Aby zapisać się na listę naszego newslettera, prosimy podać swój adres email:

 

Wyszukiwarka e-Polityki :

 

Strona Główna  |  Praca  |  Reklama  |  Kontakt

 

   e-Polityka.pl / Artykuły - Świat / Kronika wyborcza / Kronika wyborcza: październik 2005               

dodaj do ulubionych | ustaw jako startową |  zarejestruj się  

  ..:: Polityka

  ..:: Inne

  ..:: Sonda

Czy jesteś zadowolony z rządów PO-PSL?


Tak

Średnio

Nie


  + wyniki

 

P - A - R - T - N - E - R - Z - Y

 



 
..:: Podobne Tematy
Kronika wyborcza: październik 2005 

09-11-2005

  Autor: Michał Potocki

W Polsce najważniejszym tematem wyborczym były w październiku oczywiście obie tury wyborów prezydenckich. Tym niemniej media odnotowały również referendum konstytucyjne w Iraku, z którym świat wiąże nadzieje na (s)pokój na Bliskim Wschodzie. Do urn poszli także Argentyńczycy, Brazylijczycy, Liberyjczycy i mieszkańcy Somali. e-Polityka publikuje także wyniki wrześniowych wyborów parlamentarnych w Afganistanie.

 

 

ISLAMSKIE PAŃSTWO AFGANISTANU – wybory parlamentarne

data: 18 września 2005 r.
do obsadzenia: 249 miejsc w Izbie Ludu (Wolesi Jirga), izbie niższej afgańskiego parlamentu na 5-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej; co najmniej 63 deputowanych muszą stanowić kobiety (po dwie z każdej prowincji), 10 deputowanych to przedstawiciele ludu Kuchi, zaś 2 – osoby niepełnosprawne fizycznie

WYNIKI:
frekwencja ok. 50%
niezależni 100%

W SKRÓCIE: nowa afgańska konstytucja zabrania tworzenia list partyjnych, jednak większość kandydatów była wspierana przez nieformalnie działające partie polityczne; większość wybranych „niezależnych” to w rzeczywistości zwolennicy prezydenta Hamida Karzaia i jego Młodej Partii Solidarności Afganistanu (Hezb-e Hambastage-e Mili Jawanan-e Afghanistan). Frekwencja najwyższa była na terenach zamieszkałych przez mniejszości etniczne – Turkmenów, Uzbeków i Tadżyków (ponad 60%). Najniższa – w niektórych prowincjach pasztuńskich, gdzie wciąż sporo zwolenników znajdują talibowie (poniżej 30%). Niewiele ludzi pofatygowało się do urn także w Kabulu (34%). Każda prowincja ma określoną liczbę reprezentantów w Izbie Ludu – od dwóch miejsc dla Nurestanu, Nimruzu i Panczsziru do 33 dla Kabulu. Ostatnie wybory parlamentarne w Afganistanie odbyły się w 1972 r. Od tej pory przez kraj przetoczyły się inwazja sowiecka, wojna domowa, krwawy i skrajnie wsteczny reżim talibów oraz interwencja amerykańska. Wybory przebiegły w miarę spokojnie, choć kilka ofiar śmiertelnych wskutek ataków talibów było. Daje to szansę na stopniową poprawę sytuacji w tym biednym kraju.

REPUBLIKA SOMALI (państwo nieuznawane) – wybory parlamentarne

data: 29 września 2005 r.
do obsadzenia: 82 miejsca w Izbie Reprezentantów (Golaha Wakiilada), izbie niższej Parlamentu (Baarlamaanka) na 5-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej

WYNIKI:
Na rzecz Jedności, Demokracji i Niepodległości (Ururka Dimuqraadiga Ummadda Bahawday; przywódca: Dahir Riyale Kahin) 33 mandaty
Partia Pokoju, Jedności i Rozwoju (Kulmiye Nabad, Midnimo iyo Horumar; Ahmed Mohamed Mohamud Silanyo) 28 mandatów
Na rzecz Sprawiedliwości i Rozwoju (Ururka Caddaalada iyo Daryeelka; Faisal Ali Waraabe) 21 mandatów

W SKRÓCIE: Somali powstało w drodze secesji w 1991 r. po tym, jak w Somalii obalono dyktatora Mohameda Siyada Barre, zaś kraj pogrążył się w anarchii. Republika ogłosiła, w odróżnieniu od np. Puntu, którego głowa jest obecnie prezydentem Somalii, całkowitą niepodległość. Niniejsze wybory były pierwszymi powszechnymi wyborami parlamentarnymi. Prezydent Dahir Kahin ma nadzieję, że będzie to pierwszy krok do uznania kraju na arenie międzynarodowej. Nie są to nadzieje bezpodstawne, bowiem reszta Somalii jak była, tak jest pogrążona w chaosie, zaś nowopowołany parlament i rząd boją się powrócić do Mogadiszu. Resztą państwa rządzą bojówki. Na tym tle niewielkie państewko ze stolicą w Hargejsie jawi się oazą spokoju na targanym niepokojami i wojnami domowymi Rogu Afryki. Zgodnie z konstytucją Somali w państwie mogą istnieć co najwyżej trzy partie polityczne. Wybory wygrało prezydenckie UDUB, jednak nie uzyskało bezwzględnej większości głosów w nowej izbie niższej. Trudne przejście z klanowego systemu władzy do demokracji wielopartyjnej przyniosło Somali wiele krzywd, jednak elita rządząca na bieżąco się uczy, wizytując m.in. Południową Afrykę. Już teraz jednak prasa w kraju jest nazywana jedną z najbardziej wolnych mediów kontynentu. Właśnie to jest jednym z argumentów, jakim posługują się polityce Somali żądając uznania państwa. Do parlamentu wybrano dwie kobiety, zaś obie partie opozycyjne uznały ważność głosowania.

REPUBLIKA LIBERII – wybory prezydenckie

data: 11 października 2005 r.
do obsadzenia: urzędy Prezydenta i Wiceprezydenta państwa na 6-letnią kadencję

WYNIKI (na pierwszej pozycji kandydat na Prezydenta):
frekwencja 74,83%

George Manneh Weah, J. Rudolph Johnson (Kongres na rzecz Zmiany Demokratycznej) 28,27%
Ellen Johnson-Sirleaf, Joseph Nyuma Boakai (Partia Jedności) 19,75%

do II tury nie przeszli:
Charles Walker Brumskine, Amelia Angeline Ward (Partia Wolności) 13,88%
Winston A. Tubman, Jeremiah Congbeh Sulunteh (Narodowo-Demokratyczna Partia Liberii) 9,2%
Harry Varney Gboto-Nambi Sherman, John Kollehlon Fania (Koalicja na rzecz Transformacji Liberii) 7,85%
Roland Chris Yarkpah Massaquoi, Q. Somah Paygai, Sr. (Narodowa Partia Patriotyczna) 4,14%
Joseph D.Z. Korto, James Kollie Barclay, Jr. (Partia Równych Praw Liberii) 3,27%
Alhaji G.V. Kromah, Emmanuel Mac Russell, Sr. (Wszech Liberyjska Partia Koalicyjna) 2,79%
Togba-Nah Tipoteh, Marcus S.G.Dahn (Sojusz na rzecz Pokoju i Demokracji) 2,34%
William Vacanarat Shadrach Tubman, Jr., Garlo Isaac Williams (Zreformowana Zjednoczona Partia Liberii) 1,55%
John Sembe Morlu, Joseph Omaxline Demen (Zjednoczony Sojusz Demokratyczny) 1,24%
Milton Nathaniel Barnes, Parleh Dargbeh Harris (Liberyjska Partia Przeznaczenia) 0,96%
Margaret J. Tor-Thompson, J. Rudolph Marsh, Sr. (Partia Sojuszu Wolnościowego Liberii) 0,86%
Joseph Mamadee Woah-Tee, Samuel Washington Broh I. (Partia Pracy Liberii) 0,61%
Sekou Damate Conneh, Jr., Edward Yarkpawolo Sali (Postępowa Partia Demokratyczna) 0,56%
David M. Farhat, Saah Ciapha Gbollie (Wolna Partia Demokratyczna) 0,46%
George Klay Kieh, Jr., Alaric Kormu Tokpa (Ruch Nowego Ładu) 0,46%
Armah Zolu Jallah, Isaac G. Sammy, Sr. (Narodowa Partia Liberii) 0,39%
Robert Momo Kpoto, Sylvester Bondo Singbe (Unia Liberyjskich Demokratów) 0,39%
George Momodu Kiadii, Washington Shadrack Mcgill (Partia Wizji Narodowej Liberii) 0,37%
Samuel Raymond Divine, Sr., Jacob Gbanalagaye Mamu, Sr. 0,33%
Alfred Garpee Reeves, Martin Mohammed Njavola (Partia Odbudowy Narodowej) 0,32%

W SKRÓCIE: po chaosie spowodowanym wojną domową, która zakończyła się w 2003 r. ucieczką dyktatora Charlesa Taylora i interwencją amerykańską, Liberia wychodzi powoli z okresu przejściowego. Do drugiej tury przeszli największa gwiazda afrykańskiej piłki nożnej George Weah (zawodnik roku 1995), człowiek będący ucieleśnieniem liberyjskiej wersji mitu „od pucybuta do milionera”, w którego uwierzyła biedota oraz była pracownica Banku Światowego i była minister finansów, kandydatka elit i przedsiębiorców Ellen Johnson-Sirleaf. Jeśli wygra, na co ma niewielkie szanse, będzie pierwszą kobietą na stanowisku prezydenta na kontynencie afrykańskim. Śladowe poparcie uzyskał lider rebelii z 1999 r., który doprowadził do obalenia Taylora, Sekou Conneh. Były prezydent USA Jimmy Carter ocenił przebieg wyborów jako zadowalający. Z notą 4,5 Freedom House uznał Liberię za kraj częściowo wolny. Czy były piłkarz, który najprawdopodobniej wygra zaplanowaną na 8 listopada II turę, pokaże czas…

REPUBLIKA LIBERII – wybory parlamentarne

data: 11 października 2005 r.
do obsadzenia: 64 miejsca w Izbie Reprezentantów (House of Representatives) i 30 miejsc w Senacie (Senate) na

WYNIKI:
frekwencja 75%

IZBA REPREZENTANTÓW:
Kongres na rzecz Zmiany Demokratycznej (Congress for Democratic Change; przywódca: George Weah) 15 mandatów
Partia Jedności (Unity Party; Ellen Johnson-Sirleaf) 9 mandatów
Partia Wolności (Liberty Party; Charles Brumskine) 9 mandatów
Koalicja na rzecz Transformacji Liberii (Coalition for the Transformation of Liberia; Varney Sherman) 8 mandatów
niezależni 7 mandatów
Narodowa Partia Patriotyczna (National Patriotic Party; Roland Massaquoi) 4 mandaty
Sojusz na rzecz Pokoju i Demokracji (Alliance for Peace and Democracy; Togba-Nah Tipoteh) 4 mandaty
Ruch Nowego Ładu (New Deal Movement; George Kieh, Jr.) 3 mandaty
Wszechliberyjska Partia Koalicyjna (All Liberia Coalition Party, Alhaji Kromah) 2 mandaty
Partia Odbudowy Narodowej (National Reformation Party; Alfred Reeves) 1 mandat
Narodowo-Demokratyczna Partia Liberii (National Democratic Party of Liberia, Winston Tubman) 1 mandat
Zjednoczony Sojusz Demokratyczny (United Democratic Alliance; John Morlu) 1 mandat

SENAT:
Koalicja na rzecz Transformacji Liberii 7 mandatów
Narodowa Partia Patriotyczna 4 mandaty
Kongres na rzecz Zmiany Demokratycznej 3 mandaty
niezależni 3 mandaty
Partia Jedności 3 mandaty
Partia Wolności 3 mandatów
Sojusz na rzecz Pokoju i Demokracji 3 mandaty
Narodowo-Demokratyczna Partia Liberii 2 mandaty
Partia Odbudowy Narodowej 1 mandat
Wszechliberyjska Partia Koalicyjna 1 mandat

W SKRÓCIE: w wyborach do obu izb parlamentu zwyciężyli stronnicy byłego piłkarza George’a Weah. Nie będę jednak mogli rządzić samodzielnie.

REPUBLIKA IRACKA – referendum konstytucyjne

data: 15 października 2005 r.
kwestia: przyjęcie projektu Konstytucji dla Iraku; projekt zostałby odrzucony, gdyby co najmniej trzy spośród osiemnastu prowincji odrzuciły go większością co najmniej 2/3 głosów

WYNIKI:
frekwencja 63%

za 78,59%, przeciw 21,41%

PROWINCJA PO PROWINCJI:
al-Anbar: za 3,04%, przeciw 96,9%
al-Muthanna: za 98,65%, przeciw 1,35%
al-Qadisiyah: za 96,74%, przeciw 3,32%
an-Najaf: za 95,82%, przeciw 4,18%
Arbil: za 99,36%, przeciw 0,64%
as-Sulaymaniyah: za 98,96%, przeciw 1,04%
at-Ta’mim: za 62,91%, przeciw 37,09%
Babil: za 94,56%, przeciw 5,44%
Bagdad: za 77,7%, przeciw 22,3%
Basra: za 96,02%, przeciw 3,98%
Dahuk: za 99,13%, przeciw 0,87%
Dhi Qar: za 97,15%, przeciw 2,85%
Diyala: za 51,27%, przeciw 48,73%
Karbala: za 96,58%, przeciw 3,42%
Maysan: za 97,79%, przeciw 2,21%
Niniwa: za 44,92%, przeciw 55,08%
Salah ad-Din: za 18,25%, przeciw 81,75%
Wasit: za 95,7%, przeciw 4,3%

W SKRÓCIE: o przyjęciu konstytucji zadecydowała prowincja Niniwa, w której do weta zabrakło sunnitom 11 pkt proc. Zdecydowanie przeciwko głosowały sunnickie prowincje al-Anbar i Salah ad-Din. Poparły projekt prowincje szyickie, a zwłaszcza iraccy Kurdowie. Sunnici obawiają się przede wszystkim, że pod wodza nowej konstytucji szyici będą mieli tak dużą przewagę, że skończy się to rozpadem kraju. Sunnici oskarżyli natomiast komisję wyborczą Niniwy o sfałszowanie wyników. Niniwa jest zamieszkała przez mieszankę sunnitów, chrześcijan, jezydów i Kurdów, a zatem przyjęcie konstytucji jest niespodzianką. W tej prowincji ze stolicą w Mosulu ginęły urny wyborcze, zaś ostateczne wyniki napłynęły dopiero po 10 dniach. Przyjęcie konstytucji oznacza koniec kadencji parlamentu. Teraz odbędą się wybory na pełną, czteroletnią kadencję. Rodzi się nadzieja, że sunnici przeprosili się z demokracją. Referendum, w odróżnieniu od ostatnich wyborów, nie zostało już przez nich zbojkotowane. Konstytucja ustanawia Irak jako republikę z islamem jako religią państwową i dużą autonomią dla prowincji, które mogą się łączyć w regiony autonomiczne (stwierdzenie rodzące wśród sunnitów szczególnie duże kontrowersje). Niejasne pozostały kwestie podziału dochodów z wydobycia ropy naftowej między prowincje i Bagdad.

RZECZPOSPOLITA POLSKA – wybory prezydenckie

data: 9 i 23 października 2005 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję

WYNIKI:
frekwencja 49,74% (I tura), 50,99% (II tura)

Lech Aleksander Kaczyński (Prawo i Sprawiedliwość) 54,04% (w I turze 33,1%)
Donald Franciszek Tusk (Platforma Obywatelska Rzeczypospolitej Polskiej) 45,96% (w I turze 36,33%)

do II tury nie weszli:
Andrzej Zbigniew Lepper (Samoobrona Rzeczpospolitej Polskiej) 15,11%
Marek Stefan Borowski (Socjaldemokracja Polska) 10,33%
Jarosław Kalinowski (Polskie Stronnictwo Ludowe) 1,8%
Janusz Ryszard Korwin-Mikke (Platforma Janusza Korwin-Mikke) 1,43%
Henryka Teodora Bochniarz (Partia Demokratyczna – Demokraci.pl) 1,26%
Liwiusz Marian Ilasz 0,21%
Stanisław Tymiński (Ogólnopolska Koalicja Obywatelska) 0,16%
Leszek Henryk Bubel (Polska Partia Narodowa) 0,13%
Jan Pyszko (Polsko-Polonijna Organizacja Narodu Polskiego – Liga Polska) 0,07%
Adam Andrzej Słomka (Polska Konfederacja – Godność i Praca) 0,06%

W SKRÓCIE: głębsza analiza wyborów prezydenckich w specjalnym wydaniu Kroniki wyborczej – prezydent 2005.

REPUBLIKA ARGENTYŃSKA – wybory parlamentarne

data: 23 października 2005 r.
do obsadzenia: 127 miejsc w 257-osobowej Izbie Deputowanych (Cámara de Diputados) w ordynacji proporcjonalnej na 4-letnią kadencję i 24 miejsca w 72-osobowej Izbie Senatorów (Cámara de Senadores) w ordynacji większościowej na 6-letnią kadencję

WYNIKI (Izba Deputowanych):

Front Zwycięstwa (Frente de la Victoria; przywódca: Néstor Kirchner) i sojusznicy 69 mandatów
Radykalna Unia Obywatelska (Unión Civil Radical; Angel Rozas) i sojusznicy 19 mandatów
Partia Sprawiedliwości (Partido Justicialista) 11 mandatów
Przerwa na rzecz Wzrostu (Recrear para el Crecimiento; Ricardo López Murphy) i sojusznicy 9 mandatów
Alternatywa na rzecz Republiki Równości (Alternativa por una República de Iguales; Elisa Carrio) 8 mandatów
Partia Socjalistyczna (Partido Socialista; Ruben Giustiniani) i sojusznicy 5 mandatów
inni 6 mandatów

WYNIKI (Izba Senatorów):

Front Zwycięstwa i sojusznicy 17 mandatów
Partia Sprawiedliwości 4 mandaty
Radykalna Unia Obywatelska i sojusznicy 3 mandaty

W SKRÓCIE: Argentyna po gigantycznym kryzysie początku wieku powoli wychodzi na prostą. Prezydent Néstor Kirchner uporał się przede wszystkim z galopującym wzrostem długu publicznego, dzięki swym twardym negocjacjom z Międzynarodowym Funduszem Walutowym. Przywrócił Argentynie bliski dwucyfrowego wzrost gospodarczy, oczyścił sądownictwo z sędziów skompromitowanych w czasach dyktatury wojskowej i skorumpowanych rządów Carlosa Menema. Właśnie temu zawdzięcza sukces swojej koalicji. FV dodał do 50 posiadanych mandatów w izbie niższej 69 nowych, dzięki czemu stał się pierwszą siłą w parlamencie. Nie sposób przedstawić wyników wyborów w Argentynie w tradycyjny sposób, bowiem w każdym stanie różne partie zawiązywały różne koalicje.

FEDERACYJNA REPUBLIKA BRAZYLII – referendum

data: 23 października 2005 r.
pytanie: Czy sprzedaż broni palnej i amunicji powinna być w Brazylii zabroniona? (O comércio de armas de fogo e munição deve ser proibido no Brasil?)

WYNIKI:
frekwencja 78,15%
tak 36,06%, nie 63,94%

W SKRÓCIE: kraj o najbardziej liberalnym podejściu do posiadania broni palnej odrzucił propozycję zaostrzenia do niej dostępu. Nie było stanu, który takie rozwiązanie by poparł. Najbliżej było w Pernambuco (45,51% za). Najdalej – w Rio Grande do Sul (13,17% za). Jak wytłumaczyć przywiązanie do broni w kraju, w którym co roku w wojnach gangów ginie 40 tys. ludzi, a policja do wielu faweli wręcz boi się wchodzić…? Ludzie chcą się bronić sami, bo w policję i jej skuteczność dawno przestali wierzyć. Z tym, że jeszcze na dwa miesiące zaproponowane przez lewicowego prezydenta Inácio Lulę da Silvę rozwiązanie popierało w sondażach 80% narodu. Ustawa miała rozbrajała obywateli (do tej pory każdy niekarany 25-latek miał prawo do posiadania broni), przyznając ją jedynie służbom mundurowym i prywatnej ochronie.

KALENDARIUM:

ARGENTYNA: 2 października wybory gubernatorskie w Corrientes wygrał Arturo Colombi z Frontu Wszystkich, zdobywając 60,6% głosów. W wyborach parlamentarnych 23 października wygrał Front Zwycięstwa.

AUSTRALIA: 31 października Johna Sandersona na stanowisku gubernatora Australii Zachodniej tymczasowo zastąpił jego dotychczasowy zastępca David Malcolm.

AUSTRIA: 2 października w Styrii odbyły się wybory parlamentarne. Wyniki: Socjaldemokratyczna Partia Austrii (SPÖ) 41,7% (25 mandatów), Austriacka Partia Ludowa (ÖVP) 38,7% (24), Komunistyczna Partia Austrii 6,3% (4), Zieloni 4,7% (3). W Burgenlandzie głosowanie odbyło się tydzień później. Wyniki: SPÖ 52,2% (19), ÖVP 36,3% (13), Partia Wolnościowa (FP) 5,8% (2), Zieloni 5,2% (2). W Wiedniu 23 października wygrała SPÖ 49,1% (55) przed ÖVP 18,8% (18), FP 14,8% (13) i Zielonymi 14,6% (14).

BELGIA: Elio Di Rupo został 6 października ministrem-prezydentem Walonii.

BRAZYLIA: 23 października Brazylijczycy odrzucili propozycję zaostrzenia rygorów przy kupnie broni palnej.

EKWADOR: 10 października Francisco Carrión objął tekę ministra spraw zagranicznych. Po dwóch dniach do dymisji podał się szef MSW Oswaldo Molestina. Jego tymczasowym następcą został Galo Chiriboga.

ESTONIA: 10 października Jürgen Ligi został ministrem obrony.

ETIOPIA: po rekonstrukcji gabinetu 11 października szefem resortu obrony został Kuma Demeksa.

GAMBIA: 24 października Lamin Kaba Bajo został szefem MSZ.

GRUZJA: 19 października prezydent Micheil Saakaszwili zdymisjonował swoją minister spraw zagranicznych Salome Zurabiszwili, na jej miejsce mianując Gelę Beżuaszwilego.

GWINEA-BISSAU: 1 października João Bernardo Vieira został zaprzysiężony na urząd prezydenta. 28 października zdymisjonował rząd premiera Carlosa Gomesa Júniora.

JAPONIA: wskutek rekonstrukcji gabinetu 31 października Taro Aso został szefem MSZ, Fukushiro Nukaga – ministrem obrony, zaś Heizo Takenaka – spraw wewnętrznych.

LIBERIA: do II tury wyborów prezydenckich przeszli 11 października George Weah i Ellen Johnson-Sirleaf; partia Weaha zwyciężyła także w wyborach parlamentarnych.

NIKARAGUA: Alfredo Gómez został wybrany i zaprzysiężony na wiceprezydenta.

NORWEGIA: 17 października premier Jens Stoltenberg ogłosił skład nowego rządu: Jonas Gahr Störe (MSZ), Anne-Grete Ström-Erichsen (obrona), Kristin Halvorsen (finanse).

NOWA ZELANDIA: 19 października Helen Clark powołała swój nowy gabinet: Winston Peters (MSZ), Phil Goff (obrona), Rick Barker (MSW), Michael Cullen (finanse).

POLSKA: 9 października do II tury wyborów prezydenckich przeszli Donald Tusk i Lech Kaczyński, którą 23 października wygrał ten drugi. 19 października premier Marek Belka podał się do dymisji. Jego następcą 31 października został Kazimierz Marcinkiewicz. Skład jego rządu: Stefan Meller (MSZ), Radosław Sikorski (MON), Teresa Lubińska (finanse), Ludwik Dorn (MSWiA), Grażyna Gęsicka (rozwój regionalny), Krzysztof Jurgiel (rolnictwo o rozwój wsi), Tomasz Lipiec (sport), Krzysztof Michałkiewicz (praca i polityka społeczna), Andrzej Mikosz (skarb państwa), Jerzy Polaczek (transport i budownictwo), Zbigniew Religa (zdrowie), Michał Seweryński (edukacja i nauka), Jan Szyszko (środowisko), Kazimierz Michał Ujazdowski (kultura i dziedzictwo narodowe), Zbigniew Wassermann (minister – członek Rady Ministrów), Piotr Grzegorz Woźniak (gospodarka), Zbigniew Ziobro (sprawiedliwość).

ROSJA: 4 października Władimir Putin nominował Olega Czirkunowa na gubernatora nowopowstałego Kraju Permskiego, który powstanie 1 grudniu z połączenia Obwodu Permskiego i Komi-Permiackiego Okręgu Autonomicznego. 15 października Putin ponownie nominował Romana Abramowicza na gubernatora Czukotki. 19 października Kirsan Iljumżinow został ponownie mianowany prezydentem Kałmukii. Po trzech dniach kolejnym wybrańcem prezydenta Putina został Aleksandr Cziernogorow (nowy gubernator Kraju Stawropolskiego).

SAN MARINO: 1 października Claudio Muccioli i Antonello Bacciocchi zostali kapitanami generalnymi.

SERBIA I CZARNOGÓRA: Zoran Stanković został 7 października nominatem, zaś 21 października – urzędującym ministrem obrony.

SYRIA: szef MSW Ghazi Kanaan, oskarżany o śmierć byłego premiera Libanu Rafika Haririego, popełnił samobójstwo 12 października.

TANZANIA: 30 października wybory prezydenckie na Zanzibarze wygrał Amani Abeid Karume (53,2%) przed Seifem Shariffem Hamadem (46,1%), a jego partia zdobyła większość bezwzględną w wyborach parlamentarnych (30 mandatów na 50, podczas gdy partia Hamada – 19).

WIELKA BRYTANIA: 17 października Sir Paul Haddacks został wicegubernatorem wyspy Man. Następnego dnia wicegubernatorem Guernsey został zaś Sir Fabian Malbon.

ORGANIZACJE MIĘDZYNARODOWE: 1 października Organizacja Państw Ibero-Amerykańskich na rzecz Edukacji, Nauki i Kultury przekształciła się w Sekretariat Współpracy Ibero-Amerykańskiej. Jego sekretarzem generalnym został Urugwajczyk Enrique V. Iglesias. Kolumbijczyk Luis Alberto Moreno objął 1 października funkcję prezydenta Międzyamerykańskiego Banku Rozwoju. 28 października Panamczyk Julio Palacios został prezydentem Parlamentu Środkowoamerykańskiego.

PRZYWÓDCY RELIGIJNI: metropolitą Moskwy i Wszech Rusi hierarchii Białej Krynicy staroobrzędowców został 18 października Wiacziesław Wasiljewicz Jakobs, który przybrał imię Korneliusza (Kornilij).

ZMARLI:

3 października – Gottfried Hoby (ur. 1915 we Flums), trzykrotny naczelnik krajowy kantonu Sankt Gallen (Szwajcaria) 01.07.1963-30.06.1964, 01.07.1970-30.06.1971 i 01.07.1977-20.06.1978, reprezentujący Chrześcijańsko-Demokratyczną Ludową Partię Szwajcarii, zmarł we Flums;
4 października – Stanley Knapp Hathaway (ur. 1924 w Osceoli), gubernator stanu Wyoming (Stany Zjednoczone) 02.01.1967-06.01.1975, reprezentujący Partię Republikańską, zmarł w Cheyenne;
10 października – Apolo Milton Obote (ur. 1925 w Akokoro), premier 30.04.1962-15.04.1966 i dwukrotny prezydent Ugandy 15.04.1966-25.01.1971 i 17.12.1980-27.07.1985, reprezentujący socjalistyczny Ludowy Kongres Ugandy, zmarł w Johannesburgu;
10 października – Edward Franciszek Szczepanik (ur. 1915 w Suwałkach), premier polskiego rządu na wychodźstwie w Londynie 07.04.1986-22.12.1990, reprezentujący Ligę Niezależności Polski, zmarł pod Londynem;
11 października – Sir Robert Sidney Foster (ur. 1913), gubernator brytyjskiego 12.1968-10.10.1970 i gubernator generalny niepodległego Fidżi 10.10.1970-13.01.1973, zmarł w Cambridge;
17 października – Erwin Wenzl (ur. 1921 w Annabergu), premier kraju związkowego Górna Austria 02.05.1971-19.10.1977, reprezentujący Austriacką Partię Ludową;
19 października – John Bosco Jasokie (ur. 1925), dwukrotny premier stanu Nagaland (Indie) 10.03-22.03.1975 i 05.06.1980-17.11.1982, reprezentujący Narodowo-Demokratyczną Partię Nagów, zmarł w Kohimie;
19 października – Luis Adolfo Siles Salinas (ur. 1925 w La Paz), prezydent Boliwii 27.04-26.09.1969, reprezentujący Partię Socjaldemokratów;
19 października – Grant Muszegowicz Woskanian (ur. 1924 w Aradżazorze), przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej Armenii (wówczas Związek Radziecki) 12.1985-04.08.1990, reprezentujący Komunistyczną Partię Armenii, zmarł w Erywaniu;
22 października – Yon Hyong-muk (ur. 1922 w Kyongwon), przewodniczący Rady Ministrów Korei Północnej 12.12.1988-11.12.1992, reprezentujący Partię Pracujących Korei;
27 października – José Simón Azcona del Hoyo (ur. 1927 w La Ceiba), prezydent Hondurasu 27.01.1986-27.01.1990, reprezentujący Liberalną Partię Hondurasu, zmarł w Tegucigalpie;
29 października – Walerij Muchamiedowicz Kokow (ur. 1941), I sekretarz Komunistycznej Partii Kabardyno-Bałkarii (de facto przywódca republiki autonomicznej w składzie radzieckiej Rosji) 21.02-01.09.1990, przewodniczący Rady Najwyższej 30.03.1990-17.09.1991, prezydent Kabardyno-Bałkarii (republika autonomiczna Rosji) 09.01.1992-28.09.2005;
29 października – Johannes Leonardus Maria Niers (ur. 1925), komisarz królowej prowincji Overijssel (Holandia) 15.05.1972-01.07.1988, reprezentujący Katolicką Partię Ludową, a po 1980 Apel Chrześcijańsko-Demokratyczny;
29 października – Maharajkumar Priyobrata Singh (ur. 1911), minister naczelny stanu Manipur (Indie) 1947-49, zmarł w Imphalu.

źródła: Angus Reid Consultants, Central Intelligence Agency, Centre for Public Opinion & Democracy, CNN, Elecciones-en-latinoamerica.de, ElectionGuide, ElectionWorld, Freedom House, Justiça Eleitoral do Brasil, Kancelaria Prezesa Rady Ministrów Rzeczypospolitej Polskiej, Ministerio del Interior de la República Argentina, National Elections Commission of the Republic of Liberia, News24.com, Państwowa Komisja Wyborcza, Persons.am, Psephos – Adam Carr’s Election Archive, Rulers.org, The Guardian, Thi Shillong Times, Wikipedia, WorldStatesmen.org.

 

  drukuj   prześlij na email

  powrót   w górę

Tego artykułu jeszcze nie skomentowano

Copyright by (C) 2007 by e-Polityka.pl - Biznes - Firma - Polityka. Wszelkie Prawa Zastrzeżone.

Kontakt  |  Reklama  |  Mapa Serwisu  |  Polityka Prywatności  |  O nas


e-Polityka.pl