźniejszość Demokratyczna 0,03%
Zgromadzenie Demokratycznych Synów Irackich 0,03%
Kurdyjska Partia Rozwiązania Demokratycznego 0,03%
Partia Unii Islamskiej w Iraku 0,03%
Partia Powstania Demokratyczno-Narodowego 0,02%
Iracka Demokratyczna Partia Ludowa 0,02%
Koalicja Adel (Demokratyczny, Liberalny Irak) 0,02%
Niezależne Irackie Elity Narodowe (Fatah ash-Sheikh) 0,02%
Iracki Salon Parlamentarny 0,02%
Iracki Narodowy Ruch Odbudowy 0,02%
Iracka Narodowa Rada Polityczna 0,02%
Kadry Islamskiej Partii Da’awah 0,02%
Zjednoczone Zgromadzenie Irackie 0,02%
Irackie Zgromadzenie Środkowe 0,02%
Islamski Ruch Wefaq 0,02%
Kurdyjska Demokratyczna Partia Konserwatywna 0,02%
Asyryjska Rada Generalna 0,02%
Niezależne Centralne Zgromadzenie Furat 0,02%
Zgromadzenie Intifady Irackiej 0,02%
Stowarzyszenie Amal na rzecz Męczynników Intifady 0,02%
Organizacja Ahl al-Iraq 0,01%
Irackie Zgromadzenie Islamskie 0,01%
Zgromadzenie Sprawiedliwości i Reformy 0,01%
Irackie Zgromadzenie na rzecz Demokracji 0,01%
Wolna Iracka Partia Postępowa 0,01%
Kurdyjska Niezależna Partia Akcji 0,01%
Irackie Powstanie 1991 r. ash-Shaabaniyah 0,01%
Niepodległość 0,01%
Iracka Partia Braterstwa 0,01%
Wolne Zgromadzenie ar-Risali 0,01%
Niezależna Lista Qar 0,01%
Niezależna Koalicja Karbali 0,01%
Posłuszeństwo Irakowi, Irackie Zgromadzenie na rzecz Wyzwolenia i Bogactwa 0,01%
Organizacja Akcji Islamskiej 0,01%
Ruch Stowarzyszenia Demokratycznego 0,01%
Niezależne Doradztwo Narodowe 0,01%
Zjednoczona Demokratyczna Partia na rzecz Narodów Irackich 0,01%
Islamska Partia Ta’ar Allah 0,01%
Islamska Organizacja al-Abrar 0,01%
Ruch Iracki w Iraku 0,01%
Lista Braterstwa i Pokoju 0,01%
Środkowoirackie Zgromadzenie A’ayan 0,01%
Niezależne Społeczeństwo ad-Diwaniyi 0,01%
My Wszyscy dla Iraku 0,01%
Masy Narodowe na rzecz Synów Rafidin 0,01%
Stowarzyszenie ar-Rayah 0,01%
Syndykat Honorowych Dżentelmenów 0,01%
Irackie Zgromadzenie Hashemi 0,01%
Sojusz Plemion Irackich 0,01%
Wytworna Liga Niezależna 0,01%
Iracka Rada Wyboru Patriotycznego 0,01%
Głos Iracki 0,01%
Niezależna Lista Wyzwolenia 0,01%
Niezależna Rada Szejków Plemiennych Gubernatorstwa Karbali 0,01%
Doradztwo Niezależne 0,01%
Rozwój i Odbudowa przede Wszystkim 0,01%
Zgromadzenie Więźniów Politycznych / Biuro Polityczne 0,01%

poniżej 0,005% głosów otrzymały:
Irackie Niezależne Demokratyczne Zgromadzenie na rzecz Wyzwolenia i Budowy, Iracka Koalicja Ludowo-Demokratyczna, Zgromadzenie Synów Kraju, Konserwatywna Partia Kurdystanu, Zgromadzenie al-Wafaa na rzecz Basry, Zjednoczona Narodowa Partia al-Masar, Partia Przyszłości, Irackie Zgromadzenie na rzecz Niezależnego Rządu dla Republiki Irackiej, Pokojowa Organizacja na rzecz Kurdyjskiej Shey’ah, Niezależny Salon Kulturalny, Narodowe Zgromadzenie Jedności w Wasit, Niezależny Ruch Tłumu, Niezależne Zgromadzenie Kulturalne, Niezależne Zgromadzenie Wasit, Niezależna Koalicja Babilońska, Zjednoczona Lista Południa, Iracka Partia Braterstwa Narodowego, Niezależne Zgromadzenie Faiha’ Basrah, Stowarzyszenie Imama Alego, Iracki Ruch na rzecz Demokracji Bezpośredniej, Lista as-Asali, Ruch Rafah i Wolność, Iracka Partia Wolnego Towarzystwa, Demokratyczne Zgromadzenie al-Qasimy, Zgromadzenie na rzecz Południa al-Wafa, Demokratyczna Partia Socjalistyczna, Zgromadzenie Więźniów i Męczenników Politycznych, Niezależny Parlament Narodowy w al-Muthana, Demokratyczny Ruch na rzecz Buntowników Rewolucyjnych, Zgromadzenie Synów Irackich, Niezależne Zgromadzenie Gubernatorstw, Narodowy Ruch na rzecz Synów Iraku, Niezależni Akademicy Basry, Narodowi Pobożni i Godni, Niezależne Zgromadzenie w Salah al-Deen, Najwyższy Sekretariat Odbudowy Iraku, Niezależne Zgromadzenie Synów Basry, Solidarność w Iraku, Zwartość, Niezależne Zgromadzenie ad-Diwaniyi (44 głosy).

W SKRÓCIE: Irak się stabilizuje. Zdanie na pierwszy rzut oka może się wydawać ryzykowne, ale w porównaniu do styczniowych wyborów, które wyłoniły parlament-konstytuantę naprawdę wiele się zmieniło. Po pierwsze głosowanie nie zostało zbojkotowane przez sunnicką część społeczeństwa. Po drugie zaś iraccy partyzanci nie wzywali już do atakowania wyborców, ostrzegając nawet terrorystów spoza kraju, aby nie organizowali ataków, grożąc im odwetem i wyrzuceniem z kraju. Ogłaszanie wyników trwało dwa miesiące, co skłania do zadania pytania: „dlaczego tak długo?” oraz do oskarżeń ze strony wielu publicystów pod adresem komisji wyborczej o fałszerstwa, dokonane na zlecenie Amerykanów. Wybory wygrały islamskie ugrupowania szyickie – one stworzą rząd, co do składu którego nie mogły dogadać się do momentu opublikowania niniejszej kroniki. Dotychczasowy premier Ibrahim ash-Shiqr al-Jaafari ma jednak szanse na zachowanie stanowiska, bowiem ugrupowania koalicji kurdyjskiej są skłonne poprzeć jego kandydaturę, pomimo, że jego macierzyste ugrupowanie, Islamski Ruch Da’awah, zdobywając 0,09% głosów do parlamentu nie weszło.

REPUBLIKA CHILE – II tura wyborów prezydenckich

data: 16 stycznia 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 4-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 87,1%

Verónica Michelle Bachelet Jeria (Socjalistyczna Partia Chile) 53,49% (w I turze 45,95%)
Sebastián Piñera Echenique (Odnowa Narodowa) 46,5% (w I turze 25,41%)

W SKRÓCIE: od nowej kadencji prezydent będzie sprawował swój urząd cztery lata, a nie sześć, jak do tej pory. Ojciec prawdopodobnej przyszłej pani prezydent, gen. Alberto Bachelet zginął z rąk siepaczy Pinocheta w 1974 r. Jej zwycięstwo jest natomiast drugi wyborczym zwycięstwem kobiety w Ameryce Południowej – po wiktorii Janet Jagan w Gujanie w 1999 r. Chile to kolejny kraj Ameryki Łacińskiej, który zwraca się w lewą stronę – i to pomimo całkiem przyzwoitych wskaźników ekonomicznych. Nie wróży to dobrze waszyngtońskim planom stworzenia strefy wolnego handlu, obejmującej cała półkulę zachodnią. Pani Bachelet była ministrem obrony narodowej; jej współpraca z kadrą oficerską układała się całkiem pomyślnie, jeśli przypomnieć, że jest to najbardziej konserwatywna i antylewicowa warstwa Chile, zaś Bachelet to rozwódka, ateistka, żyjąca w wolnym związku, która w dodatku w młodości wyemigrowała z rodziną do… NRD. Michelle Bachelet zastąpi na stanowisku prezydenta Chile socjalliberała Ricardo Lagosa. Poprzedni socjaliści na tym urzędzie to Arturo Puga i Carlos Dávila w 1932 r. (przywódcy lewackiej junty wojskowej) oraz obalony przez Augusto Pinocheta Salvador Allende (1970-73).

POLSKA – OKRĘG NR 27 (obejmujący powiaty częstochowski, kłobucki, lubliniecki, myszkowski oraz m. Częstochowa) – powtórne wybory do Senatu

data: 22 stycznia 2005 r.
do obsadzenia: 2 miejsca w 100-osobowym Senacie; konstytucyjna kadencja kończy się w 2009 r.

WYNIKI (w nawiasach wyniki w unieważnionym głosowaniu):
frekwencja 9,03% (38,62%)

Czesław Wincenty Ryszka (Prawo i Sprawiedliwość) 45,79% (23,99%)
Jarosław Wacław Lasecki (Nowy Senat 2005) 30,69% (26,2%)

do Senatu nie weszli:
Piotr Marian Kurpios (Platforma Obywatelska Rzeczypospolitej Polskiej) 21,17% (18,03%)
Józef Stanisław Błaszczeć (Liga Polskich Rodzin) 13,52% (15,97%)
Marek Lewandowski (Sojusz Lewicy Demokratycznej) 12,21% (14,29%)
Danuta Polak (Socjaldemokracja Polska) 9,99% (17,27%)
Grzegorz Marek Lipowski 5,85% (12,46%)
Henryk Kiepura (Polskie Stronnictwo Ludowe) 5,32% (10,85%)
Wacław Stanisław Przybyło (Platforma Janusza Korwin-Mikke) 4,16% (8,88%)
Elżbieta Krystyna Jasińska (Polskie Stronnictwo Ludowe) 2,54% (5,1%)

W SKRÓCIE: głosowanie w okręgu częstochowskim trzeba było powtórzyć, ponieważ na kartach do głosowania nie wydrukowano omyłkowo nazw komitetów wyborczych kandydatów, co mogło zmylić głosujących. Wyborcy przy syberyjskim mrozie zdecydowali się powierzyć dwa mandaty senatorskie tym samym ludziom, co 25 września. Obaj kandydaci byli popierani przez Prawo i Sprawiedliwość, zaś Jarosław Lasecki najprawdopodobniej wejdzie w skład Klubu Senackiego PiS. Komentatorzy uznali wybory w Częstochowie za sondaż, który może być pewną wskazówką dla braci Kaczyńskich w sprawie ewentualnego rozpisania przedterminowych wyborów parlamentarnych. Wyniki wyborów mogą być wskazówką na rzecz ich rozpisania: na Czesława Ryszkę głosował prawie co drugi wyborca (poprzednio co piąty). Większym niż uprzednio odsetkiem głosów może się też pochwalić kandydat PO, pozostałe partie straciły.

REPUBLIKA PORTUGALSKA – wybory prezydenckie

data: 22 stycznia 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta kraju na 5-letnią kadencję

WYNIKI
frekwencja 62,61%

Aníbal António Cavaco Silva (Partia Socjaldemokratyczna) 50,59%
Manuel Alegre de Melo Duarte 20,72%
Mário Alberto Nobre Lopes Soares (Partia Socjalistyczna) 14,34%
Jerónimo Sousa (Portugalska Partia Komunistyczna) 8,59%
Francisco Anacleto Louçã (Blok Lewicy) 5,31%
António Pestana Garcia Pereira (Komunistyczna Partia Portugalskich Pracujących / Zreorganizowany Ruch Partii Proletariatu) 0,44%

W SKRÓCIE: Aníbal Cavaco Silva wygrał bardzo wyraźnie z grupą lewicowych i lewackich kandydatów. Kandydat Partii Socjaldemokratycznej (wbrew nazwie prawicowej partii konserwatywno-ludowej) zwyciężył już w I turze, osiągając nad dwoma kandydatami z Partii Socjalistycznej (z których były prezydent Soares cieszył się jej oficjalnym poparciem, zaś Alegre zdołał zainteresować swoim programem większą ilość ludzi) przewagę 30 pkt proc. Prezydent-elekt wygrał we wszystkich regionach kraju, nieznacznie ustępując kandydatowi komunistów w niektórych częściach Alentejo i Algarve. Jest on postacią wyjątkową na portugalskiej scenie politycznej, porównywalną jedynie z… Mário Soaresem. Silva pełnił przez 10 lat urząd premiera (1985-95), zaś Soares sprawował najwyższe funkcje państwowe przez 12 lat (w latach 1983-85 jako premier, następnie w latach 1986-96 jako prezydent). Silva będzie pierwszym prawicowym politykiem na stanowisko głowy państwa od obalenia korporacyjnej dyktatury w 1974 r. Nie mając jednak znaczących prerogatyw, będzie zmuszony do kohabitacji z socjalistycznym szefem rządu José de Sousą.

REPUBLIKA ZIELONEGO PRZYLĄDKA – wybory parlamentarne

data: 22 stycznia 2006 r.
do obsadzenia: 72 miejsc w Zgromadzeniu Narodowym (Asembleia Nacional) na 5-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej

WYNIKI:
frekwencja 54%

Afrykańska Partia Niepodległości Zielonego Przylądka (Partido Africano da Independência de Cabo Verde; przywódca: Pedro Pires) 52,34%, 41 mandatów
Ruch na rzecz Demokracji (Movimento para a Democracia; Carlos Veiga) 43,93%, 29 mandatów
Niezależna i Demokratyczna Unia Zielonego Przylądka (União Caboverdiana Independente e Democrática; Jorge Fonseca) 2,75%, 2 mandaty

do parlamentu nie weszły:
Partia Odnowy Demokratycznej (Partido da Renovação Democrática) 0,58%
Partia Socjaldemokratyczna (Partido Social Democrático) 0,4%

W SKRÓCIE: wybory parlamentarne to tylko przymiarka do wyborów prezydenckich, które w tym wyspiarskim kraju mają się odbyć 12 lutego. Startują w nich kandydaci PAICV Pedro Pires i MpD Carlos Veiga. Zielony Przylądek po 15 latach dyktatury lewicującej partii PAICV, która wywalczyła, jeszcze jako Afrykańska Partia Niepodległości Gwinei i Zielonego Przylądka, niepodległość dla obu portugalskich kolonii. W 1991 r. przywódcy na fali zmian na świecie zdecydowali się wprowadzić demokrację; obecnie kraj, choć nadal biedny, jest wzorem dla Afryki – funkcjonuje tu wręcz wzorcowa dwupartyjna demokracja; fundacja Freedom House przyznała mu notę maksymalną w kwestii respektowania praw politycznych i obywatelskich, co w tej części Afryki jest ewenementem. Od razu po wprowadzeniu systemu wielopartyjnego wybory – zarówno parlamentarne jak i demokratyczne – wygrał opozycyjny, umiarkowanie liberalny MpD; PAICV odzyskała władzę dopiero w 2001 r., zaś jej kandydat Pedro Pires pokonał Carlosa Veigę różnicą… 12 głosów (75.827:75.815). Wielki rewanż – już niebawem.

KANADA – wybory parlamentarne

data: 23 stycznia 2006 r.
do obsadzenia: 308 miejsc w Izbie Gmin (House of Commons / Chambre des communes) na 5-letnią kadencję obsadzanych w okręgach jednomandatowych

WYNIKI:
frekwencja 64,94%

Konserwatywna Partia Kanady (Conservative Party of Canada / Parti conservateur du Canada; przywódca: Stephen Harper) 36,25%, 124 mandaty
Liberalna Partia Kanady (Liberal Party of Canada / Parti libéral du Canada; Paul Martin) 30,22%, 103 mandaty
Blok Quebekczyków (Bloc Québécois; Gilles Duceppes) 10,48%, 51 mandatów
Nowa Partia Demokratyczna (New Democratic Party / Nouveau Parti démocratique; Jack Layton) 17,49%, 29 mandatów
niezależni 0,56%, 1 mandat

do parlamentu nie weszły:
Zielona Partia Kanady (Green Party of Canada / Parti vert du Canada; Jim Harris) 4,49%
Partia Dziedzictwa Chrześcijańskiego Kanady (Christian Heritage Party of Canada / Parti de l’Héritage chrétien du Canada; Ron Gray) 0,19%
Kanadyjska Partia Postępowa (Progressive Canadian Party / Parti progressiste canadien; Tracy Parsons) 0,1%
Komunistyczna Partia Kanady (Marksistowsko-Leninowska) (Communist Party of Canada (Marxist-Leninist) Sandra L. Smith) 0,06%
Partia Marihuany (Marijuana Party / Parti Marijuana; Blair Longley) 0,06%
Partia Akcji Kanadyjskiej (Canadian Action Party / Parti action canadienne; Connie Fogal) 0,04%
Komunistyczna Partia Kanady (Communist Party of Canada / Parti communiste du Canada; Miguel Figueroa) 0,02%
Libertariańska Partia Kanady (Libertarian Party of Canada / Parti libertarien du Canada; Jean-Serge Brisson) 0,02%
Narodowa Partia Pierwotnych Społeczności Kanady (First Peoples National Party of Canada; Barbara Wardlaw) 0,01%
Partia Bloku Zachodniego (Western Block Party; Doug Christie) 0,01%
Partia Zwierzęcego Sojuszu Wyborców Środowiska Kanady (Animal Alliance Environment Voters Party of Canada; Liz White) 0,0005%

W SKRÓCIE: po raz pierwszy od wielu lat wybory parlamentarne w Kanadzie wygrali torysi. Zawdzięczają swój sukces aferom, jakie przydarzały się ostatnimi czasy liberalnemu (w znaczeniu amerykańskim – czyli socjaldemokratycznemu) gabinetowi Paula Martina, ale także zmianie własnego wizerunku. Konserwatyści odeszli od ideologicznych debat na mało popularne tematy aborcji czy sprzeciwu wobec emancypacji gejów, skupili się natomiast na kwestiach gospodarczych. Ich program zdominowały obniżka podatków, reforma systemu socjalnego i walka z korupcją. Po porażce wyborczej z funkcji szefa LPC zrezygnował Paul Martin, zaś jego rywal Stephen Harper został premierem. W polityce zagranicznej z pewnością zaobserwujemy zbliżenie Ottawy do Waszyngtonu. CPC nie rządziło Kanadą do tej pory. Partia powstała stosunkowo niedawno, bo w 2003 r. z połączenia Postępowej Partii Konserwatywnej i Sojuszu Kanadyjskiego. Z tej pierwszej partii wywodzili się premierzy John Diefenbaker (1957-63), Joe Clark (1979-80), Martin Mulroney (1984-93) i Kim Campbell (1993). Konserwatyści najwięcej głosów zdobyli w Albercie, zaś ostoją liberałów są zwłaszcza Terytorium Jukon oraz Nowa Fundlandia i Labrador. W Quebeku wygrali francuscy secesjoniści, którzy zapewne będą wspierali mniejszościowy rzad Harpera.

AUTONOMIA PALESTYŃSKA – wybory parlamentarne

data: 25 stycznia 2005 r.
do obsadzenia: 132 mandaty w Palestyńskiej Radzie Konsultacyjnej w ordynacji mieszanej, połowa miejsc obsadzana w ordynacji proporcjonalnej, reszta w okręgach większościowych (od jedno- do dziewięciomandatowych), z których 6 miejsc jest zarezerwowanych dla chrześcijan

WYNIKI:
frekwencja 74,6%

Islamski Ruch Oporu – Entuzjazm (Harakat al-Muqawama al-Islamiyah – al-Hamas; Ismael Abdel Slam Ahmad Hanieya) 44,45%, 74 mandaty
Palestyński Ruch Wyzwolenia Narodowego – Podbój (Harakat at-Tahrir al-Watani al-Filastini – al-Fatah; Marwan Hasib Husein Barghouthi) 41,43%, 45 mandatów
niezależni 1,82%, 4 mandaty
Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny (al-Jabhah ash-Sha’biyah at-Tahrir Filastin; Ahmed Sa’dat Yousif Abdel Rasoul) 4,25%, 3 mandaty
Alternatywa (al-Badeel; Qais Kamal Abdul Karim Khadir) 2,92%, 2 mandaty
Palestyńska Inicjatywa Narodowa (al-Mubadara al-Wataniyah al-Filistiniyah; Mustafa Kamel Mustafa Barghouthi) 2,72%, 2 mandaty
Trzecia Droga (Salam Khaled Abdullah Fayyad, Hanan Ashrawi) 2,41%, 2 mandaty

W SKRÓCIE: przed wyborami na terenach autonomii na spektakularny gest zdobył się Izrael, pozwalając na otwarcie obwodów wyborczych także we wschodniej części Jerozolimy. Na rozpisanie wyborów parlamentarnych naciskały zwłaszcza Stany Zjednoczone, dla których wzorcowa demokracja palestyńska miała być dowodem na skuteczność wdrażania procesów demokratycznych w krajach arabskich. Ku zaskoczeniu całego świata wybory wygrał jednak radykalny Hamas, występujący pod nazwą Zmiana i Reforma, znajdujący się na liście organizacji terrorystycznych. Zaskoczenie było tym większe, że wszystkie przedwyborcze sondaże dawały byłej partii Yassira Arafata znaczącą przewagę (od 39% do nawet 50%) Ze świata nadchodzą sprzeczne sygnały, część polityków wzywa do bojkotu rządu sformowanego przez Hamas, część apeluje o danie mu szansy, argumentując, że na poziomie lokalnym samorządowcy z Hamasu dogadują się nawet ze swoimi izraelskimi kolegami, zaś przejęcie władzy będzie musiało złagodzić antyżydowską retorykę. Palestyńczycy głosowali na Hamas trochę z przekory, w proteście przeciwko korupcji zdominowanych przez Fatah władz palestyńskich. Hamas zaproponował Fatah koalicję, jednak partia dotychczas rządząca odrzuciła tę ofertę. Hamas przegrał wyraźnie jedynie w Qalqilyi, Rafah i Jerychu; zdobył także miejsca chrześcijańskie w Betlejem, Jerozolimie i Ramalli.

ANTYLE NIDERLANDZKIE (autonomiczna część Holandii) – wybory parlamentarne

data: 27 stycznia 2006 r.
do obsadzenia: 22 miejsca w Stanach (Staten) na 4-letnią (teoretycznie) kadencję w trzech okręgach wielo- i dwóch jednomandatowych; w praktyce kadencja Stanów skończy się w lipcu 2007 r. wraz z rozwiązaniem federacji

WYNIKI:

Partia Zrestrukturyzowanych Antyli (Partido Antiá Restrukturá; przywódczyni: Etienne Ys) 20,86%, 5 mandatów
Ruch Nowych Antyli (Movishon Antia Nobo) 15,05%, 3 mandaty
Partia Frontu Wyzwolenia Pracujących 30. Maja (Partido Frente Obrero Liberashon 30 Di Mei) 10,99% 2 mandaty
Narodowa Partia Ludowa (Partido Nashonal di Pueblo) 8,91%, 2 mandaty
Naprzód Curaçao (Forsa Korsou) 7,64%, 2 mandaty
Sojusz Narodowy 4,93%, 2 mandaty
Patriotyczna Unia Bonaire (Union Patriotico Bonairano) 4,22% 2 mandaty
Demokratyczna Partia Sint Maarten (Democratische Partije Sint Maarten) 4,73%, 1 mandat
Demokratyczna Partia Bonaire – Socjalna Partia Bonaire – Nowe Zjednoczenie (Partido Democratico Bonairano – Partido Bonairano Sosial – Obrero Novo) 3,38%, 1 mandat
Demokratyczna Partia Sint Eustatius (Democratische Partij Sint Eustatius) 0,5%, 1 mandat
Ludowy Ruch Wysp Podwietrznych (Windwards Islands People’s Movement) 0,5%, 1 mandat

do parlamentu nie weszły:
Partia Pracy Walki Ludowej (Partido Laboral Krusado Popular) 5,03%
LPNA 4,42%
Suwerenny Lud (Pueblo Soberano) 3,85%
Partia Demokratyczna 3,03%
Ludowy Sojusz Postępowy 1,96%

W SKRÓCIE: Antyle Holenderskie są tworem sztucznym. Do 1986 r. obejmowały po prostu wszystkie karaibskie wyspy pod panowaniem Holandii. Wówczas wyodrębniła się Aruba, tworząc oddzielną kolonię. Po serii referendów na pozostałych wyspach w latach 2004-05 metropolia podpisała umowy z rządem każdej wyspy; od lipca 2007 r. każda z nich będzie stanowiła oddzielne terytorium zamorskie. Wyspy Antyli są rozrzucone po całym Morzu Karaibskim. Pomimo, że ich językiem urzędowym jest holenderski, mieszkańcy mówią w papiamento (na Bonaire i Curaçao) oraz po hiszpańsku i angielsku (mniejsze wyspy na północy – Saba, Sint Maarten i Sint Eustatius). Wyspy nie mają również wspólnych partii politycznych, czego dowodem jest rozdrobnienie parlamentu. Na największej wyspie, Curação (14 mandatów), na której znajduje się ośrodek administracyjny Willemstad, zwyciężyła PAR aktualnej premier Etienne Ys. Na Bonaire (3 mandaty) zwycięstwo przypadło w udziale UPB, na Sint Maarten (3 mandaty) zaś – koalicji Sojusz Narodowy, grupującej Patriotyczny Sojusz Sint Maarten i Narodową Partię Postępową. Pozostałe wyspy to okręgi jednomandatowe. Na Sint Eustatius wygrała DPSE, zaś na Sabie – WIPM.

REPUBLIKA FINLANDII – wybory prezydenckie

data: 15 i 29 stycznia 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta kraju na 6-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 70,8% (I tura), 77,1% (II tura)

Tarja Kaarina Halonen (Socjaldemokratyczna Partia Finlandii) 46,31%, 51,79%
Sauli Väinämö Niinistö (Partia Koalicji Narodowej) 24,06%, 48,21%

do II tury nie weszli:
Matti Taneli Vanhanen (Centrum Finlandii) 18,63%
Heidi Anneli Hautala (Zielona Liga) 3,49%
Timo Juhani Soini (Prawdziwi Finowie) 3,43%
Johan Bjarne Kallis (Chrześcijańscy Demokraci) 2,04%
Rolf Henrik Richard Lax (Szwedzka Partia Ludowa) 1,61%
Arto Henrikki Lahti 0,43%

W SKRÓCIE: największą niespodzianką wyborów prezydenckich w Finlandii jest to, że w ogóle doszło do II tury wyborów oraz fakt, że pani Halonen wygrała dogrywkę z tak niewielką przewagą głosów. Urzędująca prezydent, dawna przewodnicząca fińskich organizacji lesbijskich (choć sama jest heteroseksualistką), zdobyła sympatię niemal całego narodu. W 2003 r. poparcie dla Tarji Halonen deklarowało aż 93% Finów. Halonen zbudowała swoje poparcie na zręcznej polityce, jaką prowadziła jako szefowa dyplomacji podczas przewodnictwa Finlandii w Unii Europejskiej w 1999 r. Od tej pory jest na fali wznoszącej. Jako prezydent doprowadziła do zbliżenia z Rosją, bardzo chętnie angażowała się zresztą w inne sprawy międzynarodowe. Finlandia może dziś służyć za wzór sukcesu. Po rozpadzie ZSRR fińska gospodarka się załamała, zaś bezrobocie było takie, jak teraz w Polsce. Po dziesięciu latach spadło o połowę, zaś po kryzysie z lat 90. nie ma śladu – Finlandia postawiła m.in. na rozwój nowych technologii, których symbolem są takie firmy jak Nokia. Teraz to jeden z najbogatszych państw świata. Socjaldemokratami byli także inni prezydenci Finlandii, wśród nich Pehr Svinhufvud af Qvalstad (1931-37), Mauno Koivisto (1982-94) i Martti Ahtisaari (1994-2000).

KALENDARIUM:

ANTIGUA I BARBUDA: 19 stycznia przewodniczącym Rady Barbudy został Randolph Beazer.

AUSTRALIA: 16 stycznia do dymisji podał się premier Australii Zachodniej Geoff Gallop. Zastąpił go wicepremier Eric Ripper. 18 stycznia został zaprzysiężony na stanowisku gubernatora Australii Zachodniej. 20 stycznia do dymisji podał się minister obrony Robert Hill.

BENIN: 11 stycznia zrezygnował ze stanowiska minister obrony Pierre Osko.

CHILE: II turę wyborów prezydenckich wygrała 15 stycznia Michelle Bachelet.

BOLIWIA: 22 stycznia Evo Morales został zaprzysiężony na prezydenta, zaś Álvaro García został wiceprezydentem. Skład gabinetu Moralesa: David Choquehuanca (MSZ), Walker San Miguel (obrona), Alicia Muñoz (MSW), Luis Alberto Arce (finanse).

BOŚNIA I HERCEGOWINA: 26 stycznia parlament Republiki Serbskiej przegłosował 44:29 wotum nieufności wobec rządu Pero Bukejlovića. 31 stycznia nowym Międzynarodowym Wysokim Reprezentantem został Niemiec Christian Schwarz-Schilling.

BURKINA FASO: 4 stycznia do dymisji podał się premier Ernest Yonli.

CHILE: 15 stycznia II turę wyborów prezydenckich wygrała Michelle Bachelet.

FINLANDIA: 15 stycznia do II tury wyborów prezydenckich przeszli Tarja Halonen i Sauli Niinistö. II turę 29 stycznia wygrała pani Halonen.

FRANCJA: 4 stycznia minister finansów Polinezji Francuskiej Emile Vanfasse podał się do dymisji. Zastąpił go wiceprezydent Jacqui Drollet. 18 stycznia po śmierci prezydenta Rady Regionalnej Owernii Pierre-Joëla Bontégo na tym stanowisku zastąpił go René Souchon. 28 stycznia prezydentem nieuznawanej Wolnej Republiki Saugeais (na terenie departamentu Doubs) została Georgette Bertin.

GABON: 20 stycznia prezydent Omar Bongo Ondimba ogłosił nazwisko premiera. Skład rządu Jeana Eyeghe Ndonga został podany nazajutrz: Jean Ping (MSZ), Paul Toungui (finanse), Ali Bongo Ondimba (obrona), André Mba Obame (MSW).

HOLANDIA: wybory parlamentarne na Antylach Holenderskich. Na Curaçao wygrała Partia Zrestrukturyzowanych Antyli, na Sint Maarten – Sojusz Narodowy, na Bonaire – Patriotyczna Unia Bonaire, na Sabie – Ludowy Ruch Wysp Podwietrznych, zaś na Sint Eustatius – Demokratyczna Partia Sint Eustatius.

HONDURAS: 27 stycznia został zaprzysiężony prezydent Manuel Zelaya. Skład jego gabinetu: Milton Jiménez (MSZ), Arístides Mejía (obrona), Jorge Antonio Reina (MSW), Hugo Noé Pino (finanse).

INDIE: 26 stycznia do dymisji podał się gubernator Biharu Buta Singh. Jego następcą chwilowo został gubernator Bengalu Zachodniego Gopalkrishna Gandhi. 28 stycznia do dymisji podali się minister naczelny Karnataki Dharam Singh i gubernator Andhra Pradesh Sushil Kumar Shinde, którego zastąpił tymczasowo gubernator Orissy Rameshwar Thakur.

INDONEZJA: 9 stycznia Sodjuangon Situmorang został p.o. gubernatora Papui.

IZRAEL: 4 stycznia chorego premiera Ariela Sharona tymczasowo zastąpił wicepremier Ehud Olnert. 13 stycznia do dymisji podał się minister obrony Silvan Shalom. Po 5 dniach zastąpiła go Tzipi Livni.

KANADA: konserwatyści wygrali 23 stycznia wygrali wybory parlamentarne. 24 stycznia gubernator generalna Michaëlle Jean powierzyła Stephenowi Harperowi misję tworzenia rządu.

KAZACHSTAN: 18 stycznia Natalija Korżowa została ministrem finansów. 6 stycznia Kazachstan przyjął nowy hymn narodowy. Pieśń nosi tytuł „Mening Qazaqstanym” („Mój Kazachstan”). Słowa napisali wspólnie Żumeken Nażimedenow i prezydent Nursułtan Nazarbajew, zaś muzykę skomponował Szamszi Kałdajakow:

Ałtyn kün asłany, Ałtyn dän dałasy,
Erlikting dastany, elime qaraszy!
Eżełden er degen, dangkymyz szyqty ghoj.
Namysyn bermegen, qazaghym myqty ghoj!

ref. Mening elim, mening elim,
Güling bołyp egilemin,
Żyryng bołyp tögilemin, elim!
Tughan żerim mening – Qazaqstanym!

Ürłaqqa żoł aszqan, keng bajtaq żerim bar.
Birligi żarasqan, täujelsiz elim bar.
Qarsy ałghan uaqytty,mängilik dosyndaj.
Bizding eł baqytty, bizding eł asyndaj!

Złote Słońce w niebie, złota kukurydza w stepie,
Legendarna odwaga – oto mój kraj.
W osiwiałej antyczności nasza chwała zrodzona,
Dumny i silny jest mój lud kazachski

ref. Mój kraju, mój kraju,
Będę rósł jak twój kwiat,
Będę płynął jak twoja pieśń, kraju!
Moja ojczyzno, Kazachstanie!

Mam bezgraniczną ekspansję i drogę otwartą w przyszłość.
Mam niezależnych, zjednoczonych ludzi.
Niczym starożytny przyjaciel, nasz szczęśliwy kraj,
Nasi szczęśliwi ludzie witają nowy czas.

KUWEJT: po śmierci emira Sheikha Jabira al-Ahmeda al-Jabira as-Sabah na tronie zasiadł Sheikh Saad al-Abdullah as-Salim al-Sabah. Ten abdykował 24 stycznia z powodów zdrowotnych, zaś kolejnym emirem rząd nominował Sheikha Sabah al-Ahmada al-Jabira as-Sabah.

LIBERIA: 16 stycznia zaprzysiężono nową prezydent Ellen Johnson-Sirleaf. Następnego dnia nominowała własny gabinet – George Wallace (MSZ), Brownie J. Samukai (obrona), Antoinette M. Sayeh (finanse).

ŁOTWA: 5 stycznia Linda Murniece został pierwszą w historii kraju kobietą – ministrem obrony.

MONGOLIA: 11 stycznia do dymisji podali się ministrowie wywodzący się z Mongolskiej Partii Ludowo-Rewolucyjnej (w tym szef MSZ Cendijn Munch-Orgil, minister obrony Cerenchuugijn Szarawdorż i szef MSW i Sprawiedliwości Sunduj Batbold). Po dwóch dniach parlament zaakceptował ich rezygnację, odsuwając jednocześnie od władzy cały rząd premiera Cachiagijna Elbegdorża. 25 stycznia nowym premierem został Mijeegombo Enchbold, który po trzech dniach przedstawił skład rządu: Niamaa Enchbold (MSZ), Miszigijn Sonompil (obrona), Nadmidyn Bajarcajchan (finanse), Dorżijn Odbajar (sprawy wewnętrzne i sprawiedliwość).

NIGERIA: 12 stycznia zwolniono gubernatora stanu Oyo Rashidi Ladoję. Tymczasowo zastąpił go jego zastępca Adebayo Alao-Akala.

PALESTYNA: 25 stycznia Hamas wygrał wybory parlamentarne. Nazajutrz do dymisji podał się premier Ahmed Qureia.

PAPUA – NOWA GWINEA: gubernator Madang James Yali został skazany na 12 lat więzienia i automatycznie stracił stanowisko.

POLSKA: 3 stycznia do dymisji podał się minister skarbu państwa Andrzej Mikosz. 7 stycznia Zyta Gilowska zastąpiła Teresę Lubińską na stanowisku ministra finansów. Gilowska została też wicepremierem. Nowi wojewodowie: 5 stycznia – Marek Ast (PiS, Lubuskie), Grzegorz Banaś (PiS, Świętokrzyskie), Jan Dobrzyński (PiS, Podlaskie), Tadeusz Dziuba (PiS, Wielkopolskie), 10 stycznia – Tomasz Koziński (PiS, Mazowieckie)

PORTUGALIA: już w I turze wyborów prezydenckich wygrał 22 stycznia Aníbal Cavaco Silva.

ROSJA: 20 stycznia Aleksandr Wasiljewicz Bierdnikow został głową i przewodniczącym rządu Republiki Ałtaju.

SERBIA I CZARNOGÓRA: po śmierci prezydenta Kosowa Ibrahima Rugovy 21 stycznia obowiązki głowy regionu przejął przewodniczący parlamentu Nexhat Daci.

SŁOWACJA: 27 stycznia do dymisji podał się minister obrony Juraj Liska.

STANY ZJEDNOCZONE: 9 czerwca Benigno Fitial objął funkcję gubernatora Marianów Północnych. 14 stycznia gubernatorem Wirginii został Tim Kaine. 17 stycznia Jon Corzine został gubernatorem New Jersey.

SZWAJCARIA: 1 stycznia Moritz Leuenberger został prezydentem. Tego samego dnia Claude Grandjean został prezydentem Rady Stany Fryburga, Claudio Lardi – prezydent rządu Gryzonii, Elisabeth Baume-Schneider – prezydentem rządu Jury, Anton Schwingruber – Schultheissem Lucerny, Hans-Peter Lenherr – prezydentem rządu Szafuzy, Christian Wanner – naczelnikiem ziemskim Solury, a Pascal Broulis – prezydentem Rady Stanu Vaud.

TAJWAN: 17 stycznia do dymisji podał się premier Frank Hsieh. Jego następcą został po dwóch dniach Su Tseng-chang. Skład gabinetu: James Huang (MSZ), Joseph Lyu (finanse), Lee Yi-yang (MSW).

TANZANIA: 4 stycznia prezydent Jakaya Kikwete ogłosił skład swego rządu: Asha-Rose Migiro (MSZ), Juma Kapuya (obrona), Zakia Meghji (finanse) i John Chiligati (MSW).

UKRAINA: 10 stycznia Jurij Jechanurow został odwołany przez parlament z funkcji premiera głosami 250:50. Premier oraz prezydent Wiktor Juszczenko twierdzą, że głosowanie nie ma mocy prawnej.

UZBEKISTAN: Bahodir Matlyubov został 5 stycznia szefem MSW.

WYBRZEŻE KOŚCI SŁONIOWEJ: Youssouf Bakayoko został szefem dyplomacji.

WYSPY ŚWIĘTEGO TOMASZA I KSIĄŻĘCA: 16 stycznia szef MSZ Ovídio Manuel Barbosa Pequeno podał się do dymisji.

ZIELONY PRZYLĄDEK: wybory parlamentarne 22 stycznia wygrała partia rządząca.

ZJEDNOCZONE EMIRATY ARABSKIE: wiceprezydent, premier i emir Dubaju Sheikh Maktum ibn Rashid al-Maktum zmarł 4 stycznia. Tron Dubaju oraz oba urzędy federalne objął jego brat, Sheikh Muhammad ibn Rashid al-Maktum.

ORGANIZACJE MIĘDZYNARODOWE: 1 stycznia dyrektorem wykonawczym Współpracy Gospodarczej Azji-Pacyfiku został Wietnamczyk Tran Trong Toan. Tego samego dnia kanclerz Austrii Wolfgang Schüssel został przewodniczącym prezydencji Unii Europejskiej, zaś prezydent Rosji Władimir Putin – nieformalnym przewodniczącym Grupy Ośmiu. Również w Nowy Rok p.o. sekretarzem generalnym Organizacji Państw Eksportujących Ropę Naftową objęli Nigeryjczycy – najpierw Edmund Daukoru, a następnie (za niego) Mohammed S. Barkindo, zaś Belg Karel de Gucht objął stanowisko przewodniczącego Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie. Były szef dyplomacji Tunezji Habib ben Yahia został 7 stycznia sekretarzem generalnym Unii Maghrebu Arabskiego. 23 stycznia dyrektorem generalnym Wspólnoty Pacyficznej został Jimmie Rodgers z Wysp Salomona. 24 stycznia prezydent Konga-Brazzaville Denis Sassou-Nguesso został wybrany na przewodniczącego Unii Afrykańskiej.

PRZYWÓDCY RELIGIJNI: 30 stycznia zmarł prawosławny metropolita Wszech Czech i Słowacji Mikołaj.

ZMARLI:

1 stycznia – Mohammad Haneef Ramay (ur. 1930), gubernator 02.1973-03.1974 i minister naczelny Pendżabu (prowincja Pakistanu) 15.03.1974-15.07.1975, reprezentujący Pakistańską Partię Ludową;
3 stycznia – Sir William Skate (ur. 1953), p.o. gubernatora generalnego 21.11.2003-28.05.2004 i premier Papui – Nowej Gwinei 22.07.1997-14.07.1999, reprezentujący Kongres Ludowo-Narodowy, zmarł w Brisbane (Australia);
4 stycznia – Sheikh Maktum III ibn Rashid al-Maktum (ur. 1946 w Shindagha, wówczas Oman Traktatowy), emir Dubaju (emirat Zjednoczonych Emiratów Arabskich) od 07.10.1990 i premier Zjednoczonych Emiratów Arabskich od 20.11.1990, zmarł w Gold Coast (Australia);
15 stycznia – Sheikh Jabir al-Ahmad al-Jabir as-Sabah (ur. 1926 w Kuwejcie), emir Kuwejtu od 31.12.1977 (02.08.1990-14.03.1991 na wygnaniu w at-Ta’if w Arabii Saudyjskiej), zmarł w Kuwejcie;
18 stycznia – Pierre-Joël Bonté (ur. 1946), prezydent Rady Regionalnej Owernii (Francja) od 02.04.2004, reprezentujący Partię Socjalistyczną;
20 stycznia – Andriej Andriejewicz Iordan (ur. 1934 koło Saratowa, wówczas Związek Radziecki), p.o. premiera Kirgizji 29.11.1991-10.02.1992, zmarł w Biszkeku;
21 stycznia – Ibrahim Rugova (ur. 1944 w Cerrcë, wówczas Jugosławia), prezydent samozwańczej Republiki Kosowa 25.05.1992-01.02.2000 (05.05-30.07.1999 na wygnaniu we Włoszech), prezydent Kosowa (część Serbii i Czarnogóry pod zarządem Narodów Zjednoczonych) od 04.03.2002, reprezentujący Demokratyczną Ligę Kosowa, zmarł w Prisztinie;
24 stycznia – Federico Gómez de Salazar y Nieto (ur. 1912), gubernator ówczesnej Sahary Hiszpańskiej 06.06.1974-06.02.1976;
24 stycznia – Schafik Jorge „Simón” Handal (ur. 1930 w Usulután, Salwador), w latach 80. przywódca salwadorsko-hondurańskiej grupy terrorystycznej – Frontu Wyzwolenia Narodowego Farabundo Martí, zmarł w San Salvador (Salwador);
26 stycznia –  Moran Mar Baselios Marthoma Mathews II (ur. 1915 w Perinod, wówczas Indie Brytyjskie), katolikos Wschodu Prawosławnego Kościoła Syryjsko-Malankarskiego odłamu Katolikosa, zmarł w Devalokam (Indie);
27 stycznia – Johannes Rau (ur. 1931 w Wuppertalu), minister-prezydent Północnej Nadrenii – Westfalii (kraj związkowy Niemiec) 20.09.1978-27.05.1998, prezydent Niemiec 01.07.1999-30.06.2004, reprezentujący Socjaldemokratyczną Partię Niemiec, zmarł w Berlinie;
29 stycznia – Simon Bedaya-Ngaro, minister spraw zagranicznych Środkowej Afryki 1980-81 i 1993-96, zmarł w Lyonie (Francja);
30 stycznia – Mikołaj (Nikolaj) (ur. 1927 w Hanigovcach, wówczas Czechosłowacja), prawosławny metropolita Wszech Czech i Słowacji od 14.04.2000, zmarł w Preszowie (Słowacja).

źródła: African Elections Database, Angus Reid Consultants, Central Intelligence Agency, Centre for Public Opinion & Democracy, Comissão Nacional de Eleições (Portugal), ElectionGuide, Elections.ca, ElectionWorld, Freedom House, Green Left News, Informacionnoje Agientstwo AKIpress, National Anthems Info, Oikeusministeriö (Suomi) / Justitieministeriet (Finland), O’zbekiston Respublikasi Davlat Hokimiyati Portali, Prague Daily Monitor, Pravoslávna cirkev na Slovensku, Psephos – Adam Carr’s Election Archive, Qendra për Informim e Kosovës, Rulers.org, Independent Electoral Commission of Iraq, WebIndia123.com, Wikipedia, WorldStatesmen.org.

 

  drukuj   prześlij na email

  powrót   w górę

Tego artykułu jeszcze nie skomentowano

Copyright by (C) 2007 by e-Polityka.pl - Biznes - Firma - Polityka. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kontakt  |  Reklama  |  Mapa Serwisu  |  Polityka Prywatności  |  O nas


e-Polityka.pl