Aby zapisać się na listę naszego newslettera, prosimy podać swój adres email:

 

Wyszukiwarka e-Polityki :

 

Strona Główna  |  Praca  |  Reklama  |  Kontakt

 

   e-Polityka.pl / Artykuły - Świat / Kronika wyborcza: sierpień 2007               

dodaj do ulubionych | ustaw jako startową |  zarejestruj się  

  ..:: Polityka

  ..:: Inne

  ..:: Sonda

Czy jesteś zadowolony z rządów PO-PSL?


Tak

Średnio

Nie


  + wyniki

 

P - A - R - T - N - E - R - Z - Y

 



 
..:: Podobne Tematy
16-02-2008

 

10-01-2008

 

10-05-2007

 

03-05-2005

  Kronika ONZ 9/2005 (19)

13-05-2015

 

01-08-2013

 

11-11-2011

 

+ zobacz więcej

Kronika wyborcza: sierpień 2007 

11-09-2007

  Autor: Michał Potocki

Sierpień nie jest miesiącem popularnym wśród światowych komisji wyborczych. Do urn poszli jedynie mieszkańcy Kazachstanu, Malediwów, Nauru, Sierra Leone i Tajlandii. Nowego prezydenta wybrał także turecki parlament. Ponadto prezentujemy wyniki zaległych wyborów w Mali i Papui – Nowej Gwinei.

 

 

NIEPODLEGŁE PAŃSTWO PAPUI – NOWEJ GWINEI – wybory parlamentarne

data: 30 czerwca – 14 lipca 2007 r.
do obsadzenia: 109 miejsc w Narodowym Parlamencie Papui – Nowej Gwinei (Nesenel Palamen bilong Papua Niugini) na 4-letnią kadencję w ordynacji większościowej

WYNIKI:
frekwencja ok. 60%

Partia Sojuszu Narodowego (Nesenel Alains Pati; przywódca: Michael Somare) 28 mandatów
niezależni 16 mandatów
Partia Papui – Nowej Gwinei (Papua Niugini Pati; Mekere Morauta) 8 mandatów
Partii Akcji Ludowej (Pipols Aksen Pati; Moses Maladina) 6 mandatów
Ludowa Partia Postępu (Pipols Progres Pati; Byron Chan) 5 mandatów
Partia Kongresu Ludowo-Narodowego (Pipols Nesenel Kongres Pati) 5 mandatów
Partia Pangu (Pangu Pati; Rabbie Namaliu) 5 mandatów
Ruch Narodowo-Demokratyczny (Pipols Demokratik Muvmen) 5 mandatów
Zjednoczona Partia Zasobów (Yunaited Risoses Pati; Tim Neville) 5 mandatów
Partia Nowego Pokolenia (Niu Seneresen Pati; Bart Philemon) 4 mandaty
Partia Rozwoju Wsi (Rural Divelopmen Pati) 4 mandaty
Partia Ludowa (Pipols Pati) 3 mandaty
Melanezyjska Partia Liberalna (Melanisen Liberal Pati) 2 mandaty
Ludowa Partia Pracy (Pipols Leba Pati; Ekis Ropenu) 2 mandaty
Krajowa Partia Papui – Nowej Gwinei (Papua Niugini Kantri Pati) 2 mandaty
Partia Zjednoczona (Yunaited Pati) 2 mandaty
Partia Sojuszu Melanezyjskiego (Melanisen Alains Pati) 1 mandat
Partia Awansu Narodowego (Nesenel Advens Pati) 1 mandat
Pierwsza Partia Ludowa (Pipuls Fes Pati) 1 mandat
Konserwatywna Partia Papui – Nowej Gwinei (Papua Niugini Consevativ Pati) 1 mandat
Partia Pracy Papui – Nowej Gwinei (Papua Niugini Leba Pati) 1 mandat
Narodowa Partia Papui – Nowej Gwinei (Papua Niugini Nesenel Pati) 1 mandat
1 mandat pozostał nieobsadzony

W SKRÓCIE: wybory parlamentarne wygrała partia rządząca, skupiona wokół premiera Sir Michaela Somarego; tym bardziej, że po wyborach do NAP wstąpiło aż trzynastu z szesnastu niezależnych deputowanych. Daje to tej partii razem z jej sojusznikami – PAP, YRP, PP, NP, MLP i MAP – większość. Wybory w Papui – Nowej Gwinei zdominowała jednak sprawa Jamesa Yalego, gubernatora prowincji Madang. Yali został w ubiegłym roku osadzony w więzieniu za gwałt na siostrze swojej żony. Przed wyborami trafił do szpitala więziennego, skąd odbiła go grupka zwolenników z członkami rodziny na czele, aby umożliwić mu osobiste stawiennictwo w siedzibie komisji wyborczej, co było konieczne do zgłoszenia kandydatury Yalego na deputowanego. Co więcej, Yali zdołał wygrać wybory, pokonując 27 innych kandydatów. W rezultacie 10 sierpnia Sąd Najwyższy unieważnił wyniki wyborów w okręgu Rai Coast Open.

czterech ostatnich gubernatorów generalnych:
gubernator generalny Sir Paulias Nguna MATANE 2004-
p.o. gubernator generalny Jeffery NAPE 2004
p.o. gubernator generalny William Jack SKATE 2003-2004
gubernator generalny Sir Silas ATOPARE 1997-2003

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Sir Michael SOMARE (Partia Sojuszu Narodowego) 2002-
premier Sir Mekere MORAUTA (Ruch Ludowo-Demokratyczny) 1999-2002
premier William Jack SKATE (Kongres Ludowo-Narodowy) 1997-1999
premier Sir Julius CHAN (Ludowa Partia Postępu) 1997

***

REPUBLIKA MALI – wybory parlamentarne

data: 1 i 29 lipca 2007 r.
do obsadzenia: 147 ze 160 miejsc w Zgromadzeniu Narodowym (Assemblée nationale) na 5-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej; pozostałe 13 miejsc zajmują przedstawiciele malijskiej diaspory

WYNIKI:
frekwencja 33,39% (I tura)

Sojusz na rzecz Demokracji i Postępu (Alliance pour la démocratie et le progrès) 113 mandatów, w tym:
Sojusz na rzecz Demokracji w Mali – Afrykańska Partia na rzecz Solidarności i Sprawiedliwości (Alliance pour la démocratie au Mali – Parti africain pour la solidarité et la justice; przywódca: Dioncounda Traoré) 51 mandatów
Unia na rzecz Republiki i Demokracji (Union pour la république et la démocratie; Younoussi Touré) 34 mandaty
Patriotyczny Ruch na rzecz Odnowy (Mouvement patriotique pour le renouveau; Mountaga Tall) 8 mandatów
Narodowy Kongres na rzecz Inicjatywy Demokratycznej (Congrès national d’initiative démocratique) 7 mandatów
Unia na rzecz Demokracji i Rozwoju (Union pour la démocratie et le développement) 3 mandaty
Blok Zmiany na rzecz Odnowy, Integracji i Współpracy Afrykańskiej (Bloc des alternances pour le renouveau, l’intégration et la coopération africaine) 2 mandaty
Partia Solidarności i Postępu (Parti de la solidarité et du progrès) 2 mandaty
Ruch na rzecz Niepodległości, Odnowy i Integracji Afrykańskiej (Mouvement pour l’indépendance, la renaissance et l’intégration africaine) 2 mandaty
Blok na rzecz Demokracji i Integracji Afrykańskiej (Bloc pour la démocratie et l’intégration africaine) 1 mandat
Narodowe Zgromadzenie na rzecz Demokracji (Rassemblement national pour la démocratie) 1 mandat
Obywatelska Partia na rzecz Odnowy (Parti citoyen pour le renouveau) 1 mandat
Unia Sudańska – Afrykańskie Zgromadzenie Demokratyczne (Union soudanaise – Rassemblement démocratique africain; Mamadou Bamou Touré) 1 mandat

Front na rzecz Demokracji i Republiki (Front pour la démocratie et la république) 15 mandatów, w tym:
Zgromadzenie na rzecz Mali (Rassemblement pour le Mali; Ibrahim Boubacar Keïta) 11 mandatów
Partia na rzecz Odnowy i Niepodległości (Parti pour la renaissance nationale; Tiébilé Dramé) 4 mandaty

niezależni 15 mandatów
Afrykańska Solidarność na rzecz Demokracji i Niepodległości (Solidarité africaine pour la démocratie et l’indépendance; Cheick Oumar Sissoko) 4 mandaty

W SKRÓCIE: kampania wyborcza i same głosowanie przebiegły bez większych nieprawidłowości. Wyjątkowo niska frekwencja według miejscowych ekspertów jest związana z rozczarowaniem społeczeństwa klasą polityczną i nieciekawą kampanią wyborczą.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Amadou Toumani TOURÉ (Koalicja na rzecz Zmian i Demokracji) 2002-
prezydent Alpha Oumar KONARÉ (Sojusz na rzecz Demokracji w Mali – Afrykańska Partia na rzecz Solidarności i Sprawiedliwości; ADM-PASJ) 1992-2002
przewodniczący Tymczasowego Komitetu na rzecz Zbawienie Ludu (do 1991 przewodniczacy Rady Pojednania Narodowego) Amadou Toumani TOURÉ 1991-1992
prezydent (do 1969 przewodniczący Wojskowego Komitetu Wyzwolenia Narodowego; 1969-1979 głowa państwa) Moussa TRAORÉ 1968-1991

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Ousmane Issoufi MAÏGA 2004-
premier Ahmed Mohamed AG HAMANI 2002-2004
premier Modibo KEITA 2002
premier Mande SIDIBE (ADM-PASJ) 2000-2002

***

REPUBLIKA SIERRA LEONE – wybory generalne

data: 11 sierpnia 2007 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa i 112 na 124 miejsca w Izbie Reprezentantów (House of Representatives) na 5-letnią kadencję w okręgach jednomandatowych; pozostałe 12 miejsc jest obsadzanych przez wodzów plemiennych; zwycięzca wyborów prezydenckich musi otrzymać co najmniej 55% głosów

I TURA WYBORÓW PREZYDENCKICH:
frekwencja 75,8%

Ernest Bai Koroma (Kongres Wszechludowy) 44,34%
Solomon Berewa (Ludowa Parta Sierra Leone) 38,28%

do II tury nie przeszli:
Charles Margai (Ludowy Ruch na rzecz Zmiany Demokratycznej) 13,89%
Andrew Turay (Partia Konwencji Ludowej) 1,56%
Amadu Jalloh (Sojusz Narodowo-Demokratyczny) 0,96%
Kandeh Baba Conteh (Partia Pokoju i Wyzwolenia) 0,57%
Abdul Kady Karim (Zjednoczona Partia Narodowo-Ludowa) 0,39%

WYBORY PARLAMENTARNE:

Kongres Wszechludowy (All People’s Congress; przywódca: Ernest Bai Koroma) 40,8%, 59 mandatów
Ludowa Parta Sierra Leone (Sierra Leone People’s Party; Solomon Berewa) 39,8%, 43 mandaty
Ludowy Ruch na rzecz Zmiany Demokratycznej (People’s Movement for Democratic Change; Charles Margai) 15,4%, 10 mandatów

do parlamentu nie weszli:
niezależni
Partia Konwencji Ludowej (Convention People’s Party; Andrew Turay)
Partia Pokoju i Wyzwolenia (Peace and Liberation Party; Kandeh Baba Conteh)
Sojusz Narodowo-Demokratyczny (National Democratic Alliance; Amadu Jalloh)
Zjednoczona Partia Narodowo-Ludowa (United National People’s Party; Abdul Kady Karim)

W SKRÓCIE: pięć lat po zakończeniu krwawej wojny domowej ten zachodnioafrykański kraj jest daleki od spokoju. W wyniku starć po I turze wyborów zginęły dziesiątki osób, mimo prób podejmowanych przez obu zwycięskich kandydatów (m.in. wspólna organizacja marszu pokoju 6 września). Ostateczne zwycięstwo któregoś z głównych kandydatów może jednak doprowadzić do eskalacji konfliktu. Wyniki II tury (przeprowadzono ją 8 września) podamy Państwu w kolejnej edycji Kroniki wyborczej.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Ahmad Tejan KABBAH (SLPP) 1998-
dowódca Rewolucyjnej Rady Sił Zbrojnych Johnny Paul KOROMA 1997-1998
prezydent Ahmad Tejan KABBAH (SLPP) 1996-1997
przewodniczący Najwyższej Rady Stanu, głowa państwa Julius Maada BIO 1996

***

REPUBLIKA KAZACHSTANU – wybory parlamentarne

data: 18 sierpnia 2007 r.
do obsadzenia: 98 na 107 miejsc w Zgromadzeniu Parlamentarnym Republiki Kazachstanu (Qazaqstan Respwblïkasınıñ Parlamenti Mäjilisi) na 4-letnią kadencję; pozostałe miejsca obsadzają przedstawiciele narodowości Kazachstanu

WYNIKI:
frekwencja 64,56%

Narodowo-Demokratyczna Partia „Droga Światła Ojczyzny” („Nur Otan” Xalıqtıq-Demokratïyalıq partïyası; przywódca: Nursultan Äbişulı Nazarbaev) 88,41%, 98 mandatów

do parlamentu nie weszły:
(Jalpıulttıq socïal-demokratïyalıq partiya; Jarmaqan Aytbayulı Tuyaqbay) 4,54%
(Qazaqstannıñ demokratïyalıq „AQ JOL” partiyası; Alïxan Muxamedïyaulı Baymenov) 3,09%
(„Awıl” Qazaqstannıñ socïal-demokratïyalıq partïyası; Ğanï Älimulı Qalïev) 1,51%
(Qazaqstan Kommwnïstik Xalıq partïyası; Vladïslav Borïsovïç Kosarev) 1,29%
(Qazaqstan patrïottarı partïyası; Ğanï Esenkeldiulı Qasımov) 0,78%
(„Ruxanïyat” partïyası; Altınşaş Qayırjanqızı Jağanova) 0,37%

W SKRÓCIE: partia władzy prezydenta Nursultana Nazarbaeva zgarnęła całą pulę. Dzięki ustanowieniu 7-procentowego progu wyborczego oraz licznym machinacjom NO XDP zdobyło wszystkie miejsca w parlamencie. Ambicją prezydenta Nazarbaeva jest stworzenie partii władzy na wzór rządzących w Singapurze i Japonii, jednak odbywa się to ze szkodą dla wolności politycznych, czego nie omieszkali wytknąć Astanie obserwatorzy z ramienia OBWE, którzy uznali swobodę wyborów za mniejsza niż poprzednio. Nazwiska i nazwy partii w języku kazachskim zapisaliśmy w wersji alfabetu łacińskiego oficjalnie stosowanej przez agendy rządowe Kazachstanu, co może być pierwszym krokiem do zniesienia cyrylicy (na wzór Uzbekistanu, Azerbejdżanu, Mołdawii i Turkmenii). Dlatego też różnią się one od powszechnie stosowanych w polskim piśmiennictwie wersji rosyjskich (np. Nursułtan Nazarbajew zamiast Nursultana Nazarbaeva czy Gani Kasymow zamiast Ğani Qasımova). Wśród przedstawicieli narodowości Kazachstanu dokooptowanych do składu Zgromadzenia zasiedli: Ujgur Murat Axmadïev, Ukrainiec Valerïy Vïnïçenko, Niemiec Egor Kapel, Rosjanka Raïsa Polïşşwk, Białorusin Leonïd Pïtalenko, Kazach Qayrat Sädwaqasov, Uzbek Rwsakwl Kalmwratov, Bułgarka Lyudmïla Xaçïeva i Koreańczyk Vïktor Coy.

cztery ostatnie głowy państwa (do 1991 Kazachstan był republiką związkową Związku Radzieckiego):
prezydent (do 1990 przewodniczący Rady Najwyższej) Nursultan Äbişulı NAZARBAEV (Narodowo-Demokratyczna Partia „Droga Światła Ojczyzny”, NO XDP; do 1991 Komunistyczna Partia Kazachstanu, QKP) 1990-
przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej Maxtay Ramazulı SAĞDİEV (QKP) 1989-1990
p.o. przewodnicząca Prezydium Rady Najwyższej V.V. SÏDOROVA (QKP) 1988-1989
przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej Zakaş Kamalidenulı KAMALİDENOV (QKP) 1988

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Kärim Qajımqanulı MÄSİMOV (NO XDP) 2007-
premier Danïal Kenjetayulı AXMETOV (NO XDP) 2003-2007
premier Ïmanğalı Nurğaliulı TASMAĞAMBETOV (NO XDP) 2002-2003
premier Qasım-Jomart Kemelulı TOQAEV (NO XDP) 1999-2002

***

REPUBLIKA MALEDIWÓW – referendum

data: 18 sierpnia 2007 r.
kwestia: przyszły ustrój polityczny Malediwów

WYNIKI:
frekwencja 77%

zwolennicy systemu prezydenckiego 61,97%
zwolennicy systemu parlamentarnego 38,03%

W SKRÓCIE: referendum o przyszłości Malediwów było pierwszym demokratycznym głosowaniem w histroii tych rajskich wysepek. Opozycja jednak, optująca za systemem parlamentarnym Malediwska Partia Demokratyczna, ogłosiła jednak, że głosowanie zostało sfałszowane. Prezydent Maumoon Abdul Gayoom ogłosił jednak swój sukces i na jego fali ogłosił, że w 2008 r. będzie kandydował na kolejną, siódmą już kadencję.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Maumoon Abdul GAYOOM 1978-
prezydent Ibrahim NASIR 1968-1978
sułtan Muhammad Farid DIDI 1954-1968
p.o. prezydent Ibrahim Muhammad DIDI 1953-1954

***

KRÓLESTWO TAJLANDII – referendum konstytucyjne

data: 19 sierpnia 2007 r.
kwestia: przyjęcie nowej konstytucji; w razie niepowodzenia, władze wojskowe przyznały sobie prawo do przywrócenia dowolnej ze starych tajskich konstytucji

WYNIKI:
frekwencja 70%

za 56,69%
przeciw 41,37%

W SKRÓCIE: po przewrocie wojskowym z 2006 r. junta gen. Sonthiego Boonyaratkalina zdecydowała się przywrócić demokrację, przyjąwszy wcześniej nową konstytucję. W jej wyniku aż połowa składu Senatu będzie mianowana, ilość kadencji premiera została ograniczona do dwóch, zabroniono premierowi posiadania większościowych udziałów w firmach prywatnych oraz wprowadzono ułatwienia w odsuwaniu szefa rządu od władzy. Wszystko to mając w pamięci niepopularne i balansujące na granicy prawa rządy milionera Thaksina Shinawatry, którego gen. Sonthi obalił w ubiegłym roku.

cztery ostatnie głowy państwa:
król BHUMIBOL Adulyadej – Rama IX 1946-
król ANANDA Mahidol – Rama VIII 1935-1946
król PRAJADHIPOK – Rama VII 1925-1935
król VAJIRAVUDH – Rama VI 1910-1925

czterech ostatnich szefów rządu:
premier SURAYUD Chulanont 2006-
przewodniczący Rady na rzecz Reform Demokratycznych SONTHI Boonyaratkalin 2006
premier TKAHSIN Shinawatra (Tajowie Kochają Tajów) 2001-2006
premier CHUAN Leekpai (Partia Demokratyczna) 1997-2001

***

REPUBLIKA TURCJI – wybory prezydenckie

data: 20, 24 i 28 sierpnia 2007 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 7-letnią kadencję; wyboru dokonuje 550-osobowe Wielkie Zgromadzenie Narodowe Turcji (Türkiye Büyük Millet Meclisi) głosami co najmniej 2/3 składu parlamentu (367 głosów) w pierwszych dwóch turach; w kolejnej turze wystarcza zwykła większość (276 głosów); gdyby i w tym momencie nie doszło do rozstrzygnięcia, do IV tury przechodzi dwóch najlepszych kandydatów, którzy także muszą uzyskać 276 głosów; w przypadku braku rozstrzygnięcia rozpisuje się wybory powszechne

W SKRÓCIE:
frekwencja: 81,45% w I i III turze oraz 81,09% w II turze (448 i 446 deputowanych)

I TURA:
frekwencja 81,45% (448 deputowanych)

Abdullah Gül (Partia Sprawiedliwości i Rozwoju) 62% (341 głosów)
Sabahattin Çakmakoğlu (Partia Ruchu Nacjonalistycznego) 12,73% (70)
Hüseyin Tayfun İçli (Partia Lewicy Demokratycznej) 2,36% (13)

II TURA:
frekwencja 81,09% (446)

Abdullah Gül 61,27% (337)
Sabahattin Çakmakoğlu 12,91% (71)
Hüseyin Tayfun İçli 2,55% (14)

II TURA:
frekwencja 81,45% (448)

Abdullah Gül 61,64% (339)
Sabahattin Çakmakoğlu 12,73% (70)
Hüseyin Tayfun İçli 2,36% (13)

W SKRÓCIE: choć urząd prezydenta w Turcji jest funkcją czysto reprezentacyjną, o stanowisko to toczy się burzliwa walka, w której żadna ze stron nie chce odpuścić. Partia Sprawiedliwości i Rozwoju (AKP), uznawana za umiarkowanie nacjonalistyczną, próbowała wysunąć na ten urząd swojego premiera, Recepa Tayyipa Erdoğana, jednak ten pod naciskiem armii, stojącej na straży świeckości państwa, zrezygnował. Kolejnym kandydatem okazał się na przełomie kwietnia i maja szef dyplomacji Abdullah Gül, uznawany za znacznie bardziej umiarkowanego polityka. Posiedzenie zostało zbojkotowane przez partie opozycyjne, wobec czego do wymaganego kworum zabrakło siedmiu głosów. Sąd Konstytucyjny w tej sytuacji zarządził powtórzenie pierwszej tury, wbrew stanowisku AKP, która chciała przejść od razu do II tury, co umożliwiłoby jej wybór Güla na prezydenta w III (AKP ma 352 mandaty). W tej sytuacji minister Gül wycofał się z wyborów, zaś premier Erdoğan rozpisał nowe wybory. Dysponując potwierdzeniem swojego przygniatającego poparcia w społeczeństwie AKP odebrało armii argumenty, dzięki czemu nowy parlament bez większych problemów przegłosował kandydaturę Abdullaha Güla na prezydenta państwa.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Ahmet Necdet SEZER 2000-
prezydent Süleyman DEMİREL (Partia Słusznej Drogi, DYP) 1993-2000
p.o. prezydent Hüsamettin CİNDORUK (DYP) 1993
prezydent Turgut ÖZAL (Partia Ojczyźniana, AnaP) 1989-1993

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Recep Tayyip ERDOĞAN (Partia Sprawiedliwości i Rozwoju, AKP) 2003-
premier Abdullah GÜL (AKP) 2002-2003
premier (do 1999 p.o. premier) Mustafa Bülent ECEVİT (Partia Lewicy Demokratycznej) 1999-2002
premier Ahmet Mesut YILMAZ (AnaP) 1997-1999

***

REPUBLIKA NAURU – wybory generalne

data: 25 (wybory parlamentarne) i 30 sierpnia (wybory prezydenckie)
do obsadzenia: 18 miejsc w Parlamencie Nauru (Parliament of Nauru) w okręgach jednomandatowych oraz urząd Prezydenta państwa na 3-letnie kadencje; Prezydenta wybiera Parlament

PARLAMENT:

zwolennicy rządu 15 mandatów
opozycja 3 mandaty

PREZYDENT:
frekwencja 94,44% (17 deputowanych)

Ludwig Derangadage Scotty 82,35% (14 głosów)
Marcus Stephen 17,65% (3 głosy)

W SKRÓCIE: w wyniku wyborów parlamentarnych rząd prezydenta Ludwiga Scotty’ego utrzymał swoją druzgocącą przewagę. Dzięki temu sam Scotty nie miał najmniejszych problemów z reelekcją. Jego kontrkandydatem był zaś złoty medalista Igrzysk Wspólnoty Narodów w podnoszeniu ciężarów Marcus Stephen. Wyniki referendum konstytucyjnego, które odbyło się w dniu wyborów parlamentarnych podamy Państwu w kolejnym wydaniu Kroniki wyborczej.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Ludwig Derangadage SCOTTY 2004-
prezydent René HARRIS 2003-2004
prezydent Ludwig Derangadage SCOTTY 2003
prezydent Derog GIOURA 2003

***

Wyniki wyborów parlamentarnych w Kongu-Brazzaville (24 czerwca i 5 sierpnia) i Kiribati (22 i 30 sierpnia) oraz referendum konstytucyjnego w Nauru (25 sierpnia) podamy Państwu w kolejnym wydaniu Kroniki wyborczej.

***

KALENDARIUM:

ARGENTYNA: 12 sierpnia José Luid Gioja z Partii Sprawiedliwości (PJ) został wybrany na gubernatora San Juan. 19 sierpnia wybory w La Rioja wygrał Luis Beder Herrera (Front Ludu Riojy), zaś w San Luis – Alberto Rodríguez Saá (PJ). W stanie Tucumán zaś wygrał José Alperovich (Front na rzecz Zwycięstwa) większością 78% głosów.

AUSTRALIA: 8 sierpnia Kevin Scarce został gubernatorem Australii Południowej.

CHINY: 30 sierpnia Xie Xuren został ministrem finansów w miejsce Jina Renqinga.

EKWADOR: 31 sierpnia Wellington Sanfocal został następcą Loreny Escudero na stanowisku ministra obrony.

FRANCJA: Ange Mancini został 2 sierpnia prefektem Martyniki. 7 sierpnia Harold Martin został wybrany na prezydenta rządu Nowej Kaledonii. Wybór został unieważniony z przyczyn regulaminowych, jednak 21 sierpnia został powtórzony. 12 sierpnia Jean Germain tymczasowo zastąpił na stanowisku prezydenta Rady Regionalnej Centrum Michela Sapina, który podał się do dymisji. 31 sierpnia rząd prezydenta Polinezji Francuskiej Gastona Tonga Sanga został usunięty przez parlament.

INDIE: 11 sierpnia Hamis Ansari został wiceprezydentem. 21 i 22 sierpnia zostali zaprzysiężeni nowi gubernatorzy: Rameshwar Tkahur (Karnataka), Murlidhar Chandrakant Bhandare (Orissa), Narain Dutt Tiwari (Andhra Pradesh), S.K. Singh (Radżastan), K. Sankaranarayanan (Arunachal Pradesh), Sudarshan Agarwal (Sikkim) i B.L. Joshi (Uttarakhand).

INDONEZJA: 8 sierpnia wybory gubernatora Dżakarty wygrał Fauzi Bowo (57,9%) przed Adangiem Daradjatunem (42,1%).

JAPONIA: 27 sierpnia w wyniku rekonstrukcji rządu nowe urzędy ministerialne objęli: Machimura Nobutaka (MSZ), Nukaga Fukushiro (finanse) i Komura Masahiko (obrona).

JORDANIA: 26 sierpnia Bassem as-Salem został p.o. ministrem finansów na miejsce Ziada Fariza.

KANADA: 14 sierpnia Maxime Bernier został szefem MSZ, zaś Peter MacKay – szefem resortu obrony.

KAZACHSTAN: 18 sierpnia partia rządząca wygrała wybory parlamentarne.

KIRIBATI: 22 i 30 sierpnia przeprowadzono wybory parlamentarne.

KONGO-BRAZZAVILLE: według wstępnych wyników 5 sierpnia w II turze wyborów parlamentarnych wygrała partia rządząca.

LIBERIA: 22 sierpnia Olubanke King-Akerele została szefową dyplomacji.

MALEDIWY: 23 sierpnia Abdullah Shahid został ogłoszony następcą Ahmeda Shaheeda na urzędzie szefa dyplomacji.

MEKSYK: 1 sierpnia Ivonne Ortega Pacheco objęła urząd gubernatora Jukatanu. 5 sierpnia wybory gubernatorskie w Dolnej Kalifornii wygrał José Guadalupe Osuna Millán (Partia Akcji Narodowej), 50,6% głosów, pokonując Jorge Hanka Rhona (Partia Instytucjonalno-Rewolucyjna) 43,7%.

NAURU: 25 sierpnia wybory parlamentarne, zaś 28 sierpnia także prezydenckie wygrał prezydent Ludwig Scotty i jego zwolennicy.

PAPUA – NOWEJ GWINEI: 13 sierpnia parlament większością głosów 86:21 wybrał ponownie Sir Michaela Somarego na urząd premiera. 29 sierpnia Somare powołał swój kolejny gabinet z Patrickiem Pruaitchem (finanse), Samem Abalem (MSZ) i Bobem Dadae (obrona). 17 sierpnia Powes Parkop został gubernatorem Dystryktu Stolicy Narodowej.

POLSKA: 8 sierpnia minister spraw wewnętrznych Janusz Kaczmarek został zdymisjonowany, zaś zastąpił go Władysław Stasiak.

ROSJA: 3 sierpnia prezydent Władimir Putin zaakceptował dymisję gubernatora Obwodu Nowogrodzkiego Michaiła Prusaka i powołał na to stanowisko Siergieja Mitina, zatwierdzonego przez lokalną Dumę 7 sierpnia. 11 sierpnia Aleksandr Choroszawin został zaprzysiężony na urzędzie gubernatora Obwodu Sachalińskiego. 29 sierpnia Władimir Artiakow został gubernatorem Obwodu Samarskiego.

SENEGAL: pośrednie wybory do Senatu wygrali 19 sierpnia demokraci.

SIERRA LEONE: 11 sierpnia wybory parlamentarne wygrała partia Ernesta Koromy, który razem z Solomonem Berewą przeszli do II tury wyborów prezydenckich.

TIMOR WSCHODNI: 8 sierpnia Xanana Gusmão został zaprzysiężony na stanowisko premiera, obejmując także resort obrony. Zacarias da Costa został szefem MSZ, Emília Pires – resortu finansów, zaś Arcângelo Leite – administracji wewnętrznej.

TURCJA: po III turach głosowania Abdullah Gül został 28 sierpnia zaprzysiężony na urząd prezydenta. Następnego dnia zaprzysiężono także nowy rząd Recepa Tayyipa Erdoğana: Ali Babacan (MSZ), Beşir Atalay (MSW), Vecdi Gönül (obrona), Kemal Unakıtan (finanse).

WIELKA BRYTANIA: wyniki wyborów parlamentarnych na Brytyjskich Wyspach Dziewiczych: Partia Wysp Dziewiczych 45,2% (10 na 15 miejsc), Partia Narodowo-Demokratyczna 39,6% (2), niezależni 15,2% (1) przy frekwencji 62,3%. 23 sierpnia pierwszym w historii premierem terytorium został Ralph O’Neill.

ZAMBIA: 22 sierpnia prezydent Levy Mwanawasa zdymisjonował szefa resortu finansów Mundię Sikatanę, mianując na jego stanowisko Kabingę Pandego.

ORGANIZACJE MIĘDZYNARODOWE: 1 sierpnia Jan-Erik Enestam z Finlandii został sekretarzem generalnym Rady Nordyckiej.

***

ZMARLI:

2 sierpnia – Evan ENDEREM (ur. 1935), gubernator Imo (stan Nigerii) 01.1992-11.1993, reprezentujący Narodową Konwencję Republikańską, zmarł w Abudży;
23 sierpnia – William John McKEAG (ur. 1928 w Winnipeg), wicegubernator Manitoby (prowincja Kanady) 02.09.1970-15.03.1976;
24 sierpnia – Abdul Rahman Muhammad ARIF (ur. 1916 lub 1918 w Bagdadzie, wówczas Turcja), prezydent Iraku 16.04.1966-17.07.1968, reprezentujący Arabską Unię Socjalistyczną, zmarł w Ammanie (Jordania);
25 sierpnia – Raymond BARRE (ur. 1924 w Saint-Denis na francuskim Reunionie), premier Francji 26.08.1976-21.05.1981, reprezentujący Unię na rzecz Demokracji Francuskiej, zmarł w Paryżu;
26 sierpnia – Gaston Egmond THORN (ur. 1928 w Luksemburgu), premier Luksemburga 15.06.1974-16.07.1979, przewodniczący Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych 16.09.1975-21.09.1976 i przewodniczący Komisji Europejskiej 12.01.1981-05.01.1985, reprezentujący Partię Demokratyczną, zmarł w Luksemburgu;
29 sierpnia – Banarsi Das GUPTA (ur. 1917 w Bhiwani, wówczas w Indiach Brytyjskich), dwukrotny minister naczelny Haryany (stan Indii) 07.12.1975-21.05.1977 i 22.05-12.07.1990, reprezentujący Indyjski Kongres Narodowy;
29 sierpnia – Pierre Joseph Auguste MESSMER (ur. 1916 w Vincennes), wicegubernator Mauretanii 25.04.1952-06.04.1954, gubernator Wybrzeża Kości Słoniowej 19.02.1954-18.02.1956, wysoki komisarz Kamerunu Francuskiego 17.04.1956-29.01.1958, Francuskiej Afryki Równikowej 29.01-15.07.1958 i Francuskiej Afryki Zachodniej 07-22.12.1958, zmarł w Paryżu.

źródła: African Elections Database, Angus Reid Consultants, ElectionGuide, ElectionWorld, IFES, Qazaqstan Bwgin, Qazaqstan Respwblïkasınıñ Ortalıq saylaw komïssïyası, Rulers.org, Wikipedia, WorldStatesmen.org.

Godła państw pochodzą z Wikipedii Commons.

 

  drukuj   prześlij na email

  powrót   w górę

Tego artykułu jeszcze nie skomentowano

Copyright by (C) 2007 by e-Polityka.pl - Biznes - Firma - Polityka. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kontakt  |  Reklama  |  Mapa Serwisu  |  Polityka Prywatności  |  O nas


e-Polityka.pl