Aby zapisać się na listę naszego newslettera, prosimy podać swój adres email:

 

Wyszukiwarka e-Polityki :

 

Strona Główna  |  Praca  |  Reklama  |  Kontakt

 

   e-Polityka.pl / Artykuły - Świat / Kronika wyborcza / Kronika wyborcza: lipiec 2007               

dodaj do ulubionych | ustaw jako startową |  zarejestruj się  

  ..:: Polityka

  ..:: Inne

  ..:: Sonda

Czy jesteś zadowolony z rządów PO-PSL?


Tak

Średnio

Nie


  + wyniki

 

P - A - R - T - N - E - R - Z - Y

 



 
..:: Podobne Tematy
10-06-2007

  Kronika wyborcza: maj 2007

06-09-2010

 

23-11-2009

  Pierwsze wybory

12-05-2009

 

16-04-2009

 

28-03-2009

  Turcja przeciwko kandydaturze Rasmussena

10-11-2007

 

+ zobacz więcej

Kronika wyborcza: lipiec 2007 

10-08-2007

  Autor: Michał Potocki

W lipcu odbywa się zazwyczaj mniej wyborów niż w inne miesiące roku. Tym razem nowe głowy państwa poznały Albania, Górski Karabach, Indie i Wietnam, zaś deputowanych do parlamentu wytypowali Turcy. Łotysze zaś wzięli udział w referendum. Kronika wyborcza podaje Państwu również zaległe wyniki wyborów parlamentarnych na Filipinach i Timorze Wschodnim.

 

 

REPUBLIKA FILIPIN – wybory parlamentarne

data: 14 maja 2007 r.
do obsadzenia: 235 miejsc w Izbie Reprezentantów Filipin (Kapulungan ng mga Kinatawan ng Pilipinas) na 3-letnią kadencję w 212 okręgach jednomandatowych, reszta deputowanych jest wybierana ze specjalnych list sektorowych, reprezentujących rozmaite mniejszości w ordynacji proporcjonalnej

WYNIKI:

Siła Ludowa – Chrześcijańscy i Muzułmańscy Demokraci (Lakas – Christian Muslim Democrats; przywódca: Jose De Venecia) 75 mandatów
Nacjonalistyczna Koalicja Ludowa (Nationalist People’s Coalition; Eduardo Cojuangco Jr.) 53 mandaty
Liberalna Partia Filipin (Partido Liberal ng Pilipinas; Franklin Drilon) 34 mandaty
niezależni 12 mandatów
Walka Demokratycznych Filipińczyków (Laban ng Demokratikong Pilipino; Edgardo Angara) 7 mandatów
Partia Nacjonalistyczna (Partido Nacionalista; Manuel Villar) 5 mandatów
Akbayan Partia Akcji Obywatelskiej (Akbayan Citizens’ Action Party; Rolando Llamas) 3 mandaty
Po Pierwsze Ludzie (Bayan Muna; Satur Ocampo) 3 mandaty
Stowarzyszenie Filipińskich Spółdzielni Elektrycznych (Association of Philippine Electric Cooperatives) 3 mandaty
Buhay Hayaan Yumabong (Mike Velarde) 2 mandaty
Filipińska Partia Demokratyczno-Socjalistyczna (Partido Demokratiko Sosyalista ng Pilipinas; Norberto Gonzalez) 2 mandaty
Ruch Nowego Społeczeństwa (Kilusang Bagong Lipunan; Ferdinand Marcos Jr.) 2 mandaty
Masy Pracujące (Anakpawis; Crispin Beltran) 2 mandaty
Akcja Demokratyczna (Aksyon Demokratiko; Sonia Roco) 1 mandat
Alagad (Mający Cel) 1 mandat
Alang sa Kalambu-an ug Kalinaw (John Henry Osmeña) 1 mandat
Walka na rzecz Rdzennych Filipińczyków (Ang Laban ng Indiginong Filipino; Acmad Tomawis) 1 mandat
Anak Mindanao 1 mandat
An Waray (Florencio Noel) 1 mandat
Sojusz Pedagogów Ochotników (Alliance of Volunteer Educators) 1 mandat
Partia Sieci Spółdzielczej NATCCO (Cooperative NATCCO Network Party; Cresente Paez) 1 mandat
Obywatelska Bitwa przeciw Korupcji (Citizen Battle against Corruption; Emmanuel Joel Villanueva) 1 mandat
Partia Farmerska Luzon (Luzon Farmers Party) 1 mandat
Partia Kobiet Ogólne Zgromadzenie Łączące Kobiety na rzecz Reform, Integralności, Równości, Przywództwa i Akcji (General Assembly Binding Women for Reforms, Integrity, Equality, Leadership and Action Women’s Party; Liza Maza) 1 mandat
Partia Robotnicza (Workers Party) 1 mandat
Partia Wolności Weteranów (Veterans Freedom Party) 1 mandat
Partido Magdalo (Juanito Remulla) 1 mandat
Filipińska Partia Demokratyczna – Walka Narodowa (Partido ng Demokratikong Pilipino – Lakas ng Bayan; Aquilino Pimentel Jr.) 1 mandat
Siła Mas Filipińskich (Puwersa ng Masang Pilipino; Joseph Estrada) 1 mandat
Organizacja Pojednania i Odnowy Sarangani (Sarangani Reconciliation and Reformation Organisation; Priscilla Chiongbian) 1 mandat

W SKRÓCIE: choć największą partią w XIV Kongresie będzie proprezydencki Lakas, to jednak najwięcej miejsc zdobyła opozycja, ostro występująca przeciwko prezydent Glorii Macapagal-Arroyo, oskrażająca ją o korupcję i nieudolność. Większościowy system wyborczy w tym największych chrześcijańskim państwie w Azji nie wymusił powstania systemu dwupartyjnego, wprost przeciwnie – przyczynił się do tak wielkiego rozdrobnienia sceny partyjnej, że własnych reprezentantów dorobiły się także co większe organizacje pozarządowe. W tak rozdrobnionym parlamencie nie jest łatwo znaleźć większości w poszczególnych głosowaniach.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Gloria MACAPAGAL-ARROYO (Lakas – Chrześcijańscy i Muzułmańscy Demokraci) 2001-
prezydent Joseph Marcelo Ejercito ESTRADA (Walka Mas Filipińskich) 1998-2001
prezydent Fidel Valdez RAMOS (Siła Ludowa) 1992-1998
prezydent Maria Corazon Cojuangco AQUINO (Nacjonalistyczna Organizacja Demokratyczna) 1986-1992

***

DEMOKRATYCZNA REPUBLIKA TIMORU WSCHODNIEGO – wybory parlamentarne

data: 30 czerwca 2007 r.
do obsadzenia: 65 miejsc w Parlamencie Narodowym Timoru Wschodniego (Parlamento Nacional de Timor-Leste) na 5-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej

WYNIKI:
frekwencja 80,5%

Rewolucyjny Front na rzecz Niepodległego Timoru Wschodniego (Frente Revolucionária do Timor-Leste Independente; przywódca: Francisco Guterres) 29,02%, 21 mandatów
Narodowy Kongres Odbudowy Timoru (Conselho Nacional de Reconstrução do Timor) 24,1%, 18 mandatów
Partia Socjaldemokratyczna – Timorskie Stowarzyszenie Socjaldemokratyczne (Partido Social Democrata – Associação Social Democrata de Timor)15,73%, 11 mandatów
Partia Demokratyczna (Partido Democrático) 11,3%, 8 mandatów
Partia Jedności Narodowej (Partido Unidade Nacional) 4,55%, 3 mandaty
Sojusz Demokratyczny (Aliança Democratica) 3,2%, 2 mandaty
Narodowo-Demokratyczna Unia Oporu Timorskiego (União Nacional Democrática do Resistência Timorense) 3,19%, 2 mandaty

do parlamentu nie weszły:
Timorska Partia Nacjonalistyczna (Partido Nacionalista Timorense) 2,42%
Partia Demokratycznej Republiki Timoru Wschodniego (Partido Democrática Republica de Timor) 1,86%
Partia Republikańska (Partidu Republikanu) 1,06%
Partia Chrześcijańsko-Demokratyczna (Partido Democrata Cristão) 1,03%
Socjalistyczna Partia Timoru (Partido Socialista de Timor) 0,96%
Timorska Unia Demokratyczna (União Democrática Timorense) 0,9%
Demokratyczna Partia Tysiąclecia (Partido Milénio Democrático) 0,69%

W SKRÓCIE: dwa miesiące po wyborach prezydenckich Timorczycy udali się do urn ponownie, aby wybrać parlament. Zgodnie z sondażami proprezydencki FRETILIN głosowanie wygrał i koalicję rządową stworzył z drugą CNRT oraz kilkoma mniejszymi ugrupowaniami.

cztery ostatnie głowy państwa (do 1999 prowincja Indonezja, 1999-2002 terytorium pod administracją Narodów Zjednoczonych):
prezydent José Manuel RAMOS HORTA 2007-
prezydent Kay Rala Xanana GUSMÃO 2002-2007
administrator Narodów Zjednoczonych Sérgio Vieira de MELLO 1999-2002
gubernator Abilio José Osório SOARES 1992-1999

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Estanislau da Conceição da SILVA (Rewolucyjny Front Niepodległego Timoru Wschodniego, FRETILIN) 2007-
premier (do 2006 koordynator gabinetu) José Manuel RAMOS HORTA 2006-2007
premier (do 2002 minister naczelny) Mari Bim Amude ALKATIRI (FRETILIN) 2001-2006
premier Nicolau dos Reis LOBATO (FRETILIN) 1975

***

REPUBLIKA ŁOTWY – referendum

data: 7 lipca 2007 r.
pytanie 1: Czy jesteś za uchyleniem Ustawy „Poprawka do Ustawy o bezpieczeństwie narodowym” z 1 marca 2007 roku? (Vai Jūs esat par 2007.gada 1.marta likuma „Grozījumi Nacionālās drošības likumā” atcelšanu?)
pytanie 2: Czy jesteś za uchyleniem Ustawy „Poprawka do Ustawy o Urzędzie Bezpieczeństwa Państwowego z 1 marca 2007 roku? (Vai Jūs esat par 2007.gada 1.marta likuma „Grozījumi Valsts drošības iestāžu likumā” atcelšanu?)
Aby referendum było ważne, musi w nim wziąć udział co najmniej połowa obywateli, którzy brali udział w ostatnim głosowaniu do Sejmu (w tym przypadku 453.730).

WYNIKI:

pytanie 1:
tak 96,49%
nie 3,02%

pytanie 2:
tak 96,41%
nie 3,09%

W SKRÓCIE: w referendum wzięła udział zbyt mała liczba obywateli (338 tys. obywateli) i wyniki nie są wiążące, jednak dla rządu Aigarsa Kalvītisa, który przeforsował odrzucone poprawki – druzgocące. Odrzucenie obu poprawek wsparła swoim autorytetem odchodząca tego samego dnia z urzędu Vaira Vīķe-Freiberga, ostrzegając przed luką prawną, jaka w wyniku poprawek powstała, która groziła ujawnieniem rozmaitych informacji niejawnych. W sytuacji masowego społecznego odrzucenia Sejm nie będzie miał innego wyjścia, jak tylko zrezygnować z obu ustaw.

cztery ostatnie głowy państwa (do 1991 republika Związku Radzieckiego):
prezydent Valdis ZATLERS 2007-
prezydent Vaira VĪĶE-FREIBERGA 1999-2007
prezydent Guntis ULMANIS (Łotewska Partia Zielonych, LZP) 1993-1999
prezydent (do 1990 przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej, 1990-1993 przewodniczący Rady Najwyższej) Anatolijs GORBUNOVS (do 1991 Komunistyczna Partia Łotwy, potem Unia Łotewska Droga, LC) 1988-1993

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Aigars KALVĪTIS (Partia Ludowa) 2004-
premier Indulis EMSIS (LZP) 2004
premier Einars REPŠE (Partia Nowej Ery) 2002-2004
premier Andris BĒRZIŅŠ (LC) 2000-2002

***

REPUBLIKA INDII – wybory prezydenckie

data: 19 lipca 2007 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję w wyborach pośrednich; w wyborach biorą udział deputowani do Parlamentu krajowego oraz poszczególnych izb stanowych; liczba głosów dla przedstawiciela każdego stanu jest wyliczana tak, aby suma głosów posłów z jednego stanu była proporcjonalna do liczby jego ludności, w związku każdy poseł ma od 7 głosów (Sikkim) do 208 (Uttar Pradesh)

WYNIKI:

Pratibha Devisingh Patil (Indyjski Kongres Narodowy) 65,82%
Bhairon Singh Shekhawat 34,18%

WYNIKI: pierwsza kobieta w historii Indii objęła reprezentacyjną, acz pozbawioną konkretnych pełnomocnictw funkcję prezydenta. Pani Patil sprawowała do tej pory urząd gubernatora Radżastanu (od 2004 r.), jednak wywodzi się z Maharasztry, gdzie w od 1967 niemal nieprzerwanie pełniła różne funkcje ministerialne w stanowych gabinetach, a od 1986 r. także w parlamencie narodowym.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Aavul Pakkiri Jainulabidin ABDUL KALAM 2002-
prezydent Kocheril Raman NARAYANAN 1997-2002
prezydent Shankar Dayal SHARMA (Indyjski Kongres Narodowy, INC) 1992-1997
prezydent Ramaswamy VENKATARAMAN (INC) 1987-1992

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Manmohan SINGH (INC) 2004-
premier Atal Bihari VAJPAYEE (Indyjska Partia Narodowa) 1998-2004
premier Inder Kumar GUJRAL (Partia Ludowa – Front Narodowy, JD-NF) 1997-1998
premier Haradanahalli Dodde Gowda DEVE GOWDA (JD-NF) 1975

***

REPUBLIKA GÓRSKIEGO KARABACHU (państwo nieuznawane) – wybory prezydenckie

data: 19 lipca 2007 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 77,39%

Bako Sahaki Sahakjan 85,12%
Masis Samweli Majiljan 12,53%
Armen Borisi Abgarjan 1,24%
Hrant Artemi Melkoumjan 0,79%
Wania Garegi Awanesjan 0,3%

W SKRÓCIE: mieszkańcy tej zbuntowanej ormiańskiej enklawy na terytorium Azerbejdżanu wybrali prezydenta. Odchodzący szef państwa Arkadi Ghoukasjan nie poszedł w ślady niektórych swoich postsowieckich kolegów i nie zdecydował się na zmianę konstytucji, która umożliwiłaby mu start w wyborach po raz trzeci. W tej sytuacji wybory wygrał niezależny kandydat Bako Sahakjan, który przez sześć ostatnich lat szefował karabachskim specsłużbom. Sahakjan obiecał dołożenie wszelkich starań w celu międzynarodowego uznania nieźle radzącej sobie republiki, stawiając za wzór drogę Kosowa, które w najbliższym czasie prawdopodobnie stanie się niepodległe.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Arkadi Arszawi GHOUKASJAN 1997-
p.o. prezydent Leonard Georgi PETROSJAN 1997
prezydent Rhobert Sedraki K’OCZ’ARJAN 1994-1997
p.o. przewodniczący Rady Najwyższej Garen Zarmaji BABOURJAN 1993-1994

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Anouszawan Soureni DANIELJAN 1999-
premier Żirajr Tewani POGHOSJAN 1998-1999
premier Leonard Georgi PETROSJAN 1994-1998
premier Rhobert Sedraki K’OCZ’ARJAN 1992-1994

***

REPUBLIKA ALBANII – wybory prezydenckie

data: 20 i 27 czerwca oraz 8, 11, 14 i 20 lipca 2007 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję; wyboru dokonuje 140-osobowe Zgromadzenie Albanii (Kuvendi i Shqipërisë), jeśli po pięciu kolejnych głosowaniach nie dojdzie do wyboru prezydenta, należy przeprowadzić ponowne wybory parlamentarne, wymagana większość głosów to 3/5 całości składu Zgromadzenia

WYNIKI:

I TURA:
nie zgłoszono ani jednego kandydata

II TURA:
nie zgłoszono ani jednego kandydata

III TURA:
frekwencja 55,71%

Bamir Myrteza Topi (Demokratyczna Partia Albanii) 75 głosów (53,57%)
Fatos Thanas Nano (Socjalistyczna Partia Albanii) 3 głosy (2,14%)

IV TURA:
frekwencja 56,43%

Bamir Myrteza Topi 74 głosy (52,86%)
Fatos Thanas Nano 5 głosów (3,57%)

V TURA:
frekwencja 60,71%

Bamir Myrteza Topi 50 głosów (35,71%)
Neritan Ceka (Partia Sojuszu Demokratycznego) 32 głosy (22,86%)
Fatos Thanas Nano 3 głosy (2,14%)

VI TURA:
frekwencja 64,29%

Bamir Myrteza Topi 85 głosów (60,71%)
Neritan Ceka 5 głosów (3,57%)

W SKRÓCIE: horror polityczny w Albanii trwał ponad miesiąc. W dwóch pierwszy terminach dwie główne partie – socjaliści i demokraci – nie zdołali się porozumieć co do wspólnego kandydata (a wydawało się że bez takiego porozumienia wybór będzie niemożliwy). Mimo to rządzący demokraci zgłosili do III tury swojego kandydata. Oburzeni socjaliści zbojkotowali posiedzenie, zrywając kworum. Do III tury przystąpili trzej kandydaci, w tym lider niszowej Partia Sojuszu Demokratycznego Neritan Ceka. To właśnie on przeszedł wraz z Topim przeszli do kolejnej rundy, pokonując socjalistę Fatosa Nano, zaś w ostatniej rundzie, dzięki niespodziewanej wolcie pięciu posłów opozycji, którzy zapewne obawiając się konieczności rozpisania przedterminowych wyborów w razie przedłużenia pata, oddało swoje głosy na kandydata rządzących demokratów. Bamir Topi wygrał jednym głosem.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Alfred Spiro MOISIU 2002-
prezydent Rexhep Kemal MEJDANI (Socjalistyczna Partia Albanii, PSS) 1997-2002
p.o. prezydent Skënder Et’hem GJINUSHI (Demokratyczna Partia Albanii, PDS) 1997
prezydent Sali Ram BERISHA (PDS) 1992-1997

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Sali Ram BERISHA (PDS) 2005-
premier Fatos Thanas NANO (PSS) 2002-2005
premier Pandeli Sotir MAJKO (PSS) 2002
premier Ilir Rexhep META (PSS) 1999-2002

***

REPUBLIKA TURECKA – wybory parlamentarne

data: 22 lipca 2007 r.
do obsadzenia: 550 miejsc w Wielkim Zgromadzeniu Narodowym Turcji (Türkiye Büyük Millet Meclisi) na 5-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej z 10-proc. progiem wyborczym

WYNIKI:
frekwencja 84,4%

Partia Sprawiedliwości i Rozwoju (Adalet ve Kalkınma Partisi; przywódca: Recep Tayyip Erdoğan) 46,66%, 341 mandatów
Republikańska Partia Ludowa (Cumhuriyet Halk Partisi; Deniz Baykal) 20,85% 112
Partia Ruchu Nacjonalistycznego (Milliyetçi Hareket Partisi; Devlet Bahçeli) 14,29%, 71 mandatów
niezależni 5,2%, 26 mandatów, w tym:
Partia Społeczeństwa Demokratycznego (Demokratik Toplum Partisi / Partiya Civaka Demokratîk; Aysel Tuğluk) 20 mandatów
niezależni 2 mandaty
Partia Ojczyźniana (Anavatan Partisi; Erkan Mumcu) 1 mandat
Partia Socjalistyczno-Demokratyczna (Sosyalist Demokrasi Partisi; Filiz Koçali) 1 mandat
Partia Wielkiej Unii (Büyük Birlik Partisi; Muhsin Yazıcıoğlu) 1 mandat
Partia Wolności i Solidarności (Özgürlük ve Dayanışma Partisi; Ufuk Uras) 1 mandat

do parlamentu nie weszły:
Partia Demokratyczna (Demokrat Parti; Mehmet Ağar) 5,41%
Młoda Partia (Genç Parti; Cem Uzan) 3,03%
Partia Piękna (Saadet Partisi; Recai Kutan) 2,34%
Partia Niepodległej Turcji (Bağımsız Türkiye Partisi; Haydar Baş) 0,51%
Partia Podniesienia się Ludu (Halkın Yükselişi Partisi; Yaşar Nuri Öztürk) 0,5%
Partia Robotnicza (İşçi Partisi; Doğu Perinçek) 0,36%
Partia Jasnej Turcji (Aydınlık Türkiye Partisi; Oktay Öztürk) 0,29%
Komunistyczna Partia Turcji (Türkiye Komünist Partisi; Aydemir Güler) 0,22%
Partia Wolności i Solidarności (Özgürlük ve Dayanışma Partisi; Ufuk Uras) 0,15%
Partia Liberalno-Demokratyczna (Liberal Demokrat Parti; Cem Toker) 0,1%
Partia Pracy (Emek Partisi; Levent Tüzel) 0,08%

W SKRÓCIE: wybory parlamentarne zostały rozpisane, aby przerwać potężny kryzys, jaki został wywołany na tle obsady urzędu prezydenta. Przywiązana do idei Kemala Atatürka armia nie chciała dopuścić na to stanowisko polityka umiarkowanie islamistycznej partii AKP Abdullaha Güla, a zatem premier Erdoğan zdecydował się zasięgnąć opinii wyborców. Przyniosło to druzgocącą klęskę opozycji lewicowo-laickiej z CHP na czele i przygniatające zwycięstwo AKP. Do parlamentu weszli jeszcze posłowie z nacjonalistycznej MHP oraz – korzystając z furtki dla kandydatów niezależnych – 20 deputowanych z kurdyjskiej DTP. To właśnie na jednej z tych partii AKP będzie musiała się oprzeć w głosowaniu na prezydenta. Paradoksalnie, bo Kurdowie mogą być wdzięczni AKP za powolną i po części wymuszoną przez instytucje unijne liberalizację polityki narodowościowej – m.in. powstały pierwsze media w języku kurdyjskim. AKP stara się przekonać Europę, że jest islamskim odpowiednikiem cywilizowanej chadecji – i zdaje się, że Europa jej wierzy; zwłaszcza biorąc pod uwagę olbrzymie poparcie społeczne premiera Erdoğana.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Ahmet Necdet SEZER 2000-
prezydent Süleyman DEMİREL (Partia Słusznej Drugi, DYP) 1993-2000
p.o. prezydent Hüsamettin CİNDORUK (DYP) 1993
prezydent Turgut ÖZAL (Partia Ojczyźniana, AnaP) 1989-1993

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Recep Tayyip ERDOĞAN (Partia Sprawiedliwości i Rozwoju, AKP) 2003-
premier Abdullah GÜL (AKP) 2002-2003
premier (do 1999 p.o.) Mustafa Bülent ECEVIT (Demokratyczna Partia Lewicy) 1999-2002
premier Mesut YILMAZ (AnaP) 1997-1999

***

SOCJALISTYCZNA REPUBLIKA WIETNAMU – wybory prezydenckie

data: 24 lipca 2007 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję; wyboru dokonuje 498 członków Zgromadzenia Narodowego Wietnamu (Quốc hội Việt Nam) spośród siebie

WYNIKI:

Nguyễn Minh Triết (Komunistyczna Partia Wietnamu) 98,78%

W SKRÓCIE: piszemy o tym wyborze tylko z kronikarskiego obowiązku. Dotychczasowy prezydent Nguyễn Minh Triết został ponownie wybrany na szefa państwa, choć tak naprawdę wszystkie decyzje i tak są podejmowane przez szefa Partii Nông Đức Mạnha.

cztery ostatnie głowy państwa:
prezydent Nguyễn Minh TRIẾT (Komunistyczna Partia Wietnamu; ĐCSV) 2006-
prezydent Trần Đức LƯƠNG (ĐCSV) 1997-2006
prezydent Lê Đức ANH (ĐCSV) 1992-1997
przewodniczący Rady Państwa Võ Chí CÔNG (ĐCSV) 1987-1992

czterech ostatnich szefów rządu:
premier Nguyễn Tấn DŨNG (ĐCSV) 2006-
premier Phan Văn KHẢI (ĐCSV) 1997-2006
premier (do 1992 przewodniczący Rady Ministrów) Võ Văn KIỆT (ĐCSV) 1991-1992
przewodniczący Rady Ministrów Đỗ MƯỜI (ĐCSV) 1988-1991

czterej ostatni faktyczni szefowie państwa:
sekretarz generalny Komunistycznej Partii Wietnamu Nông Đức MẠNH 2001-
sekretarz generalny Komunistycznej Partii Wietnamu Lê Khả PHIÊU 1997-2001
sekretarz generalny Komunistycznej Partii Wietnamu Đỗ MƯỜI 1991-1997
sekretarz generalny Komunistycznej Partii Wietnamu Nguyễn Văn LINH 1986-1991

***

Wyniki wyborów parlamentarnych w Mali (1 i 29 lipca) oraz Papui – Nowej Gwinei (od 30 czerwca do 15 lipca) podamy Państwu w kolejnym wydaniu Kroniki wyborczej.

***

KALENDARIUM:

ALBANIA: 24 lipca urząd prezydenta objął – wybrany w czwartej turze głosowania cztery dni wcześniej – Bamir Topi.

ANTIGUA I BARBUDA: 17 lipca Louise Lake-Tack została zaprzysiężona na gubernator generalną.

AUSTRALIA: 30 lipca John Brumby został premierem Victorii.

BELGIA: 15 lipca król Albert II zwrócił się do Yves’a Leterme’a z misją sformowania rządu. 20 lipca Rudy Demotte został ministrem-prezydentem Walonii.

BHUTAN: 31 lipca nowym premierem został Kinzang książę Dorji.

BOŚNIA I HERCEGOWINA: od 2 lipca międzynarodowym wysokim przedstawicielem jest Słowak Miroslav Lajčák. 6 lipca Željko Komšić objął przewodnictwo w Prezydium Republiki.

BRAZYLIA: 25 lipca Nelson Jobim został ministrem obrony.

BURUNDI: 13 lipca Clotilde Nizigama została ministrem finansów.

CHORWACJA: 13 lipca Sonja Borovčak została gubernatorem Hrabstwa Krapińsko-Zagorskiego.

CYPR: 13 i 16 lipca ministrami zostali odpowiednio Erato Kozakou Markoullis (MSZ) i Christos Patsalidis (MSW).

DANIA: 1 lipca Aleqa Hammond została ministrem spraw zagranicznych i finansów Grenlandii.

FRANCJA: 1 lipca odbyły się wybory parlamentarne w dwóch nowych francuskich zamorskich zbiorowościach terytorialnych. Na Saint-Barthélemy 16 na 19 mandatów zdobyła lista Współpraca Saint-Barth, zaś jej lider Bruno Magras został 15 lipca prezydentem Rady Terytorialnej. Na Saint-Martin 16 z 23 miejsc obsadziła Unia na rzecz Postępu, zaś jej lider Louis Constant Fleming objął stanowisko podobne do Magrasa. 3 i 4 lipca odpowiednio Zgromadzenie Narodowe i Senat udzieliło wotum zaufania rządowi premiera François Fillona. 18 lipca Ange Mancini został prefektem Martyniki. 23 lipca Marie-Noëlle Thémereau złożyła urząd prezydenta rządu.

GHANA: 27 lipca szefem dyplomacji został Kwesi Osei-Adjei.

HISZPANIA: 6 lipca prezydentem rządu Balearów został Francesc Antich i Oliver. 13 lipca Paulino Rivero Baute objął podobny urząd na Wyspach Kanaryjskich.

INDIE: 21 lipca Pratibha Patil została wybrana, a 25 lipca zaprzysiężona na prezydenta kraju.

IZRAEL: 1 lipca po wejściu w życie dymisji prezydenta Moshe Katsava tymczasową prezydent została Dalia Itzik. 15 lipca urząd ten objął Shimon Peres. 4 lipca natomiast Roni Bar-On został ministrem finansów, zaś Meir Sheetrit – spraw wewnętrznych.

JAPONIA: 3 lipca do dymisji podał się szef resortu obrony Kyūma Fumio. Jego miejsce zajęła Koike Yuriko.

KAMERUN: według wstępnych szacunków wybory parlamentarne 22 lipca wygrali ludowi demokraci.

KANADA: 10 lipca David Onley został wicegubernatorem Ontario.

KOMORY: 1 lipca Mohamed Ali Said został zaprzysiężony na prezydenta wyspy Mwali.

LAOS: 3 lipca Somdy Duangdy został ministrem finansów.

ŁOTWA: 8 lipca Valdis Zatlers objął urząd prezydenta.

MALI: 1 i 22 lipca odbyły się dwie tury wyborów parlamentarnych. Ich wyniki nie są jeszcze znane.

MIKRONEZJA: 14 lipca Lorin S. Robert został sekretarzem spraw zagranicznych, zaś 23 lipca Finley S. Perman – sekretarzem finansów.

MOŁDAWIA: 16 lipca Vitalie Vrabie został ministrem obrony.

NIGERIA: 26 lipca prezydent Umaru Musa Yar’Adua zaprzysiągł własny gabinet z Ojo Maduekwem (MSZ), Yayale Ahmedem (obrona) i Shamsuddeenem Usmanem (finanse).

POLSKA: 9 lipca premier Jarosław Kaczyński zdymisjonował premiera i ministra rolnictwa Andrzeja Leppera.

ROSJA: 2 lipca Aleksiej Kuzmickij został zaprzysiężony na gubernatora nowo powstałego Kraju Kamczackiego (powstał dzień wcześniej z połączenia Koriackiego Obwodu Autonomicznego i Obwodu Kamczackiego). Między 9 a 12 lipca na kolejne kadencje gubernatorskie zostali zatwierdzeni Wiktor Iszajew (Kraj Chabarowski), Walerij Sierdiukow (Obwód Leningradzki), Dmitrij Zielenin (Obwód Twerski) i Wiktor Tołokonskij (Obwód Nowosybirski). Ponadto 10 lipca urząd prezydenta Buriacji objął Wiaczesław Nagowicyn.

SZWAJCARIA: 1 lipca Sabine Pegoraro została prezydentem rządu Bazylei-Okręgu, Hugo Kayser – naczelnikiem krajowym Nidwalden, Hans Hofer – naczelnikiem krajowym Obwalden, zaś Pascal Broulis – prezydentem Rady Stanu Valois.

TURCJA: 22 lipca wybory parlamentarne zdecydowanie wygrali umiarkowani islamiści premiera Recepa Tayyipa Erdoğana.

UKRAINA: 10 lipca Wołodymyr Chomenko objął tymczasowo funkcję naczelnika administracji Obwodu Czernihowskiego, zaś Ołeksij Harkusza – Obwodu Mikołajewskiego.

VANUATU: 29 lipca George Wells został szefem dyplomacji.

WENEZUELA: 6 lipca gen. Gustavo Rangel Briceño został mianowany na ministra obrony.

WIELKA BRYTANIA: 6 lipca wyspę Montserrat opuściła ochodząca gubernator Deborah Barnes Jones. Do momentu przyjazdu gubernatora Petera Waterwortha funkcję przedstawiciela Królowej pełni wicegubernator Sir Howard Fergus. 13 lipca Harriet Hall została naczelną oficer wykonawczą Georgii Południowej i Sandwicha Południowego.

WIETNAM: 24 lipca Nguyễn Minh Triết został ponownie wybrany na prezydenta.

ORGANIZACJE MIĘDZYNARODOWE: 1 lipca Rwanda i Burundi stały się członkami Wspólnoty Wschodnioafrykańskiej, zaś Portugalia objęła przewodnictwo w Unii Europejskiej. 6 lipca członkami Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego zostały Czarnogóra i Tuvalu. 13 lipca Norweg Knut Vollebæk został Wysokim Komisarzem Narodów Zjednoczonych do spraw Mniejszości Narodowych.

PRZYWÓDCY RELIGIJNI: po śmierci patriarchy Teoctista I 30 lipca funkcję locum tenens objął abp Daniel Mołdawsko-Bukowiński.

***

ZMARLI:

8 lipca – Chandra SHEKHAR Singh (ur. 1927 w Ibrahimpatti-Ballia, wówczas Indie Brytyjskie), premier Indii 10.11.1990-21.06.1991, reprezentujący Socjalistyczną Partię Ludową (Narodową), zmarł w Nowym Delhi;
11 lipca – Alfonso LÓPEZ Michelsen (ur. 1913 w Bogocie), prezydent Kolumbii 07.08.1974-07.08.1978, reprezentujący Kolumbijską Partię Liberalną, zmarł w Bogocie;
15 lipca – Schelto PATIJN (ur. 1936 w Hadze), komisarz królowej w Holandii Południowej (prowincja Holandii) 16.06.1984-01.06.1994, reprezentujący Partię Pracy, zmarł w Amsterdamie;
19 lipca – Cyril B. ROMNEY (ur. 1931 na Tortoli), minister naczelny Brytyjskich Wysp Dziewiczych 11.1983-01.10.1986, reprezentujący Partię Zjednoczoną, zmarł w Miami (Stany Zjednoczone);
20 lipca – Antônio Carlos Peixoto de MAGALHÃES (ur. 1927 w Salvadorze), trzykrotny gubernator Bahii (stan Brazylii) 15.03.1971-15.03.1975, 15.03.1979-15.03.1983 i 15.03.1991-02.04.1994, reprezentujący za drugim razem Sojusz na rzecz Odnowy Narodowej, a za trzecim Partię Frontu Liberalnego, zmarł w São Paulo;
23 lipca – Sir Thomas DAVIS (ur. 1917 w Rarotondze, wówczas brytyjskie Wyspy Cooka), dwukrotny premier Wysp Cooka (państwo autonomiczne stowarzyszone z Nową Zelandią) 25.07.1978-13.04.1983 i 16.11.1983-29.07.1987, reprezentujący Partię Demokratyczną, zmarł w Rarotondze;
23 lipca – André MILONGO (ur. 1935 w Mankondi, wówczas francuskie Kongo Środkowe), premier Konga (obecnie Kongo-Brazzaville) 08.06.1991-02.09.1992, zmarł w Paryżu (Francja);
23 lipca – Mohammed ZAHIR SHAH (ur. 1914 w Kabulu), król Afganistanu 08.11.1933-17.07.1973, zmarł w Kabulu;
28 lipca – Kazi Lhendup DORJEE Khangsarpa (ur. 1904 w Pakyong, wówczas brytyjski protektorat Sikkimu), premier Sikkimu (pod protektoratem Indii) 23.07.1974-16.05.1975, a następnie do 18.08.1979 minister naczelny Sikkimu (stan Indii), reprezentujący Sikkimską Narodową Partię Kongresową, zmarł w Kalimpong (Indie);
30 lipca – TEOCTIST I (ur. 1915 w Tocileni jako Toader Arăpaşu), dwukrotny arcybiskup Bukaresztu, metropolita Hungaro-Wołoszczyzny i patriarcha Wszech Rumunii; zwierzchnik rumuńskiego Kościoła prawosławnego 09.11.1986-18.01.1990 i od 05.04.1990, zmarł w Bukareszcie.

źródła: African Elections Database, Angus Reid Consultants, Centrālā vēlēšanu komisija (Latvija), Centralnaja izbiratielnaja komissija Nagorno-karabachskoj riespubliki, ElectionGuide, ElectionWorld, IFES, Rulers.org, Wikipedia, WorldStatesmen.org.

Godła państw pochodzą z Wikipedii Commons.

 

  drukuj   prześlij na email

  powrót   w górę

Tego artykułu jeszcze nie skomentowano

Copyright by (C) 2007 by e-Polityka.pl - Biznes - Firma - Polityka. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kontakt  |  Reklama  |  Mapa Serwisu  |  Polityka Prywatności  |  O nas


e-Polityka.pl