Aby zapisać się na listę naszego newslettera, prosimy podać swój adres email:

 

Wyszukiwarka e-Polityki :

 

Strona Główna  |  Praca  |  Reklama  |  Kontakt

 

   e-Polityka.pl / Artykuły - Świat / Kronika wyborcza / Kronika wyborcza: wrzesień 2007               

dodaj do ulubionych | ustaw jako startową |  zarejestruj się  

  ..:: Polityka

  ..:: Inne

  ..:: Sonda

Czy jesteś zadowolony z rządów PO-PSL?


Tak

Średnio

Nie


  + wyniki

 

P - A - R - T - N - E - R - Z - Y

 



 
..:: Podobne Tematy
07-11-2010

 

31-10-2010

 

20-02-2010

 

07-02-2010

  Janukowycz prezydentem

18-01-2010

  Pierwsza tura dla Janukowycza

31-12-2009

 

20-10-2008

 

+ zobacz więcej

Kronika wyborcza: wrzesień 2007 

10-10-2007

  Autor: Michał Potocki

Media zagraniczne najwięcej uwagi poświęciły w ubiegłym miesiącu bardzo ważnym wyborom na Ukrainie, a także interesującemu głosowaniu w Grecji. Nie były to jedyne wybory września, bowiem do urn poszli także mieszkańcy Gwatemali, Jamajki, Madagaskaru, Maroka i Sierra Leone, zaś obywatele San Marino poznali nowych kapitanów-regentów. Prezentujemy także zaległe wyniki wyborów na Kiribati i w Kongu-Brazzaville.

 

 

REPUBLIKA KONGA – wybory parlamentarne

data: 24 czerwca i 5 sierpnia 2007 r.
do obsadzenia: 137 miejsc w Zgromadzeniu Narodowym (Assemblée nationale) na 5-letnią kadencję w okręgach jednomandatowych

WYNIKI:

Kongijska Partia Pracy (Parti congolais du travail; przywódca: Denis Sassou-Nguesso) 46 mandatów
niezależni 37 mandatów
Kongijski Ruch na rzecz Demokracji i Integralnego Rozwoju (MCDDI; Bernard Kolélas) 11 mandatów
Panafrykańska Unia na rzecz Socjaldemokracji (Union panafricaine de la démocratie sociale; Pascal Lissouba) 11 mandatów
Ruch Akcji na rzecz Odnowy (MAR) 5 mandatów
Ruch na rzecz Solidarności i Rozwoju (MSD) 5 mandatów
Klub 2002 – Partia na rzecz Jedności i Republiki (Club 2002 – PUR) 3 mandaty
Podejmij Działania dla Konga (APC) 3 mandaty
Nowe Siły Demokratyczne (FDN) 2 mandaty
Patriotyczna Unia na rzecz Demokracji i Postępu (UPDP) 2 mandaty
Unia na rzecz Postępu (UP) 2 mandaty
Unia na rzecz Republiki (UR) 2 mandaty
Zgromadzenie na rzecz Demokracji i Postępu Społecznego (RDPS) 2 mandaty
Młody Ruch (JEM) 1 mandat
Partia Życia (Parti la vie) 1 mandat
Ruch na rzecz Demokracji i Postępu (MDP) 1 mandat
Unia na rzecz Demokracji i Republiki – Mwinda (Union pour la démocratie et la république – Mwinda) 1 mandat
Unia Sił Demokratycznych (UFD) 1 mandat
Zgromadzenie Obywatelskie (RC) 1 mandat

W SKRÓCIE: wybory parlamentarne zostały zbojkotowane przez większość ugrupowań opozycyjnych poza UPDS i UDR-M. Dzięki temu rządząca partia prezydenta Denisa Sassou-Nguesso wraz z licznymi koalicjantami (wszystkie inne partie poza wymienioną opozycją) nie miała najmniejszego problemu z osiągnięciem absolutnej większości w parlamencie. Obserwatorzy stwierdzili liczne nieprawidłowości w przebiegu wyborów.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Denis SASSOU-NGUESSO (Kongijska Partia Pracy; PCT) 1997-
prezydent Pascal LISSOUBA (Panafrykańska Unia na rzecz Socjaldemokracji) 1992-1997
prezydent (do 1979 głowa państwa) Denis SASSOU-NGUESSO (PCT) 1979-1992
przewodniczący Prezydium Komitetu Centralnego Kongijskiej Partii Pracy Jean-Pierre Thystère TCHICAYA (PCT) 1979

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Isidore MVOUBA (PCT) 2005-
premier Bernard Bakana KOLÉLAS (Kongijski Ruch na rzecz Demokracji i Integralnego Rozwoju) 1997
premier Charles David GANAO (Unia Sił Demokratycznych) 1996-1997
premier Jacques Joachim YHOMBI-OPANGO (Zgromadzenie na rzecz Demokracji i Rozwoju) 1993-1996

***

REPUBLIKA KIRIBATI – wybory parlamentarne

data: 22 i 28 sierpnia 2007 r.
do obsadzenia: 44 z 46 miejsc w Izbie Zgromadzenia (Maneaba ni Maungatabu) na 4-letnią kadencję w okręgach wielomandatowych; pozostali dwaj członkowie to delegat z wyspy Rabi oraz prokurator generalny

WYNIKI:
niezależni 19 mandatów
Filary Wiary (Boutokanto Koaava) 18 mandatów
Chrońmy Izbę (Maneaban Te Mauri) 7 mandatów

W SKRÓCIE: względną większość w parlamencie zdobyli przedstawiciele dotychczasowej opozycji parlamentarnej (choć posiadającej własnego prezydenta, będącego w systemie politycznym Kiribati jednocześnie szefem rządu), jednak faktyczna większość będzie uzależniona od zachowania wyjątkowo licznych deputowanych niezależnych (których w ostatniej kadencji parlamentu w ogóle nie było). Przed wyspiarzami teraz kolejne wybory – wym razem prezydenta państwa.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Anote TONG (Filary Wiary) 2003-
przewodniczący Rady Państwa Tion OTANG 2003
prezydent Teburoro TITO (Chrońmy Izbę) 1994-2003
przewodniczący Rady Państwa Tekiree TAMUERA 1994

***

JAMAJKA – wybory parlamentarne

data: 3 września 2007 r.
do obsadzenia: 60 miejsc w Izbie Reprezentantów (House of Representatives) na 5-letnią kadencję w okręgach jednomandatowych

WYNIKI:
frekwencja 60,4%

Partia Pracy Jamajki (Jamaica Labour Party; przywódca: Bruce Golding) 50,14%, 33 mandaty
Partia Ludowo-Narodowa (People’s National Party; Portia Simpson-Miller) 49,77%, 27 mandatów

do parlamentu nie weszły:
Ruch Narodowo-Demokratyczny (National Democratic Movement; Earle DeLisser) 0,07%
niezależni 0,03%
Ruch Sojuszu Jamajki (Jamaica Alliance Movement) 0,000004%

W SKRÓCIE: rządząca tą karaibską wyspą od osiemnastu lat PNP przegrała wybory w bardzo nieznacznym stosunku, co jednak wystarczy JLP na przejęcie samodzielnych rządów. Co prawda wysiłki rządu w celu pomocy ofiarom huraganu Dean, który – przeszedłszy nad wyspą pod koniec sierpnia – uniemożliwił przeprowadzenie wyborów w uprzednio przewidzianym terminie, poprawiły notowania PNP, jednak w sposób niewystarczający, aby uratować tę partię od wyborczej porażki.

czterech ostatnich gubernatorów generalnych:
gubernator generalny Kenneth Octavius HALL 2006-
gubernator generalny Sir Howard Felix Hanlan COOKE 1991-2006
p.o. gubernator generalny Edwarda ZACCA 1991
gubernator generalny Sir Florizel GLASSPOLE 1973-1991

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Portia SIMPSON-MILLER (Partia Ludowo-Narodowa, PNP) 2006-
premier Percival Noel James PATTERSON (PNP) 1992-2006
premier Michael Norman MANLEY (PNP) 1989-1992
premier Edward Philip George SEAGA (Partia Pracy Jamajki) 1980-1989

***

KRÓLESTWO MAROKA – wybory parlamentarne

data: 7 września 2007 r.
do obsadzenia: 325 miejsc w Zgromadzeniu Reprezentantów (Majlis an-Nuwab) na 5-letnią kadencję w okręgach wielomandatowych; 30 miejsc jest zarezerwowanych dla kobiet

WYNIKI:
frekwencja 37%

Partia Niepodległości (Hizb al-Istiqlal; przywódca: Abbas el-Fassi) 10,7%, 52 mandaty
Partia Sprawiedliwości i Rozwoju (Hizb al-‘Adala wa at-Tanmiyyah; Saadeddine Othmani) 10,9%, 46 mandatów
Ruch Ludowy (Mouvement populaire; Mahjoubi Aherdane) 9,3%, 41 mandatów
Narodowe Zgromadzenie Niezależnych (At-Tajammu’ al-Watani lil-Ahrar; Ahmed Osman) 9,7%, 39 mandatów
Socjalistyczna Unia Sił Ludowych (Union socialiste des forces populaires; Mohamed el-Yazghi) 8,9%, 38 mandatów
Unia Konstytucyjna (Union constitutionelle; Mohamed Abied) 7,3%, 27 mandatów
Partia Postępu i Socjalizmu (Parti du progrès et du socialisme; Ismail Alawi) 5,4%, 17 mandatów
Partia Narodowo-Demokratyczna – Partia Układu (Hizb al-Wataniyyah ad-Dimuqratiyyah – Hizb al-Ahd) 5,5%, 14 mandatów
Front Sił Demokratycznych (Front des forces démocratiques; Thami el-Kyari) 4,5%, 9 mandatów
Ruch Demokratyczno-Społeczny (Mouvement démocratique et social; Mahmoud Archane) 3,7%, 9 mandatów
Partia Kongresu Narodowego – Partia Awangardy Demokratyczno-Socjalistycznej – Zjednoczona Partia Socjalistyczna (Parti du congrès national – Parti de l’avant-garde démocratique socialiste – Parti socialiste unifié) 3,2% 6 mandatów
Partia Pracy (Parti travailliste; Abdelkrim Benatiq) 3%, 5 mandatów
Partia Środowiska i Rozwoju (Parti de l’environnement et du développement) 2,9%, 5 mandatów
niezależni 1,7%, 5 mandatów
Partia Odnowy i Równości (Parti de renouveau et de l’équité) 1,8%, 4 mandaty
Marokańska Unia na rzecz Demokracji (Union marocaine pour la démocratie) 1,7%, 2 mandaty
Partia Socjalistyczna (Parti socialiste; Abdelmajid Bouzoubaa) 1,5%, 2 mandaty
Inicjatywa Obywatelstwo i Rozwój (Initiative citoyenneté et développement) 1,1%, 1 mandat
Partia Odrodzenia i Cnoty (Parti de la renaissance et de la vertu; Mohamed Khalidi) 0,8%, 1 mandat
Sojusz Wolności (Alliance des libertés; Ali Belhaj) 0,8%, 1 mandat
Siły Obywatelskie (Forces citoyennes; Abderrahim Lahjouji) 0,7%, 1 mandat

do parlamentu nie weszły:
Partia Reform i Rozwoju (Parti de la réforme et du développement) 1%
Marokańska Partia Liberalna (Parti marocain libéral) 1%
Demokratyczna Partia Niepodległości (Parti démocratique et de l’indépendance) 0,7%
Partia Akcji (Parti de l’action) 0,5%
Partia Centrum Społecznego (Parti du centre social) 0,5%
Partia Nadziei (Parti de l’espoir) 0,4%
Partia al-Badil al-Hadari (Hizb al-Badil al-Hadari) 0,3%
Demokratyczna Partia Socjalistyczna (Parti socialiste démocratique) 0,2%
PAN 0,2%
Partia Wolności i Sprawiedliwości Społecznej (Parti de la liberté et de la justice sociale) 0,1%

W SKRÓCIE: względne zwycięstwo odniosła islamistyczna HAT Saadeddine’a Othmaniego, jednak więcej mandatów zdobyła konserwatywna i monarchistyczna HI. Rząd trochę zresztą pomógł tej ostatniej, uprawiając gerrymandering na szeroką skalę, a jej przywódca Abbas el-Fassi został ostatecznie premierem nowego gabinetu. Władze jednak są w Maroku niepopularne – największa dotychczas partia koalicji rzadowej – USFP straciła czwartą część swoich mandatów, jednak ta strata została zrównoważona dzięki dobrym wynikom kilku mniejszych prorządowych ugrupowań. Do parlamentu po raz pierwszy w historii Maroka startowała żydówka – Maguy Kakon postawiła jednak na złego konia: jej PCS z półprocentowym poparciem nie zdobyła ani jednego mandatu.

cztery ostatnie głowy państwa (do 1956 r. Maroko było pod protektoratem francuskim):
król Muhammad VI 1999-
król Hassan II 1961-1999
król (do 1957 sułtan) Muhammad V 1955-1961
czteroosobowa Rada Tronowa 1955

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Driss JETTOU 2002-
premier Abderrahmane YOUSSOUFI (Socjalistyczna Unia Sił Ludowych) 1998-2002
premier Abdellatif FILALI 1994-1998
premier Mohamed Karim LAMRANI 1992-1994

***

REPUBLIKA SIERRA LEONE – II tura wyborów prezydenckich

data: 8 września 2007 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję; zwycięzca wyborów prezydenckich musi otrzymać co najmniej 55% głosów

WYNIKI:
frekwencja 68,1% (w I turze 75,8%)

Ernest Bai Koroma (Kongres Wszechludowy) 54,62% (w I turze 44,34%)
Solomon Berewa (Ludowa Partia Sierra Leone) 45,38% (w I turze 38,28%)

W SKRÓCIE: pięć lat po zakończeniu krwawej wojny domowej ten zachodnioafrykański kraj jest daleki od spokoju. W wyniku starć po I turze wyborów zginęły dziesiątki osób, mimo prób podejmowanych przez obu zwycięskich kandydatów (m.in. wspólna organizacja marszu pokoju 6 września). Istniały obawy, że ostateczne zwycięstwo któregoś z głównych kandydatów może jednak doprowadzić do eskalacji konfliktu. Istotnie, po ogłoszeniu wyników doszło do splądrowania siedziby przegranej partii we Freetown, zaś w bójkach z policją zginęła jedna osoba, jednak wzorowe zachowanie Solomona Berewy, który uznał zwycięstwo konkurenta umożliwiło pokojowe zaprzysiężenie Ernesta Koromy.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Ahmad Tejan KABBAH (SLPP) 1998-
dowódca Rewolucyjnej Rady Sił Zbrojnych Johnny Paul KOROMA 1997-1998
prezydent Ahmad Tejan KABBAH (SLPP) 1996-1997
przewodniczący Najwyższej Rady Stanu, głowa państwa Julius Maada BIO 1996

***

REPUBLIKA GWATEMALI – wybory generalne

data: 9 września 2007 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa oraz 158 miejsc w Kongresie Republiki (Congreso de la República) na 4-letnią kadencję w ordynacji mieszanej

I TURA WYBORÓW PREZYDENCKICH:
frekwencja 60,5%

Álvaro Colom Caballeros (Narodowa Jedność Nadziei) 28,23%
Otto Pérez Molina (Partia Patriotyczna) 23,51%

do II tury nie weszli:
Alejandro Giammattei (Wielki Sojusz Narodowy) 17,23%
Eduardo Suger (Centrum Akcji Społecznej) 7,45%
Luis Rabbé (Gwatemalski Front Republikański) 7,29%
Mario Estrada (Unia Zmiany Nacjonalistycznej) 3,16%
Rigoberta Menchú (Spotkanie dla Gwatemali) 3,09%
Fritz García-Gallont (Partia Unionistyczna) 2,92%
Óscar Castañeda (Partia Awansu Narodowego) 2,56%
Miguel Ángel Sandoval (Gwatemalska Jedność Narodowo-Rewolucyjna) 2,14%
Manuel Conde Orellana (Unia Demokratyczna) 0,76%
Pablo Monsanto (Sojusz Nowego Narodu) 0,59%
Héctor Rosales (Prawdziwy Rozwój Integralny) 0,57%
Vinicio Cerezo Blandón (Gwatemalska Chrześcijańska Demokracja) 0,5%

WYBORY PARLAMENTARNE:
frekwencja 60,5%

Narodowa Jedność Nadziei (Unidad Nacional de la Esperanza; przywódca: Álvaro Colom Caballeros) 22,81%, 48 mandatów
Wielki Sojusz Narodowy (Gran Alianza Nacional; Alfredo Villa) 16,51%, 37 mandatów
Partia Patriotyczna (Partido Patriota; Otto Pérez Molina) 15,91%, 30 mandatów
Gwatemalski Front Republikański (Frente Republicano Guatemalteco; Efraín Ríos Montt) 9,8%, 15 mandatów
Partia Unionistyczna (Partido Unionista; Fritz García Gallont) 6,1%, 8 mandatów
Centrum Akcji Społecznej (Centro de Acción Social; Eduardo Suger) 4,89%, 5 mandatów
Spotkanie dla Gwatemali (Encuentro por Guatemala; Rigoberta Menchú) 6,17%, 4 mandaty
Partia Awansu Narodowego (Partido de Avanzada Nacional; Ruben Morales) 4,58%, 4 mandaty
Unia Zmiany Nacjonalistycznej (Union del Cambio Nacionalista; Sindey Shaw) 4,06%, 4 mandaty
Gwatemalska Jedność Narodowo-Rewolucyjna (Unidad Revolucionaria Nacional Guatemalteca; Héctor Nuila) 3,27%, 2 mandaty
Unia Demokratyczna (Unión Democrática) 1,41%, 1 mandat

do parlamentu nie weszły:
Prawdziwy Rozwój Integralny (Desarrollo Integral Auténtico) 1,43%
Sojusz Nowego Narodu (Alianza Nueva Nación) 1,35%
Front na rzecz Demokracji (Frente por la Democracia) 0,91%
Gwatemalska Chrześcijańska Demokracja (Democracia Cristiana Guatemalteca) 0,83%

W SKRÓCIE: kampania wyborcza w Gwatemali była niezwykle krwawa i niespokojna. Nadspodziewanie mało głosów otrzymała laureatka pokojowej nagrody Nobla Rigoberta Menchú z plemienia Majów K’ich’e – zwłaszcza na tle wyniku wyborczego FRG oskarżanego o zbrodnie wojenne Efraína Ríosa. II tura wyborów odbędzie się 4 listopada.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Óscar José Rafael BERGER Perdomo (GANA) 2004-
prezydent Alfonso Antonio PORTILLO Cabrera (FRG) 2000-2004
prezydent Álvaro Enrique ARZÚ Irigoyen (PAN) 1996-2000
prezydent Ramiro DE LEÓN Carpio 1993-1996

***

REPUBLIKA GRECKA – wybory parlamentarne

dataL 16 września 2007 r.
do obsadzenia: 300 miejsc w Woli Greków (Voulē tōn Ellēnōn) na 4-letnią kadencję w ordynacji mieszanej; zgodnie z ordynacją zwycięzcy wyborów automatycznie przypada dodatkowe 40 mandatów

WYNIKI:
frekwencja 74,14%

Nowa Demokracja (Néa Dēmokratía; przywódca: Kōnstantínos Karamanlēs) 41,83%, 152 mandaty
Panhelleński Ruch Socjalistyczny (Panellēnio Sosialistikó Kínēma; Giōrgos Papandréou) 38,1%, 102 mandaty
Komunistyczna Partia Grecji (Kommounistikó Kómma Elládas; Aléka Paparēga) 8,15%, 22 mandaty
Koalicja Radykalnej Lewicy (Synaspismós Rizospastikēs Aristerás; Alékos Alavános) 5,04%, 14 mandatów
Ludowe Zgromadzenie Prawosławne (Laïkós Orthódoxos Synagermós; Geōrgios Karatzaphérēs) 3,8%, 10 mandatów

do parlamentu nie weszły:
Ekologiczni Zieloni (Oikológoi Prásinoi; Ioanna Kontoulē) 1,05%
Odrodzenie Demokratyczne (Dēmokratikē Anagénnēsē; Stélios Papathemelēs) 0,8%
Unia Centrystów (Énosē Kentrōōn; Vasílēs Levéntēs) 0,29%
Komunistyczna Partia Grecji (Marksistowsko-Leninowska) (Kommounistikó Kómma Elládas (marxistikó-leninistikó); Gregorios Kōnstantopoulos) 0,24%
Front Radykalnej Lewicy (Métōpo Rizospastikēs Aristerás; D. Desilias) 0,17%
Zjednoczona Lewica Antykapitalistyczna (Enōtiké Antikapitalistikē Arioterá; Kōnstantínos Papadakēs) 0,15%
Marksistowsko-Leninowska Komunistyczna Partia Grecji (Marxistikó-Leninistikó Kommounistikó Kómma Elládas; Antonis Papadopoulos) 0,11%
Sojusz Liberalny (Phileleútherē Symmachía; Phōtēs Perlikós) 0,11%
Partia Liberalna (Kómma Phileleuthérōn; Manōlēs Kalligiánnēs) 0,04%
Organizacja na rzecz Odbudowy Komunistycznej Partii Grecji (Orgánōsē gia tēn Anasygkrótēsē tou Komounistikoú Kómmatos Elládas; Ēlias Zaphiropoulos) 0,03%
Walcząca Socjalistyczna Partia Grecji (Agōnistikó Sosialistikó Kómma Elládas; Nikos Kargopoulos) 0,03%
Greccy Ekolodzy (Éllēnes Oikológoi; Dēmosthénēs Vergēs) 0,02%
Światło – Prawda – Sprawiedliwość (Phōs – Alētheia – Dikaiosýnē; Kōnstantínos Melissourgos) 0,01%
niezależni 0,01%
Demokratyczna Uniwersalna Grecja (Dēmokratikē Astikē Ellás; Stérgios Krikélēs) 0,0001%
Regionalny Rozwój Miejski (Periphereiakē Astikē Anáptyxē; Nikólaos Kolítsēs) 0,0001%
Nowa Partia Zbawienia Chrześcijańskiej Demokracji (Néo Kómma Sōtērías Christianikē Dēmokratía; Alkiviádēs Stoïlēs) 0,00001%

W SKRÓCIE: rządzący konserwatyści premiera Kóstasa Karamanlēsa ostatecznie wygrali wybory parlamentarne, choć walka nie była łatwa. ND była bowiem oskarżana o nieudolności wobec szalejących przez całe lato tragicznych pożarów oraz po licznych skandalach, w jakie zamieszani byli członkowie partii. Mimo to, PaSoK nie zdołał wykorzystać szansy na powrót do władzy.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Károlos PAPOÚLIAS (Panhelleński Ruch Socjalistyczny, PaSoK) 2005-
prezydent Kōnstantínos STEPHANÓPOULOS 1995-2005
prezydent Kōnstantínos KARAMANLĒS (Nowa Demokracja, ND) 1990-1995
prezydent Chrēstos SARTZETÁKĒS 1990-1995

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Kōnstantínos KARAMANLĒS (ND) 2004-
premier Kōnstantínos SĒMÍTĒS (PaSoK) 1996-2004
premier Andréas PAPANDRÉOU (PaSoK) 1993-1996
premier Kōnstantínos MĒTSOTÁKĒS (ND) 1990-1993

***

NAJJAŚNIEJSZA REPUBLIKA SAN MARINO – wybory kapitanów-regentów

data: 18 września 2007 r.
do obsadzenia: dwa stanowiska kapitanów-regentów na półroczną kadencję; wyboru dokonuje Rada Wielka i Generalna

WYBRANO:
Alberto Selva (Ludowy Sojusz Demokratów San Marino na rzecz Republiki)
Mirko Tomassoni (Partia Socjalistów i Demokratów)

W SKRÓCIE: przez kolejne sześć miesięcy kolegialną głową tej najstarszej nieprzerwanie istniejącej republiki na świecie (wg legendy założonej 3 września 301 r.; pierwsi kapitanowie-regenci wybrani w 1243 r.) będą Alberto Selva i Mirko Tomassoni. Selva zastąpi na tym stanowisku reprezentanta Zjednoczonej Lewicy Alessandro Rossiego, zaś Tomassoni – partyjnego kolegę Alessandro Manciniego. Obaj panowie nie mają – w przeciwieństwie do poprzedników – znaczącego doświadczenia; w parlamencie San Marino zasiadają dopiero nieco ponad rok.

skład czterech ostatnich kolegialnych głów państwa:
kapitanowie-regenci Alessandro MANCINI (Partia Socjalistów i Demokratów) i Alessandro ROSSI (Zjednoczona Lewica) 2007-
kapitanowie-regenci Antonio CARATTONI (PSD) i Roberto GIORGETTI (Ludowy Sojusz Demokratów San Marino na rzecz Republiki) 2006-2007
kapitanowie-regenci Loris FRANCINI (Chrześcijańsko-Demokratyczna Partia San Marino, PDCS) i Gian Franco TERENZI (PDCS) 2006
kapitanowie-regenci Antonello BACCIOCCHI (Socjalistyczna Partia San Marino) i Claudio MUCCIOLI (PDCS) 2005-2006

***

REPUBLIKA MADAGASKARU – wybory parlamentarne

data: 23 września 2007 r.
do obsadzenia: 127 miejsc w Zgromadzeniu Narodowym (Antenimieram-Pirenena) ordynacji mieszanej na 4-letnią kadencję

WYNIKI:
Kocham Madagaskar (Tiako I Madagasikara; przywódca: Solofonantenaina Razoarimhaja) 106 mandatów
niezależni 20 mandatów
Liberalizm Gospodarczy i Akcja Demokratyczna na rzecz Odbudowy Narodowej – Rzecznik (Libéralisme économique et action démocratique pour la reconstruction nationale – Fanilo; Herizo Razafimahaleo) 1 mandat

W SKRÓCIE: rządząca partia TIM wprost znokautowała starającą się o jedność opozycję – przedterminowe wybory zostały w sposób druzgocący przegrane: np. w stołecznej Antananarywie Kocham Madagaskar zdobyło wszystkie sześć mandatów. Nawet w uznawanej za bastion opozycji Toamasinie zwyciężył kandydat obozu władzy Pierrot Botozaza.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Marc RAVALOMANANA (Kocham Madagaskar) 2002-
prezydent Didier RATSIRAKA (Filar i Struktura na rzecz Zbawienia Madagaskaru, AREMa) 1997-2002
p.o. prezydent Norbert Lala RATSIRAHONANA (Osądzeni Twoją Pracą, AVI) 1996-1997
prezydent Albert ZAFY (Narodowa Unia na rzecz Rozwoju i Demokracji) 1993-1996

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Charles RABEMANANJARA 2007-
premier Jacques SYLLA 2002-2007
premier Tantely ANDRIANARIVO (AREMa) 1998-2002
premier Pascal RATSIRAHONANA (AVI) 1996-1997

***

UKRAINA – wybory parlamentarne

data: 30 września 2007 r.
do obsadzenia: 450 miejsc w Radzie Najwyższej (Werchowna Rada) na 4-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej

WYNIKI:
frekwencja 57,94%

Partia Regionów (Partija rehioniw; przywódca: Wiktor Fedorowycz Janukowycz) 34,37%, 175 mandatów
Blok Julii Tymoszenko (Błok Juliji Tymoszenko; Julija Wołodymyriwna Tymoszenko) 30,71%, 156 mandatów
Blok „Nasza Ukraina – Samoobrona Ludowa” (Błok „Nasza Ukrajina – Narodna Samooborona”; Jurij Witalijowycz Łucenko) 14,15%, 72 mandaty
Komunistyczna Partia Ukrainy (Komunistyczna partija Ukrajiny; Petro Mykołajowycz Symonenko) 5,39%, 27 mandatów
Blok Łytwyna (Błok Łytwyna; Wołodymyr Mychajłowycz Łytwyn) 3,96%, 20 mandatów

do parlamentu nie weszły:
Socjalistyczna Partia Ukrainy (Socialistyczna partija Ukrajiny; Ołeksandr Ołeksandrowycz Moroz) 2,86%
przeciw wszystkim 2,73%
Postępowa Socjalistyczna Partia Ukrainy (Prohresywna socialistyczna partija Ukrajiny; Natalija Mychajliwna Witrenko) 1,32%
Ogólnoukraińskie Zjednoczenie „Wolność” (Wseukrajinśke objednannia „Swoboda”; Ołeh Jarosławowycz Tiahnybok) 0,76%
Partia Zielonych Ukrainy (Partija Zełenych Ukrajiny; Wołodymyr Ołeksandrowycz Kosterin) 0,4%
Blok Wyborczy Ludmyły Suprun – Ukraiński Aktyw Regionalny (Wyborczyj błok Ludmyły Suprun – Ukrajinśkyj regionalnyj aktyw; Ludmyła Pawliwna Suprun) 0,34%
Komunistyczna Partia Ukrainy (Odnowiona) (Komunistyczna partija Ukrajiny (onowłena); Mychajło Mychajłowycz Sawenko) 0,29%
Partia Wolnych Demokratów (Partija Wilnych Demokratiw; Serhij Ołehowycz Odarycz) 0,21%
Blok Partii Emerytów Ukrainy (Błok partiji pensioneriw Ukrainy; Feliks Eduardowycz Petrosian) 0,14%
Partia Narodowo-Gospodarczego Rozwoju Ukrainy (Partija nacionalno-ekonomicznoho rozwytku Ukrajiny; Pawło Wołodymyrowycz Matwijenko) 0,14%
Ukraiński Blok Ludowy (Ukrajinśkyj Narodnyj Błok; Tetiana Mychajliwna Jachejewa) 0,12%
Chłopski Blok „Agrarna Ukraina” (Selanśkyj Błok „Ahrarna Ukrajina”; Iwan Fedorowycz Tomycz) 0,11%
Blok Chrześcijański (Chrystyjanśkyj błok; Serhij Wasylowycz Baluk) 0,1%
Blok Wyborczy Partii Politycznych „Konstytucja – Ukraina – Honor – Pokój – Antyfaszyzm” (Wyborczyj błok politycznych partij „Konstytucija – Ukrajina – Czest’ – Myr – Antyfaszyzm; Ołeksandr Mychajłowycz Wołkow) 0,1%
Blok „Społeczność Ogólnoukraińska” (Błok „Wseukrajinśka hromada”; Lidija Stepaniwna Poreczkina) 0,05%
Ogólnoukraińska Partia Zaufania Narodowego (Wseukrajinśka partija Narodnoji Dowiry; Andrij Swiatosławowycz Azarow) 0,02%

W SKRÓCIE: przedterminowe wybory parlamentarne na Ukrainie wygrała PR premiera Janukowycza, jednak prawdopodobnie okaże się to zwycięstwo pyrrusowe – zwłaszcza, że klęskę ponieśli socjaliści, czyli jeden z potencjalnych koalicjantów. Nadspodziewanie dobry wynik odnotowała za to Julija Tymoszenko i dzięki temu koalicja jej bloku z konglomeratem dziesięciu proprezydenckich partii NU-NS, wśród których są też skrajni nacjonaliści, jest najbardziej prawdopodobnym rozstrzygnięciem. Z drugiej strony możliwa jest także koalicja Naszej Ukrainy z Partią Regionów, co było już sygnalizowany przez niektórych polityków.

cztery ostatnie głowy państwa (do 1991 Ukraina była republiką związkową Związku Radzieckiego:
prezydent Wiktor Andrijowycz JUSZCZENKO (Nasza Ukraina, NU) 2005-
prezydent Łeonid Danyłowycz KUCZMA 1994-2005
prezydent (do 1991 przewodniczący Rady Najwyższej) Łeonid Makarowycz KRAWCZUK (do 1991 Komunistyczna Partia Ukrainy, KPU) 1990-1994
przewodniczący Rady Najwyższej Wołodymyr Antonowycz IWASZKO (KPU) 1990

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Wiktor Fedorowycz JANUKOWYCZ (Partia Regionów) 2006-
premier Jurij Iwanowycz JECHANUROW (NU) 2005-2006
premier Julija Wołodymyriwna TYMOSZENKO (Blok Julii Tymoszenko) 2005
p.o. premier Mykoła Janowycz AZAROW 2005

***

Wyniki wyborów do konstytuanty w Ekwadorze, które odbyły się 30 września, podamy Państwu w kolejnym wydaniu Kroniki wyborczej.

***

KALENDARIUM:

ARGENTYNA: 2 września przeprowadzono wybory gubernatorskie w dwóch prowincjach. SANTA FE: Hermes Binner (Partia Socjalistyczna) 48,6%, Rafael Bielsa (Partia Sprawiedliwości, PJ)38,8%; CÓRDOBA: Juan Schiaretti (PJ) 37%, Luis Juez (Nowa Partia) 36%. Kolejne wybory odbyły się 16 września. CHACO: Jorge Capitanich (PJ) 47%, Ángel Rozas (Radykalna Unia Obywatelska, UCR) 46%; CHUBUT: Mario das Neves (PJ) 72%, Raúl Barneche (UCR).

AUSTRALIA: 13 września premier Queenslandu Peter Beattie przeszedł na emeryturę, a jego następczynią została Anna Bligh.

AZERBEJDŻAN: 7 września prezydentem nieuznawanego Górskiego Karabachu został Bako Sahakjan. Po tygodniu nowym premierem został zaś Araik Aroutjounjan.

BELGIA: 29 września król Albert II ponownie powierzył Yves’owi Leterme’owi misję tworzenia rządu.

BOŚNIA I HERCEGOWINA: 30 września zmarł prezydent Republiki Serbskiego Milan Jelić. Tymczasowym następcą został Igor Radojičić.

FRANCJA: François Bonneau został 7 września prezydentem Rady Regionalnej Centrum. 13 września Oscar Temaru został wybrany na prezydenta Polinezji Francuskiej. W nowym rządzie, który został zaprzysiężony 18 września, Antony Géros został wiceprezydentem i ministrem finansów.

GAMBIA: 13 września Crispin Grey-Johnson został szefem dyplomacji.

GRECJA: 16 września wybory parlamentarne wygrali rządzący konserwatyści. W zaprzysiężonych 19 września rządzie Kōstasa Karamanlēsa nie doszło do znaczących zmian.

INDIE: 4 września K. Sankaranarayanan został gubernatorem Arunachal Pradesh. 6 września analogiczny urząd w Radżastanie objął Shilendra Kumar Singh.

IRLANDIA: 26 września premier Bertie Ahern przetrwał głosowanie nad wniosek o wotum nieufności.

JAMAJKA: 3 września wybory parlamentarne wygrali labourzyści. 14 września zaprzysiężono rząd Bruce’a Goldinga, który przy okazji został też ministrem obrony: Kenneth Baugh (MSZ), Audley Shaw (finanse), Derrick Smith (bezpieczeństwo narodowe).

JAPONIA: 25 września premier Abe Shinzō formalnie podał się do dymisji, a na jego następcę został wybrany Fukuda Yasuo. W jego zaprzysiężonym nazajutrz rządzie Kōmura Masahiko został szefem MSZ, zaś Ishiba Shigeru – ministrem obrony.

KAMERUN: 7 września w wyniku rekonstrukcji rządu Henri Ayissi Eyebe objął resort spraw zagranicznych, zaś Lazare Essimi Menye – Ministerstwo Finansów.

KANADA: 4 września ogłoszono, że Steven Point zostanie wicegubernatorem Kolumbii Brytyjskiej. Dzień później wicegubernatorem Ontario został David Onley.

KIRGIZJA: 27 września przywróconą starą konstytucję kraju z 1993 r., która została zniesiona w ubiegłym roku.

LIBAN: z powodu braku kworum 25 września wybór prezydenta kraju został przełożony o miesiąc.

NIKARAGUA: 9 września do II tury wyborów prezydenckich przeszli Álvaro Colom i Otto Pérez, zaś partia tego pierwszego zwyciężyła w wyborach parlamentarnych.

MALI: 28 września Modibo Sidibé zastąpił na urzędzie premiera Issoufi Maïgę.

MAROKO: po wyborach parlamentarnych, które odbyły się 7 września, nastąpiła zmiana premiera. Drissa Jettou zastąpił 19 września Abbas el-Fassi.

ROSJA: 14 września Duma zatwierdziła nowego premiera Wiktora Zubkowa, które prezydent Władimir Putin nominował dwa dni wcześniej po odwołaniu Michaiła Fradkowa. W jego ogłoszonym po dziesięciu dniach rządzie nie ma zmian w kluczowych resortach. Po tragicznej śmierci głowy administracji Obwodu Kostromskiego Wiktora Szerszunowa 20 września, jego następcą został tymczasowo Jurij Cikunow.

SAINT LUCIA: po śmierci premiera Sir Johna Comptona 7 września szefem rządu został Stephenson King. W swoim gabinecie King pełni też funkcje ministra spraw zagranicznych, wewnętrznych i finansów.

SIERRA LEONE: 8 września Ernest Bai Koroma wygrał w II turze wyborów prezydenckich i 17 września został zaprzysiężony. Wiceprezydentem został Samuel Sam-Sumana.

SZWECJA: 5 września po rezygnacji Mikaela Odenberga nowym ministrem obrony został Sten Tolgfors.

TURCJA: 5 września parlament udzielił wotum zaufania rządowi Recepa Tayyipa Erdoğana.

ORGANIZACJE MIĘDZYNARODOWE: 18 września Macedończyk Srgjan Kerim został przewodniczącym Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.

PRZYWÓDCY RELIGIJNI: 12 września Daniel objął urząd arcybiskupa Bukaresztu, metropolity Hungaro-Wołoszczyzny i patriarchy Wszech Rumunii  czyli zwierzchnika Rumuńskiej Cerkwi Prawosławnej.

***

ZMARLI:

7 września – Sir John George Melvin COMPTON (ur. 1925 w Canouan, wówczas brytyjskie Saint Vincent i Grenadyny), minister naczelny brytyjskiej Saint Lucii 04.1964-01.03.1967, trzykrotny premier Saint Lucii (do 22.02.1979 państwa stowarzyszonego z Wielką Brytanią) 01.03.1967-02.07.1979, 03.05.1982-02.04.1996 i od 11.12.2006, reprezentujący Zjednoczoną Partię Robotniczą, zmarł w Castries;
16 września – Calvin Lewellyn RAMPTON (ur. 1913 w Bountiful), gubernator Utah (stan Stanów Zjednoczonych) 04.01.1965-03.01.1977, reprezentujący Partię Demokratyczną, zmarł w Holladay;
19 września – Vlatko PAVLETIĆ (ur. 1930 w Zagrzebiu, wówczas Jugosławia), p.o. prezydent Chorwacji 26.11.1999-02.02.2000, reprezentujący Chorwacką Unię Demokratyczną, zmarł w Zagrzebiu;
20 września – Wiktor Andriejewicz SZERSZUNOW (ur. 1950 w Lengerze, wówczas Związek Radziecki), głowa administracji Obwodu Kostromskiego (Rosja) od 05.01.1997, zginął w wypadku samochodowym niedaleko Siergijewa Posada;
21 września  Helios ESEVERRY (ur. 1930), gubernator Ziemi Ognistej (prowincja Argentyny) 12.12.1987-13.07.1989, reprezenutjący Radykalną Unię Obywatelską;
21 września – Petar STAMBOLIĆ (ur. 1912 w Brezovej), sekretarz Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Serbii (po 1952 Związku Komunistów Serbii – wówczas republika związkowa Jugosławii) 1948-03.1957, premier Serbii 05.09.1948-05.02.1953, przewodniczący Rady Wykonawczej Serbii 05.02.-16.12.1953, przewodniczący Zgromadzenia Narodowego Serbii 12.1953-04.1957, przewodniczący Federalnej Rady Wykonawczej Jugosławii 29.06.1963-16.05.1967, przewodniczący Komitetu Centralnego Związku Komunistów Serbii 02-11.1968, przewodniczący Kolegialnego Prezydium Jugosławii 16.05.1982-13.05.1983, zmarł w Belgradzie;
30 września – Milan JELIĆ (ur. 1956 w Koprivnej), prezydent Republiki Serbskiej (część składowa Bośni i Hercegowiny) od 09.11.2006, reprezentujący Partię Niezależnych Socjaldemokratów, zmarł w Doboju.

źródła: African Elections Database, Angus Reid Consultants, Centralna wyborcza komisija Ukrajiny, ElectionGuide, IFES, Jamaica Gleaner, Radio Televisione della Repubblica di San Marino, Rulers.org, Wikipedia, WorldStatesmen.org.

Godła państw pochodzą z Wikipedii Commons.

 

  drukuj   prześlij na email

  powrót   w górę

Tego artykułu jeszcze nie skomentowano

Copyright by (C) 2007 by e-Polityka.pl - Biznes - Firma - Polityka. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kontakt  |  Reklama  |  Mapa Serwisu  |  Polityka Prywatności  |  O nas


e-Polityka.pl